สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 296

ระหว่างทางกลับหนานซ่งได้รับโทรศัพท์จากหมายเลขที่ไม่คุ้นเคย

หมายเลขนี้เป็นหมายเลขที่แปลกตา แต่กลับทำให้หัวใจของเธอกระชับแน่น

เธอสามารถเดาได้ว่าใครเป็นคนที่โทรเข้ามา

สัญชาตญาณของเธอแม่นยำเสมอ

ทันทีที่สายเชื่อมต่อกัน เป็นเวลานานที่เธอไม่เอ่ยอะไร จากนั้นเธอกลับได้ยินเสียงแหบพร่าดังขึ้น "ที่รัก"

เห็นได้ชัดว่ามันเป็นเครื่องเปลี่ยนเสียงที่เด็กวัยรุ่นชอบใช้กัน แต่กลับทำให้เธอรู้สึกชาไปทั่วตัว

ร่างกายของหนานซ่งกระชับแน่นขึ้นอย่างไม่อาจควบคุมได้

เธออดไม่ได้ที่จะยอมรับมัน สิบปีผ่านไปแล้ว แต่น้ำเสียงของเขายังคงน่ากลัวสำหรับเธอ

ในคุกที่สร้างด้วยเหล็กนั้นหนาวเหน็บและคับแคบ เธอขดตัวอยู่ข้างใน มีกุญแจมือที่ข้อมือและข้อเท้าและปลอกคอรอบคอของเธอ

ความอัปยศอดสูและความกลัวเต็มหัวใจของเธอ ภายใต้สมมติฐานที่ว่าความปลอดภัยในชีวิตไม่สามารถรับประกันได้ เรื่องศักดิ์ศรีจะไปพูดถึงได้อย่างไร?

ชายคนหนึ่งค่อยๆก้าวเท้าเข้ามาใกล้ๆเธออย่างเชื่องช้า

แสงจันทร์สีนวลกระทบเข้ากับใบหน้าที่เฉียบคมราวกับมีดของเขา ดวงตาที่มืดมิดและลุ่มลึกของเขาราวกับก้นบึ้งของเหวลึก

เขาคุกเข่าลงตรงหน้าเธอ กระชากปลอกคอของเธอ ดึงเธอเข้ามาหาเขา จากนั้นเขาก็เลียแผลบริเวณคางของเธอ

"ที่รัก"

เสียงที่ต่ำและชัดเจนของเขาดังขึ้นในหูของเธอ "เลือดของเธอนี่ช่างหอมหวานเสียจริงๆ"

หนานซ่งขัดขืนอย่างรุนแรง เธอกัดฟันและเอ่ยชื่อภาษาจีนของเขา "เฉียว เหลิ่ง"

มีเสียงครวญครางจากอีกฝ่าย

"สิบปีผ่านไปแล้ว เธอก็ยังแสนรู้และยังกล้าหาญเหมือนเคย"

แม้ว่าเฉียวเหลิ่งจะเป็นลูกครึ่ง แต่เขาก็พูดภาษาจีนได้คล่องมาก ราวกับว่าเพื่อนเก่ากับกำลังหัวเราะกับหนานซ่ง "ที่รักของเธอ เป็นไงบ้าง?"

หนานซ่งหรี่สายตาและเอ่ยอย่างเย็นชา "เขาไม่ใช่ที่รักของฉัน"

"โอ้ ลืมเลย เมื่อก่อนน่ะใช่"

เฉียวเหลิ่งเอ่ยอีกว่า "ตอนนี้เขาก็เป็นสามีเก่าของเธอ แต่เธอก็ยังคงเดือดเนื้อร้อนใจเรื่องของเขาอยู่ ไม่ใช่เหรอ?"

หนานซ่งค่อยๆขยับโทรศัพท์ออกจากหูของเธอ เธอเปิดลำโพงและในขณะเดียวกันเธอเริ่มตรวจสอบตำแหน่งของอีกฝ่ายหนึ่ง

เธอยังคงสื่อสารกับเขาต่อไป "เปล่า เดือดร้อนใจเรื่องของนายมากกว่าเรื่องของเขาเสียอีก"

"ฮ่าๆๆๆๆ...."

มีเสียงหัวเราะดังมาจากอีกฝ่าย "หญิงสาวที่แต่งงานแล้ว มีเสน่ห์และอ่อนโยนกว่าเมื่อสิบปีก่อนจริงๆ"

เขาพูดอย่างแผ่วเบา "ตอนนี้เธอกำลังตรวจสอบตำแหน่งของฉันใช่ไหมที่รัก?"

สีหน้าของหนานซ่งเยือกเย็น แน่นอนว่าอีกฝ่ายได้สร้างอุปสรรคมากมาย และต้องใช้ความพยายามอย่างมากในการค้นหาตำแหน่งเขา

"สิบปีที่แล้ว ทักษะการเจาะข้อมูลของเธอดีมาก แต่เธออย่าลืม เธอเคยพ่ายแพ้ให้กับฉัน"

เขายังคงคุยกับหนานซ่งราวกับว่ากำลังแกล้งเด็ก

หนานซ่งยังคงไม่วางมือ เธอเอ่ย "อย่างที่คุณพูด สิบปีผ่านไป เฉียวเหลิ่งก็ยังคงแก่และหน้าตาน่าเกลียด"

ขณะนั้นอีกฝ่ายก็หัวเราะอย่างบ้าคลั่งออกมาอีกครั้ง

"ไม่น่าเสียดายเลยที่เป็นผู้หญิงที่ฉันคอยคิดถึงมาตลอดสิบปี ปากของเธอยังคงดีไม่เปลี่ยน ฉันชอบ"

หนานซ่งค้นหาIPได้ แต่IPของอีกฝ่ายเปลี่ยนไปอีกครั้งและตำแหน่งก็เปลี่ยนไป

เธอขมวดคิ้วและร่องรอยของความรำคาญใจปรากฏบนใบหน้าของเธอ เธอรู้ว่าอีกฝ่ายกำลังกลั่นแกล้งเธอ เธออยากจะโยนโทรศัพท์ทิ้งให้สิ้นเรื่อง

"เฉียวเหลิ่ง ที่นายปรากฎตัวครั้งนี้ คิดจะทำอะไร?"

หนานซ่งเกลียดเขาเข้าเส้นเลือดดำ "พ่อแม่ของฉันก็ตายอยู่ในกำมือของนายแล้ว นายยังต้องการเลือดต้องการชีวิตฉันก็รีบมาเอามันไป!"

แต่ทางด้านเฉียวเหลิ่งกลับเอ่ยอย่างสบายใจ "ใครบอกว่าพ่อแม่ของเธอตายแล้ว?"

"........"

"ประธานหนาน!"

กู้เหิงสั่งให้คนขับรถจอดรถทันที เขาปลดเข็มขัดนิรภัยแล้วก้าวจากตำแหน่งข้างคนขับไปที่เบาะหลัง เขากวาดเศษแก้วที่แตกกระจายออก จากนั้นหยิบกล่องยาขึ้นมาทำแผล พันผ้าพันแผลให้หนานซ่ง หัวใจของเขาเต้นเร็วและแรง เขาไม่กล้าที่จะมองหน้าหนานซ่งเลยแม้แต่น้อย

เขาติดตามเธอมานานและไม่เคยเห็นเธอโกรธเกรี้ยวได้ขนาดนี้

"ประธานหนาน โทรแจ้งตำรวจไหม?"

หนานซ่งยังคงตกอยู่ในภวังค์อย่างนั้นอยู่เป็นเวลานาน เธอยังคงนั่งอยู่เช่นนั้นและเหม่อลอย

ขณะที่กู้เหิงกำลังจะโทรแจ้งตำรวจ หนานซ่งก็คว้ามือเขาไว้และเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงที่แหบพร่า

"ไม่ต้องโทร ไม่จำเป็น ตอนนี้หลักฐานไม่เพียงพอ ตำแหน่งของเขาก็ไม่สามารถหาได้ ต่อให้มีหลักฐานมากพอก็ไม่อาจจับเขาเข้าคุกได้"

10 ปีที่แล้ว เป็นพ่อและพี่ชายคนโตที่ใช้กองกำลังต่างชาติตามหาและจับตัวเฉียวเหลิ่ง

แต่ทำไมเขาถึงมีชีวิตอยู่ได้จนถึงตอนนี้ นี่ก็ยังเป็นปัญหาที่อยู่ภายในใจของหนานซ่ง

"เอาโทรศัพท์มาให้ฉัน"

กู้เหิงหยิบโทรศัพท์ที่อยู่บนเบาะจากนั้นเขาส่งมันให้กับหนานซ่ง

นิ้วมือของหนานซ่งแข็งทื่อ เธอค่อยๆกดหมายเลขอย่างเชื่องช้า จากนั้นเสียงรอสายก็ดังอยู่ครู่หนึ่งและมีคนรับสาย

เธอได้ยินลั่วจวินหังพูดเป็นภาษาอังกฤษว่า "หยุดการประชุม"

จากนั้นเสียงของเขาก็ชัดเจนว่า "ว่าไง"

"พี่ใหญ่"

ทันทีที่หนานซ่งเริ่มเอ่ย เธอก็เริ่มสะอึกสะอื้น น้ำตาไหลออกมาอย่างควบคุมไม่ได้

ลั่วจวินหังเอ่ย "ค่อยๆพูด อย่าร้อง"

หนานซ่งสำลักและถามเขาเหมือนเด็กๆว่า "พ่อกับแม่ เป็นไปได้ไหมที่พวกเขาจะยังมีชีวิตอยู่?"