สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 271

เมื่อหนานซ่งตื่นขึ้น ภายในปากของเธอรู้สึกฝาดและขม

สิ่งแรกที่ได้กลิ่นคือกลิ่นยาจีนที่รุนแรง

เธอสะลึมสะลือ เธอคิดว่าตัวเองนั้นได้กลับมาที่เหมยซูแล้ว

"ฟื้นแล้ว! ฟื้นแล้ว!"

ภายในหูของเธอนั้นได้ยินเสียงคนร้องตะโกน เมื่อเธอลืมตาขึ้นก็เห็นคนมากหน้าหลายตาเข้ามารุมล้อม

คนที่หันมาคือยวี่จิ้นเหวิน ใบหน้าของเขานั้นกำลังขยายใหญ่ขึ้นและมีอีกหลายใบหน้า

ลั่วโยว เฉวียนเยี่ยเชียน ซูรุ่ย ไป๋ลู่ยวี๋ ฟู่ยวี่ ซูยิน ยวี่เจียหาง...

หนานซ่งขมวดคิ้วเล็กน้อยและพึมพำด้วยเสียงแหบแห้ง

"ทำไมถึงมากันหมดเลย?"

ยวี่จิ้นเหวินเอ่ยอย่างกังวล "เสี่ยวซ่ง เธอรู้สึกอย่างไรบ้าง?"

"ขม"

หนานซ่งเม้มริมฝีปากและเอ่ยคำพูดออกมา "น้ำ"

"น้ำ น้ำ น้ำ! รีบเอาน้ำมาให้เธอ!"

ซูยินรีบรินน้ำใส่แก้วทันที เธอยื่นมันและส่งต่อๆไป จนท้ายที่สุดก็ถึงมือยวี่จิ้นเหวิน

หนานซ่งถูกประคองไว้ เธอดื่มน้ำจากการประคองของยวี่จิ้นเหวิน ทันทีที่ลืมตาขึ้น เธอก็เห็นว่าภายในห้องพักผู้ป่วยเต็มไปด้วยผู้คนมากมาย ไม่เพียงแต่ยวี่เฟิ่งเจียว แต่ตระกูลยวี่ทุกคนก็อยู่ด้วย!

"แอ่ก——"

หนานซ่งสำลักน้ำทันใด เธอไออย่างรุนแรง "แอ่ก แอ่ก อึก...."

ผู้อาวุโสทั้งหมดขมวดคิ้วในคราเดียวกันและดุด่ายวี่จิ้นเหวิน

นายท่านยวี่เลิกคิ้วขึ้น "แกป้อนน้ำยังไงของแก? แค่ป้อนน้ำก็ป้อนไม่เป็น โง่!"

นายหญิงยวี่ก็วิตกกังวลมาก "ยังจะยืนเซ่อทำไม รีบเช็ดให้เธอสิ!"

ยวี่เฟิ่งเจียวเข็นรถเข็นมาด้านหน้า "เธอสำลักก็ไปรีบลูบหลังตบหลังเธอ..."

ยวี่จิ้นเหวินตื่นตระหนกและไม่รู้ควรจะทำอย่างไรก่อน เขารีบวางแก้วน้ำลง หยิบกระดาษขึ้นมาเช็ดปากหนานซ่งและลูบหลังตบหลังเธอสองครั้ง ทุกคนต่างตะโกนพร้อมกันว่า "เบาหน่อย!"

".........."

เสียงดังโหวกเหวก

ยวี่จิ้นเหวินเหงื่อผุดขึ้นมาเต็มใบหน้า

เมื่อหนานซ่งได้ดื่มน้ำแล้ว เธอรู้สึกว่ารสฝาดและขมได้จางลง

เธอมองที่ซูรุ่ยด้วยความขุ่นเคือง "พี่ให้ยาจีนฉันตอนที่ฉันไม่ได้สติอีกแล้วใช่ไหม?"

"อืม"

ซูรุ่ยพูดอย่างเฉยเมย "ฉันกลัวว่ามันจะไม่ขมพอ ฉันจึงจงใจเติมรสชาติของหวงเหลียนเข้าไปอีกเพื่อให้เธอจดจำมันได้"

หนานซ่ง "......."

เฉวียนเยี่ยเชียน ไป๋ลู่ยวี๋แล้วก็ยวี่จิ้นเหวินต่างก็มองไปทางซูรุ่ย สีหน้าของทั้งสามเผยให้เห็นถึงความไม่พอใจ

"พี่รุ่ยทำไมเป็นแบบนี้ อย่ารังแกน้องหกแบบนี้"

ไป๋ลู่ยวี๋ทวงความยุติธรรมให้แก่หนานซ่ง

ฟู่ยวี่ขดยิ้มมุมปากและถอนหายใจยาว ที่แท้ก็ไม่มีใครละเมิดการเรียนแพทย์ได้

บางทีจะตายก็ไม่รู้ว่าจะตายอย่างไร

—

เมื่อหนานซ่งได้สติ ภายในใจของทุกคนก็โล่งใจ

อวิ๋นชิงในฐานะภัณฑารักษ์คลินิกแพทย์แผนจีน ผู้ป่วยต้องการการพักฟื้นด้วยความเงียบสงบ ตระกูลยวี่จึงถูกเชิญออกไป

ทุกคนต่างก็มาที่นี่ นายท่านยวี่และนายหญิงยวี่ก็มา พวกเขาได้มาตรวจอาการกับอวิ๋นชิงจากนั้นก็ได้รับยาไป

เมื่อมองไปยังใบหน้าที่งดงามได้รูปรวมถึงความสามารถที่เก่งกาจ หญิงชราก็จ้องมองอย่างไม่ละสายตา บนใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้ม

"หมออวิ๋น ปีนี้อายุเท่าไหร่แล้ว?"

อวิ๋นชิงตอบด้วยรอยยิ้ม "25ปี"

"ยังวัยรุ่นอยู่ก็ได้เป็นภัณฑารักษ์แล้ว ช่างเป็นวัยรุ่นที่มีความสามารถ มีแฟนแล้วหรือยัง?"

อวิ๋นชิงยิ้มและตอบว่า "ไม่มีเลย"

รอยยิ้มของหญิงชราชัดเจนมากกว่าเก่า "ไม่มีก็ดี ไม่มีก็ดีแล้ว ฟานยินของเราก็ยังไม่มีเหมือนกัน"

ยวี่ฟานยินที่ยืนอยู่ด้านหลัง สีหน้าอึมครึม "คุณย่า..."

ทำไมยังคอยจับคู่ให้เธออยู่อีก?

—

ภายในห้องพักผู้ป่วยยังคงครึกครื้น

เมื่อคนตระกูลยวี่ออกไป เฉวียนเยี่ยเชียนก็ลากยวี่จิ้นเหวินออกไป ทันใดนั้นพี่ชายทั้งสองก็ล้อมรอบหนานซ่งไว้

ไม่รู้ว่าปลายสายโทรศัพท์พูดอะไร แต่หนานซ่งนั้นก้มศีรษะลง

"ฉันผิดไปแล้ว ฉันรู้"

ยินยอมแต่โดยดี

ซูรุ่ยรับโทรศัพท์และขยับริมฝีปาก "แน่นอน เธอยินดีรับฟังแก ฉันติดหนี้แกแล้ว"

อีกฝ่ายพูดอะไรบางอย่าง ซูรุ่ยตอบรับ 'อืม' จากนั้นเขาส่งโทรศัพท์ให้กับเฉวียนเยี่ยเชียน "พี่ใหญ่อยากคุยกับแก"

"ฉัน?"

เฉวียนเยี่ยเชียนชี้ตัวเอง ใบหน้าที่เย็นชาตลอดเวลาของเขาดูกระวนกระวาย

เขารับโทรศัพท์และกระแอมในลำคอจากนั้นเอ่ยเบาๆว่า "พี่ใหญ่"

ลั่วโยวมองดูอย่างสงสัย

ไม่รู้ว่าปลายสายโทรศัพท์เป็นใคร พูดอะไร เขาสามารถทำให้ใบหน้าที่เย็นชานี้มีเหงื่อผุดซึม

"อืม ฉันเข้าใจแล้ว ฉันจะไปจัดการเอง"

จากนั้นก็วางสายไป

เฉวียนเยี่ยเชียนยื่นโทรศัพท์ให้ซูรุ่ยด้วยสีหน้าจริงจัง

หนานซ่งคิดว่าเธอทำให้พี่สองโดนพี่ใหญ่ดุเข้าให้แล้ว เธอรู้สึกผิดมาก ในขณะที่เธอกำลังจะพูด เฉวียนเยี่ยเชียนก็เอ่ยถามว่า "คนที่ลักพาตัวเธอไปเป็นใคร เธอจำได้ไหม?"

"ฉันไม่ค่อยแน่ใจนัก"

หนานซ่งส่ายหน้า เมื่อย้อนนึกถึงใบหน้านั้น เธอขมวดคิ้วแน่น "เขามีเคราและรูปร่างดูแข็งแรง ดวงตาของเขาดู...คุ้นเคยมาก แต่ใบหน้าของเขา ฉันกลับนึกไม่ออก"

คิ้วที่งดงามของเฉวียนเยี่ยเชียนขมวดแน่น ใบหน้าของเขากำลังครุ่นคิด

ยวี่จิ้นเหวินถามด้วยน้ำเสียงลุ่มลึก "ตอนที่เธอไปสระน้ำพุร้อนกลางแจ้ง เกิดเรื่องอะไรขึ้น?"

ไป๋ลู่ยวี๋นึกออกทันใดและเอ่ยถาม "ใช่ ใช่แล้ว เธอไปหาเรื่องกับคนอื่นได้ไง? ยั่วยุกันจนมีเรื่อง จนถูกลักพาตัวไป?"

ไม่ต้องพูดถึงพวกเขา แม้แต่หนานซ่งและลั่วโยวเองก็คิดว่าเรื่องมันเกิดขึ้นอย่างกะทันหันมาก

ลั่วโยวเอ่ย "พวกเราบังเอิญไปเจอใครบางคนกำลังพลอดรักมีเพศสัมพันธ์กันอยู่ จากนั้นพวกเราก็โดนหาเรื่อง"

พลอดรัก มีเพศสัมพันธ์?

ไป๋ลู่ยวี๋เบิกตากว้างและถามว่า "ใคร?"

หนานซ่งลืมตาขึ้นมองยวี่จิ้นเหวิน จากนั้นเธอเอ่ยอย่างชัดเจนว่า "โจ๋เซวียน"