สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 511

หลังจากที่ยวี่จิ้นเหวินกลับไป เธอก็รู้สึกสบายขึ้นเยอะ

ทางบริษัทยวี่กรุ๊ปเธอสามารถทำตัวลอยไปลอยมาไม่ทำงานก็ยังได้ ทางด้านบริษัทตระกูลหนานเธอก็มีเจี่ยงฝานกับกู้เหิงมือซ้ายแล้วก็มือขวา ไม่ได้จำเป็นที่จะต้องทำเองทุกอย่าง สบายใจได้มากพอสมควร พ่อกับแม่ก็กลับมาแล้ว พวกเรื่องยาก ๆ น่าปวดหัวก็มีคนให้ปรึกษา ความกดดันในชีวิตของเธอก็น้อยลงไปอีก เริ่มมีความรู้สึกว่าตัวเองนั้นพอจะรอดแล้ว

สำหรับเธอแล้ว วันแบบนี้เปรียบเสมือนวันพักร้อนตอนปีใหม่!

สบายที่สุด!

เธอคิดว่าเธอนั้นสามารถที่จะวางแผนเที่ยวของตัวเองได้ ออกไปพักผ่อนเสียหน่อย

แต่ว่า จะพาพ่อกับแม่ไปด้วยดีไหมนะ?

คิดดูแล้ว ก็เป็นเวลาหลายปีแล้วที่เธอไม่ได้ออกไปเที่ยวกับพ่อกับแม่ แต่ถ้าอยู่ด้วยกันสามคน เธอก็ต้องเป็นคนที่เด่นที่สุด อย่างนั้นเธอก็แย่น่ะสิ

ตอนที่หนานหนิงซงกับลั่วอินสวีทกัน เธอจะทำยังไงล่ะ?

หนานซ่งนึกถึงเรื่องเมื่อหลายปีก่อน พ่อกับแม่พาเธอไปทำroad tripจากเสฉวนไปทิเบต พวกเขาทำตัวสวีทกันทั้งทริป พอขึ้นไปอยู่บนภูเขาหิมะพวกเขาก็ยังสวีทกันไม่รู้เวล่ำเวลาสุดท้ายก็เลยล้มกลิ้งลงไปอยู่ด้วยกัน

เหมือนว่าเขาจะลืมไปด้วยซ้ำว่ายังมีลูกสาวของตัวเอง ยืนมองพวกเขาอยู่ทางด้านหลัง

หนานซ่งในตอนนั้นไม่มีใครให้ระบายจนต้องบ่นกับฟ้ากับฝน ในใจเธอคิดอยู่แค่เรื่องเดียว-

"สักวัน ฉันก็จะอยู่กับผู้ชายของฉันบ้าง แล้วก็จะสวีทคืนด้วย! จะอวดแฟนให้คนโสดทั่วประเทศได้เห็น!"

ทว่า ในมโนนั้นเต็มเปี่ยม แต่ความจริงตรงกันข้าม

หนานซ่งถอนหายใจออกมาอย่างเศร้าใจ ชาตินี้ โอกาสที่จะได้เอาคืนพ่อกับแม่ ดูเหมือนว่าจะยากมาก ๆ

เธอส่งข้อความไปในกลุ่มที่มีพวกพี่ชายแล้วก็ตัวเธออยู่: [อยากพาพ่อกับแม่ไปเที่ยว มีพี่ชายคนไหนสนใจจะไปด้วยกันไหม?]

ส่งสติ๊กเกอร์สุนัขทำหน้าน่าสงสารตามไปด้วย

พี่รอง: [ฉันกำลังรอโยวโยวปิดเทอมอยู่ ถ้าเธอไปฉันก็ไป]

[.......]

หนานซ่ง: [พวกพี่สองคนไปด้วยกัน ไปเป็นคู่ อย่างนั้นฉันก็ต้องอยู่คนเดียวน่ะสิ]

เฉวียนเยี่ยเชียน: [ก็ใช่น่ะสิ แต่ว่า จะมีวิธีไหนอีกล่ะ?]

ส่งมีมยิ้มร้ายกาจมาให้

หนานซ่งส่งอิโมจิมีดสามเล่มกลับไปให้เขา แล้วก็เพิ่มอิโมจิกำหมัดเข้าไปด้วย ตั้งใจจะชกคนแก่อย่างพี่รองให้คว่ำเลย

พี่สาม: [ฉันกับเสี่ยวซูกำลังเข้าร่วมถ่ายทำเรื่อง Making Babiesกันอยู่ ไม่ค่อยสะดวก คงจะไปนั่งดูคนอวดแฟนกับเธอไม่ได้]

ส่งมีมยิ้มหวานมา

หนานซ่งเองก็ส่งมีมยิ้มกลับไปเหมือนกัน ที่จริงพี่สามเองก็กำลังอวดว่ามีแฟนอยู่ไม่ใช่เหรอ

แต่ว่าตัวเธอเองก็ขออวยพรให้พวกเขาจากใจ [รอหลายชายคนโตกับหลานสาวคนโตอยู่นะคะ]

เธอส่งข้อความเสียงไป

พี่สี่: [ฉันกับพี่เฉิงใช้วันลาพักร้อนหมดตั้งแต่ตอนที่ไปฮันนีมูนแล้ว ตอนนี้กำลังทำงานหนักเหมือนกับทาสอยู่ คงไม่ได้ไปกับเธอแล้วล่ะ! (อิโมจิคารวะแบบจีน)]

หนานซ่งเม้มริมฝีปาก กลายเป็นว่าพี่ชายที่แต่งงานออกไปแล้วก็ไม่ต่างอะไรจากน้ำที่ถูกสาดทิ้งไปสินะ พึ่งพากันไม่ได้เลย

พี่เล็กส่งข้อความเสียมา [ตอนนี้ฉันกำลังขับรถไปหาเธอ ถึงที่แล้วค่อยว่ากันนะ แต่ว่าขอบอกไว้ก่อนเลย ฉันไม่มีเวลา]

หนานซ่ง: "......"

แล้วจะพูดทำไมเล่า!

"เฮ้อ พึ่งพาใครไม่ได้เลย~"

หนานซ่งลองเลื่อนแชทอ่าน เห็นว่ามีแค่พี่ใหญ่คนเดียวแล้วที่ยังไม่ตอบ ก็เลยแท็กลั่วจวินหังเสียหน่อย [พี่ใหญ่ พี่ล่ะ?]

พี่ใหญ่จะต้องมีเวลาว่างไปกับเธอแน่นอน

ผ่านไปครู่ใหญ่ โทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้น หนานซ่งรีบยกโทรศัพท์ขึ้นมาทันที

พี่ใหญ่: [ไม่อยู่]

หนานซ่ง: [......]

ผ่านไปอีกแป๊บหนึ่ง

พี่ใหญ่: [ไปชวนผู้ชายของเธอเสีย]

[......]

หนานซ่งถอดโค้ตออก ลำตัวของเธอครึ่งหนึ่งโดนอาบไปด้วยแสงอาทิตย์ แต่เธอก็ยังนั่งอยู่ตรงนั้นไม่ขยับไปไหน

ไป๋ลู่ยวี๋ออกไปด้านนอกรอบหนึ่ง ตอนที่กลับมาใบหน้าเขายังประดับไปด้วยรอยยิ้ม

แต่เป็นเพราะหนานซ่งนั่งหลับตาเพื่อพักสายตาอยู่ ก็เลยมองไม่เห็นมัน

ตอนที่อาหารมาเสิร์ฟ พอได้กลิ่นหอมของอาหาร หนานซ่งก็เริ่มรู้สึกว่าตัวเธอนั้นหิว เธอลืมตาขึ้นมา หยิบช้อนซ้อม พอเงยหน้าขึ้นไปมองอาหารบนโต๊ะ เธอก็นิ่งไป

"นายบอกว่าอยากกินอาหารไหวหยางไม่ใช่เหรอ ทำไมถึงสั่งของพวกนี้ล่ะ?"

กระดูกหมูน้ำแดง หมูตุ๋นผัดผัก ผัดรากบัว กุ้งผัดไข่ แล้วก็แกงจืดเต้าหู้อ่อนใส่เห็ดนี่อีก มีอาหารครบทุกภาค แถมยังดูเป็นกับข้าวที่กินที่บ้านด้วย

ไป๋ลู่ยวี๋พูดขึ้น: "สนใจทำไมว่าพวกมันเป็นอาหารภาคไหน อร่อยก็จบแล้ว สั่งแต่ของที่เธอชอบมาทั้งนั้นเลยนะ ชิมเร็ว"

เป็นของที่เธอชอบกินจริง ๆ นั่นแหละ

แต่เธอขี้เกียจจะถามต่อ หนานซ่งใช้ตะเกียบคีบอาหารขึ้นมา จากนั้นก็หันไปถามไป๋ลู่ยวี๋ "ตกลงแล้วนายจะไม่ไปเที่ยวกับฉันเหรอ?"

ทว่าไม่ทันรอฟังคำตอบของไป๋ลู่ยวี๋ เธอก็รู้สึกว่าอาหารพวกนี้ รสชาติมันแปลกไป

ลองตั้งใจชิมใหม่อีกครั้ง

"ฉันเหรอ ฉันไม่ไปล่ะ พวกเธอไปด้วยกันเป็นคู่ ๆ ฉันจะไปทำอะไรเล่า"

ไป๋ลู่ยวี๋พูด ไม่รู้เหมือนกันว่าเพราะเขากำลังกังวลอะไรหรือเปล่า เขาก็เลยเงยหน้าขึ้นไปมองหนานซ่ง และเขาก็สังเกตเห็นว่าสีหน้าของเธอผิดปกติไป

หนานซ่งกลืนอาหารที่อยู่ในปาก เสร็จแล้วก็คีบกระดูกหมูน้ำแดงขึ้นมาชิ้นหนึ่ง ลองชิมดู เธอก็ขมวดคิ้ว

"ทำไม ไม่อร่อยเหรอ?" ไป๋ลู่ยวี๋ถามขึ้นอย่างระมัดระวัง

หนานซ่งตอบ: "ไม่ใช่ไม่อร่อย แต่รสชาติของอาหารพวกนี้ ทำไมถึงเหมือนกับที่พ่อฉันทำเลย?"

"แค่ก" ไป๋ลู่ยวี๋เกือบจะสำลัก จากนั้นก็หัวเราะออกมาเบา ๆ "ไม่มีทางน่า พ่อเล็กจะมาทำอาหารอยู่ที่นี่ได้ยังไง เธอลองชิมอีกทีสิ"

หนานซ่งมีสีหน้าครุ่นคิด เธอสงสัยว่าการรับรสของตัวเองนั้นมีปัญหาหรือเปล่า แต่พอชิมเชื้อหมูตุ๋นที่เอามาผัดผักอีกครั้ง ก็ยังเป็นรสชาตินั้นที่เธอคุ้นเคยอยู่ดี

"ปลาทอดราดซอสเปรี้ยวหวานมาเสิร์ฟแล้วครับ"

น้ำเสียงสดใสดังขึ้น เนื้อที่อยู่ในปากของหนานซ่งร่วงออกมา พอหันหน้าไป ก็เห็นว่าเป็นยวี่จิ้นเหวินที่กำลังสวมชุดเชฟอยู่ ใบหน้าเขาประดับไปด้วยรอยยิ้ม และกำลังค่อย ๆ เดินเข้ามา

"......"