สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 334

หนานซ่งมีความสุขมากสำหรับการมาถึงของพี่สาม

เบอร์มิงแฮมมีหมอกหนาและอากาศเริ่มชื้น เฮ่อเซินเดินทางมา ร่างกายของเขานั้นยังคงมีความชื้นอยู่บ้าง ยังคงมีไอน้ำเกาะอยู่บนร่างกาย ดวงตาคู่สวยและลึกล้ำก็ถูกย้อมไปด้วยหมอกจางๆ

เขาสวมเสื้อสเวตเตอร์สีขาวและกางเกงยีนส์สีอ่อน เห็นได้ชัดว่าเขาอายุมากกว่า30ปีแล้ว เขายังคงหล่อเหลาและดูสดใสราวกับเด็กชายวัยหนุ่มที่กำลังเติบโต บุคคลิกลักษณะดูสะอาดสะอ้าน

มีนักแสดงเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่จะสามารถสลับบทบาทไปมาได้ดังเช่นเฮ่อเซิน

สิ่งที่แฟนคลับของเขารักมากที่สุดก็คือความบริสุทธิ์ของเขา

เขาสดใส เอาใจใส่ผู้อื่น สามารถเผชิญกับชีวิตด้วยทัศนคติเชิงบวกได้เสมอ ไม่ปรารถนาให้โลกเป็นมลทิน

มีผ้าห่มผืนหนาวางอยู่บนพื้น เฮ่อเซินถอดรองเท้าแตะและเดินไปนั่งตรงนั้น

"มาประเทศYก็เพราะว่ามีงานแฟชั่นวีค ฉันเลยถือโอกาสแวะหาแมวตัวน้อยอย่างเธอ"

เขาเอื้อมมือไปและสัมผัสผมที่นุ่มของหนานซ่ง

"พี่มาที่นี่ก็ดีแล้ว พี่ใหญ่กักขังฉัน ฉันไปไหนไม่ได้ ทำได้แค่อยู่ในปราสาทเท่านั้น เบื่อจะตายแล้ว"

หนานซ่งใช้โอกาสนี้ฟ้องเรื่องของพี่ใหญ่ให้พี่สามได้รับฟัง

เฮ่อเซินหันกลับไปมองลั่วจวินหังและเอ่ยอย่างยิ้มๆว่า "เรื่องนี้พูดกับฉันไปก็ไม่มีประโยชน์หรอก ใครใช้ให้เธอมาอยู่ในสายตาของพี่ใหญ่กันล่ะ ถูกขังไว้น่ะถูกต้องแล้ว"

หนานซ่ง "........."

ข้อกล่าวหานี้ช่างโดดเดี่ยวนัก

เธอเกือบลืมไปแล้วว่าตระกูลพวกนี้ พี่ใหญ่ลั่วจวินหังอยู่บนสุดของห่วงโซ่อาหาร

ลั่วจวินหังไม่เข้ามา ยืนอยู่ที่ประตูมองหนานซ่งอย่างประจบประแจง "มีเรื่องอะไรอยากจะพูดต่อหน้าฉันอีกไหม พูดมาเลย"

"ไม่มี ไม่มีแล้ว" หนานซ่งดูจริงใจ "ฉันมักจะฟังสิ่งที่พี่ใหญ่พูดอยู่เสมอ ใช่ไหมพี่สาม?"

เฮ่อเซินอดไม่ได้ที่จะยิ้ม "ใช่....แหละ"

หนานซ่งชำเลืองมองพี่สามจากนั้นเธอมองลั่วจวินหังและยิ้มร้ายกาจ "พี่ใหญ่ วันนี้พี่อยากกินอะไร ฉันจะทำให้พวกพี่เอง"

"อาหารคืนนี้เธอไม่ต้องหรอก มีแขกมา"

หลังจากที่ลั่วจวินหังเอ่ยบ เขาก็เบือนหน้าหนีและเดินจากไป

หนานซ่งผงะ "แขก? มีพี่คนไหนจะมาอีก?"

เฮ่อเซินยักไหล่ เขาไม่รู้

พี่น้องเล่นเลโก้กันตลอดช่วงบ่าย พวกเขาได้เพียงแค่ประกอบปีกขนาดใหญ่ ทั้งสองต่างก็ล้มตัวนอนลงบนผ้าห่ม

"ใครซื้อเลโก้ให้เธอ?" เฮ่อเซินถามหนานซ่ง

หนานซ่งเอ่ย "เจ้าก้อนน้ำแข็งเหยียนยวน กัปตันผู้กล้าหาญคนนั้นให้มา"

"อืม?"

เฮ่อเซินเอียงศีรษะเพื่อมองหนานซ่งด้วยรอยยิ้มในดวงตาของเขา "พวกเธอสองคนกำลังเล่นกัน?"

"อืม?"

ภายในสมองของหนานซ่งเกิดอาการลัดวงจรชั่วขณะ เธอกระพริบตาสองครั้งและตระหนักว่าพี่สามหมายถึงอะไร "ไอยา ไม่ใช่ ไม่เลย ไม่ ก็คือฉันส่งของขวัญให้เขา จากนั้นเขาก็ส่งกลับมาให้"

"ส่งของขวัญให้กันเร็วขนาดนั้น ยังกล้าบอกว่าไม่ใช่?"

เฮ่อเซินเอ่ยหยอกล้ออย่างถึงที่สุด

หนานซ่งอดไม่ได้ที่จะกลอกตามองเขา "พี่ อยู่ในวงการนานเกินไปหรอไง ขี้ซุบซิบนินทา เห็นใครก็ว่าเขาเป็นคู่กันไปเสียหมด"

เฮ่อเซินยิ้มเบาๆและไม่ได้พูดอะไรอีก

หนานซ่งเริ่มนินทาเขาบ้าง "พี่กับซูอิงเป็นไงบ้าง?"

“ก็ดี”

เฮ่อเซินบอกความจริง "เรากำลังทำงานอย่างหนักเพื่อให้ได้รับการสนับสนุนจากครอบครัว หากทุกอย่างเป็นไปด้วยดี เราจะแต่งงานกันสิ้นปีนี้"

นับได้ว่าเป็นการค้นพบผู้ช่วยชีวิต

ไม่รู้ว่าเป็นการไว้หน้านายท่านหรือว่าไว้หน้าพี่สาม สรุปได้ว่าลั่วจวินหังเปิดปากของเขาและยกเลิกการกักขังหนานซ่ง

ปล่อยให้เธอออกไปเที่ยวเล่นภายใต้การดูแล

ในที่สุดหนานซ่งก็ได้ปลดปล่อย เธอดีใจมาก เธอพาพ่อใหญ่และพี่ใหญ่รวมถึงเฮ่อเซินไปเที่ยวที่เกาะกุหลาบ

ชายร่างใหญ่สามคนนั่งอยู่บนเก้าอี้ชายหาด มองดูหนานซ่งโบกมือไปมาในน้ำราวกับนางเงือกพร้อมรอยยิ้มจางๆบนใบหน้าของพวกเขา

นายท่านเชลบี้ยิ้ม "ที่แท้ก็ยังเป็นเด็กน้อย แม่ของพวกนายตอนวัยรุ่นก็เป็นเช่นนี้ ไม่มีช่วงเวลาใดที่เธอเป็นอิสระ"

ลั่วจวินหังส่ายหน้าเอ่ยว่า "ที่ไหนกัน แม่น่ะไม่ได้ซนเท่าลิงน้อยคนนี้เลย"

เฮ่อเซินพยักหน้าเห็นด้วย ในความทรงจำของเขา แม้ว่าแม่ของเขาจะอารมณ์ดี แต่เธอก็ไม่ได้เฮฮาเสียงดังเท่ากับหนานซ่ง

นายท่านเชลบี้เอ่ยว่า "นั่นมันตอนที่พวกนายไม่เคยเห็นอาอินตอนวัยรุ่นน่ะสิ เธอทั้งใจร้อนเอาแต่ใจ ไม่มีใครสามารถหยุดเธอได้ ฉันเองก็เช่นกัน"

มีร่องรอยของความเสียใจขณะที่เขาเอ่ย "ในตอนนั้น ฉันถือทรัพย์สมบัติทั้งหมดที่ฉันมีต่อหน้าเธอ แต่เธอก็ยังไม่ยอมแต่งงานกับฉัน"

ลั่วจวินหังเอ่ยอย่างเฉยเมย "แม่ยินดีมอบผมให้พ่อ ให้มีลูกชายและให้พ่อจนพ่อพอใจ"

เมื่อได้ยิน 'การกระทำที่ทรยศ' นายท่านเชลบี้ก็รู้สึกมีเหตุผลและยิ้มกว้าง "ก็จริง ไม่อย่างนั้นฉันจะมีลูกชายที่ดีอย่างนี้ได้ยังไง"

ไม่ใช่ว่าเขาไม่เคยแต่งงานกับภรรยาหรือไม่มีลูกเลย เพียงแต่ว่าภรรยาและลูกๆของเขาเสียชีวิตด้วยอาการป่วย ชาวบ้านบอกว่านั่นเป็นคำสาปของตระกูลเชลบี้

นายท่านเชลบี้สูญเสียความปรารถนาที่จะมีชีวิตอยู่ชั่วขณะหนึ่ง บังเอิญว่าเขานั้นมีสมบัติและลูกชายที่หล่อเหลา ทุกอย่างจึงค่อยๆดีขึ้น

เฮ่อเซินฟังการแลกเปลี่ยนระหว่างพ่อกับลูกชาย เมื่อนึกถึงเรื่องราวในตระกูลของตนเอง ดวงตาของเขาก็ค่อยๆจมลง

"บ้านของเรา ทำไมไม่เป็นแบบนี้บ้างล่ะ?"

เมื่อเขาปรากฎ ไม่ว่าจะสำหรับพ่อหรือว่าตระกูลเฮ่อต่างก็คือการไถ่ถอน

และเมื่อแม่ปรากฎ ไม่ว่าจะสำหรับเขาหรือสำหรับพี่น้องคนอื่นๆต่างก็ตือการไถ่ถอนเช่นกัน