สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 582

ไฟในใจของหนานซ่ง อดกลั้นไว้ไม่ไหวอีกต่อไป มันระเบิดออกมาทั้งหมด

มือของยวี่จิ้นเหวินบาดเจ็บขนาดนี้ ยังจะเป็นห่วงร่างกายของเธอ อยากจะห้ามเธอไว้ ก็ห้ามไว้ไม่อยู่

เธอเคลื่อนไหวเร็วมาก ดุร้าย รวดเร็วราวกับสายฟ้า

คนกระจอกพวกนั้น ในมือกำมีด แต่อยู่ต่อหน้าหนานซ่ง มันไม่ต่างจากถุงกระสอบร้าย ๆ อะไร เธอบิดข้อมือของพวกมัน ไม่มีความเมตตาต่อมือหรือเท้า คว้าผมของพวกมันโขกกับกำแพง ในเมื่อเห็นเลือด งั้นก็อย่าหาว่าเธอไม่เกรงใจ!

กล้าทำร้ายผู้ชายของฉัน ก็ต้องรับผิดชอบ!

แต่ละคนหัวปูดเต็มไปหมด มึนหัวพิงกำแพงจนหาทิศทางไม่เจอ ฝ่ามือก็ถูกกรีดสองแผล เลือดไหลออกมาไม่หยุด

ผู้หญิงคนนี้ ขี้แค้นมาก ไม่ยอมเสียเปรียบสักนิด!

คนผมแดงกรีดมือของยวี่จิ้นเหวินสองแผล เธอก็ต้องเรียกคืนจากพวกมันสิบเท่า!

ยวี่จิ้นเหวินยืนอยู่ตรงนั้นไม่ขยับ แต่จัดการคนที่เข้าใกล้หนานซ่ง ถีบเข้าห้องน้ำ หัวทิ่มชักโครก

หนานซ่งเป็นห่วงมือที่บาดเจ็บของยวี่จิ้นเหวิน ไม่กล้าสิ้นเปลืองเวลา ใช้เวลาจัดการคนกระจอกพวกนั้นอย่างเร็วที่สุด แล้วแจ้งตำรวจ พายวี่จิ้นเหวินออกมา

ระหว่างทางไปโรงพยาบาล เธอโทรหาฟู่ยวี่ รบกวนให้เข้าไปจัดการเรื่องที่ห้างให้เร็วที่สุด

ฟู่ยวี่ได้ยินว่ายวี่จิ้นเหวินบาดเจ็บ ก็สบถขึ้น “ใครทำ?”

“พวกที่ปล่อยเงินกู้ให้ตระกูลโจ๋ ไม่รู้ทำไมถึงได้จ้องเล่นงานฉัน”

หนานซ่งสีหน้าเย็นชามาก เหมือนห้องใต้ดินน้ำแข็ง “คนผมแดงฉันเคยเจอ เป็นคนของหลัวกัง นายช่วยฉันสืบหน่อย ว่าใครเป็นคนสั่ง”

หลัวกัง เป็นชายร่างใหญ่ที่พาโจ๋เซวียนมาขอเงินกับยวี่จิ้นเหวิน นอกจากนี้ยังเป็นหัวหน้าพนักงานบริการของไนต์คลับ “โลกมนุษย์”

“เข้าใจแล้ว” ฟู่ยวี่พูด “วางใจได้ ด้านนี้ฉันจัดการเอง”

เรื่องเป็นทางการ ฟู่ยวี่สามารถพึ่งพาได้ หนานซ่งวางใจมาก

เมื่อวางสาย หนานซ่งมองดูมือที่บาดเจ็บของยวี่จิ้นเหวิน เส้นประสาทเหมือนถูกมีดบาด เจ็บเป็นที่สุด

“นายเป็นยังไงบ้าง?”

“ร่างกายเธอเป็นยังไงบ้าง?”

ทั้งสองเอ่ยปากพร้อมกัน

หนานซ่งตะลึง “ร่างกายของฉัน? ฉันไม่เป็นไร แผลไม่ได้อยู่บนตัวฉันสักหน่อย”

ยวี่จิ้นเหวินเลือดออกไม่น้อย ริมฝีปากซีดขาวนิดหน่อย “ที่ฉันอยากถามคือ...ท้องไหม?”

“...”

หนานซ่งตะลึงอีกครั้ง ถึงได้นึกได้ว่าเขาถามถึงอะไร ตอนนี้ความสนใจของเธออยู่ที่มือของเขา ลืมเรื่องนั้นไปเลย

“ไม่ท้อง เป็นขีดเดียวทั้งหมด”

ดูไม่ออกว่ายวี่จิ้นเหวินดีใจมากกว่าหรือว่าผิดหวังมากกว่า หรือทั้งคู่ “ทดสอบตอนบ่ายไม่ตรง ไปตรวจที่โรงพยาบาลดูหน่อย”

“ไม่ต้องสนใจเรื่องพวกนี้ก่อน จัดการแผลบนมือของนายแล้วค่อยว่ากัน!”

หนานซ่งทั้งร้อนใจทั้งโมโห “นายทำเก่งอะไร จับมีดด้วยมือเปล่า นายคิดว่านายมีมือเหล็กเหรอ? แผลเป็นบนตัวนายยังเยอะไม่พอเหรอ?”

ขณะที่พูด น้ำเสียงก็สะอื้นด้วย เธอปวดใจ ดวงตาก็เปียกชื้นด้วย

บนตัวเขาเต็มไปด้วยแผลเป็นตั้งนานแล้ว และแผลเป็นส่วนมาก ก็ได้รับบาดเจ็บเพราะเธอ

อันที่จริงเขาทุ่มเทเพื่อเธอ ไม่น้อยไปกว่าที่เธอเคยทุ่มเทเพื่อเขา แต่กลับมากกว่าด้วยซ้ำ

ทุกครั้ง ต้องมีเลือดเป็นของตอบแทน แม้กระทั่งใช้ชีวิตเพื่อปกป้องเธอ

เขามีชีวิตมากมายขนาดนั้นที่ไหนให้เธอทำร้าย?

หนานซ่งยิ่งคิดยิ่งโมโห!

“ฉัน ฉันผิดไปแล้ว” ยวี่จิ้นเหวินรับผิด มองเธออย่างเป็นกังวล “ตอนนั้นสถานการณ์คับขัน ฉันไม่ทันได้คิดอะไร สัญชาตญาณก็...”

หนานซ่งเย็บแผลให้ยวี่จิ้นเหวินอย่างระมัดระวัง ไม่ได้ตอบซูรุ่ย

ยวี่จิ้นเหวินเล่าเรื่องราวคร่าว ๆ ให้เขาฟัง ซูรุ่ยฟังแล้วขมวดคิ้ว ได้ฟังว่าคนกลุ่มนั้นจะลักพาตัวหนานซ่ง สีหน้าก็เคร่งขรึมทันที แล้วถามว่าจะจัดการยังไง ยวี่จิ้นเหวินบอกว่าให้ฟู่ยวี่ไปจัดการ เดี๋ยวคงต้องไปสถานีตำรวจ ให้ความร่วมมือสอบปากคำ

ถ้าเป็นเมื่อก่อน ได้ยินชื่อของฟู่ยวี่ ซูรุ่ยต้องเผยสีหน้ารังเกียจออกมา

แต่ครั้งนี้กลับเฉยชามาก เพียงแค่เลิกคิ้ว ไม่ได้พูดอะไรอีก

แล้วเดินไปด้านข้างเงียบ ๆ กดโทรศัพท์ ส่งข้อความให้ใครบางคน

จัดการบาดแผลเสร็จสักที หนานซ่งค่อย ๆ ถอนหายใจ

ยวี่จิ้นเหวินหยิบทิชชูเช็ดเหงื่อบนหน้าผากของหนานซ่ง แล้วพูด “เหนื่อยเลย”

หนานซ่งเย็บแผลให้ใครไม่เคยประหม่าเท่านี้มาก่อน กลัวว่าฝ่ามือของเขาจะทิ้งรอยแผลเป็นไว้ จึงเย็บแผลอย่างระมัดระวังมาก

ห้ามทำลายมือคู่สวยเด็ดขาด

“ระวังห้ามโดนน้ำเด็ดขาด” หนานซ่งกำชับเขาอย่างไม่วางใจ “และก็ห้ามทำงานหนักอะไร ช่วงนี้รักษาแผลให้ดี ฉันยังหวังจะใช้มือคู่นี้ของนายวาดรูป เล่นเปียโนให้ฉันอยู่ รู้ไหม?”

ยวี่จิ้นเหวินพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง เขายิ้มแล้วพูด “รับทราบครับ”

ซูรุ่ย: “...”

เขารู้สึกว่าตัวเองนั่งอยู่ตรงนี้ เป็นส่วนเกินนิดหน่อย

กำลังจะลุกขึ้น ก็ได้ยินยวี่จิ้นเหวินถาม: “มือของฉันไม่เป็นอะไร เธอตรวจเช็กดูหน่อยไหม?”

ซู่รุ่ยเงยหน้าขึ้นทันที “ตรวจอะไร?”

หนานซ่งกำลังผูกโบผ้าพันแผลให้ยวี่จิ้นเหวิน จึงตอบกลับ “ตรวจดูว่าท้องไหม”

ซูรุ่ย: “?!!!”