สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 257

เผชิญหน้ากับคำขอร้องของโจ๋เซวียน หนานซ่งพูดกับเธอประโยคหนึ่ง:

“คุณหนูโจ๋ ใบหน้าเป็นของดี เธอรักษาไว้หน่อยเถอะ”

เธอเอาหน้ามาจากไหน ถึงกล้ามาขอร้องถึงที่?

โจ๋เซวียนหน้าแข็งทื่อ

เธอรู้ว่าวันนี้มาขอร้องคน ย่อมถูกเยาะเย้ยต่อหน้า และก็เตรียมใจมาแล้ว

เพราะว่าตอนนี้เธอหมดหนทางจริง ๆ

เมื่อล้มก็ถูกซ้ำเติม เมื่อเธอตกที่นั่งลำบาก เพื่อนสนิทและเพื่อนร่วมงานที่มาประจบประแจงเธอก่อนหน้านี้หนีกันไปหมดแล้ว หลีกเลี่ยงกันแทบไม่ทัน ญาติในบ้านยิ่งหลบให้ไกลเท่าไหร่ได้ยิ่งดี กลัวว่ามีความสัมพันธ์กับพวกเขาแม้แต่นิดเดียว ก็จะเจอความหายนะไปด้วย

เห็นใครได้ดีก็ประจบทำดีด้วย เห็นใครตกอับก็ตีตัวออกหาก ไม่กี่ปีที่ผ่านมาตระกูลโจ๋ของพวกเขาประสบกับความทุกข์ทรมาน

ตอนนั้นยวี่เฟิ่งเจียวโหดร้ายมาก จัดการตระกูลโจ๋ซ้ำแล้วซ้ำเล่า บีบบังคับให้พวกเขาต้องไปลี้ภัยที่ต่างประเทศ ตอนนั้นเธอกำลังคบกับยวี่จิ้นเหวิน เดิมทีไม่อยากจะไป แต่เพื่ออนาคตของตัวเอง จึงเลือกที่จะเลิกรากัน

ในตอนนั้นถึงยวี่จิ้นเหวินจะเป็นคุณชายใหญ่ตระกูลยวี่ แต่ก็แค่หลานชาย ไม่ได้ถูกเลือกให้เป็นผู้สืบทอดของตระกูลยวี่ โจ๋เซวียนรู้สึกว่าตัวเองยังเด็ก บางทีอยู่ที่ต่างประเทศจะได้พบคุณชายหรือป๋าที่มีเงินมากกว่า หล่อกว่า จึงตัดสินใจไป คิดไม่ถึงว่าใช้เวลาช่วงวัยรุ่นไปอย่างเสียเปล่า แถมยังสูญเสียยวี่จิ้นเหวินไป ไม่ได้ผลประโยชน์แถมยังเสียเปรียบ

ตอนนั้นคุณป้าโจ๋เยว่ถูกยวี่เฟิ่งเจียวจัดการหนักที่สุด กิจการแทบจะพังพินาศ แต่หลังจากที่ไปต่างประเทศหนึ่งปี ภายใต้การช่วยเหลือของเสิ่นหลิวซู เธอได้กลับประเทศอีกครั้ง ใช้เวลาเพียงสองปีก็เป็นบริษัทเสาหลักของหวนย่าไถ

โจ๋เซวียนรู้สึกจริง ๆ ว่าเธอไม่ได้โชคดีแบบนั้นเหมือนกับคุณป้าโจ๋เยว่ ไม่ได้เจอกับผู้ชายที่รักเธอขนาดนั้น

เมื่อเทียบกับความรักที่เสิ่นหลิวซูมีต่อโจ๋เยว่ ยวี่จิ้นเหวินไร้ความรู้สึกและโหดร้ายกับเธอขนาดนั้น

ไม่ว่าเธอจะนัดเจอเขายังไง เขาก็ไม่ออกมา

เรื่องของเธอ เขาไม่อยากจะยุ่ง

โจ๋เซวียนฝืนยิ้มออกมาอีก “หนานซ่ง ฉันรู้ว่าเธอไม่ชอบฉันมาโดยตลอดเพราะเรื่องของฉันกับพี่จิ้ม แต่ตอนนี้ฉันเลิกกับเขาแล้ว ผู้ชายที่เธอจับไม่ได้ ฉันก็จับไม่ได้ พวกเราอยู่ในกำมือของผู้ชายคนเดียวกัน พูดจากมุมหนึ่ง เราก็เป็นคนที่เสียใจเหมือนกัน ผู้หญิงทำไมถึงทำร้ายผู้หญิงด้วยกัน เธอว่าใช่ไหม?”

เมื่อเธอพูดจบ เจ้าของร้านผู้หญิงที่นั่งอยู่หลังโต๊ะกาแฟ หัวเราะเยาะเย้ย

โจ๋เซวียนกับหนานซ่งหันหน้าไปมองพร้อมกัน

เจ้าของร้านคนนั้น ไม่ค่อยเหมือนเจ้าของร้าน ถึงแม้จะเป็นผู้หญิง อีกอย่างเป็นคนสวยที่แต่งหน้าหนา แต่กลับมีผมสั้น หล่อกว่าผู้ชายอีก ท่านั่งก็เท่ามาก ขาซ้ายพาดบนหัวเข่าข้างซ้าย

หลังตรง ในมือถือโทรศัพท์สีดำเครื่องหนึ่ง ก้มหน้าหัวเราะ

อาจจะเป็นเพราะเนื้อหาในโทรศัพท์น่าขำ โจ๋เซวียนขมวดคิ้ว นึกว่าเธอกำลังหัวเราะตัวเองอยู่

สายตาของหนานซ่งกลับมองไปที่โทรศัพท์เครื่องนั้นของเจ้าของร้าน ดีไซน์เรียบง่าย ในมือพี่สองก็มีเครื่องหนึ่ง

โทรศัพท์รุ่นนี้ผลิตโดยบริษัทเฉพาะ มีจำนวนจำกัด โดยทั่วไปจะใช้กับการทหารเท่านั้น

พี่สองได้มาล็อตหนึ่ง เก็บไว้ให้เธอเครื่องหนึ่ง เธอไม่เอา รู้สึกสะดุดตาเกินไป และก็ถูกผู้ที่เกี่ยวกับจ้องมอง

โจ๋เซวียนเอ่ยปากพูด “เจ้าของร้านคะ เอาเค้กสองมาให้พวกเราสองก้อนค่ะ”

พี่สาวสุดหล่อเงยหน้าขึ้น น้ำเสียงสดใส “ปกติมีเค้ก แต่วันนี้ไม่มี เพราะฉันทำไม่เป็น”

หนานซ่งเช็ดนิ้วมือ จากนั้นก็กำกระดาษเป็นก้อน โยนเข้าถังขยะไป แล้วค่อย ๆ เงยหน้าขึ้น

โจ๋เซวียนหน้าแข็งทื่อ กัดฟัน “หนานซ่ง เธอทำเกินไปแล้ว”

“ฉันทำเกินไปยังไง? นี่เธอเป็นคนพูดเองไม่ใช่เหรอ?”

หนานซ่งยิ้มมุมปากเยาะเย้ย “ขอร้องคนก็ต้องแสดงท่าทางขอร้อง เธอขอร้องฉัน ฉันก็ต้องรับปากเหรอ? เธอเอาหน้ามาจากไหน เอาหน้าจากไหนมาบังคับฉัน?”

สำหรับคนที่ไร้ยางอายแบบนี้ หนานซ่งไม่เคยมีศีลธรรมด้วย คนอื่นก็อย่ามาบังคับเธอ

โจ๋เซวียนเม้มปาก สีหน้าอดทนจึงถึงขีดสุด

แต่หนานซ่งยังไม่ยอมปล่อยเธอ “เธอขอร้องให้ฉันปล่อยเธอ งั้นฉันก็บอกเงื่อนไขไว้ตรงนี้: ตอนนี้ เธอคุกเข่าลง ขอโทษกับเรื่องที่เป็นเมียน้อยทำลายครอบครัวของฉัน ทำร้ายฉัน ขอร้องให้ฉันให้อภัย คุณหนูโจ๋แค่เพียงคุกเข่าลง ก้มหัว ฉันสามารถใจกว้าง ไม่คิดเล็กคิดน้อยกับเธออีก”

หนานซ่งจะให้เธอคุกเข่ารับผิดจริง ๆ!

โจ๋เซวียนรู้สึกได้ถึงความโมโหในใจ แทบจะพุ่งไปที่หัว หัวแทบจะพ่นควันออกมา ใบหน้าที่แต่งหน้ามาอย่างดีบูดเบี้ยวเพราะโมโหมากเกินไป ในที่สุดก็ทนไม่ไหว เธอยกกาแฟที่เย็นแล้วขึ้นมา จะสาดไปทางหนานซ่ง...

พูดว่าสายเกินไปแล้ว หนานซ่งรีบหลบไปด้านข้าง

แต่ร่างปราดเปรียวแวบมาจากด้านข้างของเธอ ยกถาดในมือขวางหน้าหนานซ่ง กาแฟดำร้อนสองแก้วบนถาดกระเด็นออกไป ราดตัวและใบหน้าของโจ๋เซวียน แถมมีบางส่วนกระเด็นเข้าตาของเธอ เธอเจ็บจนกรีดร้องออกมา!

ในตอนที่ยวี่จิ้นเหวินตามมา ก็เห็นภาพที่วุ่นวายแบบนี้