สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 610

หันไปมองนาฬิกา ก็พบว่าตอนนี้เป็นเวลาสี่ทุ่มแล้ว

เธอหลับไปนานขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย......

หนานซ่งนวดหัวคิ้วของตัวเอง "ดึกขนาดนี้ ทุกคนคงหลับหมดแล้วมั้ง"

"อืม"

ยวี่จิ้นเหวินนั่งอยู่ข้างเตียง "พอกลับมาทุกคนก็มารวมตัวนั่งคุยกันที่ห้องรับแขกอยู่พักหนึ่ง ด้วยความที่เหนื่อยกันมาก พอกินข้าวเย็นเสร็จแล้ว ก็พาแยกย้ายกลับไปพักที่ห้อง"

พอได้ยินคำว่า "กินข้าว" หนานซ่งก็ลูบท้องของตัวเอง เธอหิวมากจริง ๆ

ยวี่จิ้นเหวินมองเธอด้วยความเป็นห่วง แล้วถามเธอเบา ๆ "หิวเหรอ?"

หนานซ่งมองเขา แล้วพยักหน้าอย่างหงอย ๆ

ในงานแต่งงานเธอไม่ได้กินอะไรเลย เธอเพิ่งจะกินถั่วลิสงไปได้ไม่กี่เม็ด แล้วเธอก็ตามเจ้าหน้าที่ไปที่สถานีตำรวจ ที่สถานีตำรวจมีอาหารให้ แต่ว่าแม่ของเธอบอกว่าวันมงคลแบบนี้ ไม่ควรจะกิน "ข้าวแดง" ก็เลยซื้ออาหารจากข้างนอกมาให้เธอ เธอกับหนานหลินไม่มีอารมณ์จะกินข้าว กินได้ไม่กี่คำก็วางตะเกียบกันแล้ว พอถึงตอนนี้ก็เลยหิวมากจริง ๆ

"มีอาหารเก็บไว้ให้เธอที่ห้องครัว หรือว่าเธออยากกินอะไรไหม เดี๋ยวฉันไปทำให้"

ตอนนี้หนานซ่งอยากกินบะหมี่ เธอเม้มปาก "คุณทำบะหมี่เป็นไหม?"

"จาจังมยอนได้ไหม?" ยวี่จิ้นเหวินทำหมี่ชนิดนี้อร่อยที่สุดแล้ว

หนานซ่งพยักหน้ารัวเหมือนกับแม่ไก่ที่กำลังจิกข้าว

เธอสวมชุดอยู่บ้านสีชมพูนมเย็น จากนั้นก็ตามยวี่จิ้นเหวินลงไปด้านล่าง แต่พอถึงห้องครัวก็เจอเข้ากับลั่วจวินหังที่กำลังยืนอุ่นนมอยู่

"พี่ใหญ่" ทั้งสองคนเรียกออกมาพร้อมกัน

ลั่วจวินหังหันหน้ามามองพวกเขา จากนั้นก็ตอบรับพวกเธอเบา ๆ "อืม"

"มาหาอะไรกินเหรอ?"

หนานซ่งตอบ: "ฉันหิวน่ะ อาจิ้นก็เลยจะมาทำจาจังมยอนให้กิน พี่จะเอาด้วยไหม?"

ลั่วจวินหังหันไปมองยวี่จิ้นเหวิน "นายทำ?"

ยวี่จิ้นเหวิน "อืม"

"กินได้เหรอ?"

ยวี่จิ้นเหวิน "กินได้"

ลั่วจวินหัง: "ลองทำมาก่อน ขอดูหน้าตาก่อน"

หนานซ่ง: "......"

มีให้กินก็ดีแล้ว ยังจะมาเรื่องมากอีก?

ยวี่จิ้นเหวินไม่ได้ถือสาพี่เมีย "ได้ พวกพี่ก็คุยกันไปก่อนแล้วกัน ผมจะไปทำเดี๋ยวนี้เลย"

หนานซ่งหาวออกมาด้วยท่าทางเกียจคร้าน เธอยังไม่ทันจะเช็ดน้ำตาที่ไหลออกมาที่หางตา ลั่วจวินหังก็ส่งแก้วนมร้อนมาให้เธอ "ดื่มเสีย"

"......" เธอผลักแก้วออกอย่างรังเกียจ "ฉันไม่ชอบดื่มของแบบนี้"

ลั่วจวินหังเลิกคิ้วอย่างเอาความ "ช่วงนี้เธอทำอะไรชักช้ามาก ควรจะเสริมโภชนาการแล้วก็โปรตีน"

สิ่งที่เขาพูดออกมามันยากที่จะเถียง จากนั้นก็เลื่อนแก้วนมไปตรงหน้าเธอ

หนานซ่งยังไม่ยอมแพ้ "ฉันทำอะไรช้าตรงไหน?"

ลั่วจวินหังหันไปมองที่ข้อศอกของเธอ "ถ้าทำอะไรเร็วจริง ก็คงจะไม่โดนเด็กกัดจนเป็นแผลหรอก?"

"......" เธอชะงัก เถียงไม่ออก

หนานซ่งยังคิดจะเลื่อนแก้วออกไป ลั่วจวินหัง: "หือ?"

เฮ้อ ก็ได้

ยังไงก็เถียงไม่ชนะพี่ใหญ่

หนานซ่งรับมันมาอย่างไม่เต็มใจ จากนั้นเธอก็ยกมันขึ้นดื่มเข้าไปรวดเดียว พอดื่มหมดเธอก็ทำหน้าเหมือนกำลังกินยาขม

"กินมะเขือเทศเข้าไปสักลูกสิ"

หนานซ่งกำลังต้องการอะไรมาล้างรสชาติคาวในปากของเธอพอดี ยวี่จิ้นเหวินรีบส่งมะเขือเทศที่ล้างเรียบร้อยแล้วให้กับเธอลูกหนึ่ง

เธอรับมา ไม่พูดพร่ำทำเพลงแล้วกัดไปคำหนึ่ง

แต่ว่า มะเขือเทศลูกนี้มีน้ำเยอะมาก พอกัดลงไป น้ำของมันก็เลยกระฉูดออกไป พอเหลือบมอง ก็เห็นว่าใบหน้าหล่อเหลาของลั่วจวินหังเปรอะไปด้วยสีแดง และเขากำลังไม่พอใจมาก ๆ

หนานซ่ง: "......"

ยวี่จิ้นเหวิน: "......"

ลั่วจวินหังหลับตาลง จากนั้นก็พูดลอดไรฟัน "หนาน ซ่ง!"

"ฮ่า ๆ ๆ ......พี่ใหญ่ ฉันไม่ได้ตั้งใจนะ ฉันเช็ดให้......ไอ้หยา อย่าเตะฉันสิ......ฉันผิดไปแล้ว!"

*

ไป๋ลู่ยวี๋ถือถ้วย แล้วเดินไปหายวี่จิ้นเหวิน

เฉวียนเยี่ยเชียน "ฉันเองก็ขอเพิ่มอีกถ้วย!"

หนานซ่งขมวดคิ้ว "เดี๋ยวนะ พวกพี่ชายทั้งหลาย แฟนฉันจะทำให้ฉันกิน พวกพี่มาแย่งกินเนี่ยคนละถ้วยก็พอแล้วไหม ทำไมถึงกินกันไม่หยุดเสียที?"

จี้อวิ๋นเงยหน้าขึ้น "ทำไม พวกพี่ต้องมาวุ่นวายเพราะเธอทั้งวัน กินข้าวบ้านเธอสักคำไม่ได้หรือไง? ขี้เหนียว"

"นี่มันคำหนึ่งหรือไง? พี่กินเข้าไปตั้งกี่คำแล้ว?" หนานซ่งคิดอะไรหยุมหยิม เธอกินเข้าไปได้ไม่กี่คำเอง ที่เหลือก็ลงไปอยู่ในท้องพวกเขาหมด

"กินเยอะหน่อยจะเป็นไรไป แสดงว่าจาจังมยอนที่ไอ้ยวี่ทำอร่อยไง"

ไป๋ลู่ยวี๋ดีดกะโหลกเธอเบา ๆ จากนั้นก็หันไปประจบยวี่จิ้นเหวิน "ซอสจาจังที่แกทำอร่อยมาก ไปเปิดร้านขายบะหมี่ได้เลย ฉันจะลงทุนให้เอง เอาไหม?"

ยวี่จิ้นเหวินหัวเราะเบา ๆ "รอฉันเกษียณแล้วจะคิดอีกที"

หนานซ่งยังคงไม่พอใจเหมือนเดิม เธอหันไปบอกยวี่จิ้นเหวิน: "คุณอย่าไปตามใจคนพวกนี้ให้มาก คุณเป็นแฟนฉันนะ ไม่ใช่คนใช้ของพวกเขาสักหน่อย ฉันเป็นห่วงนะ"

"โอ้โห แค่นี้ก็เป็นห่วงแล้วเหรอ? เข้าข้างคนนอกมากกว่าคนในครอบครัวเหรอ"

"นั่นน่ะสิ ไอ้ยวี่ยังไม่ว่าอะไรเลย ดูเธอโกรธเข้าสิ มีแค่แฟนเธอใช่ไหมที่สำคัญ ส่วนพวกพี่ ๆ เนี่ยก็แค่ของไม่สำคัญใช่ไหม?"

จี้อวิ๋นกับไป๋ลู่ยวี๋พูดสนับสนุนกัน ต่างคนต่างทิ้งระเบิดใส่หนานซ่ง

เฮ่อเซินหัวเราะ "เลิกทะเลาะกันได้แล้ว น้องหกไม่ได้โกรธ ก็เห็น ๆ อยู่ว่ากำลังหึง ก็แค่ยังไม่รู้ว่าเธอหึงพวกเราหรือว่าหึงแฟนตัวเองกันแน่"

หนานซ่งเหลือบมองเฮ่อเซิน "พี่สาม แม้แต่พี่ก็ยังเข้าข้างพวกเขาเหรอ?"

ยวี่จิ้นเหวินฟังพี่น้องบ้านนี้ทะเลาะกันเพราะเรื่องของเขา มุมปากก็ยกยิ้มขึ้นมา

ที่จริงสำหรับเขานั้นแค่ทำบะหมี่มันไม่ได้หนักหนาอะไร แต่ก่อนเขาก็ดูแลน้องชายน้องสาวของเขาแบบนี้ แต่ว่าพอพวกเขาเริ่มล้อเขา แกล้งเขา ทำเหมือนเขาเองก็เป็นอีกคนในครอบครัว แบบนั้นเขาก็เลยดีใจมาก เพราะนั่นหมายความว่าระยะห่างระหว่างเขากับหนานซ่งได้ลดลงไปอีก

โดยเฉพาะ ตอนที่เธอกำลังปกป้องเขาต่อหน้าพี่ชายของตัวเอง เขาว่ามันหวานยิ่งกว่าน้ำผึ้งเสียอีก

"คุณยังจะมาหัวเราะอีก ทำอาหารมาทั้งคืนแล้ว เหนื่อยหรือเปล่า?" หนานซ่งไล่พี่เล็กที่เอาแต่เซ้าซี้ยวี่จิ้นเหวินไปไกล ๆ แล้วเข้าไปซับเหงื่อที่ขมับให้เขา

"ไม่เหนื่อย"

ยวี่จิ้นเหวินส่ายหน้า แล้วส่งยิ้มอ่อนโยนให้เธอ "ยังอยากกินอีกหรือเปล่า?"

หนานซ่งเม้มริมฝีปาก ที่จริงเธอยังกินไม่อิ่ม แต่ว่าบะหมี่ของเธอนั้นโดนพวกพี่ชายแย่งไปหมดแล้ว แล้วเธอก็ไม่อยากให้เขาต้องทำเพิ่มให้เหนื่อยแล้วด้วย

เธอกำลังจะบอกเขาว่า "ไม่กินแล้ว" แต่ยวี่จิ้นเหวินก็เปิดฝาหม้อที่ตั้งอยู่ข้าง ๆ ออก เผยให้เห็นจาจังมยอนร้อน ๆ ที่ปรุงเสร็จเรียบร้อยแล้ว อยู่ ๆ มันก็วางอยู่ตรงนั้นราวกับว่าเขานั้นมีเวทมนตร์ เขากระซิบเบา ๆ :

"ตั้งใจเก็บไว้ให้เธอโดยเฉพาะ"