สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 380

หนานซ่งมาที่บริษัทยวี่กรุ๊ป สิ่งแรกที่ทำคือการติดตั้งไมค์ไว้กับกล้องวงจรปิดทุกตัวในบริษัท

บริษัทใหญ่โตขนาดนี้ เธอไม่สามารถจะลงไปดูแลเองได้ทุกภาคส่วน แต่ว่ามีเรื่องบางเรื่องที่เธออยากฟัง ไม่นึกเลยว่าของที่สั่งไปวันนี้จะได้ใช้แล้ว

เสียงที่อยู่ในวิดีโอนั้นชัดเจน

ยวี่เจียหางพอได้ยินสิ่งที่ผู้อำนวยการหวงพูดถึงหนานซ่ง เขาก็โมโหขึ้นมาในทันที อยู่ ๆ ก็ลุกขึ้นยืน "เขากล้าพูดถึงพี่หนานแบบนี้ น่าจะชกให้ปากเบี้ยวไปสักที!"

ยวี่เจ๋ออวี่ที่ยังไม่ทันจะหายโมโห พอได้ยินสิ่งที่ไอ้หมาหวงพูดออกมาซ้ำอีกครั้ง เขาก็เกิดโมโหขึ้นมาอีก

"ถ้าไม่ใช่เพราะพี่หนานห้ามฉันไว้ ฉันก็จะชกให้มันปากเบี้ยวนั่นแหละ!"

สองพี่น้องพูดพลาง เตรียมจะตามออกไปชกเขา

"หยุด"

หนานซ่งพูดออกมานิ่ง ๆ แล้วห้ามพวกเขาเอาไว้

"พี่หนาน" ยวี่เจ๋ออวี่ชักสีหน้าแล้วเอ่ยขึ้น: "เรื่องนี้พี่ทนได้ แต่พวกผมทนไม่ได้!"

"คนที่โดนด่าคือฉัน พวกนายโมโหอะไรกัน?"

ถึงแม้ว่าสีหน้าของหนานซ่งจะดูเรียบนิ่ง แต่ว่าภายในใจของเธอนั้นกำลังโกรธจัด

เจ้าหญิงน้อยที่ถูกเลี้ยงราวกับไข่ในหินมาตั้งแต่เด็กจนโต นอกจากการโดนคนในครอบครัวตำหนิบ้างเล็ก ๆ น้อย ๆ คนนอกครอบครัวมีใครบ้างที่เจอเธอแล้วจะไม่ชม แล้วมีใครอีกบ้างที่กล้ามาชี้นิ้วสั่ง หรือมาพูดอะไรมั่วซั่วใส่เธอ?

เรื่องอุบัติเหตุทางเครื่องบินครั้งก่อน ที่เรื่องเธอถูกนำไปเผยแพร่บนอินเทอร์เน็ต เธอที่อยู่ประเทศY โมโหจนควันออกหู อีกนิดเธอก็เกือบจะโพสต์ด่ากราดให้เหมือนกับแม่ค้าในตลาดให้แล้ว

เธอไม่ใช่คนที่จิตใจอ่อนแอ แต่ว่าเธอก็ทนไม่ได้เหมือนกันที่จะต้องโดนคนอื่นใช้คำพูดหยาบคายติเตียนสิ่งที่ไม่ดีพร้อมของเธอ

ไม่โกรธ?

ไม่โกรธสิแปลก

"คนที่เขาด่าคือฉัน นี่เป็นเรื่องความแค้นส่วนตัว ไม่ควรจะแก้ปัญหานี้ที่บริษัท"

หนานซ่งมองวิดีโอจากกล้องวงจรปิด เห็นสีหน้าที่ไม่แยแสอะไรของผู้อำนวยการหวงกับรอยยิ้มที่ราวกับมีดนั่น ดวงตาของเธอหรี่ลง "ยังไงก็โดนชกมาแล้ว อย่างนั้นชกให้มันจบไปในวันเดียวเลยแล้วกัน จะได้ไม่ต้องไปโรงพยาบาลสองหน"

ยวี่เจ๋ออวี่กับยวี่เจียหางมองหนานซ่งอย่างตกใจ พวกเขาไม่เข้าใจว่าหนานซ่งหมายความว่ายังไง

หลู่เหิงกลับเข้าใจได้ในทันที เขายกยิ้มขึ้นบาง ๆ "เข้าใจแล้วครับประธานหนาน ผมจะไปจัดการเดี๋ยวนี้"

"จัดการให้เรียบร้อยด้วย อย่าให้เหลือร่องรอย"

"รับทราบครับ"

หลังจากที่หลู่เหิงออกไป ยวี่เจียหางกับยวี่เจ๋ออวี่ก็เข้าใจในทันที

มีเรื่องกันในบริษัทดูไม่เหมาะสม แถมยังง่ายต่อการถูกคนสกุลหวงเล่นงานด้วย ทำอย่างกับว่าเขานั้นได้รับผลกระทบทางจิตใจตั้งมากมายอย่างนั้นแหละ ถ้าเกิดว่าไปจัดการเขาทีหลังเรื่องก็จะต่างกันแล้ว

อยากจัดการแบบไหนก็สามารถจัดการได้เลย

"ความวู่วามแก้ปัญหาไม่ได้หรอกนะ"

หนานซ่งมองสองพี่น้องตระกูลยวี่ "ใคร ๆ ก็พูดกันว่า 'ยอมทำให้นักปราชญ์โมโห ดีกว่าทำให้คนทรามโมโห' เรื่องที่ฉันบอกพวกนาย การเผชิญหน้ากับคนทรามไม่ควรจะใช้ไม้ซุงไปงัดกับไม้ซุง แต่ว่าควรจะทำให้เขาจุกจนพูดไม่ออก"

"เรื่องที่ห้ามเลย คืออย่าปล่อยให้เขาได้เป็นคนถืออาวุธแล้วสู้กลับต่อหน้าฝูงชน"

เธอหันไปมองยวี่เจ๋ออวี่ "วันนี้เธอไปหาเรื่องเขาถึงที่ ถ้าเกิดไม่ใช่เพราะว่าเธอคือคุณชายเล็กตระกูลยวี่ ป่านนี้เธอก็คงจะโดนเขากระทืบจนตายไปแล้ว"

ยวี่เจ๋ออวี่ก้มหน้า

"อย่ามายืนนิ่งอยู่ตรงนี้ กลับไปเขียนสรุปการทำงานของเธอให้เสร็จ"

หนานซ่งพูดกับยวี่เจียหาง จากนั้นก็พูดกับยวี่เจ๋ออวี่ต่อ "เธอ กลับหลังหัน หน้าเดิน หันหน้าเข้าหาผนัง เสร็จแล้วก็ยืนอยู่ตรงนั้นแหละ"

"......."

ยวี่เจ๋ออวี่อยากพูดอะไรบางอย่าง แต่พอได้เห็นสายตาคมกริบของหนานซ่ง เขาก็ไม่กล้าพูดออกมา เขาก้มหน้าอย่างเศร้า ๆ จากนั้นก็ทำตามคำสั่งของเธอ ด้วยการหันหน้าเข้าหากำแพง

ต้องดูแลเด็ก ๆ ไม่ง่ายเลยจริง ๆ หนานซ่งถอนหายใจออกมา

แต่พอนึกถึงเรื่องที่ยวี่เจียหางกับยวี่เจ๋ออวี่คอยปกป้องเธอ ในใจของเธอก็รู้สึกอบอุ่นขึ้นมา เลยยิ้มออกมาเล็กน้อย

-

วันนี้ผู้อำนวยการฝ่ายการตลาดหวงฮุยเพิ่งจะโดนชกมา แต่เขากลับอารมณ์ดี

คุณชายเล็กตระกูลยวี่แล้วยังไง สุดท้ายก็ยังขอโทษเขาแต่โดยดีไม่ใช่เหรอ?

ประธานคนใหม่ที่เพิ่งจะได้ขึ้นมารับตำแหน่งแล้วยังไง ก็แค่ผู้หญิงคนหนึ่งที่กำพร้าพ่อกำพร้าแม่กำพร้าสามี กล้าจะมาชี้นิ้วสั่งเขา คิดว่าตัวเองสำคัญมากหรือไง?

เขาเป็นถึงผู้อำนวยการ ทำงานที่บริษัทยวี่กรุ๊ปมาตั้งหลายปี มีความสามารถและทุ่มเทไปตั้งมาก เพราะว่าไม่ได้ใช้นามสกุลยวี่ ชาตินี้ก็เลยไม่มีวันได้นั่งในตำแหน่งประธาน มีสิทธิ์อะไร?

ถ้าพวกเขาทำให้เขาไม่พอใจ อย่างนั้นพวกเขาก็ไม่มีสิทธิ์มีความสุข ไม่ว่าใครก็อย่าได้มีวันที่ดี!

เขาฮัมเพลง แล้วควงกุญแจรถไปพลางเดินไปยังรถเฟอรารี่ของตัวเอง ตอนที่เขาเปิดประตู บริเวณเอวของเขาก็ถูกถีบ จากนั้นร่างกายของเขาก็พุ่งไปด้านหน้า

รถเขย่าไปมาอยู่ครู่หนึ่ง ถึงได้หยุดลง

หวงฮุยถูกรัดคอจนเขานั้นแทบจะหมดลมหายใจ แต่ไม่ว่ายังไงเขาก็ไม่มีเสียงจะร้องออกมา ในปากของเขาก็โดนถุงเท้าเหม็น ๆ ของเขายัดเอาไว้

*

ผู้อำนวยการหวงของฝ่ายการตลาดถูกไล่ออกไปแล้ว ถึงแม้ว่าจะไม่ได้ประกาศเหตุผลโดยละเอียด แต่ว่าเหล่าพนักงานทั้งหลายก็พากันถกเถียงกันไปต่าง ๆ นานา

ว่าความจริงแล้วเพราะผู้อำนวยการหวงพูดเรื่องไม่จริงเกี่ยวกับประธานหนาน ดังนั้นคุณชายเจ๋ออวี่ก็เลยเป็นคนลงมือจัดการเอง

แถมผู้อำนวยการหวงยังถูกท่านประธานใหญ่ไล่ออกเองด้วย

คนตระกูลยวี่เอาใจหนานซ่ง เรื่องนี้ทุกคนต่างก็ให้ความสำคัญ เลยไม่มีใครกล้าที่จะนินทาเธอลับหลัง หรือว่าพูดจามั่วซั่วอีก

ยวี่เจียหางกับยวี่เจ๋ออวี่หลังจากที่โดนลงโทษมาแล้วครั้งหนึ่ง ก็มีความประพฤติที่ดีขึ้นมาก

งานของหนานซ่งที่บริษัทยวี่กรุ๊ปก็เริ่มเข้ารูปเข้ารอยมากขึ้นเรื่อย ๆ

เห็นว่าวันชาติจีนใกล้เข้ามาทุกที เหยียนยวนเองก็ถูกย้ายจากโรงพยาบาลซื่อลี่ที่เมืองหนานมาอยู่ที่คลินิกแพทย์แผนจีนซูฉือที่เมืองเป่ยแล้ว หนานซ่งอยากจะหาเวลาไปเยี่ยมเขาเสียหน่อย

"เธอจะไปคลินิกแพทย์แผนจีนซูฉือเหรอ?"

ไป๋ลู่ยวี๋ว่างไม่มีอะไรทำ เลยมาขลุกตัวอยู่ในห้องทำงานของหนานซ่งแล้วเล่นเกมทั้งวัน

"ใช่"

หนานซ่งสวมโค้ต แล้วเปลี่ยนจากสลิปเปอร์เป็นรองเท้าส้นสูง "คนเขาฟื้นมาได้ตั้งหลายวันแล้ว ฉันยังไม่ไปเยี่ยมเขาสักครั้งเลย ฉันรู้สึกแย่จะตายอยู่แล้ว เอาเป็นคืนนี้แหละ ไปเยี่ยมกัปตันเหยียนสักหน่อยว่าอาการเป็นยังไงบ้างแล้ว"

"ฉันไปกับเธอด้วย"

ไป๋ลู่ยวี๋เก็บโทรศัพท์ จากนั้นก็บอกกับหนานซ่ง: "จริงสิ ตอนเธอเจอหน้าเขาเลิกเรียกเขาว่ากัปตันเหยียนได้แล้ว"

"ทำไม?"

ไป๋ลู่ยวี๋ตอบ: "เธอโง่หรือเปล่าเนี่ย เขาได้รับบาดเจ็บขนาดนั้น ต่อไปจะกลับไปเป็นเหมือนเดิมได้ไหมยังไม่รู้เลย เธอเรียกเขาว่ากัปตันเหยียน แบบนี้ไม่ต่างอะไรกับเอาเกลือไปโรยบนแผลสดเลยไม่ใช่เหรอ?"

หนานซ่งลองคิด ๆ แล้ว ก็คิดว่าเขามีเหตุผล

"อย่างนั้นฉันควรเรียกเขาว่าอะไรดี?"

"พี่เหยียน พี่ใหญ่เหยียน พี่ยวน พี่ชายเหยียนยวน......ได้หมด แล้วแต่เธอ" ไป๋ลู่ยวี๋ยกยิ้ม

หนานซ่งทำหน้ารังเกียจแล้วมองเขา "ยังมีชื่อ 'พี่ชายเหยียนยวน' อีกนะ ขนลุกไหมถามจริง?"

"ฉันเรียกน่ะ น่าขนลุก แต่ว่าให้เธอเรียกก็ไม่น่าขนลุกแล้ว"

"ไม่ล่ะ"

หนานซ่งพูด: "ฉันเรียกเขาว่า 'เจ้าก้อนน้ำแข็ง' เหมือนเดิมดีกว่า ชินปากกว่าเยอะ"