สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 483

ใต้แสงจันทร์สีน้ำเงิน หนานซ่งหันหน้ามา มองชายหนุ่มที่อยู่ด้านข้างแล้วหรี่ตาเล็กน้อย

“ยวี่จิ้นเหวิน”

ยวี่จิ้นเหวิน: “ครับ!”

“นายเมาจริง ๆ เหรอ?”

ยวี่จิ้นเหวินมองเธอด้วยสายตาจริงจัง “ผมไม่ได้เมาครับคุณครู ผมคอแข็งมาก พันแก้วก็ไม่ล้ม”

“...” มาอีกแล้ว

หนานซ่งถอนหายใจอย่างจนปัญญา

ถ้าเขาพูดว่าตัวเองเมา งั้นหนานซ่งก็เชื่อแน่ว่าเขาแกล้งเมา

แต่เขาพูดอย่างโอ่อ่าว่าตัวเองไม่เมา กลับทำให้คนรู้สึกว่าเขาเมาแปดสิบเปอร์เซ็นต์ จริงหรือเท็จแยกไม่ออก

ไอนี่ไม่ได้หัวหมอใส่เธอหรอกนะ?

อยากจะยืมโอกาสที่เมาพูดความจริง ถามคำถามที่ปกติไม่ค่อยกล้าถามเธอ?

เขาถามเธอว่า พิจารณาไปถึงไหนแล้ว?

ถามถึงวันนั้น ที่เขาสารภาพรักกับเธอที่ห้องทำงาน—

“ฉันอยากคบกับเธอ”

“เพื่อแต่งงาน อยู่กันไปจนแก่จนเฒ่า ไม่แยกจากกัน ไม่นอกลู่นอกทาง แบบว่าจริงจังมาก!!”

ส่วนหนานซ่งเมื่อหัวร้อน ก็ตอบเขาไปประโยคหนึ่ง “นายให้ฉันคิดก่อน ฉันพิจารณาดู”

ยังจะพิจารณาอะไรอีกนะ?

หนานซ่งเงยหน้ามองท้องฟ้าสีเทาฟ้าที่กว้างใหญ่ ตอนนี้พวกเขาอยู่ใต้ฟ้าเดียวกัน ยืนอยู่ในที่เดียวกัน สูดอากาศเดียวกัน

ระยะห่างระหว่างกันมันใกล้มาก

อันที่จริงเธอได้คลายหัวใจของเธอตั้งนานแล้ว ตั้งแต่การกลับมาจากความตายของเขา ตั้งแต่ตอนที่เขากลับมาแล้วช่วยชีวิตเธอ เธอก็รู้แล้วว่า...

เธอแพ้แล้ว

เพราะหัวใจเริ่มเต้นแรงอีกแล้ว เพราะเธอรู้สึกขอบคุณพระเจ้าที่เขายังมีชีวิตอยู่ เพราะเธอไม่สามารถปฏิเสธการเข้าใกล้ของเขาได้เลย

เธอรู้ ว่าเธอแพ้ให้กับใจของตัวเอง

หนึ่งปีครึ่งที่ผ่านมา เธอก็ยังคงรักคนนี้ ไม่เคยเปลี่ยนแปลง

ระหว่างนั้นเคยเกลียด เคยยอมแพ้ เคยรัก แต่สุดท้าย เธอก็ยังไม่ลืมเขา ปล่อยเขาไปไม่ได้ แล้วตกหลุมรักเขาใหม่อีกครั้ง

รักก็รัก แพ้ก็แพ้

จะเป็นเรื่องใหญ่อะไร

เธอก็ไม่อยากโกหกตัวเอง

“ยวี่จิ้นเหวิน” หนานซ่งเรียกเขา แล้วมองหน้าเขา

ยวี่จิ้นเหวินก้มหน้ามองเธอเงียบ ๆ

เขาเริ่มตื่นเต้นแล้ว

หนานซ่งจ้องมองเขาอยู่นาน จู่ ๆ ก็ยกมือขึ้น หยิกแก้มแดง ๆ ของเขาอย่างแรง แล้วพูดดุ ๆ “ให้นายมีสติกว่านี้ แล้วค่อยมาถามคำถามแบบนี้กับฉัน!”

“...”

—

งานเลี้ยงครอบครัวแบบนี้ดึกมาถึงจะจบงาน

หนานหนิงซง ติงเหมากับซูรุ่ยเมาแล้ว ติงเหมาอยู่พักที่คฤหาสน์เก่า หนานซ่งกับลั่วอินพาขี้เมาสองคนกลับไปเขตชุมชนลู่หมิง

กว่าจะจัดการหนานหนิงซงกับซูรุ่ยไปบนเตียงได้ ลั่วอินกับหนานซ่งเหงื่อเต็มตัว จึงอาบน้ำแล้วเข้านอน

ทั้ง ๆ ที่ร่างกายเหนื่อล้ามาก แต่หลับตาลง แต่กลับตื่นเป็นพิเศษ

หนานซ่งลืมตา มองไปที่เพดานด้านบน เธอถอนหายใจอย่างแรง

จู่ ๆ คนด้านข้างก็ขยับเขยื้อน “อย่าถอนหายใจ รบกวนการนอนของแม่”

หนานซ่งรู้สึกรำคาญ แล้วเอียงคอมองลั่วอิน “หนูก็รำคาญที่แม่รบกวนการนอนของหนู แม่ไม่ไปนอนกับสามีของแม่ แม่มาเบียดอะไรหนู?”

“วันนี้สามีเหม็นเกิน ลูกสาวแม่หอมที่สุด”

ลั่วอินฟังแล้วยิ้มบาง “ลูกก็เข้าใจดีอยู่ไม่ใช่เหรอ ยังจะลังเลอะไร?”

หนานซ่งเผยความอึดอัดใจออกมา “หนูรู้สึกว่าเสียหน้านิดหน่อย กลัวพวกแม่กับพวกพี่ ๆ จะหัวเราะเยาะหนู”

“ชู่! นี่มีอะไรน่าเสียหน้า?”

ลั่วอินพูดอย่างดูถูก “ลูกชอบเขาไม่กล้ายอมรับ นั่นถึงจะเสียหน้า อีกอย่าง หนังหน้าลูกเหมือนแม่ จะหน้าบางอะไรขนาดนั้น? คนที่กลับไปกินหญ้าเก่ามีเยอะแยะ ไม่ได้มีแค่ลูกคนเดียว”

“...”

แม่พูดแบบนี้ หนานซ่งรู้สึกเสียหน้ามากกว่าเดิม “เฮ้อ หนูเคยสาบานว่าเป็นตายร้ายดียังไงก็จะไม่ยุ่งกับเขาอีก กลับตอกหน้าตัวเองแล้ว”

เพิ่งพูดจบ ลั่วอินก็ยื่นมือออกมาตบหน้าเธอ ไม่แรงแต่ก็ไม่เบา

“โอเค ตบหน้าเสร็จแล้ว ควรทำอะไรก็ทำ”

ลั่วอินพูด “ใครไม่เคยตอกหน้าตัวเองสักครั้งในชีวิต คนที่ไม่เคยตอกหน้าตัวเองไม่ควรเรียกว่าการใช้ชีวิต คนที่ตอกหน้าตัวเอง ถึงจะเติบโตได้ ลูกรัก ลูกโตแล้ว”

หนานซ่งถูกล้างสมอง แล้วฝืนยิ้ม “ขอบคุณคุณหญิงลั่วพี่สาวสุดที่รักผู้รู้ใจที่ชี้แนะ”

“ไม่ต้องเกรงใจ”

ลั่วอินพิงเข้ากับหัวเตียง เลิกคิ้ว “มีเวลาว่างก็ปักผ้าพันคอไหมให้แม่สักผืนก็พอ”

“ขอประทานโทษค่ะ ไม่มีเวลา”

หนานซ่งรีบนอนลงทันที

ลั่วอินไม่ยอม “ลูกยังปักผ้าห่มให้อดีตแม่สามีได้เลย แค่ปักผ้าพันคอให้แม่สักก็ไม่มีเวลา? เสียแรงที่เลี้ยงมา ไม่มีจิตสำนึกเลย”

“ไอหยา แม่ให้แม่บ้านจ้าวปักให้สิ ฝีมือการปักของเธอดีกว่าหนูเยอะ”

“มันไม่เหมือนกัน แม่ไม่สน ลูกต้องปักให้แม่ผืนหนึ่ง!”

ลั่วอินขู่เธอ “ไม่งั้นแม่จะไม่ให้ยวี่จิ้นเหวินจีบลูกแล้ว”

“หึหึ”

หนานซ่งวางอำนาจมาก “ถ้าเขาอยากโสดไปทั้งชีวิต แม่ก็ให้เขาลองดู”