สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 408

ไม่รู้ว่าทำไม ตั้งแต่หนานซ่งได้ยินว่าพ่อและแม่ยังมีชีวิตอยู่จากปากของยวี่จิ้นเหวิน ภายในใจของเธอนั้นกลับสงบลง

มันไม่ได้น่าตกใจอย่างที่คิด บางทีอาจเป็นเพราะเธอรู้แล้วว่าพวกเขายังอยู่

แต่สิ่งที่เป็นข้อสงสัยมากที่สุดก็คือพ่อและแม่ของเธอช่วยชีวิตยวี่จิ้นเหวิน!

แล้วพวกเขาไปเจอกันได้อย่างไร?

"พวกคุณ..."

หนานซ่งไม่รู้ว่าจะถามอย่างไร "นายกับพวกเขาไปยังโลกคู่ขนานเหรอ?"

แนวคิดของ “โลกคู่ขนาน” ที่เหยียนยวนถามจากปากของเฉียวเหลิ่ง ยังคงค้างคาใจของหนานซ่งจวบจนปัจจุบัน

"โลกคู่ขนาน?"

ยวี่จิ้นเหวินชะงักไปชั่วขณะจากนั้นเขาส่ายหน้า "เปล่า ตอนที่ฉันตื่นขึ้นมา ฉันก็อยู่บนเกาะ"

เขายิ้มอย่างขื่นขมและเอ่ย "ตอนที่ฉันตื่นมาตอนแรก ฉันเห็นอาจารย์ที่สอนฉันวาดภาพในตอนที่ฉันยังเด็ก ฉันคิดว่าฉันตายแล้วจากนั้นฉันก็เห็นเธออีกคน"

รูม่านตาของหนานซ่งเบิกกว้าง "ฉันอีกคน?"

"ใช่ เธอในเวอร์ชัน2.0"

ยวี่จิ้นเหวินหัวเราะเบาๆ "ป้าลั่วกับเธอน่ะคิ้วเหมือนกันมาก แม่ของเธอกับเธอน่ะเหมือนกันมากจริงๆ"

เมื่อเอ่ยถึงตรงนี้ หนานซ่งก็เชื่อว่ายวี่จิ้นเหวินนั้นได้เจอกับพ่อและแม่ของเธอจริงๆ

พวกเธอทั้งสองคนเหมือนกันจริงๆ

อาจเป็นเพราะว่าบางทีเธอเกิดมาจากท้องของเธอดังนั้นจึงมียีนทางพันธุกรรม

นอกจากนี้ การดูแลของคุณผู้หญิงลั่วอินนั้นดีมาก เมื่อตอนที่เธอยังเล็ก แม่ของเธออุทิศตนเพื่อเปรียบเทียบความงามของเธอและความงามของเธอก็ได้รับการปลูกฝังจากเธอเช่นกัน

"นายพูดมากกว่านี้หน่อยสิ" หนานซ่งเอ่ยอย่างร้อนใจ "อย่าให้ฉันต้องเค้นถามสิ!"

ยวี่จิ้นเหวินยิ้ม "โอเค"

เขาค่อยๆเอ่ย

"ในวันที่เธอกลับจากประเทศYก็เป็นวันที่เฉียวเหลิ่งถูกจับกุมและส่งตัวกลับไปประเทศY ฉันไม่สบายใจฉันกลัวว่าจะมีปัญหาบางอย่างก็เลยอยากจะไปดูให้เห็นกับตา"

ยวี่จิ้นเหวินเล่าถึงประสบการณ์เมื่อครึ่งปีที่แล้วด้วยท่าทางอ่อนโยนราวกับว่ามันเป็นโลกที่ห่างไกลจากปัจจุบัน

"ตอนที่ฉันอยู่ที่ทางเข้าลิฟต์ ฉันบังเอิญไปเจอพี่เล็กและเหยียนยวน พี่เล็กบอกว่าเธอกำลังจะกลับมา ฉันก็เลยไปสนามบินกับพวกเขา"

ยวี่จิ้นเหวินหรี่สายตาของเขา "ในขณะที่รอรับเธอ ฉันก็ได้รับสายโทรศัพท์จากจ้าวซวี่ เขาบอกว่าเฉียวเหลิ่งหนีไปแล้ว ทางด้านตำรวจและคนของเฉียวเหลิ่งนั้นกำลังต่อสู้กัน ฉันเลยไม่ได้รอรับเธอและรีบไปที่นั่น เมื่อตอนที่ขึ้นรถแล้วจะขับออกไป เหยียนยวนก็ขึ้นรถมากับฉัน พวกเรารีบไปที่นั่นด้วยกัน พอไปถึงเหตุการณ์ตรงนั้นมันวุ่นวายมาก รถพุ่งไปด้วยความเร็ว รถของเฉียวเหลิ่งเองก็พุ่งเข้ามาชน...."

"ปัง" เสียงดังเกิดขึ้น!

ความทรงจำนั้นเริ่มจางลงในจิตใจของยวี่จิ้นเหวิน เขาลืมรายละเอียดบางอย่างไปแล้ว แต่จำได้เพียงใบหน้ายิ้มแย้มที่บิดเบี้ยวของเฉียวเหลิ่งและเสียงที่ดังขึ้นของเหยียนยวน "ระวัง!"

หากจะหลบก็ไม่สามารถหลบได้แล้ว ความคิดเดียวของเขาในตอนนั้นคือหากว่ารอดไปได้แค่คนเดียวก็เอาวะ

ดังนั้นเขาจึงหักพวงมาลัยรถและเบี่ยงเหยียนยวนให้หลบไปอีกด้าน รถของเฉียวเหลิ่งก็พุ่งเข้ามาปะทะจากนั้นรถของพวกเขาก็พลิกคว่ำ

เมื่อได้นึกถึงมันในตอนนี้ก็รู้สึกเหมือนกับว่ามันคือฝันร้าย

เมื่อหนานซ่งได้ยินดังนั้น ร่างกายของเธอก็สั่นสะท้านทันที สีหน้าของเธอก็ซีดเผือด

เธอยังคงจำได้ว่าทันทีที่เธอลงจากเครื่องบินในวันนั้นพี่เล็กก็บอกกับเธอว่ายวี่จิ้นเหวินเกิดอุบัติเหตุ

เมื่อพวกเธอไปถึงโรงพยาบาลก็เห็นศพของเขา

ศพของเขา...

หนานซ่งสั่นสะท้าน "ถ้าอย่างนั้น..ที่โรงพยาบาล ร่างกายนั้นไม่ใช่นายเหรอ?"

"ไม่ใช่ฉัน"

น้ำเสียงของเธอสั่นเครือ เธอหายใจไม่ออกและพูดออกมาอย่างยากลำบาก "ยวี่จิ้นเหวิน อย่าทิ้งฉันไปอีก"

ยวี่จิ้นเหวินรู้สึกเพียงว่าหัวใจของเขากำลังถูกบีบด้วยมือของเธอ มันเจ็บปวดมากจนเขาแทบจะหายใจไม่ออก ดวงตาของเขาแดงก่ำอย่างรวดเร็ว เขาลุกขึ้นและกอดเธอ

"ไม่แล้ว"

เขากดศีรษะของเธอลงบนบริเวณหัวใจของเขา ปล่อยให้เธอสัมผัสได้ถึงการเต้นของหัวใจที่กำลังเต้นอยู่ของเขา

เหนือศีรษะของเธอ เธอได้ยินคำพูดที่สั่นเครือแต่หนักแน่น "ฉันจะไม่จากเธอไปไหนอีกแล้ว"

พูดคุยกันอยู่นาน

อยู่ด้วยกันเป็นเวลานาน

นานจนกระทั่งพ่อบ้านจ้าวขึ้นมาเคาะประตู ถามหนานซ่งว่าจะทานอาหารค่ำหรือไม่ จะลงไปทานหรือว่าให้นำขึ้นมาส่ง

แต่จริงๆแล้วหนานซ่งไม่ค่อยหิวเท่าไหร่ แต่เธอนึกถึงท่าทางการกินบะหมี่ของยวี่จิ้นเหวิน รู้สึกว่าเขานั้นไม่ได้ทานอาหารดีๆมานานมากแล้ว

"ตอนที่อยู่ที่เกาะ ใครทำอาหาร?"

ยวี่จิ้นเหวินเอ่ย "ตอนแรกลุงหนานทำ หลังจากนั้นฉันก็เรียนรู้และทำด้วยตัวเอง บนเกาะนั้นมีทรัพยากรจำกัด มีเพียงอาหารที่สามารถทำได้ ฉันน่ะกินปลาแทบจะทุกมื้อ"

ไม่น่าแปลกใจเลยที่เขาจะทานบะหมี่ได้อย่างเอร็ดอร่อยขนาดนั้น การได้ทานอาหารมื้อใหญ่กับพ่อแม่ก็ไม่เลว เหตุผลที่เธอไปเรียนทำอาหารในตอนนั้นเป็นเพราะพ่อแม่ของเธอทำอาหารได้ยอดแย่

"ทำทุกอย่างเอง อยู่อย่างพอมีพอกิน" นี่คือสิ่งที่คุณผู้หญิงลั่วอินสอนเธอมาตั้งแต่เธอยังเป็นเด็กน้อย

หนานซ่งเม้มริมฝีปาก "งั้นลงไปกินอาหารเป็นเพื่อนฉันหน่อย นายอยากกินอะไร ฉันจะทำให้"

ยวี่จิ้นเหวินรู้สึกปลื้มปิติและดวงตาของเขาเป็นประกาย

"เธอ..ทำ?"