สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 584

ลั่วจวินหังถือไม้ยาวขึ้น ชี้ไปที่หนานซ่ง น้ำเสียงเย็นชา

“มานี่”

ถ้าหนานซ่งเข้าไปตอนนี้ก็เป็นคนโง่แล้ว เธอเล่นสุดหัวใจ ซ่อนตัวอยู่ข้างหลังซูรุ่ย

แล้วยื่นหน้าออกมาเล็กน้อย ตะโกนกับลั่วจวินหัง “พี่ใหญ่ ฉันไม่ได้ท้องจริง ๆ! ไม่เชื่อพี่ถามพี่รุ่ย!”

เธอตบหลังซูรุ่ยอย่างแรง เตือนเขา: เขาสร้างเรื่องไว้ก็ต้องรับผิดชอบเอง

ซูรุ่ยเกือบโดนหนานซ่งตบจนจะอ้วก “อ้าก” เขาร้องเสียงหนึ่ง แล้วพูดกับลั่วจวินหัง “ไม่ท้อง ฉันลืมบอกกับนาย”

ตอนนี้ลั่วจวินหังไม่เชื่อแล้ว ดวงตาเขียวดำ “นายก็ช่วยเธอโกหกฉัน”

“...”

หนานซ่งร้อนใจ นี่มันอธิบายไม่ชัดเจนแล้วเหรอ?

“ยังไม่มาอีก หรือจะให้เข้าไป?” ลั่วจวินหังใบหน้าเคร่งขรึม

“พี่ใหญ่~~~” หนานซ่งเรียกพี่ใหญ่เสียงอ่อน “พี่ไม่ฟังที่ฉันพูดไม่ได้ ฉันไม่ได้ท้องจริง ๆ แค่ตกใจไปเอง”

ลั่วจวินหังหน้าเข้มไม่พูดจา สายตาจ้องมองไปที่เธอ

หนานซ่งกำลังร้อนใจไม่รู้จะทำยังไงดี ยวี่จิ้นเหวินเอาผลตรวจเดินเข้ามา เห็นภาพนี้ เขาตกตะลึง จากนั้นก็เข้ามา

“พี่ใหญ่” เขาเรียกขึ้น ลั่วจวินหังหันหน้าไป แล้วจ้องมองเขาอย่างเย็นชา

เขาจับไม้ในมือ

เหมือนกับว่าวินาทีต่อมาไม้นี้จะตีลงบนขาของยวี่จิ้นเหวิน

“พี่ใหญ่อย่านะ!” หนานซ่งไม่สนใจความกลัวแล้ว แล้วพุ่งไปด้านหน้ายวี่จิ้นเหวิน กันเขาเอาไว้ด้านหลังตัว เหมือนกับหนูขาวตัวใหญ่อีกครั้ง

เห็นลั่วจวินหังไม่ได้ลงมือ เธอถึงได้เอาผลตรวจมาจากในมือยวี่จิ้นเหวิน

หนานซ่งยื่นผลตรวจโปรเจสเตอโรนไปด้านหน้าลั่วจวินหัง “นี่ พี่ดู ฉันไม่ได้ท้อง!”

ดวงตาสีฟ้าของลั่วจวินหังกวาดสายตามองใบตรวจ ใบหน้ายังคงเคร่งขรึม ดูอารมณ์ไม่ออก

หนานซ่งรู้ว่ารักษาขาไว้ได้แล้ว ใจก็กล้าขึ้นมานิดหน่อย ยื่นใบตรวจให้ลั่วจวินหัง แล้วก็เอาไม้ในมือของเขามา

เธอไม่พูดพร่ำทำเพลง พูดกับลูกน้อง: “เอาไปเผาทิ้งซะ อย่าให้ฉันเห็นมันอีก”

ลูกน้องหน้าตามึนงง “...ครับ”

*

ในห้องทำงาน ซุรุ่ยเทน้ำชาให้ลั่วจวินหัง แล้วพูด “เรื่องนี้โทษฉัน ที่หวาดระแวงไปหมดจนแม้แต่ต้นไม้ใบหญ้าก็มองเห็นเป็นทหาร บอกกับนายแค่ส่วนหัว ไม่ได้บอกส่วนหาง”

ลั่วจวินหังเงยหน้า คิ้วขมวด

หนานซ่งรีบใช้ภาษาอังกฤษแปลให้อยู่ที่ด้านข้าง จากนั้นก็กลอกตามองซูรุ่ย

เวลาแบบนี้ยังจะใช้สำนวน ตั้งใจหาความลำบาก

“พี่รุ่ย พูดสิ่งที่พี่ใหญ่สามารถฟังรู้เรื่องได้หน่อย”

ซูรุ่ยพูด: “เธอเข้าใจอะไร ฉันกำลังฝึกทักษะภาษาจีนของเขา เมื่อกี้ที่ฉันพูดว่าเห็นกองหญ้าเป็นทหาร หมายถึง...”

เขาอธิบายฉอด ๆ อยู่นาน ลั่วจวินหังฟังอย่างจริงจัง

หนานซ่งถอนหายใจอยู่ด้านข้างอย่างจนปัญญา คนหนึ่งกล้าสอน อีกคนหนึ่งก็กล้าฟัง

แต่ก็ถือว่าเบี่ยงเบนความสนใจของพี่ใหญ่ได้

แค่ประโยคธรรมดาขนาดนี้ของซูรุ่ย อธิบายอยู่นาน ตั้งแต่ “เห็นกองหญ้าเป็นทหาร” อธิบายจนถึง “อะไรคือหัว อะไรคือหาง” จากนั้นก็มีสำนวนและคำศัพท์อื่น ๆ ตามมา

หนานซ่ง: “?”

เป็นไปอย่างที่คิด อยู่ต่อหน้ากีฬาเทนนิสที่พี่ใหญ่รัก เธอก็ไม่ใช่เจ้าหญิงน้อยแล้ว

ยวี่จิ้นเหวินยิ้มเล็กน้อย มืออีกข้างบีบมือของหนานซ่ง เขาคิดในใจ เขาจะใช้งานเธอลงได้ยังไง?

ซูรุ่ยกับลั่วจวินหังไม่ได้เจอกันนานแล้ว พี่ชายสองคนนี้อายุใกล้กันที่สุด มีความชอบเหมือน ๆ กัน เมื่ออยู่ด้วยกันก็มีเรื่องให้คุยไม่จบ

หนานซ่งมักรู้สึกว่าเป็นเพราะซูรุ่ยอยากเจอพี่ใหญ่ ถึงได้ตั้งใจหลอกล่อเขามา

เพียงแต่เกือบทำให้เธอเจอความหายนะ

หนานซ่งหาโอกาส เอาชุดเข็มที่ซูรุ่ยเก็บสะสมมานานไป แถมปล้นลั่วจวินหัง เอาบัตรเครดิตของเขา พายวี่จิ้นเหวินไปกินของอร่อย

“คืนนี้ต้มขาหมูให้นาย กินอะไรบำรุงอันนั้น”

ยวี่จิ้นเหวินนั่งอยู่บนที่นั่งข้างคนขับ ได้ยินแบบนี้แล้วยิ้ม “ตกลง”

หนานซ่งวันนี้ต่อยตีไปยกหนึ่ง ใช้แรงไม่น้อย ตอนนี้หิวแล้วจริง ๆ

ยวี่จิ้นเหวินจับผมที่หล่นลงมาของหนานซ่งไปด้านหลัง มองดูใบหน้าขาวใสของเธอด้านข้าง ในใจรู้สึกมีความสุขมาก

“วันนี้ทำให้เธอร้องไห้ เป็นฉันที่ไม่ดี” จู่ ๆ เขาก็พูดขึ้นน้ำเสียงอ่อนโยน

ไฟแดงพอดี หนานซ่งจอดรถลง มองไปทางเขา

ยวี่จิ้นเหวินเอามือออกจากกระเป๋า กำมืออยู่ด้านหน้าเธอ แล้วหมุนขึ้นแบมือ “ให้เธอกินลูกอม”

หนานซ่งมองดูลูกอมที่เรียงรายอยู่ในมือของเขา ก็อดหัวเราะออกมาไม่ได้

“วิธีปลอบใจคนอื่นของนาย เรียนมาจากเด็กอนุบาลเหรอ?”