สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 406

เป็นเขา

เป็นเขาจริงๆด้วย

เขายังไม่ตาย เขายังมีชีวิตอยู่

จู่ๆเธอก็รู้สึกแสบจมูก น้ำตารินไหลอย่างไม่ทันตั้งตัว

เมื่อยวี่จิ้นเหวินได้ยินหนานซ่งเรียกชื่อเขา หัวใจของเขาก็สั่นไหวอย่างรุนแรง เมื่อเห็นเธอร้องไห้ หัวใจของเขาก็ตื่นตระหนกมากยิ่งขึ้น

แม้ว่าเขาจะสร้างความรู้สึกทางจิตใจได้แข็งแกร่งแล้ว แต่เมื่อได้ปรากฎตัวต่อหน้าเธอจริงๆและได้เห็นเธอแบบนี้ เห็นเธออยู่ใกล้แค่เอื้อม ทำให้เขารู้สึกราวกับว่ากำลังฝันอย่างไรอย่างนั้น

"อย่าร้อง"

ดวงตาของเขาแดงระเรื่อ เขายกมือขึ้นเพื่อช่วยเธอเช็ดน้ำตา แต่น้ำตาก็เหมือนลูกปัดที่หลุดออกจากเส้นด้าย จะทำอย่างไรก็ไม่อาจคว้าเอาไว้ได้

ครั้งล่าสุดที่เห็นเธอร้องไห้แบบนี้ เขาเองก็เกือบลืมไปแล้ว

อาจกล่าวได้ว่าในห้วงแห่งความทรงจำ น้อยมากที่เขาจะเห็นเธอร้องไห้

เขาไม่รู้เลย ในตอนที่เขาตายไป หนานซ่งร้องไห้ให้กับเขาจนน้ำตาแทบจะไม่เหลือให้ร้องไห้อีก

ผ่านไปเป็นเวลานาน หนานซ่งไม่ได้พูดอะไร เธอจ้องมองเขา ปล่อยให้น้ำตาของเธอรินไหล เธอไม่รู้สึกตัวว่าร้องไห้จนกระทั่งมือของเขาสัมผัสใบหน้าของเธอ

ปลายนิ้วที่อบอุ่นเช็ดน้ำตาบนใบหน้าของเธอเบาๆ

แต่เธอนั้นไม่กล้าที่จะเชื่อเลยที่เขากลับมาแบบนี้

เธอยกมือขึ้นสัมผัสใบหน้าของเขา สัมผัสความอบอุ่นบนใบหน้าของเขา จมูกของเธอรู้สึกแสบขึ้นมาอีกครั้ง "ยวี่..จิ้น..เหวิน"

เธอเรียกชื่อของเขาอีกครั้ง

ยวี่จิ้นเหวิน "ไง"

เขาตอบ

"นาย..ยังไม่..ตาย"

เสียงของเธอนั้นแทบจะกลืนหายไป เสียงของเธอนั้นแหบพร่าและค่อยๆเอื้อนเอ่ยออกมา

"ไม่"

ดวงตาของยวี่จิ้นเหวินมีน้ำตาเอ่อล้น เขายิ้มให้กับเธอ "ฉันยังไม่ตาย"

"นายไม่ตาย!"

ในที่สุดเสียงของหนานซ่งก็ฟื้นคืน ในขณะเดียวกันเธอก็เข้าไปกอดเขาในทันที

"ระวังแขนของเธอ..."

ยวี่จิ้นเหวินเอ่ยเตือนเธอโดยไม่รู้ตัว

หนานซ่งขัดคำพูดของเขา "นายเงียบไปเลย! ไม่ต้องพูด!"

“........”

โอเค เขาจะหุบปาก

ยวี่จิ้นเหวินไม่กล้าพูดอีกต่อไป เขาปล่อยให้เธอกอดเขาแต่ก็กลัวจะกระทบบาดแผลที่เธอเพิ่งเย็บมา เขายกมือขึ้นอย่างระมัดระวังแล้ววางลงบนหลังของเธอแล้วแล้วลูบเบาๆสองครั้ง

ราวกับว่ากำลังปลอบเด็ก แล้วก็เหมือนกับว่ากำลังทะนุถนอมเครื่องลายคราม สัมผัสอย่างแผ่วเบากลัวว่าจะแตกหัก

บรรยากาศรอบข้างก็เงียบลง

เมื่อเขาไม่พูด เธอก็ไม่พอใจอีก

"นายพูดหน่อยสิ...พูดอะไรสักหน่อยก็ได้..." หนานซ่งพิงไหล่ของเขา เธอได้กลิ่นหอมของไม้ที่คุ้นเคยบนร่างกายของเขา เธอรู้สึกเพียงว่าหัวใจที่กำลังสั่นเทานั้นค่อยๆสงบลงอย่างไม่อาจอธิบายได้

มือของยวี่จิ้นเหวินที่กำลังเคลื่อนไหวนั้นนิ่งไปชั่วขณะราวกับว่าเขากำลังสูดลมหายใจ น้ำเสียงที่แหบพร่าของเขาดังเข้าสู่โสตประสาทของเธอ "ไม่เจอกันนานเลยนะ เสี่ยวซ่ง"

ใช่แล้ว ไม่เจอกันนานเลย

หนานซ่งชะงักไปสองวินาที เธอกำมือเขาแน่น ก้มศีรษะลงจากนั้นเธออ้าปากและกัดไหล่ของเขาอย่างสุดแรง

ยวี่จิ้นเหวินคร่ำครวญด้วยความเจ็บปวด แต่ไม่ได้ต่อต้าน เขาขมวดคิ้วและปล่อยให้เธอระบายความป่าเถื่อนของเธอ

ด้วยความเจ็บปวดที่ชัดเจนเช่นนี้ เขาจึงรู้ได้อย่างชัดเจนว่านี่ไม่ใช่ความฝัน

เขากลับมาจริงๆ กลับมาหาเธอ

ในทางเดินมีเสียงร้องไห้คร่ำครวญอย่างแผ่วเบา

ไม่ไกลนัก มีร่างสูงที่ดูเคร่งขรึมและเย็นชายืนอยู่

ในวินาทีแรกเขายังคงมองแขนของหนานซ่ง แต่วินาทีถัดมาเขามองใบหน้าของยวี่จิ้นเหวิน เขาตกใจและก้าวเท้าถอยหลังจากนั้นเขาก็กรีดร้องออกมา

"แก แก แก๊...แกเป็นผี!!!!"

ไป๋ลู่ยวี๋คร่ำครวญและร้องตะโกน จากนั้นเขาก็ก้าวเท้าไปหน้ารถทันที ในขณะที่เขาก้าวเท้าถอยหลัง เขาก็เกือบสะดุดขาตัวเองล้ม

เมื่อเว้นระยะห่างจากยวี่จิ้นเหวินในระยะหนึ่งคันรถแล้ว สีหน้าของเขาก็ซีดเผือดด้วยความตกใจ

ไม่เพียงแค่ไป๋ลู่ยวี๋เท่านั้นแต่ผู้คนในสวนกุหลาบรวมถึงพ่อบ้านจ้าวก็เกือบจะหัวใจวายเช่นกัน เมื่อกู้เหิงและหนานหลินมาถึงสวนกุหลาบ พวกเขาก็ตกใจจนกรีดร้องเช่นกัน

ต่างคนต่างก็ใช้คำว่า อ๊าก ในการต้อนรับยวี่จิ้นเหวินกลับมา

ภายใต้เสียงกรีดร้องซ้ำๆ อารมณ์ของหนานซ่งก็ค่อยๆสงบลง ผู้คนมากมายต่างพากันหวาดกลัว นี่คงไม่ใช่ความฝันแล้วหรอกใช่ไหม?

เมื่อยวี่จิ้นเหวินปรากฎตัว ทุกคนไม่สนใจอาการบาดเจ็บที่แขนของหนานซ่งแล้ว ทุกคนต่างจ้องมองไปที่เขา

ไป๋ลู่ยวี๋อยากจะเข้าไปสัมผัสยวี่จิ้นเหวินใจจะขาด แต่เขาไม่กล้า ทำได้เพียงแค่จ้องมองเขาเท่านั้น

"สรุปแกเป็นคนหรือผี? ถ้าแกเป็นผี ฉันขอแนะนำว่าให้แกรีบไปที่ชอบที่ชอบเลย น้องหกของเราไม่ได้เป็นหนี้อะไรแก แกรีบออกไปให้ไวเลย"

เมื่อกู้เหิงเห็นยวี่จิ้นเหวิน ดวงตาของเขาแทบจะหลุดออกจากเบ้าตา "ประธานยวี่ คุณคือประธานยวี่จริงๆใช่ไหม? กลางวันแสกๆอย่ามาหลอกผีกันเลย"

นายเคเป็นงานที่สุด เขาส่งกำลังคนไปห้อมล้อมยวี่จิ้นเหวินเพื่อไม่ให้ยวี่จิ้นเหวินทำอันตรายต่อหนานซ่ง

ในสายตาที่ทุกคนจ้องมองมา ยวี่จิ้นเหวินได้ถอดหมวกออกจากศีรษะและเผยให้เห็นใบหน้าที่หล่อเหลาของเขา

เขายิ้มให้ทุกคนอย่างแผ่วเบา แต่สายตาของเขามองไปที่หนานซ่ง "ฉันเอง ฉันยังไม่ตาย ฉันกลับมาแล้ว"

หนานซ่งจ้องมองไปยังศีรษะที่ดื้อรั้นของเขา เมื่อมองไปยังผมบนศีรษะที่จงใจออกแบบมาเป็นพิเศษ ทุกคนต่างก็ผงะไปทันที

ผมบนศีรษะของเขาได้ตัดคำว่า 'ซ่ง' เอาไว้

สิ่งที่ทำให้ประหลาดใจไม่เพียงแต่ชื่อของเธอปรากฏบนหัวของเขาเท่านั้น แต่ยังมี...

ลายมือแบบนี้ ทำไมแบบอักษรนี้จึงดูคุ้นเคย

เหมือนกับลายมือของพ่อ

และฝีมือการตัดผมนี้เหมือนทักษะของแม่!