สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 272

เมื่อได้ฟังว่าคือโจ๋เซวียน ทุกคนหันหน้าไปมองทางยวี่จิ้นเหวินพร้อมกัน

ยวี่จิ้นเหวินหน้าตาเฉยชา เหมือนกับไม่สนใจโจ๋เซวียน แค่ถามขึ้น “ผู้ชายคนนั้น สกุลเฉียวใช่ไหม?”

หนานซ่งกับลั่วโยวสีหน้าเปลี่ยนไปพร้อมกัน

“นายรู้ได้ยังไง?”

พวกเธอได้ยินโจ๋เซวียนเรียกหนุ่มหนวดเคราคนนั้นอย่างชัดเจนว่า “คุณชายเฉียว”

ยวี่จิ้นเหวินเม้มปาก ใบหน้าเย็นชาราวกับลมที่พัดบนหน้าผา

เพื่อให้แน่ใจว่ามีความส่วนตัวในระดับหนึ่ง บ่อน้ำพุร้อนกลางแจ้งของคลับแยกจากกันด้วยฉากกั้น ใช้แผ่นฉนวนกันเสียงนำเข้าจากต่างประเทศทั้งหมด แม้ในที่กลางแจ้ง ก็มีฉนวนกันเสียงในระดับหนึ่ง ถ้าไม่ใช่เสียงที่ดังเกิน พวกลูกค้าก็ไม่มีทางได้ยินได้เห็น

ถึงจะได้ยิน ได้เห็นจริง ๆ ก็ไม่สนใจ

ในยุคนี้ สนใจแต่เรื่องของตัวเอง เวลาแห่งความสุขของตัวเองมันสั้นมาก ใครจะไปสนใจเรื่องของคนอื่น?

ได้ยินข้อร้องเรียนของคู่รักคู่นั้น ยวี่จิ้นเหวินกับเฉวียนเยี่ยเชียนตรวจสอบรายชื่ออย่างรวดเร็ว เห็นชื่อของ “โจ๋เซวียน” มีคนใช้ชื่อของเธอทำบัตรสมาชิก VIP ระยะยาว แต่วันนี้เพราะว่ามีกิจกรรมคู่รัก ในตอนที่โจ๋เซวียนเข้ามาก็เขียนชื่อของคู่รักเพิ่มเข้าไปด้วย ไม่ได้เขียนชื่อเต็ม เขียนเพียงแค่สกุล...เฉียว”

วันนี้ยวี่เจียหางอยู่ที่คลับพอดี จำคุณชายเฉียวคนนั้นได้แม่นอยู่

“ตอนที่เขามาพาบอดี้การ์ดมาเยอะแยะ ดูเหมือนกำลังถ่ายภาพยนตร์อยู่ยังไงยังงั้น แถมยังสั่งว่าไม่ให้ใครรบกวน เขาพาบอดี้การ์ดมาเอง ผมก็เลยไม่ได้จัดผู้รักษาความปลอดภัยกับพนักงานไป...ไม่งั้น พวกพี่สะใภ้ก็คงไม่ถูกลักพาตัวไป”

ยวี่เจียหางเสียใจอย่างมากที่หนานซ่งกับลั่วโยวเกิดอันตรายแบบนี้ในพื้นที่ของตัวเอง

คุณท่านยวี่สองโมโหจนสั่งสอนลูกชายของตัวเองไปยกหนึ่ง แล้วสั่งให้เขาปิดคลับ

ที่อันตรายแบบนี้ ถึงจะหาเงินได้เยอะก็ไม่จำเป็น

ถ้าหากเกิดเรื่องขึ้นจริง ๆ ก็วุ่นวายมาก

ต้องแจ้ง 119 แจ้ง 110 ยวี่เจียหางก็ตกใจมากเช่นกัน

หนานซ่งกับลั่วโยวเล่าต้นสายปลายเหตุอย่างละเอียด ทุกคนเงียบอยู่ชั่วขณะหนึ่ง

ไป๋ลู่ยวี๋ลูบคาง แสดงสีหน้าแบบเดียวกับนักสืบโคนัน

“เรื่องนี้...รู้สึกเหมือนเหตุบังเอิญ แต่ก็ไม่ใช่เหตุบังเอิญ”

ฟู่ยวี่พยักหน้า “ฉันก็รู้สึกแบบนี้”

นี่ยังต้องให้พวกนายรู้สึกเหรอ?

เฉวียนเยี่ยเชียนมองดูด้วยความรังเกียจ “พูดอะไรที่มีประโยชน์หน่อยได้ไหม?”

ไป๋ลู่ยวี่กับฟู่ยวี่ไม่ยอมแพ้

ใครว่าไม่มีประโยชน์?

ถ้าไม่ใช่พวกเขา ใช้เทคโนโลยีคอมพิวเตอร์ชั้นเยี่ยมเพื่อค้นหาร่องรอยของหนานซ่งกับลั่วโยว พวกเขาจะตามไปได้ทันเวลาขนาดนั้นเหรอ?

แต่ที่นั่งอยู่ตรงนี้คือพี่ชายทั้งหมด คนใหญ่คนโต หาเรื่องไม่ได้ จึงทำได้แต่พูดในใจ

“ไม่ใช่เรื่องบังเอิญ”

หนานซ่งเสียงอู้อี้ พูดเสียงเบา แต่กลับทำให้ใจของทุกคนลุกขึ้น

เธอหน้าซีดเซียว สิ่งที่เธอพูดนั้นแน่นอน

“เจอโจ๋เซวียน บางทีอาจจะเป็นเรื่องบังเอิญ แต่เรื่องที่เกิดขึ้นภายหลัง หนุ่มสกุลเฉียวลักพาตัวพวกเรา ไม่ใช่เรื่องบังเอิญ”

ยวี่จิ้นเหวินดวงตาเคร่งขรึม

เขาไม่ค่อยแน่ชัด ว่าคุณชายคนนั้นที่ชื่อ “คุณชายเฉียว” เป็นอะไรกับโจ๋เซวียน

แต่หลายปีมานั้นตอนที่โจ๋เซวียนอยู่ที่ต่างประเทศ ไม่ค่อยสะอาดเท่าไหร่

“ศัตรูมักโคจรมาเจอกันจริง ๆ”

ลั่วโยวคิดถึงภาพตอนที่เห็นโจ๋เซวียนที่บ่อน้ำพุกลางแจ้ง ก็รู้สึกรังเกียจ หันหน้าไปมองทางยวี่จิ้นเหวิน

“เมื่อก่อนนายสเปคแบบไหนกัน แม้แต่ผู้หญิงอย่างโจ๋เซวียนก็ยังไปชอบได้ นายควรจะไปล้างตาหน่อยนะ”

เธอพึมพำเสียงเบา มันมาจากความโมโหของเพื่อนร่วมงาน “โชคดีที่นายไม่แต่งงานกับเธอ ไม่อย่างงั้นตอนนี้บนหัวนาย มีหมวกสีเขียวแล้วไม่รู้กี่ใบ เชื่อมต่อกันก็คือทุ่งหญ้าฮูลันบูเออร์สีเขียวแล้ว ชนิดที่ควบม้าขี่ได้

มีดเล่มนี้แทงลง เฉวียนเยี่ยเชียนฟังอย่างสบายใจ

ฟู่ยวี่อดที่จะหัวเราะเยาะเย้ยไม่ได้

“โจ๋เซวียน” ชื่อนี้กลายเป็นความอัปยศบนแผ่นหลังของเขา เป็นประวัติศาสตร์อันมืดมิดของเขา

เขาเอาผู้หญิงคนนั้นออกไปจากใจตั้งนานแล้ว และก็ทิ้งแผลเอาไว้

เทียบกับหนานซ่ง ลั่วโยวตื่นตัวมาก เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับเธอมาก่อน

เฉวียนเยี่ยเชียนมองเธอ “เธอเป็นยังไงบ้าง? พักหน่อยไหม?”

“ไม่เป็นไร ฉันไม่ต้องพัก แค่ปวดเอวนิดหน่อย เดี๋ยวค่อยหาที่นอนก็ได้แล้ว”

ลั่วโยวโบกมืออย่างไม่ใส่ใจ

เฉวียนเยี่ยเชียนมองดูเธอ แล้วถามอย่างไม่วางใจ “ไม่เป็นไรจริง ๆ นะ? เธอเกือบจะตาย ไม่รู้สึกกลัวเหรอ?”

“นี่ก็ไม่ได้ตายไม่ใช่เหรอ?”

ลั่วโยวพูดอย่างกระฉับกระเฉง มองดูเฉวียนเยี่ยเชียนเหมือนกับมองสัตว์ประหลาด “เฮ้ นายไม่ต้องเป็นห่วงฉันจริง ๆ ฉันทำอาชีพนี้ การหนีจากความตายเป็นเรื่องปกติสำหรับฉัน นายไม่สามารถมองฉันด้วยสายตาของคนทั่วไปได้”

“ถึงแม้จะเป็นตัวประหลาด ก็ต้องพักผ่อน”

เฉวียนเยี่ยเชียนไม่พูดอะไร แล้วแบกคนขึ้นบ่า หาห้องพักผู้ป่วยและห้องตรวจที่ว่าง

“ทำอะไรน่ะ นายปล่อยฉันลงนะ...”

—

ยวี่จิ้นเหวินค่อย ๆ ปิดประตูห้องพักผู้ป่วยลง แต่ยังไม่เดินออกไป เขายืนอยู่ตรงนั้น มองดูหนานซ่งที่นอนอยู่บนเตียงเงียบ ๆ

ในใจบอกความรู้สึกไม่ถูก

สัญชาตญาณบอกเขา เธอแอบซ่อนอะไรไว้ ไม่ได้

แต่เธอไม่พูด เขาก็ไม่อยากบีบเคล้นถามเธอ

เมื่อหนานซ่งหลับตาลง ก็เห็นดวงตาคู่หนึ่ง

ดวงตาคู่นั้นเย็นชา ดุร้าย ดวงตาไร้ความรู้สึก เหมือนกับงูพิษ มองเธออย่างเย็นชา

คำพูดที่พูดออกมาเย็นชาไร้ความปรานี “วางใจได้ ฉันไม่มีทางปล่อยให้เธอตายในทันที”

เป็นเขา! เป็นเขา!

เขายังไม่ตาย!