สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 405

เมื่อมีดพุ่งมา หนานซ่งสายตาเฉียบคม

เธอยกมือจับข้อมือของชายชุดดำ จับกดลง ให้ข้อมือเคลื่อน หยิบมีดในมือออก เปลี่ยนไปปาดคอชายชุดดำอีกคนหนึ่ง

เลือดพุ่งออกมา มีหยดเลือดกระเด็นโดนหน้าของหนานซ่ง

ชายชุดดำคนนั้นจับที่คอโดยสัญชาตญาณ เมื่อมือเต็มเลือด สายตาดุร้ายกว่าเดิม

พื้นที่ในลิฟต์แคบมาก หนานซ่งกับชายชุดดำเกาะกันเป็นก้อน

บอดี้การ์ดพยายามกดปุ่มลิฟต์ เพื่อที่จะให้ลิฟต์ขึ้นไปชั้นบน แต่คิดไม่ถึงว่าจู่ ๆ ลิฟต์จะเสีย ปุ่มทั้งหมดเสียระบบการทำงาน เมื่อเห็นว่าจะปิดลง

บอดี้การ์ดทั้งสองคนดันหนานซ่งออกไป แล้วต่อสู้กับชายชุดดำสองคนนั้น การกระทำนี้เร็วมาก

ประตูลิฟต์ปิดลงต่อหน้า หนานซ่งกดปุ่ม แต่ไม่มีการตอบสนองใด ๆ เธอโมโหจนถีบประตูลิฟต์แรง ๆ

เธอหยิบโทรศัพท์ออก จะโทรหาเหยียนยวน กำลังจะกดเบอร์โทรออก ลมเย็นพัดมาจากทางด้านหลัง หนานซ่งหลบโดยสัญชาตญาณ มีดแทงกลางอากาศ

ขณะเดียวกัน โทรศัพท์มือถือในมือของเธอก็ถูกโยนทิ้งไป กระเด็นเข้ามุม

จากนั้น ก็ถูกคนเหยียบจนแหลกละเอียด

ชายชุดดำที่อยู่ในที่จอดรถใต้ดิน ล้อมรอบจากทุกทิศทาง

หนานซ่งตาเป็นสีแดง ไม่กี่วันก่อนยังบ่นกับพี่ใหญ่ว่าให้เธอฝึกกังฟูหลายเดือนก็ไม่ได้ใช้ประโยชน์ นี่ก็มาแล้วไม่ใช่เหรอ?

“ใครส่งพวกแกมา? เซียวเอินเหรอ?” เธอถามพวกเขาอย่างเย็นชา

ชายชุดดำจ้องมองเธออย่างเคร่งขรึม ไม่พูดไม่จา ทุกคนถือมีดคบเป็นประกาย

อารมณ์ร้ายแรงมาก

หนานซ่งหยิบปืนพกที่พี่ใหญ่มอบให้เธอออกมาจากเอว แล้วขึ้นสนับปืน “พวกนายผู้ชายตัวโตหลายคนล้อมรอบทำร้ายผู้หญิงคนเดียว ฉันก็ไม่ต้องมีศีลธรรมอะไรแล้ว”

เสียงปืนดังขึ้นในลานจอดรถใต้ดินที่เงียบสงบ สั่นสะเทือนจนรถร้องขึ้น

หนานซ่งออกมาจากประตูลิฟต์ เธอยิงคนล้อมสองสามคน แต่ตัวเองสถานการณ์ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ ใบหน้าถูกมีดบากรอยหนึ่ง แขนขวาก็โดนบากอีกรอยหนึ่ง แผลค่อนข้างลึก

เลือดไหลออกมาจากมือซ้าย เลือดไหลลงมาที่แขนขวา มือขวาถือปืนไม่ไหวแล้ว

มีกระสุนสี่นัดในลำกล้อง กระสุนนัดสุดท้ายเก็บไว้ให้ตัวเอง

เธอไม่มีทางให้โอกาสเซียวเอินจับเธอไปเป็นครั้งที่สอง!

แต่เธอไม่อยากตาย ยังไม่ได้เจอพ่อแม่ ยังไม่ได้บอกลาพวกพี่ชาย จะตายแบบนี้ได้ยังไง?

หนานซ่งวิ่งไปด้านหน้าอย่างรวดเร็ว ชายชุดดำด้านหลังตามเธอไม่หยุด เธอเก่งแค่ไหนแต่น้ำน้อยย่อมแพ้ไฟ ตัวต่อตัวไม่ไหว ยิ่งไปกว่านั้นเธอยังบาดเจ็บ

บาดแผลที่แขนขวาฉีกขาด เลือดไหลออกมาเต็มพื้น

หลอดเลือดแดงฉีกขาด หนานซ่งหน้าซีดขาว ไม่รู้ว่าตัวเองจะฝืนได้นานขนาดไหน

หวังแต่ว่าเหยียนยวนจะมาถึงเร็วหน่อย ยังไงเธอก็ต้องฝืนให้ถึงตอนที่เขามาถึง!

กุญแจรถของเธออยู่ที่บอดี้การ์ด เปิดประตูรถไม่ได้ ทำได้เพียงใช้ความรุนแรงในการเปิดประตูแล้ว แต่เมื่อวิ่งไปทางรถตัวเอง ก็เห็นชายชุดดำด้านนั้นเยอะกว่าเดิม

เชี่ย!

เธอทำได้แค่เปลี่ยนทิศทาง ไม่รู้ว่าครั้งนี้เซียวเอินใช้คนจำนวนเท่าไหร่มาจับเธอ ล้อมลานจอดรถใต้ดินไว้หมดแล้วเหรอ?!

หนานซ่งวิ่งไม่หยุด จู่ ๆ ขาก็ถูกด้ามมีดตีเข้า เจ็บจนเธอคุกเข่าลง หัวเข่ากระแทกพื้นอย่างแรง

เมื่อเห็นว่าชายชุดดำจะตามทันแล้ว จู่ ๆ ก็มีรถคันหนึ่งแล่นมาจากไม่ไกล ชนเข้ากับชายชุดดำ แล้วเบรกกะทันหัน หยุดลงตรงหน้าเธอ

หน้าต่างลดลง เผยให้เห็นใบหน้าที่สวมหมวกเบสบอลสีดำและหน้ากากสีดำ คำพูดกระชับรัดกุม “ขึ้นรถ!”

หนานซ่งเบิกตากว้างด้วยความตกใจ ตอนที่ได้ยินเสียงนี้ ร่างกายของเธอแข็งทื่อ

เสียงของใคร?

ไม่ใช่เหยียนยวน

งั้นเป็นใคร?

ทำไม ถึงเหมือนเขาขนาดนั้น?

เธอตะลึง ไม่ขยับเขยื้อน

เหมือนกับวิญญาณล่องลอยไป

ดูงุนงงไปหมด

จู่ ๆ เธอก็นึกถึงประโยคหนึ่งในหนังสือที่เคยอ่าน...

โลกใบใหญ่ ผู้คนเยอะแยะ แต่มีอยู่คนหนึ่ง ที่สำคัญกับคุณ

เธอมองหน้าด้านข้างของเขา จู่ ๆ ในหัวก็ปรากฏภาพเมื่อตอนอายุสิบสี่ ฉากที่เจอเขาครั้งแรก ภาพทั้งสอง เหมือนกับซ้อนทับกัน

แสงลอดเข้ามาทางกระจกรถ ส่องโดนใบหน้าของเขา

คือแสงสว่าง

หนานซ่งพิงกับเบาะหลัง ค่อย ๆ ยกมือที่ห้อยอยู่ด้านข้าง มือข้างนั้นเปื้อนเลือด เธอกลับอยากใช้มันจับแสงที่ได้มาอย่างยากลำบาก

ชายหนุ่มพาเธอมาส่งที่โรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุด แผลที่แขนเย็บแปดเข็ม ต้องทิ้งรอยแผลเป็นไว้แน่ รอยบากบนหน้ายังดีหน่อย ทำแผลติดผ้าพันแผลก็ได้แล้ว

ไม่มีการฉีดยาชา หนานซ่งอยากชัดเจนกับความเจ็บนี้ ดูว่านี่ไม่ใช่ความฝัน

เมื่อออกมาจากห้องรักษา หนานซ่งนั่งลงบนเก้าอี้ยาว ชายหนุ่มจะไปจ่ายเงินเอายา แต่กลับถูกเธอจับไว้

“อย่าไป” เธอพูด “นายนั่งยองลง”

ชายหนุ่มเชื่อฟัง นั่งยองลงตรงหน้าเธอ

เขายังสวมใส่หน้ากาก ดวงตาคู่หนึ่งใต้ปีกหมวก เงยหน้าอยู่แบบนั้น สายตาอบอุ่นจ้องมองเธอ

เขาไม่กล้าพูดอะไรเยอะ กลัวจะทำให้เธอตกใจ

มือขวาของหนานซ่งห้อยอยู่ จึงยกมือซ้ายขึ้น ถอดหน้ากากของเขาออก

หน้ากากค่อย ๆ หลุดออก เผยให้เห็นใบหน้าที่คุ้นเคย หล่อเหลา ชื่อที่คุ้นเคยนั้นก็ลอยตามขึ้นมา อยู่ที่ปากของเธอ

ตาเธอแดงก่ำ ลำคอสะอึก ค่อย ๆ พูดชื่อของเขาออกมา

“ยวี่...จิ้น...เหวิน”