หนานซ่งไตร่ตรองคำพูดของยวี่จิ้นเหวิน เธอไม่คิดว่าซ่งซีเป็นเพราะเรื่องของเจียงฝานจึงอิจฉาเธอ แต่เธอกลับฟังความหึงของยวี่จิ้นเหวินออก จึงหรี่ตามอง “เป็นหล่อนที่แคร์หรือเป็นนายที่แคร์? นายไม่ได้เห็นเจียงฝานเป็นศัตรูหรอกนะ?”
ยวี่จิ้นเหวิน: “...ฉันหึง ชัดเจนขนาดนี้เลยเหรอ?”
“ชัดเจนมาก”
หนานซ่งเปิดเผยเขาอย่างไม่ไว้หน้า
ยวี่จิ้นเหวินสำลักน้ำลายตัวเอง อดไม่ได้ที่จะกระแอมเล็กน้อย
“อย่าหึงมั่ว ๆ” หนานซ่งพูด “ฉันกับเจียงฝานถึงแม้จะรู้จักตั้งแต่เด็ก แต่คำว่า ‘เพื่อนที่เล่นมาตั้งแต่เด็ก’ อยู่ห่างไกลมาก เขาเป็นลูกชายของลุงเจียงคนขับรถของตระกูลพวกเรา โตที่เมืองที่ตั้งอำเภอ จนถึงตอนขึ้นมัธยมต้น ลุงเจียงนึกถึงปัญหาการเรียนของลูกชาย จึงขอให้พ่อของฉันใช้เส้นย้ายเขามาเรียนในเมือง ภายหลังจึงอยู่ที่บ้านฉันกับลุงเจียง”
เห็นยวี่จิ้นเหวินเลิกคิ้ว เธอก็พูดอีก “ถึงแม้จะอยู่บ้านของฉัน แต่มัธยมต้นมัธยมปลายของอยู่ที่โรงเรียน ตอนนั้นฉันไม่ได้ไปเรียนที่โรงเรียน การใช้ชีวิตไม่เหมือนกัน มีแค่บางสุดสัปดาห์ที่เขาจะกลับมา พวกเราคุยกัน เล่นด้วยกันแค่นั้นแหละ”
ยวี่จิ้นเหวินพยักหน้า “ฉันรู้แล้ว”
เขาไม่ได้สงสัยความสัมพันธ์ระหว่างหนานซ่งกับเจียงฝาน เพียงแต่เป็นชายเหมือนกัน เขาดูออกว่าเจียงฝานใส่ใจหนานซ่งมาก ตอนแรกที่เขารู้เรื่องที่หนานซ่งแอบชอบเขามาหลายปี ก็เป็นเจียงฝานที่บอกเขา เขาดูออกว่าเจียงฝานรักและสงสารหนานซ่ง
หนานซ่งมองดูหน้าด้านข้างที่จริงจังของยวี่จิ้นเหวิน แล้วอดยิ้มไม่ได้ “นายนี่ขี้อิจฉาจริง ๆ”
ยวี่จิ้นเหวินหน้าแดงด้วยความละอาย “ฉัน หึงเหรอ?”
“ให้ฉันนับนิ้วดูนะ...”
หนานซ่งเหมือนกับร่างทรง นับนิ้วมือ “เริ่มตั้งแต่ฟู่ยวี่ แล้วก็พี่เล็ก พี่สอง พี่สาม ยังมีเจียงฝาน ใครก็ทำให้นายหึงได้ คู่อริในจินตนาการของนายเยอะจริง ๆ แค่ไม่เคยหึงพี่สี่กับพี่ใหญ่ของฉัน”
“...” ยวี่จิ้นเหวินหมดคำพูด
ไม่หึงจี้อวิ๋นเพราะว่าเฉิงเซวียน สำหรับลั่วจวินหัง...เขาคิดแค่เพียงจะทำยังไงถึงจะผ่านด่านไปได้ ไม่ทันได้หึง
พูดยังไงดี เขาประหม่านิดหน่อยจริง ๆ ผู้ชายทุกคนที่ปรากฏตัวข้างหนานซ่ง มักมีความรู้สึกประหม่า
“งั้นต่อไป ฉันจะเลิกหึง”
ยวี่จิ้นเหวินตัดสินใจ จะเป็นแฟนที่ดีไม่ขี้หึงตามใจชอบ ไม่เพิ่มปัญหาให้แฟน
ฟังคำ “ทะเยอะทะยาน” ของเขา หนานซ่งหัวเราะออกมาอย่างไม่เกรงใจ อดที่จะยื่นมือออกไปหยิกหูเขาไม่ได้ “นายทำไมถึงได้น่ารักขนาดนี้?”
น่ารักไร้สมอง
—
ยวี่จิ้นเหวินอยู่เป็นเพื่อนหนานซ่งที่เมืองหนานสองวัน รับหน้าที่งานบริการรับส่งเธอเลิกงาน
เวลาที่เหลือ เล่นขีดเขียนเป็นเพื่อนลั่วอินที่สวนกุหลาบ เล่นหมากรุกกับหนานหนิงซง หรือไม่ก็เล่นเทนนิสเป็นเพื่อนลั่วจวินหัง ทำจนไป๋ลู่ยวี๋รู้สึกว่าตัวเองหมดความโปรดปรานไปแล้ว เขาบ่นอย่างขุ่นเคืองกับหนานซ่งเป็นการส่วนตัว—
“เธอว่าฉันทำไปเพื่ออะไร ยุ่งวุ่นวายอยู่นานปรากฏว่าตัวเองสร้าง ‘ศัตรู’ เอง สถานะที่โปรดปรานคงจะรักษาไว้ไม่อยู่แล้ว
เมื่อเผชิญหน้ากับการบ่นของเขา หนานซ่งตอบเขากลับไปประโยคเดียว “ใครให้ความรู้สึกผิด ๆ กับพี่ ให้พี่คิดว่าพี่เป็นที่โปรดปราน?”
ไป๋ลู่ยวี๋ : “ฉัน %@&*¥!”
เสียแรงจริง ๆ
หนานซ่งยุ่งจนไม่มีเวลาสนใจเขา จนกระทั่งกู้เหิงกลับมา เธอถึงได้ถอนหายใจอย่างโล่งอก
นี่คือความสำคัญของผู้ช่วยที่มีความสามารถ
กู้เหิงอยู่ข้างนอกมานานกว่าครึ่งปีแล้ว เติบโตอย่างรวดเร็ว ตอนนี้มีแววที่จะสามารถรับผิดชอบหน้าที่ที่สำคัญโดยลำพังได้
เพียงแต่อยู่ด้านนอกการผ่อนปรนและการบีบบังคับถูกนำมาใช้ในเวลาเดียวกัน มั่นคงและยั่งยืน เมื่อปิดประตูอยู่ต่อหน้าหนานซ่ง ก็ยังเป็นน้องเขยผู้ช่วยที่ขี้นินทาคนเดิม “ได้ยินว่าคุณกับประธานยวี่พัฒนาอย่างรวดเร็วมาก เป็นไปอย่างที่คิดไว้ว่าเก็บเอาไว้นานเกินมันก็จะระเบิด เช่นนั้นขอถามหน่อย ทั้งสองท่านวางแผนว่าจะแต่งงานตอนไหน? คุณแม่วัยแปดสิบของผมร้อนใจมาก เร่งแต่งงานทุกรูปแบบ ผมจะแบกรับไม่รอดแล้ว!”
กู้เหิงคือลูกคนที่สองของครอบครัว มีพี่สาวคนหนึ่ง คุณแม่กู้อายุห้าสิบกว่าเพิ่งจะเกิดเขา ตอนนั้นยังออกข่าวท้องถิ่นด้วย
“!” หนานหลินถลึงตาโต
หนานซ่งสีหน้าไม่เปลี่ยน แล้วถามขึ้นอีก “บ้านล่ะ?”
“ผมซื้ออพาร์ทเมนต์สามห้องนอนในหมู่บ้านจวินหลานของบริษัทหนานหูพร็อพเพอร์ตี้ ส่งมอบบ้านในปีนี้ ยังไม่ตกแต่ง อยากให้หลินหลินตกแต่งตามแบบที่ตัวเองชอบ โฉนดบ้านเขียนชื่อของพวกเราสองคน รถยังคงเป็นออดี้ Q3 ที่ผมซื้อก่อนหน้า ไม่ได้เปลี่ยนคัน”
กู้เหิง—ชี้แจง
หนานหลินงงไปหมด นี่จะ...ทำอะไรกัน???
“รถนายคันนั้นซื้อเมื่อหลายปีแล้ว เปลี่ยนคันใหม่เถอะ”
หนานซ่งพูด แล้วโทรหาไป๋ลู่ยวี๋ จากนั้นก็พูดกับกู้เหิงและหนานหลิน “ตอนบ่ายให้พี่เล็กพาพวกเธอไปที่โชว์รูมรถยนต์ซื้อ Q7 คันหนึ่ง ถือว่าเป็นของขวัญที่ฉันให้พวกเธอในวันแต่งงาน อ่อ ยังมีอีก...”
เขาเปิดลิ้นชัก หยิบถุงเอกสารสีขาวออกมา ยื่นให้หนานหลิน หนานหลินรับมาอย่างงง “นี่คือ?”
หนานซ่งพูด: “ฉันเก็บอพาร์ทเมนต์ขนาดเล็ก 100 ตารางเมตรในหมู่บ้านชังหลานไว้ให้เธอ สัญญาซื้อบ้านและหนังสือรับรองอสังหาริมทรัพย์อยู่ในนั้น ตกแต่งเสร็จแล้ว สามารถเข้าอยู่ได้ตลอดเวลา บ้านของเธอกับกู้เหิงตกแต่งช้า ๆ หลังนี้เป็นของเธอเอง เธอสามารถตกแต่งเป็นห้องทำงานเล็ก ๆ ต่อไปถ้ากู้เหิงรังแกเธอ หรือว่าเหนื่อยล้า อยากมีพื้นที่ว่างของตัวเอง ก็ไปที่นั่น แน่นอนว่าเธอสามารถกลับบ้านได้ตลอดเวลา กลับมาฟ้องพี่ พี่หนุนหลังให้เธอ ฉันช่วยเธอจัดการเขา”
กู้เหิงจริงใจมาก “ผมไม่กล้าหรอก?”
หนานหลินน้ำตาไหลเต็มหน้า แสบจมูกมาก เธอไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าหนานซ่งเตรียมของพวกนี้ให้เธอ
“พี่สาว...” เธอเป็นเหมือนนกนางแอ่นตัวน้อย พุ่งเข้าไปในอ้อมกอดของหนานซ่ง
หนานซ่งก็มีความรู้สึกปะปนอยู่ในใจ เธอลูบหัวหนานหลิน พูดจากใจ: “น้องสาวคนเล็กของฉัน จะแต่งงานแล้ว”
ผู้หญิงแต่งงานมักจะถูกทำร้ายได้ง่ายเสมอ เธอหวังเพียงว่าน้องสาวของเธอจะไม่ลำบาก มีช่วงเวลาที่มีความสุขเยอะ ๆ ชีวิตของผู้หญิง ความเจ็บใด ๆ ก็สามารถรับได้ แต่รับความเจ็บทางความรู้สึกไม่ได้
ไม่ว่าตอนไหน จะต้องรักตัวเองดี ๆ
รักตัวเอง มากกว่ารักผู้ชาย
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: สอนรักอดีตภรรยา
ต่อๆค่ะรอนานแล้ว...
อยากอ่านเร็วๆทำไงดี...
มีถึงตอนจบมั๊ยค่ะ อ่านสนุกมากเลย อ่านจบตอนทีลง 940 แล้วค่ะมีต่ออีกม่ะค่ะ รอๆอยู่ค่ะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ...
ทำไมตั้งแต่บทที่ 57 ขึ้นไปมี 4-5 บรรทัดตอนสั้นๆล่ะ...
แอด..ช่วยกลับมาลงต่อหน่อยจ้า .อย่าเทกันแบบนี้😄😄...
1...
1...
พี่ยวี่..ตายจริงไหม.ใครเป็นพระเอกอ่ะ😂😂...
สนุกมาก.....
นางเอกไม่น่าให้อภัยนะ เพราะผู้ชายใจดำ ดูแลมาตั้งสามปี ไม่เคยทำดีด้วยแล้วจู่ๆก็ทิ้ง นี่ถ้าไม่ถูกเปิดโปง เขาก็จะแต่งกับนังโจ๋...