สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 407

เมื่อหนานซ่งเห็นคำว่า ซ่ง เธอรู้สึกว่าศีรษะของเธอนั้นมีเสียง หึ่ง ดังขึ้น

เธอรีบก้าวไปด้านหน้าและเธอก็ใช้แขนผลักเหล่าบอดี้การ์ดออกไปเพื่อหลีกทางให้กับเธอ เธอไม่สนใจอาการบาดเจ็บที่แขนขวาของเธอเลย เธอตรงไปด้านหน้าของยวี่จิ้นเหวินและคว้าศีรษะของเขาไว้

"......."

ยวี่จิ้นเหวินรู้สึกตื่นตกใจกับการกระทำของเธอ เขาคิดว่าเธอกำลังจะตีเขาและอยากจะเบี่ยงตัวหลบหนีแต่กลับสู้แรงเธอไม่ไหว

ทุกคนต่างตกตะลึงกับการเคลื่อนไหวที่กะทันหันของหนานซ่ง

ไม่รู้ว่าเธอกำลังจะทำอะไร

หนานซ่งไม่ได้ตียวี่จิ้นเหวิน เธอเพียงแค่คว้าศีรษะของเขาไว้อย่างนั้น เมื่อยวี่จิ้นเหวินขยับ เธอก็ส่งเสียงคำราม "อย่าขยับ!"

ยวี่จิ้นเหวินก้มศีรษะลงและอยู่ภายใต้อ้อมแขนของเธอแต่โดยดี

แต่ตำแหน่งที่เขาก้มศีรษะลงนั้นช่างน่าอายเสียจริง ให้ตายเถอะ จมูกและปากของเขานั้นอยู่บริเวณหน้าอกของเธอเป๊ะ

เขารีบหลับตาลงอย่างรวดเร็ว!

แต่บริเวณจมูกนั้นอบอวลไปด้วยกลิ่นกายของเธอ กลิ่นกุหลาบที่เขาคิดถึงมานานแสนนานและไม่เคยลืม

เหยียนยวนที่ยืนอยู่ไม่ไกลมองภาพฉากนี้ เขาขมวดคิ้วแน่น

และเบนสายตาไปทางอื่น

หนานซ่งนั้นไม่ได้นึกถึงเรื่องน่าอายเลย เธอเพียงแต่จ้องมองไปยังศรีษะของยวี่จิ้นเหวิน นี่คือลายมือของพ่ออย่างแน่นอน!

เธอไม่มีทางจำผิดแน่!

และการสลักชื่อบนผมแบบนี้ พฤติกรรมแบบนี้ นอกจากหม่ามี๊ที่ไม่ปกติก็ไม่มีทางเป็นใครอื่นได้อีกแล้ว!

"ฉันว่านะ..น้องหก..."

ไป๋ลู่ยวี๋ที่อยู่ด้านข้างทนมองต่อไปไม่ไหว เขาเดินเข้ามาและเอ่ยเตือนน้องสาวด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา "อยู่ต่อหน้าคนอื่นมากมาย สงวนท่าทีสักหน่อยจะได้ไหม?"

สงวนท่าทีอะไร!

ความสนใจทั้งหมดของหนานซ่งนั้นอยู่ที่ศีรษะของยวี่จิ้นเหวิน เมื่อพี่เล็กเอ่ยเตือน เธอจึงตระหนักได้ถึงท่าทางในปัจจุบันของเธอและยวี่จิ้นเหวิน...

"!"

เธอรีบปล่อยศีรษะของเขาแล้วรีบก้าวเท้าถอยหลัง เธอเซและเกือบจะเสียหลัก

"เฮ้ย ระวัง!"

ยวี่จิ้นเหวินยื่นมือออกไปและประคองเธอไว้ จากนั้นเธอก็ยืนได้อย่างมั่นคง เขามองดูใบหน้าที่แดงก่ำของเธอ ใบหน้าของเขาเองก็แดงระเรื่อ เขายิ้มและเกาจมูกเบาๆ

"มีอะไรกินไหม?"

เขาสัมผัสท้องที่หิวของเขาแล้วพูดกับหนานซ่งว่า "ฉันหิวแล้ว"

ภายในห้องครัวรีบจัดการทำบะหมี่น้ำเซี่ยงไฮ้หยางชุนอย่างรวดเร็ว

เหล่าบอดี้การ์ดต่างก็แยกย้ายกันไป ผู้คนที่อยู่ภายในห้องรับแขกไม่ได้จากไปไหน พวกเขายังคงนั่งมองยวี่จิ้นเหวินที่กำลังกินบะหมี่ราวกับว่าพวกเขาหิวโหยมาสามวัน สามคืน

ไป๋ลู่ยวี๋อดไม่ได้ที่จะกลืนน้ำลาย "ยิ่งมองฉันก็เริ่มหิว พ่อบ้านจ้าว ฉันเอาด้วยชามหนึ่ง"

ดังนั้นไป๋ลู่ยวี๋จึงเข้าร่วมการกินบะหมี่ด้วย

อย่างไรก็ตามไม่มีใครสนใจเขา

หนานซ่งนั่งตรงข้าม ดวงตาของเธอจ้องมองยวี่จิ้นเหวินและไม่พูดอะไร

จ้องมองไปที่ใบหน้าของเขาครู่หนึ่ง จากนั้นเมื่อเห็นตัวอักษรบนศีรษะของเขา มันคือปัญหาที่ทำให้กินอะไรไม่ลงจริงๆ

ไป๋ลู่ยวี๋ที่กำลังกินบะหมี่อยู่ เขารู้สึกว่ามีดวงตาคู่หนึ่งจ้องมาที่เขาในแนวทแยง ซึ่งมันแปลกมาก

แต่เมื่อเงยหน้าขึ้นก็พบว่าหนานซ่งไม่ได้มองมาทางเขาเลยและเธอก็ไม่ละสายตาจากยวี่จิ้นเหวินเลยด้วย ราวกับว่าในแววตาคู่นั้นมีคำพูดนับร้อยคำพันคำ

จะมองไปถึงเมื่อไหร่?

สายตาของเธอจ้องมองแต่ผู้ชาย ช่วยสงวนท่าทีสักหน่อยจะได้ไหม!!!

หลังจากที่ยวี่จิ้นเหวินกินบะหมี่สามชามแล้ว เขาก็วางตะเกียบลงอย่างพึงพอใจและเช็ดปากด้วยกระดาษทิชชู่

"อร่อยจัง" เขายิ้มและมองไปทางหนานซ่ง

หนานซ่งมองเขาและยังคงเงียบไม่พูดจา

ท้องฟ้าด้านนอกเริ่มมืดแล้ว ยวี่จิ้นเหวินเองก็กินอิ่มแล้วและเขาก็ไม่มีเหตุผลจะอยู่ต่อ

เขาลุกขึ้นยืน "มืดแล้ว งั้นฉัน..."

ก่อนที่เขาจะพูดคำว่า'กลับ' หนานซ่งก็ตัดบทสนทนาเขา "คืนนี้ไม่ต้องกลับหรอก"

".........."

เธอมีคำถามมากมาย ตอนนี้เธอไม่มีความคิดอื่นใดในใจ มีเพียงความคิดเดียวคือรั้งเขาไว้และให้เขาอยู่ที่นี่ต่อ!

ยวี่จิ้นเหวินจ้องมองหนานซ่งอยู่ครู่หนึ่งและระงับความอับอายไว้ในใจ

คนที่เคยตายไปแล้วครั้งหนึ่งจะมาเขินอายอะไร?

ครั้งนี้ที่กลับมาก็ไม่ใช่ว่าเพื่อที่จะกลับมาอยู่ข้างกายเธอแล้วก็ปกป้องเธอไม่ใช่เหรอ?

"อืม"

เขายิ้มอย่างอ่อนโยนและฟังการจัดเตรียมของเธอโดยไม่มีการคัดค้านใดๆ

ยวี่จิ้นเหวินอาบน้ำในห้องรับรองแขก หนานซ่งกะขนาดสัดส่วนร่างกายและความสูงของเขา เธอไปที่ห้องของพี่ใหญ่และนำชุดเสื้อผ้าลำลองที่สะอาดสะอ้านมาให้เขา รวมทั้งกางเกงในที่ยังใหม่เอี่ยม

เมื่อเขาออกมาจากห้อง หนานซ่งก็คุกเข่าอยู่หน้าประตู ระหว่างปลายนิ้วซ้ายของเธอนั้นคีบบุหรี่เอาไว้

เธอไม่ได้สูบมัน เพียงแค่เธอได้กลิ่นบุหรี่แล้วทำให้อารมณ์ที่ซับซ้อนของเธอนั้นสงบลง

"นั่งตามสบายเลย"

หนานซ่งพายวี่จิ้นเหวินเข้ามาในห้องของเธออีกครั้ง ยวี่จิ้นเหวินนั่งลงบนโซฟา เธอเลื่อนเก้าอี้มานั่งตรงข้ามเขา

"พูดมา นายตายไปแล้ว นายฟื้นคืนมาได้ไง?"

เธอเริ่มถามคำถาม

ยวี่จิ้นเหวินสวมเสื้อผ้าลำลอง เขาสวมเสื้อสีขาวและกางเกงขายาวสีเทาซึ่งผสมผสานกับโทนของห้องนอนหนานซ่ง เขานั่งบนโซฟาและดูเหมือนเขากำลังถูกตรวจสอบ

เขาตอบอย่างจริงจังและดื้อรั้น "มีคนช่วยฉันไว้ บอกตามความจริง มีคนมาช่วยฉันจากศัตรูจากนั้นก็ช่วยชีวิตฉันเอาไว้"

ศัตรู ศัตรูอีกแล้ว!

แววตาของหนานซ่งมืดมนลง "ที่นายบอก 'มีคน' แล้วคนไหน? อักษร ซ่ง ที่อยู่บนศีรษะนายคือคนที่ช่วยนายไว้ตัดให้หรือเปล่า?"

"ใช่"

ยวี่จิ้นเหวินรู้ว่าภายในใจของเธอน่าจะคาดเดาได้อยู่แล้วและเขาก็ไม่ได้คิดจะปกปิดเธอ "ลุงหนานและป้าลั่วช่วยฉันไว้ อักษรบนศีรษะฉันก็เป็นพวกเขาที่ทำให้"

หนานซ่งตื่นตระหนกเป็นอย่างมาก —— คือพ่อและแม่จริงๆ!

พวกเขายังมีชีวิตอยู่จริงๆ!