สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 608

นักข่าวต่างตกใจกับคำพูดของหนานซ่ง ไม่มีใครคิดว่าเธอจะยอมรับอย่างตรงไปตรงมาขนาดนี้

“ฉันเป็นคนตีพวกเขาเอง เพราะพวกเขาเป็นคนของฉัน แต่กลับหักหลังฉัน ฉันโกรธมาก แต่ฉันไม่ได้เป็นคน ‘ฆ่า’ พวกเขา”

น้ำเสียงของหนานซ่งสงบ “ฉันยอมรับในสิ่งที่ฉันทำ แต่เรื่องที่ฉันไม่ได้ทำ อย่ามาใส่ร้ายพล่อยๆ ถ้าแน่จริงก็เอาหลักฐานออกมายืนยันสิ”

วิดีโอสัมภาษณ์ถูกโพสต์อย่างรวดเร็วบนอินเทอร์เน็ต หนานซ่งที่ยืนอยู่กับคุณนายเมียวที่คุกเข่าสร้างความแตกต่างอย่างชัดเจน

หลายคนเห็นใจคุณนายเมียว โดยบอกว่าเธอเป็นม่ายตั้งแต่อายุยังน้อย ผู้หญิงคนเดียวเลี้ยงลูกสามคน เป็นเรื่องที่ไม่ง่ายเลย

“หัวอกคนเป็นแม่เหมือนกัน ฉันรู้ดีถึงความสิ้นหวังของเธอ ลูกชายตั้งสามคน! หนานซ่งตีสามีเธอจนตายแบบนี้ จะให้เธอใช้ชีวิตที่เหลือต่อไปยังไง? ทำเป็นปากดี ทำคนอื่นเดือนร้อนไปหมด ช่างไร้มนุษยธรรมจริงๆ!”

“ตอนนี้ยังมีคนยกย่องหนานซ่งสวยอีกเหรอ? นี่คือประเด็นเหรอ? คนตายทั้งคน เธอยังสวมเสื้อผ้าที่ฉูดฉาดแบบนี้ มีจิตสำนึกบ้างหรือเปล่า? ผู้หญิงเลว!”

“ไม่ว่าเธอจะเป็นฆาตกรหรือไม่ การทำร้ายร่างกายคนอื่นเป็นเรื่องที่ผิด ฉันว่าเธออยากให้เฉียนเจิ่งเหวยและเมียวเจียงตายอยู่แล้ว แต่ตอนนี้พวกเขาตายแล้วจริงๆ เมื่อเกิดเรื่อง ก็หาคนมาเป็นแพะรับบาป คนรวยก็มักจะทำแบบนี้ เรื่องแบบนี้ใครๆก็รู้ว่าเงินสามารถทำได้ทุกอย่าง”

บางคนก็เชื่อในความบริสุทธิ์ของหนานซ่ง และคิดว่าเธอไม่ได้เป็นคน "ฆ่า" เฉียนเจิ่งเหวยและเมียวเจียง

“ถึงว่ากันว่า 'คนตายคือผู้ยิ่งใหญ่ที่สุด' ถ้าคุณถูกเพื่อนหรือคู่หูหักหลัง พวกคุณไม่อยากตีพวกเขางั้นเหรอ? ควรเอาใจเขามาใส่ใจเรา ไม่เจอเองไม่รู้หรอก เฉียนเจิ่งเหวยและเมียวเจียงขโมยของและรับเงินใต้โต๊ะ นอกจากนี้ พวกเขายังผสมเพชรปลอมที่ก่อให้เกิดมะเร็งเข้ากับผลิตภัณฑ์และหลอกลวงผู้บริโภค หากไม่ใช่เพราะ 'ความชอบธรรม' ของบริษัทหนานจิวเวลรี่ ที่นำผลิตภัณฑ์พวกนั้นกลับไป และไล่คนพวกนั้นออก ตอนนี้ก็ไม่รู้ว่าคนที่ตายจะเป็นใครกันแน่ อาจจะเป็นพวกเราเอง!”

“กูล่ะเบื่อจริงๆ มีคนสนใจชุดที่พี่หนานใส่? ได้โปรด พวกคุณลืมไปหรือเปล่าว่าวันนี้คือวันแต่งงานของน้องสาวเธอ วันพิเศษก็ต้องแต่งตัวพิเศษเป็นธรรมดาไม่ใช่เหรอ? มีคนบอกว่าเธอสวมชุดสีแดงฉูดฉาดเกินไป แย่งซีนของเจ้าสาว? โทษทีนะ ประเพณีเมืองหนานของเรา วันแต่งงานครอบครัวฝ่ายหญิงทุกคนจะสวมชุดสีแดง”

“คุณนายเมียวเอาแต่พูดว่าประธานหนานเป็นฆาตกร แต่ไม่มีหลักฐานเลย มีเพียงแต่คำพูดพวกนั้น จนตอนนี้ฉันรู้สึกว่าเธอเพียงต้องการเงินค่าชดเชย ต้องการให้ประธานหนานเลี้ยงดูลูกทั้งสามของเธอ? สมัยนี้วิธีแบบนี้มีให้เห็นมากมาย”

...

เป็นคลื่นความวุ่นวายที่ไม่รู้จบ

งานแต่งงานที่ยิ่งใหญ่ต้องหยุดชะงัก หนานซ่งรู้สึกผิดเป็นอย่างมากต่อหนานหลินและกู้เหิง

“พี่ใหญ่ อย่าพูดอย่างนั้น ฉันคิดว่างานแต่งงานของเรา สมบูรณ์แบบแล้ว”

หนานหลินจับมือหนานซ่งและปลอบเธอ “เราได้รับของขวัญมากมาย คุณป้าให้เงินและบัตรเครดิตธนาคารกับเราด้วย”

หนานซ่งอดหัวเราะเยาะเธอไม่ได้และแหย่เธอที่หน้าผากเบาๆ "แกกลายเป็นคนหน้าเงินตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย”

"ไม่มีเงินจะใช้ชีวิตยังไง"

หนานหลินพิงไหล่ของหนานซ่งแล้วพูดเบาๆว่า “ตอนที่ศิษย์พี่จีบฉันใหม่ๆ ฉันไม่กล้าตอบรับ เพราะฉันรู้สึกว่าฉันไม่คู่ควรกับเขา ครอบครัวของเขาฐานะดี แต่ฉันไม่มีอะไรเลย พี่เป็นคนพาฉันออกมาจากครอบครัวที่ทรหดแบบนั้น ให้โอกาสฉันได้เกิดใหม่ ให้งานกับฉัน และเติมเต็มความฝันในการออกแบบของฉัน ถ้าไม่ใช่เพราะฉันเป็นน้องสาวของหนานซ่ง ฉันคงไม่มีโอกาสได้เข้ามาอยู่ในบริษัทที่มีดีไซเนอร์มากความสามารถมากมายขนาดนี้”

พี่คิดถึงฉันทุกอย่าง พี่จัดการให้ฉันทุกอย่าง เตรียมสินสอดทองหมั้นให้ฉัน เราต่างก็รู้ดีอยู่แก่ใจ พี่จ่ายเงินให้เรามากมาย เราไม่รู้จะตอบแทนพี่ยังไงด้วยซ้ำ คราวนี้ ถือว่าให้โอกาสเราได้ตอบแทนพี่บ้าง ระหว่างทางมาที่นี่ ศิษย์พี่บอกฉันแล้วว่าเกิดอะไรขึ้น เขาเป็นคนสั่งให้ลงมือทำร้ายเอง เขาต้องรับผิดชอบเรื่องนี้ ไม่ว่ายังไง ฉันก็จะอยู่เคียงข้างเขา”

เฉียนเซี่ยนสูบบุหรี่ พ่นควันออกมาเบาๆ "ฆาตกรมีแรงจูงใจที่จะฆ่า ถ้าเมียวเจียงถูกคุณนายเมียวฆ่า แล้วเฉียนเจิ่งเหวยล่ะ? จี้อวิ๋น บอกว่าบาดแผลบนร่างกายของพวกเขาคล้ายกันมาก แสดงให้เห็นว่า แรงของมือฆาตกรนั้นไม่ใช่ของผู้หญิง"

ทันทีที่เขาพูดจบ เสียงของจี้อวิ๋นก็ดังขึ้นจากปลายอีกด้านของโทรศัพท์

“นี่ ฉันแค่บอกว่าไม่เหมือน ไม่ได้บอกว่าไม่ใช่ อาจจะเป็นผู้หญิงก็ได้ เธอเป็นผู้หญิงที่แรงเยอะมาก”

"..."

หนานซ่งเงียบ ในหัวนึกถึงคุณนายเมียวทันที แม่ที่อุ้มลูกมาตลอดหลายปี ต้องมีแรงไม่ใช่น้อย

แต่ว่า ความสิ้นหวังและความโศกเศร้าของเธอไม่ได้ดูเหมือนเสแสร้าง และความแค้นที่เธอแสดงออกก็ไม่เหมือนกับแกล้ง

ตอนนี้ตรวจสอบได้แค่นี้

หลังจากวางสายแล้ว หนานซ่งก็คืนโทรศัพท์ให้ยวี่จิ้นเหวิน และถอนหายใจยาว

ยวี่จิ้นเหวินรู้สึกถึงความอ่อนล้าของเธอ กอดเธอและลูบหัว พูดอย่างอบอุ่นว่า "ไม่ต้องกลัว ฉันอยู่ตรงนี้ เราจะเผชิญหน้าด้วยกัน”