สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 246

สถานีตำรวจท้องที่และตำรวจต่างก็รีบร้อนมากันอย่างรวดเร็ว

หลังจากถามเรื่องราวทั้งหมดและถ่ายภาพบันทึกที่เกิดเหตุแล้ว หนานซ่งและโจ๋เยว่ต่างก็ไปยังสถานีตำรวจ

ยวี่จิ้นเหวินและฟู่ยวี่กำลังจะตามไปด้วย หนานซ่งหันกลับมาและชำเลืองมองพวกเขาพร้อมกับเอ่ยว่า "จะตามไปทำไม?"

ยวี่จิ้นเหวินเอ่ยว่า "ฉันก็เป็นหนึ่งในพยาน"

ฟูยวี่พูด "ฉันน่ะเห็นความไม่ยุติธรรม ฉันก็จะเข้าไปช่วย แต่เธอต้องบอกฉันก่อนว่าซูยินใส่อะไรลงไปในถั่วพิสตาชีโอ ฉันเกือบคิดว่าตัวเองเป็นบ้า น่ากลัวเกินไปแล้ว......"

เขาพูดและคำรามไปตลอดทาง ตลอดทั้งชีวิตนี้เขาไม่เคยสงสัยอะไรมากเท่านี้มาก่อน

หนานซ่งเอ่ยคำสองคำแก่เขา "สมควร"

ฟู่ยวี่ "........"

ไป๋ลู่ยวี๋เห็นว่าหนานซ่งหายไปนานแล้วและยังไม่กลับมา เขาโทรหาเธอและรู้ว่าเธอไปยังสถานีตำรวจ สีหน้าเขาเปลี่ยนไปทันที "เกิดเรื่องอะไรขึ้น?"

หนานซ่งไม่พูดอะไรมากนัก เธอบอกว่าเป็นเพียงเรื่องเล็ก อีกเดี๋ยวก็เสร็จแล้ว

ไป๋ลู่ยวี๋และซูรุ่ยรู้สึกไม่สบายใจและอยากจะไปหา

ซูรุ่ยผลักประตูห้องนอนและพูดกับซูยินที่ยังคงยืนอยู่ตรงมุมห้องและหันหน้าไปทางกำแพง "พวกเราจะไปสถานีตำรวจ เธอจะไปด้วยหรือว่าจะอยู่ที่บ้าน?"

"สถานีตำรวจ? เกิดอะไรขึ้น?" ซูยินเบิกตากว้าง

ซูรุ่ยเอ่ยเบาๆ "คุณอาของเธออยู่ที่นั่น เกิดเรื่องนิดหน่อย.."

ก่อนที่เขาจะพูดจบ ใบหน้าของซูยินก็เปลี่ยนไปอย่างมาก เธอผลักซูรุ่ยออกไปทันที "ยังจะยืนงงอยู่อีก รีบไปช่วยคุณอา!"

ระหว่างทาง ซูยินก็ได้รู้ว่ามีคนพยายามที่จะฆ่าหนานซ่ง เธอไม่ได้รับบาดเจ็บอะไร จากนั้นจึงรู้สึกโล่งใจ "ตกใจแทบตาย ฉันคิดว่าคุณอาโกรธมากแล้วจะทำอะไรกับพี่ชาย...."

ได้ฟังเสียงกระซิบของเธอ ซูรุ่ยขี้เกียจเกินกว่าจะตอบ ไป๋ลู่ยวี๋ที่นั่งอยู่บนเบาะผู้โดยสารด้านหน้าหันกลับมามอง "ฉันคิดว่าในตอนนี้สมองของเธอเต็มไปด้วยเรื่องผู้ชาย ไม่มีเรื่องคุณอาแล้วเสียอีก"

"คุณอาพูดอะไรน่ะ?"

ซูยินเอ่ยอย่างไม่พอใจ "ฉันน่ะชอบฟู่ยวี่มากก็จริง แต่คนในครอบครัวก็สำคัญกว่า ไม่มีคุณอา ฉันจะอยู่ได้อย่างไร? ให้นายท่านซูคอยเลี้ยงดู ฉันก็อดอยากตายกันพอดี"

ซูรุ่ยหันมาและเหลือบมองเธอ

ซูยินจึงหันไป "มองฉันทำไม?"

"ก็มองหมาป่าตาขาวตัวน้อยที่ฉันเลี้ยงมา โตมาแล้วหน้าตาเป็นอย่างไร"

ซูรุ่ยคิดว่าอาหารของเขานั้นอาจจะใช้เลี้ยงหมา ไม่อย่างนั้นลูกสาวที่เลี้ยงมาอย่างยากลำบากคงจะมีมโนธรรมมากกว่านี้?

ซูยินฟึดฟัดและตอกกลับด้วยความไม่พอใจ "ฉันไม่ใช่หมาป่าตาขาวตัวน้อย ฉันรู้ว่าพ่อเป็นพ่อม่าย (ไม่มีภรรยา/ภรรยาตายจากไป) เลี้ยงฉันมาอย่างลำบาก พ่อวางใจเถอะ หลังจากนี้ฉันจะเป็นเด็กดีเชื่อฟังและจะไม่ทำให้คุณโมโห"

เมื่อเริ่มเรียกว่า "พ่อ" ...

ซูรุ่ยได้ยินและเขาเองก็ไม่คุ้นชิน เขาลดกระจกลงปล่อยให้ลมพัดเข้ามาและเอ่ยถาม "อาของเธอพูดว่าไงบ้าง?"

ซูยินก้มศีรษะลงและบีบนิ้วของเธอ "พูดเยอะอยู่..."

หนานซ่งพูดเยอะจริงๆและเป็นคำพูดที่แทงใจทุกคำ

——"ฉันจะบอกให้นะซูยิน จะรักใครนั่นก็เป็นเรื่องของเธอ อย่าพูดว่าเธอตกหลุมรักผู้ชายที่อายุมากกว่าเธอสิบปี แม้ว่าเธอจะตกหลุมรักผู้ชายเฒ่าหัวงู เมื่อพวกเธอตกลงปลงใจจะคบกัน หากพวกเราค้านไปจะมีประโยชน์อะไร?"

——"เธอสามารถรักใครสักคนได้ แต่เธอไม่สามารถที่จะทำร้ายคนในครอบครัวที่รักเธอเพื่อคนที่เธอรัก สักวันเธอก็คงเข้าใจ ความรักเป็นเพียงส่วนเล็กๆในชีวิตของเธอ เพื่อความรัก ทำให้สูญเสียตัวเองและทำร้ายคนในครอบครัว มันไม่คุ้มค่าเลยสักนิด"

——"พวกเราเลี้ยงดูเธอมาอย่างดีดั่งไข่ในหิน บริสุทธิ์และไร้เดียงสา ไม่บังคับอะไรก็เพื่อความสุขของเธอ ไม่ใช่ให้เธอไปคาดหวังกับผู้ชาย เพื่อคนคนเดียวที่ไม่รักเธอ เธอละทิ้งศักดิ์ศรี ละทิ้งตัวตน ละทิ้งแม้กระทั่งร่างกายและใบหน้าของตัวเอง"

โจ๋เยว่เห็นเสิ่นหลิวซูท่าทางที่เย็นชาที่เธอเป็นอยู่ก็ลดลงในทันที เธอทำเหมือนเธอเป็นผู้หญิงตัวเล็กๆที่ถูกทำร้ายมา เธอโผเข้าหาอ้อมแขนของเขา "คุณมาแล้ว ฉันถูกกล่าวหาทั้งนั้นเลย!"

ทันทีที่พูดคำนั้น เธอก็สะอึกสะอื้น น้ำตาไหลอาบแก้ม เมื่อเข้าสู่อ้อมกอด น้ำตาของเธอก็รินไหลลงมาอย่างหนักหน่วง

ทุกคนในห้องต่างก็รับชมภาพฉากนี้ด้วยสีหน้าตกตะลึง

โจ๋เยว่เป็นผู้หญิงที่อยู่ในวัยสาว วัยแรกรุ่น และผู้อำนวยการเสิ่นผู้นี้ก็ไม่ใช่คนธรรมดา ถึงแม้ว่าจะไม่รู้ว่าพวกเขามีความสัมพันธ์แบบใดแต่เมื่อได้เห็นฉากนี้ด้วยตาของตัวเองแล้ว ทุกคนก็เข้ามามองดู

ผู้อำนวยการเสิ่นผู้นี้ช่างไม่ธรรมดาเสียจริงมีหญิงสาวสวยโผเข้าอ้อมกอด ช่างน่าอิจฉานัก น่าอิจฉา

เสิ่นหลิวซูโอบโจ๋เยว่ไว้ แต่ดวงตาของเขากลับกวาดไปทั่วห้อง

เมื่อเขารับสายโจ๋เยว่ก็รู้ว่าได้เกิดเรื่องขึ้นกับโจ๋เยว่ เดิมทีเขาเองก็ไม่อยากมา แต่ได้ยินว่าเป็นเรื่องที่เกี่ยวข้องกับหนานซ่งและลูกชายของเขาก็เข้ามาเอี่ยวด้วย เขาจึงรีบออกจากร้านอาหารค่ำและรีบเดินทางไป

หลังจากที่ชี้แจงเรื่องทั้งหมดแล้ว เขาก็ชำเลืองมองโจ๋เยว่ ดวงตาสีดำสนิทคู่นั้นจ้องมองเธอ ความหนาวซ่านตกลงไปในแววตาของเธอ หัวใจของโจ๋เยว่จมลง

หัวใจของเธอรู้สึกประหม่าทันที

เสิ่นหลิวซูมองยวี่จิ้นเหวิน จากนั้นหันไปมองหนานซ่งและเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่เงียบสงบและอ่อนโยน "เสี่ยวซ่ง เหตุการณ์ในวันนี้โจ๋เยว่ผิดพลาดไปจริงๆ เห็นแก่หน้าฉัน ปล่อยเธอไปได้ไหม?"

หนานซ่งเม้มริมฝีปากแน่น ในขณะที่กำลังจะพูด ทางประตูก็มีเสียงเยือกเย็นดังขึ้น

"จะปล่อยไปทำไม? เสิ่นหลิวซู ใบหน้าของคุณมีค่ามากนักหรือ?"

เสิ่นหลิวซู หนานซ่ง ยวี่จิ้นเหวินและคนอื่นๆต่างก็หันมองไปทางต้นเสียง เห็นว่าไป๋ลู่ยวี๋กำลังเข็นรถเข็นของยวี่เฟิ่งเจียวเข้ามา

ห้องโถงในสถานีตำรวจที่เดิมทีมีเสียงดังและความตื่นตระหนกก็เย็นเยียบขึ้นมาในทันที

ยวี่เฟิ่งเจียวลืมตาขึ้นเล็กน้อยและจ้องมองไปอย่างเย็นชา "ใครกล้าทำร้ายลูกรักของฉัน ฉันจะไม่ปล่อยมันไว้แน่!"