สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 611

การที่ยวี่จิ้นเหวินลำเอียงทำอาหารจานพิเศษให้หนานซ่ง จึงทำให้เหล่าพี่ๆต่างก็คันไม้คันมือ

กินข้าวเสร็จยังต้องกินของหวานเลี่ยนๆแบบนี้อีก

หนานซ่งรู้สึกอบอุ่นใจมาก ขี้เกียจสนใจพี่ๆ จึงไปนั่งที่โต๊ะทำอาหาร ใช้ตะเกียบเดียวกันแล้วกินคนละคำสลับกับยวี่จิ้นเหวิน

พอกินมื้อดึกเสร็จ ทีแรกจี้อวิ๋นจะคุยเรื่องคดีกับหนานซ่ง แต่โดนสายตาของลั่วจวินหังห้ามไว้

น้องสาวที่เพิ่งจะมีรอยยิ้มบนใบหน้า ตอนนี้เขาอยากให้เธอมีความสุขอีกหน่อย เรื่องคดีค่อยว่ากันพรุ่งนี้

ตอนนี้ดึกแล้ว ทุกคนต่างก็แยกย้ายกลับห้อง หนานซ่งกับยวี่จิ้นเหวินเดินอยู่หลังสุด จงใจเดินช้ากว่าคนอื่น

รอเหล่าพี่ๆกลับห้องปิดประตูแล้ว หนานซ่งค่อยลากยวี่จิ้นเหวินไปที่ห้องตัวเอง แถมยังเอาหูแนบประตูแอบฟังเสียงข้างนอกอย่างระมัดระวังเหมือนโจรอีก

แน่ใจแล้วว่าพี่ๆไม่รู้ ค่อยโล่งอก พอหันกลับไป จึงสบตากับแววตาที่เจ้าเล่ห์ของยวี่จิ้นเหวิน

"นายยิ้ม……" เธอเพิ่งอ้าปากพูด ก็โดนยวี่จิ้นเหวินจับใบหน้าไว้ แล้วจูบทันที

ทั้งสองจูบไปด้วย แล้วขยับไปทางห้องอาบน้ำด้วย

ในสวนกุหลาบไม่ค่อยเก็บเสียง ในห้องเกิดเรื่องอะไรนิดหน่อยก็จะได้ยินกันหมด

ก่อนหน้านั้นไม่รู้ว่าจี้อวิ๋นทำอะไรให้เฉิงเซี่ยนโกรธ จึงโดนเขาจัดการ เสียงขอร้องนั้นดังจนห้องข้างๆได้ยินกันหมด

วันต่อมาจี้อวิ๋นก็โดนทั้งบ้านสอบปากคำทันที ใบหน้าเขา แดงจนจะเดือดแล้ว

ตอนนั้นหนานซ่งยังหัวเราะเยาะพี่สี่ ต่อมาเธอทำอะไรกับยวี่จิ้นเหวิน คนอื่นก็ได้ยินเสียงเหมือนกัน

วันต่อมาจึงโดนคุณแม่สอน "ต่อไปจะทำอะไรเบาๆหน่อย เมื่อคืนพ่อลูกโกรธจนอยากจะถือมีดไปฆ่าคน ด่ายวี่จิ้นเหวินว่าไอ้สารเลวทั้งคืน ถ้าไม่อยากให้พ่อเสียก่อนแก่ ก็ไปที่ห้องอาบน้ำ ที่นั่นกันเสียงได้ดีกว่า"

น้ำอุ่นๆไหลหยดลงมาจากฝักบัว แล้วหยดลงบนร่างกาย

หนานซ่งมองใบหน้าที่หล่อเหลาของยวี่จิ้นเหวินท่ามกลางไอน้ำ ลูบไล้ร่างกายเขา ตัวเธอก็อ่อนเพลีย แล้วเอนซบอยู่บนไหล่ของเขา

ไหล่ของเขากว้างมาก แข็งแรงมาก ทุกครั้งที่เธอซบ ก็จะรู้สึกอุ่นใจ แล้วรู้สึกหนักแน่น

เมื่อคืนเพิ่งร่วมงานแต่งของหนานหลินกับกู้เหิง เห็นใบหน้าที่มีความสุขของพวกเขา เห็นหนานหลินที่ใส่ชุดแต่งงาน บอกว่าไม่อิจฉาคงไม่จริง ผู้หญิงคนไหนไม่เคยจินตนาการภาพที่ตัวเองใส่ชุดแต่งงานล่ะ? แต่สิ่งที่สำคัญที่สุด ก็คือคนที่ยืนอยู่ข้างๆ เป็นคนที่ตัวเองรัก

คืนก่อนงานแต่งงาน เธอกับหนานหลินนอนอยู่บนเตียง แล้วคุยถึงคำถามโลกสวย……

"ผู้หญิง แต่งงานกับคนที่รักตัวเองดีกว่า หรือว่าคนที่ตัวเองรักดีกว่า?"

หนานหลินเอ่ย "ถ้าต้องเลือกอย่างใดอย่างหนึ่งจริงๆ หนูน่าจะเลือกคนที่รักหนู ไม่ใช่ว่าหนูไม่รักกู้เหิงนะคะ แต่ว่าที่หนูแต่งงานกับเขา ก็เพราะมั่นใจว่าเขารักหนูมากกว่าที่หนูรักเขา หนูเลยกล้าเลือกเขา พี่คะ ความจริงหนูก็ไม่มีความมั่นใจ หนูกลัวว่าถ้าหนูรักเขามากกว่าที่เขารักหนู เขาจะไม่เห็นค่า แล้วสักวัน หนูก็จะเดินซ้ำรอยของคุณแม่ สูญเสียความเป็นตัวเองในชีวิตคู่ แบบนั้นน่าเศร้ามากค่ะ"

เธอจะให้ทุกคนชอบเธอไม่ได้ สิ่งที่เธอยึดถือคือถ้าใครดีกับเธอ เธอก็จะดีกับคนนั้น

เธอไม่ได้ยิ่งใหญ่ขนาดนั้น ที่จะไปควบคุมคนอื่น สิ่งเดียวที่เธอควบคุมได้ ก็คือตัวเอง

ยวี่จิ้นเหวินก็หยิบโทรศัพท์ให้เธออย่างเชื่อฟัง

หนานซ่งเปิดโทรศัพท์ มีสายที่ไม่ได้รับกับข้อความที่ไม่ได้อ่านเยอะแยะจริงๆด้วย ทั้งคนตระกูลยวี่ ชีจิงจิงแล้วก็เฮ่อเสี่ยวเหวินต่างก็โทรมาเป็นห่วง

เธอก็ตอบข้อความทีละคน บอกว่าตัวเองไม่เป็นอะไร จากนั้นทางเฮ่เสี่ยวเหวินก็มีข้อความเสียงเด้งขึ้นมา

หนานซ่งกดเปิด จึงได้ยินเสียงของเฮ่อเสี่ยวเหวินพูดว่า "เพื่อนรักเธออย่ากลัว ฉันบอกเจ้าหวังแล้ว ให้เขาสั่งลูกน้องเก่งๆไปสืบแล้ว จะรีบล้างมลทินให้เธอเร็วที่สุด จะมีคนดีที่ใส่ร้ายคนอื่นโดยที่ไม่มีหลักฐานได้ยังไง? ไว้ใจเถอะ ฉันกับจิงจิงจะหนุนเธอเอง!"

ชีจิงจิงก็ส่งข้อความเสียงมาเหมือนกัน "เสี่ยวซ่ง ฉันรู้สึกว่าเรื่องนี้ไม่ธรรมดา ข่าวแพร่กระจายรวดเร็วขนาดนั้น แค่ดูก็รู้ว่าวางแผนไว้แล้ว เตรียมตัวมาดี มีคนจงใจจะใส่ร้ายเธอหรือเปล่า? แต่ใครกันที่จิตใจจะอำมหิต ถึงขั้นยอมเอาชีวิตของคนสองมาใส่ร้ายเธอ?"

พอฟังจบ สีหน้าหนานซ่งก็เข้มงวด แต่ก็รู้สึกอบอุ่นใจ

ไม่ว่ายังไง เพื่อนๆก็เชื่อว่าเธอบริสุทธิ์ใจ แล้วยืนข้างเธอ

หนานซ่งกำลังตอบกลับข้อความคนที่เป็นห่วงเธอ ซบอยู่บนตัวยวี่จิ้นเหวิน แล้วถอนหายใจยาว

ยวี่จิ้นเหวินก็นวดหัวให้เธอ "ถ้าเหนื่อย ก็อย่าเพิ่งคิดเรื่องพวกนี้ พักผ่อนก่อน ผ่อนคลายตัวเองก่อน"

"แค่รำคาญ รู้สึกเหมือนมีผีมาตามหลอกหลอน"

หนานซ่งขมวดคิ้ว แล้วเอ่ยกับยวี่จิ้นเหวินว่า "เมื่อก่อนแค่โจ๋เยว่กับโจ๋เซวียนก็น่ารำคาญแล้ว แต่ก็เป็นแค่เรื่องระหว่างผู้หญิง ก็แค่ตบกัน ด่ากัน สองคนนั้นก็อ่อนเกินไป ไม่ต้องใช้สมองมาต่อกรเลย แต่ตอนนี้ จะเอาทั้งเงินทั้งชีวิต รุกหนักมากจริงๆ"

ยวี่จิ้นเหวินนมองท่าทางหนานซ่งที่เหมือนศัตรูมาบุกถึงที่แล้ว แววตาจึงเข้มขรึม "เธอคิดว่า ใครจะหาเรื่องเธอ?"