สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 412

ขณะที่เขาจับหนานซ่ง ยวี่จิ้นเหวินไม่กล้าที่จะอ้าปากค้าง

ผ่านไปครู่หนึ่ง เมื่อเห็นว่าหนานซ่งหายใจได้สม่ำเสมอและยังไม่ตื่น เขาก็สงบลมหายใจลงอย่างนุ่มนวล

เขาคิดอยู่ตลอดเวลา ผู้หญิงที่ครุ่นคิดเรื่องนี้มานานก็เอนกายพิงไหล่เขาเบาๆแบบนี้

ยวี่จิ้นเหวินกำลังคิดในขณะนี้ เขาไม่ต้องการแลกเปลี่ยนคนทั้งโลก

เขาหวังว่าเวลาจะได้รับการแก้ไขในขณะนี้ตลอดไป

เมื่อเขากลับมาในครั้งนี้ เห็นได้ชัดว่าเขารู้สึกว่าหนานซ่งเปลี่ยนไปมาก

ทัศนคติที่มีต่อเขาไม่เย็นชาอีกต่อไป ไม่มีการปฏิเสธห่างออกไปหลายพันไมล์ การเปลี่ยนแปลงนี้ไม่เพียงทำให้เขามีความสุข แต่ยังทำให้เขารู้สึกเป็นทุกข์อีกด้วย

เขารู้ว่าการเปลี่ยนแปลงนี้เกิดขึ้นเพราะเขา "ตาย" แล้วกลับมา

แต่เขาไม่แน่ใจว่าการเปลี่ยนแปลงของเธอนี้จะคงอยู่นานแค่ไหน หัวใจของเขากระวนกระวายมาก และเขาก็เตรียมใจที่จะพังทลายลงจนสุดทางแล้ว

คราวนี้เขาต้องจับเธอไม่ให้พรากจากกัน

นานมากแล้วที่หนานซ่งไม่ได้นอนหลับอย่างเต็มอิ่มราวกับหมอนผ้าฝ้ายและทั้งตัวก็เบาบางลง

"เสี่ยวซ่ง เสี่ยวซ่ง......"

ขณะที่เครื่องบินลงจอดที่พื้น ยวี่จิ้นเหวินต้องปลุกเธอให้ตื่น "เราถึงเมืองเป่ยแล้ว"

หนานซ่งตื่นขึ้นอย่างงัวเงีย น้ำเสียงของเธอเฉื่อยเฉกเช่นลูกแมวที่ยังไม่ตื่น "ถึงแล้วเหรอ?"

"ใช่ ถึงแล้ว"

จากนั้นเธอก็เอาหัวของเธอออกจากไหล่ของยวี่จิ้นเหวิน และอยากจะยืดเอวของเธออีกครั้งและถูกยวี่จิ้นเหวินบีบ "เฮ้ ระวังแขนของคุณ"

อ้อ เกือบลืมไปว่ามีแผลที่แขน

หนานซ่งเม้มริมฝีปากล่าง เห็นคราบน้ำลายบนไหล่ของยวี่จิ้นเหวิน เช็ดปากโดยไม่รู้ตัว ใบหน้าของเธอแดงก่ำทันที!

"น้ำลาย.......ของฉัน"

เธอดูเขินอาย แทบรอไม่ไหวที่จะหาตะเข็บมาเจาะ

ยวี่จิ้นเหวินเหลือบมองไปที่มันและพูดอย่างเฉยเมย "โอ้ คุณช่วยผมเช็ดออกได้นะ"

เขาดึงทิชชูสองแผ่นแล้วส่งให้หนานซ่ง หนานซ่งหยิบมันมาเช็ดไหล่ เขารู้สึกว่ามันแย่มาก!

หนานซ่งนะหนานซ่ง นอนน้ำลายยืดใส่ผู้ชาย เธอเนี่ยนะเกินไปจริงๆเลย!

"โอเคแล้ว เราไปกันเถอะ"

"อืม"

ขณะที่เขาเดินออกไป ยวี่จิ้นเหวินก็ขยับไหล่ของเขาอย่างสงบด้วยการเคลื่อนไหวเพียงเล็กน้อย แต่หนานซ่งก็ยังเห็นเขาอยู่

เธอนอนพิงไหล่ใครซักคนไม่ใช่เหรอ?

มันทำให้ไหล่ของเขาชาเหรอ!

......จริงๆก็ไม่ได้น่าอายที่สุดหรอก แค่น่าอายมากกว่าด้วยซ้ำ

ยวี่จิ้นเหวินเดินออกจากห้องเคบินและยืนรอหนานซ่ง เขาขมวดคิ้วเมื่อเห็นหน้าเธอ "ทำไมหน้าคุณแดงจัง?"

ก็มันอายไง!

".......ร้อนน่ะ" หนานซ่งดึงมุมปากอย่างไม่เต็มใจ

ปลายเดือนมีนาคม อากาศในเมืองเป่ยยังคงหนาวเย็น

ยวี่จิ้นเหวินห่อเสื้อคลุมของเธออย่างแน่นหนา "เพิ่งจะลงจากเครื่อง อย่าหนาวตาย เดี๋ยวค่อยถอดตอนขึ้นรถนะ"

"ถอดอะไร?" เส้นประสาทของหนานซ่งอ่อนไหวเกินไปในขณะนี้ และก็เงยหน้าขึ้นทันที

ยวี่จิ้นเหวินตกใจ "ถอด.......เสื้อคลุม"

มันจะเป็นอะไรได้อีก?

"อ๋อ"

หนานซ่งรู้สึกว่าตัวเองชั่วร้ายเกินไปและใบหน้าก็แดงขึ้น เธอพูดอย่างกังวลว่า "ฉัน พวกเราไปกันเถอะ!"

คนเดินถนนทุกคนที่ไปสนามบินส่งเสียงกรีดร้องโหยหวน มองไปที่นี่

หลายคนจำหนานซ่งได้และตะโกนว่า "สาวน้อย!"

หนานซ่งรีบสวมหน้ากากและพูดกับยวี่จิ้นเหวิน "ไปเถอะ ไม่อย่างนั้นเราจะถูกกีดขวาง!"

"โอเค" ยวี่จิ้นเหวินตอบและพูดกับเหอจ้าวที่ยังคงคร่ำครวญอยู่ในอ้อมแขนของเขา "คุณควบคุมไว้หน่อยนะ ไว้ขึ้นรถแล้วค่อยร้องไห้"

"อืมอืมอืม........แต่ฉัน ฉันขยับไม่ได้แล้ว" เหอจ้าวร้องไห้

ยวี่จิ้นเหวินทำอะไรไม่ถูก ลากเขาเข้าไปในรถครึ่งหนึ่ง

ในที่สุดหลังจากขึ้นรถ เหอจ้าวยังร้องไห้ไม่จบ และขณะเช็ดน้ำตา เขาก็มองไปที่ยวี่จิ้นเหวิน "โอ้พระเจ้า นี่ฉันไม่ได้ฝันไปใช่ไหม? ไม่ได้ฝันไปจริงๆใช่ไหม?"

เขาย้ำประโยคนี้ซ้ำแล้วซ้ำเล่า

หนานซ่งทนไม่ไหวแล้ว "ฉันพิสูจน์แล้วว่านายไม่ได้ฝัน ร้องไห้จนเป็นแบบนี้ เสียใจไหม?"

เหอจ้าวสะอื้นไห้ "เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับคนอื่นเลย เป็นเรื่องที่ดีที่คนที่ตายแล้วฟื้นกลับมามีชีวิตอีกรอบ มันดีมาก"

ยวี่จิ้นเหวินอดหัวเราะไม่ได้และพูดติดตลกว่า "ผู้ช่วยเหอยังจำผมได้ มันทำให้ผมมีความสุข ผมคิดว่าคุณมีเจ้านายใหม่ไปแล้วจะลืมผม"

"มันเป็นไปไม่ได้ ฉันมีใจกว้าง"

เหอจ้าวเป่าจมูก ปลุกความรังเกียจในสายตาของหนานซ่งและยวี่จิ้นเหวิน

คนขับขมวดคิ้วด้วยความรังเกียจ

เมื่อเห็นเหอจ้าวสงบลง หนานซ่งก็พูดกับยวี่จิ้นเหวิน "ฉันใกล้จะถึงบ้านเก่าแล้ว ให้โทรหาป้ายวี่ก่อนไหม?"

"อืม"

ยวี่จิ้นเหวินพยักหน้า หยิบโทรศัพท์มือถือที่ซื้อมาใหม่ออกมา และออกอากาศหมายเลขที่คุ้นเคย แต่เขารู้สึกประหม่าในใจและจับมือของเขาอย่างลับๆ

หนานซ่งมองที่มือของเขากำหมัดแน่น รู้ดีถึงความตึงเครียดภายในและการต่อสู้ของเธอ เธอไม่คิดมาก ก้มหัวลงแล้วจับมือเขาเบาๆ

ขณะที่ฝ่ามืออันอบอุ่นของเธอสัมผัสหลังมือเย็นของเขา หัวใจของยวี่จิ้นเหวินหดตัวลงอย่างหนักและหันมามองเธอ

ในเวลาเดียวกัน เสียงที่คุ้นเคยดังมาจากปลายอีกด้านของโทรศัพท์ "ฮัลโหล นี่ใคร?