สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 298

มุมปากของหนานซ่งกลายเป็นเส้นตรงในทันทีในตอนที่เห็นฟู่ยวี่กับยวี่จิ้นเหวิน

สองคนนี้มา สู้ไม่มาจะดีกว่า

ยวี่จิ้นเหวินเดินมาทางเธอ ยิ้มสดใสให้ “สุขสันต์วันแห่งความรักชีซี”

หนานซ่งไม่ยิ้มให้เขา แล้วพูดอย่างเฉยชา “ถ้านายอยากให้ฉันสุขสันต์จริง ๆ ก็ควรจะนอนอยู่ที่โรงพยาบาลอย่างเชื่อฟัง ไม่ควรมานี่”

เขารู้ว่ามาที่นี่ต้องโดนดุ แต่เขาอยากเจอเธอจริง ๆ อยากจะฉลองวันแห่งความรักกับเธอ ก็เลยมา

ยวี่จิ้นเหวินเม้มปาก อยากให้เธอดีใจ แต่กลับไม่รู้จะพูดอะไร

“โอกาสสำคัญขนาดนี้ จะให้เธอยุ่งอยู่คนเดียวได้ยังไง?”

หนานซ่งพูดในใจ: ก็จริง ถือว่าพวกนายมีจิตสำนึกอยู่บ้าง

เทียบกับความระมัดระวัง ความเขินอายของยวี่จิ้นเหวิน ฟู่ยวี่ใจกล้ากว่าเยอะ

เขาเดินเข้ามาอย่างมั่นใจ ค่อย ๆ โอบไหล่ยวี่จิ้นเหวิน ทักทายหนานซ่ง “เสี่ยวซ่ง สุขสันต์วันแห่งความรัก!”

ฟู่ยวี่ยิ้มโชว์ฟันขาว “วันนี้เป็นวันที่สาวทอผ้ากับหนุ่มเลี้ยงวัวจะข้ามทางช้างเผือกมาพบกัน ครอบครัวพร้อมหน้าพร้อมตากัน เธอดีใจแทนพวกเขาหน่อย ยิ้มหน่อยสิ”

เมื่อได้ยินคำว่า “ครอบครัวพร้อมหน้าพร้อมตากัน” หนานซ่งรู้สึกเจ็บใจ แล้วพูดอย่างเย็นชา “ผู้โดดเดี่ยวเดียวดาย ไม่ฉลองวันแห่งความรักแต่เป็นกบชีซี”

ยวี่จิ้นเหวินไม่เข้าใจ “ทำไมถึงเป็น ‘กบชีซี’?”

ฟู่ยวี่มองเขาอย่างรังเกียจ “ชุมชนของนายอินเทอร์เน็ตเข้าไม่ถึงเหรอ เพราะว่า ‘โดดเดี่ยวโดดเดี่ยว’”

คำพ้องเสียงเจ้ากรรมนายเวรนี่

ยวี่จิ้นเหวินพูดอย่างหมดคำพูด “น่าเบื่อ”

เขาเดินตามหนานซ่ง ฟู่ยวี่หัวเราะอย่างบ้าคลั่ง เข้าไปกระแทกไหล่หนานซ่ง “ฉันว่า ซูยินชาติที่แล้วคือแม่มดไสยศาสตร์?”

หนานซ่งมองเขาด้วยหางตา

ฟู่ยวี่พูดบ่น “เมื่อคืนฉันไปเที่ยวกับสาว อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์กับเธอ อยากสละโสดก่อนวันแห่งความรัก ไม่อยากฉลองวันแห่งความรักคนเดียวถูกไหม? แต่เธอเดาสิว่ายังไง ยังไม่ทันตีป้อม กางเกงในฉันก็ขาด น่าขายขี้หน้ามาก ทำเอาฉันหมดอารมณ์ วันนี้ตอนเช้าเปลี่ยนตัวใหม่ แต่กลับขาดอีก แถมขาดสามรู!”

“พรวด—”

หนานซ่งกลั้นไว้ไม่ไหวจริง ๆ เธอหัวเราะเสียงดัง

ยวี่จิ้นเหวินเงยหน้าขึ้นทันที

หนานซ่งถามขึ้นด้วยความสนใจ “แล้วนี่มันเกี่ยวอะไรกับยินยิน?”

ฟู่ยวี่บอกกับหนานซ่งว่าตอนที่ออกจากเมืองเป่ย ซูยินให้เขาสัญญากับเธอ บอกว่าอย่าคิดเรื่องสำมะเลเทเมา ไม่อย่างงั้นกางเกงในจะขาดเป็นรู

คิดไม่ถึงว่าจะเป็นจริง

“นี่เป็นคำสาปแช่งที่ชั่วร้ายที่สุดว่าไหม?” ฟู่ยวี่รู้สึกว่าซูยินวิเศษจริง ๆ

หนานซ่งอดไม่ได้ที่จะหัวเราะอีกครั้ง จากนั้นก็จิกตาใส่ฟู่ยวี่ “สมควร”

เธอกลับไม่ได้รู้สึกว่าซูยินวิเศษ แค่รู้สึกว่ากางเกงในพวกนั้นที่ฟู่ยวี่ซื้อ น่าจะคุณภาพมีปัญหา

แล้วคนบางคนหวาดผวา เมื่อกางเกงในขาด ก็ไม่กล้าทำเรื่องไม่ดี

สิ่งหนึ่งหักลบสิ่งหนึ่ง

ถูกฟู่ยวี่สอดแทรกเรื่องตลก หนานซ่งอารมณ์ดีขึ้นเยอะ

ยวี่จิ้นเหวินตามอยู่ด้านหลังสามารถเห็นหนานซ่งหัวเราะจากทางด้านข้าง แล้วมองไปที่ฟู่ยวี่ที่คุยสนุกสนานกับเธอ รู้สึกคันเหงือกคันฟัน

เป็นครั้งแรกที่อิจฉาไอนี่ขนาดนี้

—

การเตรียมตัวอย่างเต็มที่สำหรับกิจกรรมช่วงต้น ใกล้จะเปิดกิจการ มีคนมาเยอะแยะ

วันนี้เป็นวันแห่งความรักชีซี พอดีกับวันเสาร์ คู่รักก็มากันเยอะ มาขี่ม้า ว่ายน้ำ แช่น้ำพุร้อน เพลิดเพลินไปกับการนัดเดทที่โรแมนติก

เมืองเป่ย เมืองหนาน เมืองหรง เพื่อให้เกียรติตระกูลยวี่ ตระกูลหนาน และตระกูลฟู่ สามตระกูล มีเศรษฐีขุนนาง เพื่อนจากหลายวงการมาร่วมแสดงความยินดี มาร่วมงานกันอย่างไม่ขาดสาย

ฟู่ยวี่กับยวี่จิ้นเหวินเป็นคนที่มีเงินและอิทธิพล งานสังคมแบบนี้รับมือได้สบาย ๆ มีความช่วยเหลือจากพวกเขา ช่วยแบ่งเบาหนานซ่งได้เยอะมาก

เพื่อนหลายคนที่มาจากเมืองเป่ยเคยเจอหนานซ่งกันหมด รู้ว่าเธอกับยวี่จิ้นเหวินเคยมีความสัมพันธ์เป็นสามีภรรยากัน รู้สึกประหลาดใจมากกับการร่วมมือกันอีกครั้งทางธุรกิจของทั้งคู่

และหนานซ่งในวันนี้ ป้ายบนหัวไม่ใช่ “คุณนายยวี่” ตั้งนานแล้ว แต่เป็นผู้ร่ำรวยที่สุดของเมืองหนาน คุณหนูใหญ่ของบริษัทตระกูลหนาน

ระยะเวลาสั้น ๆ สามเดือน ชื่อคุณหนูใหญ่ตระกูลหนานดังไปทั่ววงการธุรกิจ

ในเมื่อตายแล้วเกิดใหม่ ยึดอำนาจจากมือของอา เข้าครอบงำบริษัทหนาน กำจัดตระกูลฉินด้วยตัวเอง แล้วนำบริษัทหนานให้เป็นผู้ร่ำรวยที่สุดในเมืองหนาน

แต่ละเรื่องราว ช็อกทั้งประเทศ เหตุการณ์ที่สามารถเขียนเป็นตำนานได้

แม้ว่าบัญชีการตลาดจำนวนมากจะไม่รู้จักหนานซ่ง ไม่เคยเห็นรูปของเธอ และก็ไม่เคยเห็นการสัมภาษณ์ใด ๆ ของเธอ แต่ยังคงเขียนประสบการณ์ของเธอไว้เป็นบทละคร

คนที่สนใจเธอ เยอะกว่าปลาคาร์ปข้ามแม่น้ำ

และคนที่สนใจเรื่องการแต่งงานที่ผ่านมาของยวี่จิ้นเหวินกับหนานซ่งก็มีเยอะ

“ประธานยวี่ ยินดีด้วยนะ ที่ดินดี ๆ แบบนี้ ถูกคุณเอาไปจนได้”

ประธานกรรมการบริษัทจิ่วอานเมืองเป่ยพร้อมกับภรรยามาจับมือแสดงความยินดียวี่จิ้นเหวิน

ยวี่จิ้นเหวินยิ้มอ่อน “ประธานอานเกรงใจเกินไปแล้วครับ ที่ดินตรงนี้ถูกบริษัทหนานซื้อไป ผมก็แค่เพื่อนร่วมธุรกิจ เข้าร่วมโครงการนี้แค่นั้นแหละครับ”

“ได้ยินมาแล้ว ประธานกรรมการหนาน เป็นผู้หญิงที่ไม่ด้อยไปกว่าผู้ชาย ไม่ทราบว่าจะแนะนำให้ผมรู้จักหน่อยได้ไหมครับ?”

หนานซ่งหาว โบกไม้โบกมือให้ยวี่จิ้นเหวินอย่างเฉื่อยชา “ฉันกลับก่อนนะ นายก็รีบกลับไปโรงพยาบาลเถอะ บ๊ายบาย”

“เดี๋ยวก่อน”

เธอกำลังจะลงจากรถ ไม่รู้ว่ายวี่จิ้นเหวินไปเอาดอกกุหลาบช่อโตมาจากไหน ยื่นมาตรงหน้าเธอ

กุหลาบสีชมพูอ่อน ๆ ดอกไม้ยังคงแต้มด้วยน้ำค้างใสราวคริสทัล คล้ายกับรูปถ่ายช่อกุหลาบที่พี่สามมอบให้ซูยิงช่อนั้น

เป็นแบบที่หนานซ่งชอบ

เธอจ้องมองดอกกุหลาบไม่พูดจา ยวี่จิ้นเหวินจึงรีบพูด “ไม่มีความหมายอะไร ก็แค่ฉลองเทศกาล สุขสันต์วันแห่งความรักชีซีนะ”

ไม่อยากพูดอะไรอีก หนานซ่งรับช่อดอกไม้มา “ฉันรับเอาไว้แล้ว ขอบคุณนะ”

เธอพาช่อดอกไม้ลงจากรถ

ยวี่จิ้นเหวินค่อย ๆ ยิ้ม โบกมือลาเธอ “กลับบ้านระวังด้วย ถึงบ้านแล้วบอกฉันสักคำ”

เขาบังคับ และขอให้ทำเหมือนกับแฟน

หนานซ่งขมวดคิ้ว จู่ ๆ ก็เอ่ยปากพูดกับเขา “งานเปิดกิจการจบลงแล้ว นายก็ควรกลับเมืองเป่ยแล้ว อีกสองสามวันฉันจะไปประเทศ Y”

รอยยิ้มบนใบหน้ายวี่จิ้นเหวินชะงัก “เธอจะไปประเทศ Y? เมื่อไหร่?”

“ฉันไปไหน เกี่ยวอะไรกับนาย”

หนานซ่งน้ำเสียงแข็งทื่อ เผยให้เห็นความเหนื่อยล้าอย่างมาก “ที่บอกนายก็เพราะไม่อยากให้นายตามไป ยวี่จิ้นเหวินโลกของฉันวุ่นวายมาก มีเรื่องเยอะแยะมากมายรอให้ฉันไปจัดการ ฉันไม่มีอารมณ์ ไม่มีแรงที่จะต่อกลอนกับนาย ในตอนที่ฉันอยากจะมีคบกับนาย นายไม่อยากคบกับฉัน ตอนนี้นายอยากมีคบกับฉัน ขอโทษด้วย ฉันไม่มีความคิดนี่แล้ว”

เธอพูดกับเขาอย่างจริงจัง “ฉันขอร้องนาย คือความสงบสุขให้กับโลกของฉัน”

มีดเย็น ทิ่มแทงหัวใจของยวี่จิ้นเหวิน

หัวใจของเขาเต็มไปด้วยรูพรุนตั้งนานแล้ว ไม่ขาดแคลนมีดเล่มนี้ ไม่ใช่คำพูดของเธอที่ทิ่มแทงเขา แต่เป็นใบหน้าที่เหนื่อยล้าของเธอ

เขารู้ว่าเฉียวเหลิ่งกลับมาครั้งนี้ พาความเดือดร้อนมาให้เธอไม่น้อย ในตอนที่วุ่นวายแบบนี้ เขาจะจากไปได้ยังไง?

ยวี่จิ้นเหวินยืนอยู่ด้านข้างประตู คอแหบ

“ฉันรู้ ฉันเข้าใจ ฉันไม่ตอแยเธอ ฉันแค่หวังว่า เธออย่ารำคาญฉัน อย่าเกลียดฉัน ปฏิบัติเหมือนกับฟู่ยวี่แบบนั้น เห็นฉันเป็นเพื่อนธรรมดา ๆ ก็พอแล้ว”

หนานซ่งมองใบหน้ากระตือรือร้นภายใต้แสงจันทร์ของเขา ไม่ค่อยเหมือนกับใบหน้านั้นเมื่อสิบปีที่แล้ว แต่สามารถทับซ้อนกันได้

“ยวี่จิ้นเหวิน อันที่จริงฉันไม่เคยเกลียดนายเลย ไม่ว่านายเคยทำอะไรกับฉัน หนี้บุญคุณที่นายช่วยฉันในตอนนั้น ฉันยังจำได้”

หนานซ่งน้ำเสียงเรียบเฉย แสงสว่างในดวงตาดับไปนานแล้ว ไม่มีอีกต่อไปแล้ว “เพียงแต่...”

เรื่องหลาย ๆ เรื่องเมื่อเกิดขึ้นแล้ว ก็ย้อนกลับไปไม่ได้อีกแล้ว