สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 333

เมื่อได้ยินคำถามจากยวี่จิ้นเหวิน หัวใจของหนานซ่งก็มีความรู้สึกที่ไม่อาจอธิบายได้

บริเวณหน้าอกของเธอนั้นรู้สึกอึดอัดเล็กน้อย

เธอไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับตนเอง

ก็เห็นกันอยู่ว่าต่างคนต่างแยกจากกันไปตั้งนานแล้ว ทำไมเพียงแค่การติดต่อ การพูดคุยและได้ยินเสียงของเขา ภายในใจถึงอดไม่ได้ที่จะมีปฏิกิริยาตอบสนองแบบนี้

แม้แต่เธอเองก็ไม่สามารถควบคุมได้

หนานซ่งวางสายไปอย่างหยาบคาย

เธอไม่ได้ตอบเขา

เธอเองก็ไม่รู้ว่าจะตอบเขาอย่างไร

—

เมื่อเห็นว่าสายโทรศัพท์ถูกตัดไป ภายในใจของยวี่จิ้นเหวินรู้สึกหดหู่

เขารู้ว่าเขาได้ล่วงเกินเธออีกแล้ว

ไม่ง่ายเลยที่เธอจะยินดีที่จะญาติดีกับเขา เมื่อริเริ่มที่จะติดต่อกับเขา เขาควรจะสงบสติอารมณ์และเว้นระยะห่างกับเธอไว้ไม่ใช่หรือ?

ทำไมต้องล่วงล้ำระยะห่างด้วย?

เขาทุบศีรษะของตนเองอย่างรุนแรง!

เหอจ้าวที่อยู่ด้านข้างตกใจไม่น้อย "ประธาน..ประธานยวี่...คุ..คุณใจเย็น จะทำอะไรก็ได้ แต่อย่าทำกับศีรษะแบบนั้นเลย"

กับศีรษะที่เพิ่งผ่านการผ่าตัดใหญ่มาไม่สามารถทนต่อการถูกทุบตีเช่นนี้ได้

ยวี่จิ้นเหวินเพิกเฉยต่อเหอจ้าว เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาจากนั้นสูดลมหายใจเข้าและส่งข้อความหาหนานซ่ง

[ฉันไม่ได้มีเจตนาหมายความอื่นใด หวังว่าเธอจะเที่ยวเล่นที่ประเทศYอย่างสนุก เรื่องของที่นี่มีฉันคอยดูแลจัดการให้]

—

เมื่อได้รับข้อความนี้ หนานซ่งกำลังถือจานคุกกี้และกำลังทานอาหารอยู่กับลั่วจวินหัง

เมื่อเปิดข้อความ ลั่วจวินหังก็ชำเลืองมองจากนั้นเขาก็จ้องมอง

หนานซ่งไม่ได้ตอบข้อความยวี่จิ้นเหวิน เธออ่านและปิดมัน

ลั่วจวินหังกัดคุกกี้ จิบชานมที่หนานซ่งทำ เขาค่อยๆเงยหน้าขึ้น "เธอกับยวี่จิ้นเหวิน ติดต่อกันอยู่ตลอดเลยหรือ?"

เมื่อมองไปที่รูปลักษณ์ของพี่ชาย ภายในใจของหนานซ่งก็รู้สึกผิดเล็กน้อย เธอก้มศีรษะลง

"เปล่า ก่อนหน้านี้ฉันลบทุกช่องทางการติดต่อของเขาไปหมดแล้ว วันนี้เพิ่งเพิ่มเพื่อนเขาไป"

ลั่วจวินหังไม่ได้ถามเธอว่าทำไมเธอถึงเพิ่มเพื่อนเขาอีกครั้ง เขาถามประโยคอื่นว่า

"เธอยังรักเขาเหรอ?"

“……”

ชาวต่างชาติเหล่านี้ช่างเป็นคนพูดจาโผงผางจริงๆ

หนานซ่งรู้สึกพูดไม่ออก แต่เธอไม่กล้าที่จะปกปิดกับพี่ใหญ่ "เปล่า มันเป็นเพียงแค่ความคุ้นเคย ต้องใช้เวลาในการเปลี่ยนแปลง"

เธอกล้าที่จะรักและเกลียดเสมอ ใช้ชีวิตอย่างมีความสุข

แต่เรื่องของความชอบมันไม่ใช่เรื่องเพียงชั่วข้ามคืน เธอปล่อยให้ผู้ชายหยั่งรากลึกในใจเธอจนเติบโตเป็นต้นไม้สูงตระหง่าน หากว่าอยากจะถอนรากถอนโคน ให้พูดมันก็พูดง่าย?

ก่อนหน้านี้เธอคิดว่าตัดโคนต้นมันออกไปก็จบแล้ว แต่รากที่กำลังเติบโตนั้นได้เติบโตลึกลงไปในเส้นเลือดในหัวใจของเธอและเธอก็สามารถถอนมันออกทีละเล็กทีละน้อยเท่านั้น

ในความเป็นจริง ทุกครั้งที่เธอได้นำมันออกมาทีละน้อย เธอเองก็รู้สึกเจ็บปวด แต่เธอเชื่อว่าเวลาจะรักษาบาดแผลทั้งหมด

ลั่วจวินหังเข้าใจความรู้สึกนี้ ดังนั้นเขาจึงไม่เคยพูดอะไรกับเธอ

"เรื่องของความรู้สึกมันก็เป็นเหมือนคำโบราณที่กล่าวว่า ''เหมือนคนดื่มน้ำ เขารู้ว่ามันเย็นหรือร้อน'' เมื่อถึงเวลาจะมาเขาก็จะมา เมื่อถึงเวลาจะไปก็ไม่สามารถรั้งไว้ได้"

หนานซ่งมองไปที่พี่ชายที่มีคารมคมคาย ทันใดนั้นเธอก็ยิ้มออกมา "พี่ใหญ่ อีกนิดพี่ก็จะเป็นนักปราชญ์แล้ว"

ลั่วจวินหังลูบศีรษะของเธอ "ฉันแค่หวังว่าเธอจะทำทุกอย่างได้ตามใจเธอต้องการ อย่าเป็นเพราะว่าคนอื่นแล้วเธอจึงต้องทำให้ตัวเองเสียใจ เข้าใจไหม?"

"รู้แล้วน่า มีพวกพี่ๆคอยปกป้อง ใครจะกล้าทำให้ฉันเสียใจกันล่ะ"

เธอยิ้มและหยิบชานมขึ้นมา จากนั้นเธอชนแก้วกับพี่ใหญ่ของเธอ

"ใช่แล้ว" จู่ๆเธอก็นึกเรื่องหนึ่งขึ้นมาได้ "ฉันส่งของขวัญไปให้เจ้าก้อนน้ำแข็งหลายวันแล้ว เขาได้รับหรือยัง?"

"บ้านเกิดเมืองนอนของพวกเขาอยู่ที่ไหน? เมืองจิงเหรอ?" หนานซ่งถาม

ลั่วจวินหังพยักหน้า

ในไม่ช้าหนานซ่งก็ใช้โทรศัพท์ของลั่วจวินหังตอบกลับอีเมลหาเหยียนยวน ให้ข้อมูลติดต่อของเพื่อนให้เมืองจิงแก่เขา

[มีเรื่องอะไรก็ติดต่อไปที่เขาก็พอแล้ว ——หนังสือสะสมของหนานซ่ง]

ลั่วจวินหังเห็นชื่อด้านล่างนั้น เขาก็เข้าใจ เขาตีน้องสาวเบาๆอย่างอดไม่ได้ "เธอนี่นะ"

คาดไม่ถึงว่าเหยียนยวนจะไม่ได้รับของขวัญ แต่เขาส่งของขวัญให้กับหนานซ่ง

หนานซ่งอยู่เฉยๆอย่างเบื่อหน่ายในปราสาทเวทมนตร์ เธอทำลูกขนไก่และเตะกับสาวใช้ ในขณะที่เตะอย่างมีความสุข เธอเห็นแม่บ้านเดินเข้ามาพร้อมกับกล่องขนาดใหญ่

และบอกเธอว่ากล่องนี้เป็นกล่องของขวัญที่คุณเหยียนมอบให้เธอ

"ให้ฉัน?"

หนานซ่งผงะ จากนั้นเธอเตะลูกขนไก่ขึ้นสูง ลูกขนไก่เกือบถึงโคมไฟคริสตัลบนเพดาน กลุ่มสาวใช้กรีดร้องและรีบวิ่งไปรับมัน

เมื่อเปิดกล่อง หนานซ่งก็พบกับความประหลาดใจ เจ้าก้อนน้ำแข็งนั่นส่งโมเดลเครื่องบินเลโก้ให้กับเธอ

เธอเลิกเล่นลูกขนไก่ในทันที เธอเดินเข้าห้องไปและต่อเลโก้ตลอดทั้งบ่าย

ลั่วจวิ้นหังพาเฮ่อเซินกลับมา ทันทีที่เข้าห้องของหนานซ่ง เขาเห็นชิ้นส่วนต่างๆวางอยู่บนพื้น องค์หญิงตัวน้อยกำลังตั้งใจต่อชิ้นส่วนต่างๆโดยที่ไม่เงยหน้าขึ้นมาเลยแม้แต่น้อย

รู้ว่าเหยียนยวนเกรงว่าเจ้าตัวน้อยอยู่ในปราสาทเพียงลำพังก็คงจะเบื่อ เขาจึงซื้อของเล่นให้เธอ แต่เขาไม่คิดว่ามันจะเป็นของเล่นชิ้นใหญ่ขนาดนี้

นี้ต้องใช้เวลาต่อนานแค่ไหน?

ลั่วจวินหังขมวดคิ้วแน่นและส่ายหน้า เขาเอ่ยเรียกหนานซ่ง "เธอลองดูหน่อยว่าใครมา?"

"อืม?"

หนานซ่งเงยหน้าขึ้นและเห็นเฮ่อเซินยืนอยู่ข้างพี่ใหญ่ เธอผงะไปชั่วขณะ สีหน้าเปลี่ยนไปในทันใด รอยยิ้มผุดขึ้นมาบนใบหน้า

"พี่สาม พี่มาได้ไง?!"