สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 254

พอไปถึงพิพิธภัณฑ์จิงเหวิน หนานซ่งจึงลงจากรถก่อน

ข้างนอกแดดแรงมาก หนานซ่งไม่มีทีท่าจะรอยวี่จิ้นเหวิน แล้วเดินตรงเข้าไป

ยวี่จิ้นเหวินไปหาที่จอดรถ เพิ่งปลดเข็มขัดนิรภัยออก ก็รู้สึกเวียนหัว

ช่วงนี้ เขารู้สึกเวียนหัวบ่อยมาก บางครั้งก็จะรู้สึกปวดหัว แล้วอยากจะอาเจียนด้วย

ซึ่งเขารู้สึกปวดหัว แล้วอยากจะอาเจียนแบบนี้มานานแล้ว

เกิดขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?

จำไม่ได้ว่าเริ่มเกิดขึ้นตอนที่หนานซ่งหย่ากับเขา หรือว่าตอนงานแต่งที่เห็นรูปคู่ของโจ๋เซวียนกับผู้ชายคนอื่น หรือว่า เริ่มตั้งแต่ที่เขารู้ความจริงเรื่องนั้น…… จนตอนนี้ขอแค่เขานึกถึงใบหน้าโจ๋เซวียน หรือว่าได้ยินชื่อของเธอ ก็จะรู้สึกอยากอาเจียนอย่างไม่รู้ตัว

ที่แท้ความรัก สามารถเลือนหายแล้วเปลี่ยนแปลงได้

เขาเป็นแบบนี้ หนานซ่งก็เป็นแบบนี้ด้วยหรือเปล่า?

……

ข้างหลังพิพิธภัณฑ์จิงเหวินมีบ้านสวนที่สวยงาม ซึ่งก็คือที่อยู่ของภัณฑารักษ์เหวิน

ยวี่จิ้นเหวินให้คนทำความสะอาดห้องต่างๆ แล้วรีโนเวทเป็นห้องทำงานของเหล่าช่างแกะสลักหยก มีเครื่องมือ เครื่องจักรมากมายตั้งอยู่ในนั้น ดูครบถ้วนมาก

หนานซานไฉสวมใส่ชุดป้องกันที่สั่งทำโดยเฉพาะ เป็นหัวหน้าที่นำพาเหล่าช่างแกะสลักทำงานอย่างตั้งใจ เหวินจิ่งอี้ไม่ร่วมด้วย นั่งชิลล์ๆอยู่บนเก้าอี้ไม้ กำลังกินของว่างแล้วก็ดื่มน้ำชาอยู่

เห็นหนานซ่งมาแล้ว จึงเอ่ยทักทายอย่างสบายๆ "มาแล้วเหรอ"

หนานซ่งเอ่ยทักทาย แล้วมองกวาดเศษหยกบนโต๊ะทำงาน ทีแรกไม่ค่อยอยากดูมากนัก แต่จิตวิญญาณของช่างแกะสลักกำเริบ สายตาก็เอาแต่จ้องมอง แล้วละสายตาไม่ได้เลย

ในมือหนานซานไฉถือพู่กันอยู่ แล้วกำลังวาดบนหยก ลงมืออย่างเชี่ยวชาญ พอเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย กลับเห็นหลานสาวสุดที่รักเอาแต่จ้องเศษหยก เหมือนนักล่าที่เห็นเหยื่อ แล้วคันไม้คันมือมาก

ท่านเอ่ยเรียกเสียงเบา "เสี่ยวซ่ง"

"ค่ะ" หนานซ่งตอบรับ แต่ไม่เงยหน้าขึ้น จ้องมองหยกสีม่วงชิ้นนั้นไปนานมาก ค่อยยอมละสายตาออก เลยเห็นใบหน้ายิ้มแย้มของหนานซานไฉ แล้วก็แววตาที่มีเลศนัย

เธอรู้สึกเขินอาย แล้วเดินไปอย่างทำตัวไม่ถูก "คุณปู่"

ยวี่จิ้นเหวินยืนอยู่หน้าประตู แล้วเห็นภาพเหตุการณ์ทั้งหมด

มุมปากก็เลิกขึ้นอย่างไม่รู้ตัว แล้วมีรอยยิ้มจางๆ

หนานซานไฉก็ไม่ได้เกรงใจอะไรกับหนานซ่ง แล้วหยิบพู่กันให้เธอเลย "มาเป็นผู้ช่วยปู่หน่อย จะวาดภูเขา กิ่งสน หรือก้อนเมฆ แล้วแต่หลานเลย"

"ค่ะ" หนานซ่งรับพู่กันมา แล้ววาดกิ่งสนข้างๆหนานซานไฉ ไม่นานก็วาดไปสักเยอะเลย วาดเสร็จแล้วค่อยนึกได้ว่า "คุณปู่ คุณปู่ก็ให้คุณปู่เหวินช่วยสิคะ"

ไม่รอยื่นพู่กันให้เหวินจิ่งอี้ หนานซานไฉก็หัวเราะหึ "อย่าให้เขา ฝีมือเขาไม่ดี"

หนานซ่ง "……"

เหวินจิ่งอี้มองตาขวาง แล้วยืดตัวตรง กำลังจะพูดเถียง ก็เห็นศิษย์รักยวี่จิ้นเหวินส่งสายตามาให้ จึงยอมหักห้ามไว้ "ใช่ ฝีมือปู่แย่มาก"

หนานซานไฉ "?"

ตาแก่นี่อะไรกัน ตอนนี้ไม่เถียงกลับ แต่ยอมรับอย่างนั้นเลย?

หนานซ่งทำอะไรไม่ถูก บวกกับไม่ได้วาดรูป แกะสลักกับคุณปู่นานแล้ว จึงคันไม้คันมือมาก เลยร่วมทำฉากกั้นภูเขาด้วยกัน

ยวี่จิ้นเหวินขยับไปใกล้อย่างไม่รู้ตัว แล้วถลกแขนเสื้อขึ้น "ต้องการอะไรบอกได้ เดี๋ยวฉันเป็นผู้ช่วยให้เธอ"

หนานซ่งเหลือบมองเสื้อเชิ้ตสีดำของเขา ค่อยเข้าใจว่าในวันที่อากาศร้อนขนาดนี้แต่กลับใส่เสื้อสีเข้มมาเพื่ออะไร ที่แท้รอสิ่งนี้อยู่สินะ แผนสูงมากจริงๆ

"วู่~เรียบร้อย!"

หนานซ่งเบาผมหน้าม้าตัวเอง แล้วยิ้มอย่างพอใจ "สมกับที่เป็นฉัน"

"……"

ยวี่จิ้นเหวินคาดไม่ถึงจริงๆ ว่าหนานซ่งจะพูดอะไรแบบนี้ จึงอึ้งนิ่งไปชั่วขณะ

จากนั้นก็กลั้นไม่อยู่ แล้วหลุดหัวเราะ

หนานซ่งรู้สึกเหมือนมีคนกำลังหัวเราะเธอ พอหันไปจึงเห็นยวี่จิ้นเหวินที่มุมปากเลิกขึ้น บนใบหน้าที่หล่อเหลาก็มีรอยยิ้ม เธอนิ่งไปหนึ่งวินาที จากนั้นก็พูดอย่างไม่พอใจ "หัวเราะอะไร"

แกะสลักเสร็จแล้ว จึงเอาไปขัดเงา

ทันใดนั้นข้างหลังก็มีเสียงทุ้มต่ำดังขึ้น "สมกับเป็นปรมาจารย์หยก ฝีมือยอดเยี่ยมจริงๆ"

หนานซ่งไม่ได้หันกลับไป แล้วเอาแต่มองสำรวจผลงานของตัวเอง จากนั้นจึงเอ่ยว่า "ยังไงก็ได้รับครึ่งหนึ่งของรายได้ ยิ่งเยอะยิ่งดี ยังไงก็ต้องเข้ากระเป๋าฉันอยู่แล้ว แค่เสียแรงแค่นี้จะเป็นไรไป"

สำหรับเรื่องเงิน หนานซ่งเป็นคนจริงจังมาก

ยวี่จิ้นเหวินยิ้ม ไม่รอให้เขาเอ่ยพูด หนานซานไฉที่อยู่ไม่ไกลมากก็ได้ยิน ร่างกายเลยสะดุด จนมีดในมือเกือบจะบาดมือ แล้วพูดอย่างร้อนตัว "อะไรกัน ก็ต้องเข้ากระเป๋าปู่สิ"

หนานซ่งหันไปมองเถ้าแก่ แล้วพูดในใจ : ตาแก่เจ้าเล่ห์ ความคิดแค่นั้นจะปิดบังหลานตัวเองได้ยังไง?

เหวินจิ่งอี้ก็มาเสริมโรง แล้วตะโกนถามยวี่จิ้นเหวิน……

"อาจิ้น เราพูดสิ ถึงเวลาจะเข้ากระเป๋าใคร?"

ยวี่จิ้นเหวิน "……"