สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 440

หนานซ่งหรี่ตาอย่างมีเลศนัย แล้วตบลงบนแขนของเขาดัง “เพี๊ยะ”

“คุณหลอกฉัน?”

“กล้าดียังไง”

ยวี่จิ้นเหวินหดมือของเขา แล้วเผยรอยยิ้ม

หนานซ่งยัดโทรศัพท์ใส่มือเขาของเขา “นายปลดล็อกเองเถอะ”

ยวี่จิ้นเหวินหยิบโทรศัพท์มา แล้วสแกนนิ้วหัวแม่มือข้างซ้าย ปลดล็อก

“...”

หนานซ่งมองอย่างไร้คำพูด มีใครเขาใช้ลายนิ้วมือหัวแม่มือตั้งค่าล็อกโทรศัพท์กัน เป็นคนประหลาดจริง ๆ

ยวี่จิ้นเหวินมองตาเธอ แล้วพูดอธิบาย “หนังนิ้วอื่นหนาเกินไป นิ้วโป้งใช้ดีที่สุด”

หนานซ่งก้มมอง เมื่อกี้ตอนที่กดมือเขาก็รู้สึกได้ว่านิ้วมือของเขาหยาบกว่าเมื่อก่อนเยอะ จึงนึกขึ้นว่าครึ่งปีบนเกาะคงโดนพ่อแม่ฝึกฝนไม่น้อย

ไม่อย่างงั้น ไม่มีทางฟื้นฟูดีขนาดนี้

เมื่อปลดล็อก ก็เปิดวิดีโอสัมภาษณ์

หนานซ่งถอดรองเท้า นั่งขัดสมาธิบนโซฟา หาท่าที่สบาย ข้างหูมีคำถามนุ่มนวลของยวี่จิ้นเหวินดังขึ้น “นั่งได้ไหม?”

“นั่ง ไม่ได้ลงโทษให้นายยืนสักหน่อย”

หนานซ่งหยิบหมอนที่อยู่ด้านข้างมากอดไว้

ยวี่จิ้นเหวินนั่งลงข้างเธอ

หนานซ่งพูดอีก “มีชามีกาแฟ อยากดื่มอะไรก็ไปชงเองเถอะ”

วันนี้ผู้ช่วยเหมือนกับหยุดงานยังไงอย่างงั้น ทุกคนขี้เกียจอย่างน่าประหลาดใจ หนานซ่งก็ตามจวก ไม่ได้เรียกใช้งานพวกเขา

“อืม ฉันจัดการเอง”

ยวี่จิ้นเหวินก็นิสัยดีมาก เขาลุกขึ้นยืนไปต้มน้ำเอง แล้วนั่งยองลงที่ข้างโต๊ะน้ำชาเลือกกระป๋องใบชา ชาพวกนี้เป็นชาดีมีชื่อเสียงที่ราคาแพง

บนหัวมีเสียงหนานซ่งดังขึ้น “มีกล่องชาแดงอยู่ในลิ้นชักด้านขวา ฉันเอามาจากประเทศ Y ผลิตที่คฤหาสน์ของพี่ใหญ่ รสชาติไม่เลว นายเอามาชิมดู”

ยวี่จิ้นเหวินหยิบกล่องชาแดงได้อย่างถูกต้องแม่นยำ “กล่องนี้เหรอ?”

“ใช่”

“โอเค”

ยวี่จิ้นเหวินแกะกล่องชาแดงออก แล้วต้มด้วยตัวเอง

หนานซ่งกอดหมอน รองคาง ดูการสัมภาษณ์อย่างมีอรรถรส

รายการผ่านการตัดต่อกระบวนการหลังถ่ายทำเสร็จ จับจังหวะได้ดี จุดสำคัญเด่นออกมา มุมมองชัดเจน การแสดงออกของเธอผ่อนคลายกว่าที่เธอคิดไว้เยอะมาก

อีกอย่าง...

“เธอขึ้นกล้องมากจริง ๆ”

ไม่รู้ว่ายวี่จิ้นเหวินกลับมานั่งข้างเธอตอนไหน แล้วพูดความคิดของเธอออกมา

หนานซ่งพูด “แน่นอน ภายหลังแต่งแสง ปรับความสวย จะต้องสวยกว่าตัวจริงอยู่แล้ว”

“ไม่ได้หมายความแบบนั้น”

ยวี่จิ้นเหวินพูด “เธอในโทรทัศน์ กับเธอในชีวิตจริงไม่มีอะไรแตกต่างกัน แต่เธอในโทรทัศน์ดูดีมาก อีกอย่างเป็นธรรมชาติมาก ดูแล้วสบายตาสบายใจ”

“...”

หนานซ่งเหลือบตามองเขา ไม่พูดไม่จาอยู่พักหนึ่ง

“ทำไมเหรอ?”

หนานซ่ง “ไม่มีอะไร”

แค่รู้สึกว่านายคนนี้รู้จักพูดอะไรแบบนี้เป็นตั้งแต่ตอนไหน?

ทั้งสองนั่งอยู่บนโซฟา ดูรายการด้วยกัน ดื่มชาแดงที่หนานซ่งเอากลับมาจากประเทศ Y ที่ยวี่จิ้นเหวินเป็นคนชงเองกับมือ รู้สึกบรรยากาศรอบตัวเงียบสงบลง

วันนั้นหนานซ่งรู้สึกว่าคุยกับเหอซู่นานมาก รายการถูกตัดต่อออกมาประมาณ 50 นาทีกว่า เกือบหนึ่งชั่วโมง

รายการอยู่ในรูปแบบของการบันทึกชีวิต ถ่ายร้านสือเว่ยลงไปด้วย แม้แต่ตอนที่ทำอาหาร ตอนที่ทั้งสองทานข้าวก็ตัดต่อเข้าไปด้วยส่วนหนึ่ง ถือได้ว่าเป็นการโฆษณาฟรีให้กับร้านอาหาร

“ฉันก็อยากกินอาหารเจียงซูที่เธอทำแล้ว”

ยวี่จิ้นเหวินดูรายการ ก็อยากทานมาก

“สบายแล้วยัง?”

หนานซ่ง “อืม สบายแล้ว”

สบายจนเธออดไม่ได้ที่จะขยับเท้า

เธออยากจะถ่ายวิดีโอให้คุณแม่ดูจริง ๆ การถูกปรนนิบัติแบบนี้เหมือนกับฮองเฮาไม่ได้มีแค่เธอคนเดียว!”

ช่วงท้ายของการสัมภาษณ์ เหอซูถามเธอถึงเรื่องรูปภาพที่เผยแพร่บนอินเทอร์เน็ต และก็มาถึงจุดสำคัญของการสัมภาษณ์ครั้งนี้

ยวี่จิ้นเหวินกับหนานซ่งดูอย่างตั้งอกตั้งใจ

เหอซู่: “ช่วงนี้บนอินเทอร์เน็ตมีรูปภาพของคุณเผยแพร่ออกไปไม่น้อย หลาย ๆ รูปดูมืดมนมาก ก่อให้เกิดความขัดแย้งมากมาย คนในรูปคือคุณไหมคะ?”

หนานซ่ง: “เป็นฉันเองค่ะ”

เหอซู่: “นั่นคือภาพถ่ายของภาพยนตร์เหรอคะ? เพราะว่าหนังเรื่อง 《ดั่งดอกไม้สองพิภพ》ที่เพิ่งเข้าฉายไม่นานมานี้ บทบาทที่คุณเล่น มีโครงเรื่องดังภาพที่กล่าวมาอยู่บ้าง”

หนานซ่ง: “ไม่ใช่ภาพถ่ายของภาพยนตร์ค่ะ ตอนฉันอายุสิบสี่ เคยโดนลักพาตัว รูปภาพบนอินเทอร์เน็ตพวกนั้น โดนคนร้ายถ่ายไว้ค่ะ”

เหอซู่: “ลักพาตัว? ฟังดูเหมือนเป็นโครงเรื่องที่เจอแต่ในหนังได้เท่านั้น ไม่คิดว่าคุณจะได้สัมผัสด้วยตัวเอง”

หนานซ่ง: “ใช่ค่ะ ไม่เจอกับตัวจริง ๆ ใครจะไปเชื่อ...”

รูปตัดมาตอนเธออายุสิบสี่ เรื่องราวที่เกิดขึ้นก่อนและหลังจากการลักพาตัว ใช้คำบรรยายอธิบายเรื่องราวทั้งหมดคร่าว ๆ เหมือนกับสารคดี

จากเสียงบรรยาย ความทรงจำในอดีตบางอย่างแวบเข้าในหัวของหนานซ่ง ความน่ากลัว ความตื่นตระหนก ภาพสกปรกแต่ละภาพโผล่ขึ้นมา

เธอตัวแข็งทื่อเป็นเส้นตรง

“เสี่ยวซ่ง เสี่ยวซ่ง...”

ยวี่จิ้นเหวินรู้สึกเธอไม่ปกติ จึงเรียกชื่อเธอ หนานซ่งเหมือนตื่นขึ้นจากความฝัน สะดุ้งอย่างแรง จู่ ๆ ก็พลิกตัวแล้วลุกขึ้นนั่ง

“ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร พวกเราไม่ดูแล้ว”

ยวี่จิ้นเหวินปิดโทรศัพท์ ปากรีบพูดพึมพำกล่อมหนานซ่ง กำลังอยากจะโยนโทรศัพท์ออกไปพอดี จู่ ๆ หนานซ่งก็กอดเขาไว้แน่น

“พี่ใหญ่ อย่าไป!”