สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 540

มื้ออาหารวันนี้ครึกครื้นเป็นพิเศษ มีคนนั่งกันเต็มห้องอาหาร

เมื่อก่อนยวี่จิ้นเหวินคิดว่าตระกูลยวี่เป็นตระกูลที่ใหญ่แล้ว แต่พอมาตระกูลหนาน ค่อยรู้ว่าอะไรคือ"ตระกูลใหญ่"ของจริง

แน่นอน รูปแบบครอบครัวแบบนี้ในประเทศจีนคงมีแค่ครอบครัวเดียว

หนานหนิงซงอารมณ์ดี จึงเปิดโรงเหล้าใต้ดิน กลุ่มเฉวียนโจว่ชิงกับไป๋ฉงซานเหมือนโจรป่า แล้วกระโจนเข้าไปชิงเหล้าของเขาอย่างไม่เกรงใจ เอาออกมาทีละโหล ลั่วอินกลัวว่าพวกเขาจะลืมตัว จึงพูดเตือนก่อนว่า "พูดไว้ก่อนเลย ดื่มเหล้าได้ แต่ห้ามอาละวาด ใครกล้าอาละวาดฉันจะโยนออกไปให้หมด ให้ไปนอนข้างถนน!"

"รู้แล้ว รู้แล้ว พวกเราเป็นคนแบบนั้นเหรอ?"

ไป๋ฉงซานที่เป็นผู้พิทักษ์ของลั่วอิน รีบตอบเธอเป็นแรก จากนั้นก็พูดกับเพื่อนคนอื่นๆว่า "เบาๆหน่อย ง่วงก็นอน"

ดีกว่าถูกโยนออกไปนอนข้างถนน

ความรู้สึกแบบนี้คนอื่นอาจจะไม่เคยลิ้มลอง แต่เขาเคยโดนกระทำแบบนี้แล้ว เรื่องบ้าบิ่นแบบนั้นคงมีแค่ลั่วอินที่ทำออกมาได้

ทีแรกหนานซ่งคิดว่าคำเตือนนี้คุณแม่พูดกับคนอื่น ไม่เกี่ยวอะไรกับเธอ แต่เธอลืมไปว่างานเลี้ยงในครอบครัววันนี้เธอกับยวี่จิ้นเหวินเป็นตัวเอก พ่อๆกับพี่ๆคงไม่ทำอะไรเธอ แต่นี่ไม่แสดงว่าจะไม่ทำอะไรยวี่จิ้นเหวิน ชนแก้วทีละคน ดื่มครบทุกคนคงเมาแน่นอน

เห็นใบหน้ายวี่จิ้นเหวินเริ่มแดง หนานซ่งขมวดคิ้ว อยากไปห้าม แต่โดนพี่เล็กห้ามไว้

ไป๋ลู่ยวี๋เอ่ย "แค่ดื่มเหล้านิดหน่อยเอง ให้เขาฝึกไว้ ถือว่าเป็นการลองก่อนแต่งงาน ถ้าถึงงานแต่งพวกเธอ คงหนักกว่านี้"

หนานซ่งกลับเอ่ยว่า "ตอนแต่งงานก็มีเพื่อนเจ้าบ่าวไม่ใช่เหรอ?"

ไป๋ลู่ยวี๋พยักหน้า "ใช่"

"ถึงเวลาก็ให้ฟู่ยวี่ดื่มแทน หมอนั่นพวกพี่จะกรอกเขาเท่าไหร่ก็ได้ แต่อย่าหาเรื่องผู้ชายของฉัน"

สีหน้าหนานซ่งไร้ความรู้สึก

ไป๋ลู่ยวี๋ : เออ……

ฟู่ยวี่ทำอะไรผิดอีกเนี่ย?

ไม่ใช่ว่าเขาที่จะแต่งงานกับเจ้าหญิงน้อยของพวกเขาสักหน่อย

ฝั่งยวี่จิ้นเหวินแก้วของเขาก็ไม่ว่างเลย จี้อวิ๋นที่นั่งอยู่ข้างเขาไม่รู้โกรธใครมา ยกขวดเหล้ามาไว้ พอแก้วยวี่จิ้นเหวินว่างก็รีบรินให้เต็มทันที หนานซ่งสงสัยว่าเขากำลังแก้แค้นเรื่องแพ้เทนนิส ใจแคบมาก เป็นคนเจ้าคิดเจ้าแค้นตั้งแต่เมื่อไหร่กัน

เฉิงเซี่ยนใจกว้างกว่า ห้ามจี้อวิ๋นไว้ แต่จี้อวิ๋นเมาแล้ว จึงซบไหล่เขาเหมือนแมวน้อย แล้วเอาแต่พูดว่า"พี่ชายแสนดีพี่ชายอุ้มๆ" เอาแต่ออดอ้อน

เรียกจนหนานซ่งกับไป๋ลู่ยวี๋ขนลุก แล้วเร่งให้เฉิงเซี่ยนรีบอุ้มเขาออกไป

เฉิงเซี่ยนก็อุ้มจี้อวิ๋นขึ้นอย่างชำนาญ ผู้ชายคนหนึ่งอุ้มผู้ชายอีกคน แต่ภาพเหตุการณ์กลับดูไม่แปลกเลย

หนานซ่งถอนหายใจเบาๆ เธอรู้สึกว่าพี่สี่ต่างหากที่เป็นเจ้าหญิงน้อยตัวจริง ถ้าออดอ้อนเมื่อไหร่ตั้งรับกันไม่ไหวเลย

แค่ครู่เดียว ยวี่จิ้นเหวินก็จะไม่ไหวแล้ว

หนานซ่งยื่นมือไปพยุงเขาที่เซไปมา จับใบหน้าที่แดงก่ำของเขา แล้วเอ่ยเรียกเขา "อาจิ้น?"

ยวี่จิ้นเหวินขยับมาใกล้เธอ แล้วพูดเสียงเบาว่า "รีบพาฉันไป ฉันไม่อยากอาละวาดแล้วโดนแม่ยายไล่ออกบ้าน"

ลั่วอินถูกเธอตอบกลับจนหมดคำพูด จึงโทษหนานหนิงซงแทน "อะไรกัน! นี่ต้องเป็นพันธุกรรมจากพ่อหนูแน่นอน!"

หนานหนิงซง "……ก็ได้ พันธุกรรมผมเอง โตมาต้องเป็นคนรักฝังใจแน่นอน"

ไม่คิดเลยว่า จะเป็นแบบนั้นจริงๆด้วย

"ฉันก็ชอบเธอ" ยวี่จิ้นเหวินจับมือหนานซ่งไว้ จิ้มอุ้มมือของเธอเล่น แล้วพูดเสียงอ่อนว่า "เสี่ยวซ่ง ฉันชอบเธอมาก"

ไม่รู้เพราะว่าความเมาของเขาแพร่มาหาหนานซ่งหรือเปล่า หนานซ่งโดนเขาจิ้มอุ้มมือจนใจสั่น อดไม่ได้ที่จะเขยิบไปใกล้เขา แล้วจุมพิตริมฝีปากเขา

ลิ้มลองถึงความหอมบนริมฝีปากเขา แก้วสุดท้ายที่เขาดื่ม เป็นเหล้าหอมหมื่นลี้ บนโหลก็มีคำว่า"ยอดกิ่งหมื่นลี้" มีความหมายแฝงว่าประสบความสำเร็จ ตัวอักษรบนนั้นหนานซ่งเป็นคนแกะสลักเอง ทีแรกเตรียมไว้ให้พี่เล็ก เพื่อให้คะแนนสอบของเขาสูงๆ

แต่เสียดายที่ไป๋ลู่ยวี๋ไม่ใช่เด็กเรียน คะแนนสอบเข้ามหาลัยก็เละเทะ ไม่คู่ควรกับเหล้าโหลนี้ จึงเก็บมาจนถึงตอนนี้

วันนี้น่าจะเป็นพ่อห้าไป๋ฉงซานยกออกมา ตอนนั้นไม่ได้ดื่มเหล้าของลูกชายตัวเอง วันนี้ได้ดื่มเพราะลูกสาวสักที

ยวี่จิ้นเหวินก็ไม่เอาไหน หนานซ่งจูบไปไม่ถึงสองครั้ง เขาก็เมาหลับไปแล้ว

นอนอยู่บนพื้น ท่าทางรื่นรมย์ใจมาก (ใช่ รื่นรมย์ใจมาก!)

มองเจ้าปลาแห้งที่สีหน้าเมา หนานซ่งถึงแอบถอนหายใจ แล้วมองเพดานอย่างอมทุกข์

เมื่อไหร่จะได้กินเนื้อเนี่ย???

รอไม่ไหวแล้วโว้ย!!!