สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 586

อีกนิดเดียว อีกนิดเดียวก็จะจูบถึงแล้ว

แล้วยวี่จิ้นเหวินก็เขยิบไปใกล้ แต่กลับได้ยินเสียง"แกร๊ก" หนานซ่งคาดเข็มขัดนิรภัยให้เขา แล้วนั่งกลับไปที่เดิม

"นั่งดีๆ กลับบ้าน"

หนานซ่งสตาร์ทรถ หางตาก็เหลือบเห็นสีหน้าเสียใจของยวี่จิ้นเหวิน จึงรู้สึกตลก

ไปยุ่งกับผู้หญิงคนอื่นยังอยากจะให้ฉันจูบเหรอ ฝันไปเถอะ

อดทน อดกลั้นไปเถอะ

เงียบไปครึ่งทาง ยวี่จิ้นเหวินมองหนานซ่ง แววตาก็ปริบๆ แล้วเอ่ยอย่างระมัดระวัง "เธอ หึงใช่ไหม?"

"……"

หนานซ่งหันมองเขา "?"

คุณพี่คะ คุณพี่เพิ่งดูออกเหรอคะ?!

เธอโกรธจนหลุดขำ "ฉันแสดงออกไม่ชัดเจนอีกเหรอ? ความหึงบนตัวฉันยังไม่มากพอเหรอ? นายรู้ตัวช้าเกินไปหรือเปล่า?"

การรู้สึกตัวของคุณชายยวี่ช้ายิ่งกว่าวิ่งรอบมหาสมุทรสามรอบอีก

มหาสมุทรยังรังเกียจความช้าของเขาเลย

"เธอหึงจริงๆเหรอ?"

ยวี่จิ้นเหวินนั่งตัวตรง แล้วมองหนานซ่งด้วยสีหน้าจริงจัง "เธอกำลังหึงฉันอยู่เหรอ?"

หนานซ่งทั้งโกรธทั้งขำ "นายจะถามกี่รอบ?"

ไฟแดงจอด

เธอเหยียบเบรก แล้วหันมองเขา "นายคิดว่าเรื่องที่ฉันหึงเป็นเรื่องแปลกเหรอ หรือว่าไม่เชื่อว่าฉันก็หึงเป็น?"

เสียงเพิ่งจบลง เขาก็เอนตัวมาอย่างกะทันหัน แล้วจุมพิตลงที่ริมฝีปากเธอหนักๆ

จูบตลอดทั้งไฟแดง

หนานซ่ง "……"

ข้างหลังมีคนบีบแตรเร่ง หนานซ่งจึงเหยียบคันเร่งขับรถไป แต่ขับไปสักพัก ก็เห็นยวี่จิ้นเหวินนั่งยิ้มอยู่ข้างคนขับ

?

หนานซ่งรีบหันมองเขาตาขวาง เห็นแค่ดวงตาดำสนิทของเขา มีประกาย เหมือนเป็นศูนย์รวมของกาแล็กซีอย่างนั้น

เป็นประกายยิบยับมาก

เขากำลังดีใจอยู่?

"ฉันว่า" หนานซ่งรู้สึกหมดคำพูด "ฉันก็แค่หึง นายถึงขั้นต้องดีใจขนาดนั้นเลยเหรอ?"

ยวี่จิ้นเหวินเหมือนเด็กที่สอบได้คะแนนเต็ม แล้วฉีกยิ้ม "อื้อ!"

"……"

หนานซ่งมองเขาอีกรอบ สักพัก ก็เหมือนถูกความซื่อบื้อของเขาแพร่ใส่ จึงอดยิ้มตามไม่ได้ "ได้ งั้นต่อไปฉันจะหึงเยอะๆ"

ยวี่จิ้นเหวินมองเธอ แววตาเป็นประกายมาก "ฉันจะหึงเป็นเพื่อนเธอเอง"

หนานซ่งโกรธจนหลุดขำ

ตอนนั้นเธอชอบคนซื่อบื้อแบบนี้ได้ยังไงเนี่ย?

……

ยิ้มไปตลอดทางจนถึงคฤหาสน์ คนรับใช้เห็นบนมือคุณชายยวี่มีผ้าพันแผล จึงตกใจกัน

ถ้ากล้าให้เขาถือของได้ยังไง ทุกคนจึงรีบไปถือของที่พวกเขาซื้อมาไปไว้ที่ห้องครัว

หนานซ่งบอกในครัวว่าคืนนี้เธอจะทำอาหารเอง ให้พวกเขาช่วยเตรียมวัตถุดิบให้ด้วย

มาดนายหญิงในบ้านเมื่อก่อน เริ่มกลับมาแล้ว

คนรับใช้ต่างก็ดีใจกัน พวกเขาอยากจะให้คุณชายกับคุณหญิงรีบๆคืนดีด้วยซ้ำ

ตั้งแต่ที่หนานซ่งกลับมาที่คฤหาสน์ยวี่ ในคฤหาสน์ก็เริ่มมีความอบอุ่น คุณชายยวี่ก็ไม่ต้องโดดเดี่ยว อยู่เหงาๆคนเดียวแล้ว

ส่วนหนานซ่งก็พายวี่จิ้นเหวินขึ้นไปชั้นบน หยิบกล่องยาออกมา แล้วฆ่าเชื้อทายาให้เขา

"เจ็บไหม?" เธอใช้สำลีค่อยๆทายาให้เขา ท่าทางอ่อนโยนมาก แต่ก็ยังกลัวว่าจะทำเขาเจ็บ

ยวี่จิ้นเหวินส่ายหน้า "ไม่ค่อยเจ็บ"

เย็บไปตั้งหลายเข็ม จะไม่เจ็บได้ยังไง

……

หนานซ่งอยู่ต่อได้ ยวี่จิ้นเหวินดีใจอย่างเห็นได้ชัด

เธอลงไปทำอาหาร ให้เขาพักอยู่ในห้องก่อน เขาส่ายหน้า บอกว่าการพักผ่อนไม่สำคัญ ทำอาหารกับภรรยาสำคัญกว่า

วัตถุดิบเตรียมเรียบร้อยแล้ว แค่เอาลงกระทะก็พอ

หนานซ่งทำอาหารรวดเร็ว ชำนาญมาก เมื่อก่อนยวี่จิ้นเหวินไม่ชอบเข้าครัว รู้สึกว่ามีแต่กลิ่นควันกลิ่นน้ำมัน

แต่ว่าตั้งแต่ที่หลงรักอาหารของหนานซ่ง เขาก็ชอบเข้าครัวพร้อมเธอ ที่คนอื่นอาจจะเป็นกลิ่นควันกลิ่นน้ำมัน แต่ที่หนานซ่งกลับเป็นกลิ่นความอบอุ่นใจ

ความจริงเขาเต็มใจที่จะเป็นผู้ช่วยหนานซ่ง แต่วันนี้มือเขาบาดเจ็บ หนานซ่งไม่ต้องการ จึงไล่เขาไปไกลๆ ไม่ให้เขาเข้าใกล้

ยวี่จิ้นเหวินก็นั่งรออยู่ไม่ไกลมาก สายตาเอาแต่จ้องมองเธอ เหมือนสุนัขที่เชื่องมาก

"มาชิมรสชาติซุปหน่อย" หนานซ่งสั่งการ

ยวี่จิ้นเหวินจึงรีบลุกขึ้น แล้วรีบเดินไปหาเธอ หนานซ่งเป่าซุปในช้อน แล้วป้อนซุปให้เขา

เขาจึงอ้าปากให้เธอป้อน แล้วลองชิมรสชาติ "พอดีมาก"

"จริงเหรอ?" หนานซ่งตักขึ้นมาอีกช้อน เพิ่งจะเอาเข้าปาก ยวี่จิ้นเหวินก็พูดว่า "ฉันจะชิมอีก"

หนานซ่งจึงเป่าให้เขา แล้วส่งไปที่ปากเขาอีกครั้ง

ยวี่จิ้นเหวินกินไปคำใหญ่ หนานซ่งกำลังจะกินซุปที่เหลือ ร่างใหญ่ก็เอนลงมา แล้วจุมพิตลงที่ริมฝีปากเธอ

ตาเธอกะพริบขึ้นลง แล้วดื่มซุปที่เขาป้อนไปจนหมด

แอบด่าในใจว่า : ผู้ชายคนนี้เจ้าเล่ห์มาก!

ยวี่จิ้นเหวินฉวยโอกาสจูบหนานซ่งไปสักพัก แล้วปล่อยเธออย่างอาลัยอาวรณ์ ทำตาปริบๆ แสร้งทำเป็นจริงจัง "เป็นยังไงบ้าง?"

หนานซ่งลิ้มลองรสชาติ "ขาดอะไรนิดหน่อย"

?

ยวี่จิ้นเหวินคิดว่าเธอหมายถึงซุป เห็นเธอปิดไฟ แล้ววางช้อนลงข้างๆ จากนั้นก็เขย่งเท้าขึ้นมาคล้องคอเขา แล้วจูบอีกครั้ง

เขาจึงเพิ่งตั้งสติได้

ที่แท้สิ่งที่เธอพูดถึง คือจูบ