สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 441

ยวี่จิ้นเหวินที่ถูกหนานซ่งกอดเช่นนี้ ร่างกายของเขาเอนไปด้านหลังแต่กลับคว้าเธอไว้ได้อย่างมั่นคง

เมื่อโดนเรียกว่า 'พี่ชาย' ร่างกายของเขาทั้งตัวแข็งทื่อด้วยความตกใจ

ทันใดนั้นภาพฉากที่เขากอดเธอเอาไว้และเดินออกมาจากซากปรักหักพัง เธอยิ้มพร้อมกับเรียกเขาว่า 'พี่ชาย'

เหมือนกับว่าภาพทรงจำทุกอย่างยังคงชัดเจน

ปรากฎว่าหลายปีที่ผ่านมาพวกเขาไม่เคยลืมฉากที่พวกเขาเคยพบเจอกันครั้งแรก

เขาไม่สามารถลืมเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆที่ฆ่าศัตรูและอยู่เคียงบ่าเคียงไหล่ในซากปรักหักพังกับเขา ไม่สามารถลืมเด็กผู้หญิงที่นอนอยู่ในอ้อมแขนของเขา เธอเป็นเหมือนก้อนสำลี เธอยิ้มพลางถามเขาว่าเขาชื่ออะไร

ช่างงดงามเหลือเกิน

เมื่อยวี่จิ้นเหวินกลับมารู้สึกตัวอีกครั้ง เขายกมือขึ้นและสัมผัสแผ่นหลังของเธอและลูบเบาๆ "ฉันอยู่นี่ ฉันไม่ได้ไปไหน ฉันอยู่ที่นี่..."

หนานซ่งกอดเขาไว้แน่นราวกับว่าเธอหลงอยู่ในทะเลทรายกระหายน้ำมาหลายวันกระทั่งได้พบเจอกับแอ่งน้ำและเหมือนกับคนที่กำลังคว้าฟางเส้นสุดท้ายในชีวิต เธอกอดเขาแน่นและไม่ยอมปล่อย

มีอีกภาพหนึ่งฉายขึ้นต่อหน้าต่อตาของเธอ ภาพเฉียวเหลิ่งกำลังยิ้มอย่างเย็นชา ความเจ็บปวดจากเข็มที่แทงเนื้อและเลือดของเธอ ความอัปยศของศักดิ์ศรีที่ถูกเหยียบย่ำลงบนพื้น...

ท้ายที่สุด ภาพทั้งหมดก็ถูกทำลายลงจากชายผู้หนึ่ง

เขาพุ่งตัวออกจากวงล้อม เข้าไปในซากปรักหักพังท่ามกลางมีดและปืน เขาโยนปืนให้กับเธอ ความแม่นปืนของเขาทรงพลังมาก ทักษะที่ดูเรียบง่ายและเฉียบคมนั้นศัตรูต่างก็ถูกกำจัดไปทีละคน

ท้ายที่สุดเธอก็หมดเรี่ยวแรงและล้มลงในอ้อมแขนของเขา เธอจ้องมองใบหน้าที่หล่อเหลาได้รูปและได้ยินเสียงที่แหบพร่าของเขาเอ่ยว่า

"ฉันชื่อยวี่จิ้นเหวิน"

ในตอนนั้นไม่รู้ว่าทำไมสัมผัสได้อย่างชัดเจนว่าเรือนร่างของเขานั้นเย็นยะเยือก แต่ราวกับว่ากำลังตกลงไปในกระแสน้ำอุ่น ความอบอุ่นภายในใจพลุ่งพล่านไปทั่วทั้งร่างกาย

เช่นเดียวกับตอนนี้ ร่างกายเธอสั่นสะท้านไปทั้งตัว แต่ภายใต้อ้อมกอดและการปลอบโยนจากเขา เธอก็ค่อยๆสงบลง

ภาพที่มัวหมองและเกินจะทนได้เหล่านั้นก็ค่อยๆเลือนลางและจางหายไปจากความทรงจำ

หนานซ่งค่อยๆผละออกจากเขา ดวงตาสีดำสนิทของเขานั้นเหมือนน้ำในทะเลสาบในปลายฤดูใบไม้ร่วง ทำให้คนอยากจะกระโดดลงไปและจมดิ่งลงสู่ก้นบึ้งของทะเลสาป

ยวี่จิ้นเหวินค่อยๆเอ่ย "เสี่ยวซ่ง..."

ทันทีที่ริมฝีปากเริ่มเอ่ย ทันใดนั้นก็ถูกปิดกั้นเอาไว้

หนานซ่งมอบจูบให้แก่เขา

เธอสัมผัสใบหน้าของเขา เป็นเหมือนตุ๊กตาหิมะตัวน้อยที่หนาวเหน็บอยู่ข้างนอกเป็นเวลานานและได้หวนคืนสู่อ้อมกอดของดวงอาทิตย์ ราวกับว่าเธอกำลังซึมซับความอบอุ่นอย่างไรอย่างนั้น

ในช่วงเวลาที่ยวี่จิ้นเหวินถูกจูบนั้น เขาทั้งตื่นตกใจและรู้สึกดีใจ

เขาหลับตาลงทันทีด้วยสัญชาตญาณและความรู้สึกจากจิตใจ

ส่วนลึกภายในจิตใจนั้นกลับรู้สึกเจ็บปวด

ก่อนหน้านี้เขาไม่เคยคาดหวังในเรื่องของความรัก ในตอนที่รู้ตัวว่าตกหลุมรัก มันก็สายไปแล้ว หัวใจของคนที่รักเขาแตกสลายไปแล้ว

ดังนั้นเขาจึงพยายามไล่ตามหาอย่างสุดชีวิต เขาคิดว่าตัวเขาไม่อาจที่จะคว้าคืนกลับมาได้ พระเจ้าเห็นใจเขา ให้โอกาสเขาที่จะมีชีวิตรอด ให้เขาปรากฏตัวต่อหน้าเธออีกครั้ง

เขาจะละทิ้งโอกาสที่ได้มาอย่างยากลำบากนี้ได้อย่างไร?

ขณะที่ร่างกายของเขาค่อยๆอ่อนแรงลง ยวี่จิ้นเหวินก็ทรุดตัวลงบนโซฟาโดยที่ไม่รู้ตัว

มือของหนานซ่งนั้นกุมมือเขาเอาไว้และนิ้วทั้งสิบของคนสองคนประสานกันแน่น

จู่ๆประตูก็ถูกเปิดจากด้านนอก "เสี่ยวซ่ง....."

ฟู่ยวี่เขย่ากุญแจรถและเปิดประตูอย่างมีความสุข "ไอ้ เชี่ย!"

เขารีบปิดตาทันที "ขอโทษ โทษๆ .... คิดไม่ถึงว่าเอ่อ ฉันคิดไม่ถึง...จู่ๆมันก็...ก็....ฉันไม่เห็นอะไรทั้งนั้นนะ พวกคุณต่อเลย ต่อได้เลย..."

คุณชายน้อยฟู่บ่นพึมพำและสบถด่าในใจจากนั้นก็ปิดประตูลง

หัวใจดวงน้อยๆเต้นตึกตักตึกตัก

ฟู่ยวี่เอามือออกจากดวงตาของเขาแล้วเลื่อนมาทาบอก ปฏิกิริยาแรกของเขาคือ : ภาพที่เขาเห็นเมื่อครู่นี้เป็นของจริงไหม?

ปฏิกิริยาที่สองคือ——เขาจะถูกปิดปากหรือเปล่า?

ต่างคนต่างลูบหัวใจของตนเองด้วยความตื่นตระหนก

"จบเห่แล้ว ดูเหมือนว่าจะไปรบกวนเรื่องดีๆของประธานหนานเข้าให้ นานแค่ไหนแล้วที่ฉันไม่ได้เห็นคุณหนานไฟปะทุแบบนี้"

"โบนัสเดือนนี้ดูเหมือนจะสูญเปล่า..."

หลู่เหิงหัวเราะเบาๆ "เธอคิดมากแล้ว ในไตรมาสนี้ไม่ต้องคิดถึงโบนัสเลย"

"เอ๊ะ? ไม่เอาสิ! ฉันผิดไปแล้ว!!"

วินาทีที่ประตูปิดลง หนานซ่งมองฟู่ยวี่ด้วยแววตาฆ่าฟัน

"นายไม่รู้จักมารยาทเหรอ? โตตัวเท่านี้แล้วเคาะประตูไม่เป็นหรือไง?"

"ฉันผิดไปแล้ว ฉันไม่มีมารยาท"

ภายใต้การจ้องมองของดวงตาทั้งสอง ฟู่ยวี่สารภาพความผิดพลาดของเขาแต่โดยดี เขาสัมผัสหนังศีรษะที่เจ็บและพึมพำเบาๆว่า "เรื่องนี้อย่าตำหนิฉัน ฉันไม่รู้ว่าไอ้ยวี่อยู่ด้วย"

ยวี่จิ้นเหวินพูดอย่างเย็นชา "ฉันไม่อยู่แล้วแกก็จะเข้ามาโดยไม่เคาะประตูก็ได้งั้นเหรอ?"

เขาไม่กล้าเข้ามาสุ่มสี่สุ่มห้าอยู่แล้ว เขาก็คงจะรอด้านนอก

ฟู่ยวี่ชำเลืองมองเขา "แล้วใครจะไปรู้ว่ากลางวันแสกๆพวกคุณจะมาสร้างความสงบสุขกันภายในห้องทำงานล่ะ..."

เมื่อเขาพูดจบก็โดนหนานซ่งเตะเข้าให้ เขาร้อง'โอ้ย'ออกมาด้วยความเจ็บปวด

"โอเค พอแล้ว ไม่แกล้งพวกคุณแล้ว"

ฟู่ยวี่ทรุดตัวลงบนโซฟาและมองดูพวกเขาด้วยความสนใจ "คาดไม่ถึงเลย พัฒนากันเร็วเชียว พวกคุณคืนดีกันแล้วเหรอ?"

ยวี่จิ้นเหวินและหนานซ่งมองตากัน

เมื่อนึกถึงการจูบที่ฉับพลันและเร่าร้อนเมื่อครู่นี้ ทั้งสองคนก็หน้าแดงอย่างอดไม่ได้

ทำไมถึงได้จูบกันนะ?