สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 640

งานศพมู่โจว จัดได้อย่างมีเกียรติน่ายกย่อง

หนังสือพิมพ์ใช้พื้นที่หน้าขนาดใหญ่รายงานการเสียชีวิตของมู่โจว แถมยังเผยแพร่ผลงานก่อนเขาเสียชีวิตด้วย

ภาพเขียนของมู่โจวก่อนเสียชีวิต ส่วนหนึ่งให้กู้ฟางและยวี่จิ้นเหวินเก็บรวบรวมไว้ ส่วนหนึ่งสะสมโดยผู้เชี่ยวชาญ อีกส่วนหนึ่งประมูลสู่สาธารณะ มีส่วนร่วมในการบริจาคทั้งหมด

หนานซ่งและยวี่จิ้นเหวินช่วยจัดการงานศพมู่โจว ก็ยุ่งไปอีกสองวัน

แต่ทางด้านซ่งซี กลับมีบางอย่างผิดพลาด

เหยียนยวนดักจับคนร้ายที่สนามบินนานาชาติประเทศT แต่จับตัวซ่งซีไม่ได้ จับกุมได้แค่สือเป่าหวาเท่านั้น

ซ่งซีวางกับดักพวกเขา เธอไม่เคยขึ้นเครื่องบินลำนั้น เธอหายตัวไปอย่างกะทันหันหลบซ่อนไม่ปรากฏตัว ไม่มีใครรู้ว่าเธอไปที่ไหน

สือเป่าหวาถูกจับกุมส่งตัวกลับประเทศ ด้วยการสารภาพจากเขาและเจี่ยงฟาน คดีของเฉียนเจิ่งเหวยและเมียวเจียงก็มาถึงจุดจบในที่สุด

ในที่สุดเจี่ยงฟานก็แบกรับทั้งหมด รับโทษข้อหา “ฆาตกรรม”

เขาสารภาพว่ากระทำความผิด ทำให้เคลียร์ข้อกล่าวหาของหนานซ่ง

กระแสออนไลน์ก็เปลี่ยนไป เดิมทีโจมตีตราหน้าหนานซ่ง ทั้งหมดก็เปลี่ยนเป็นบอกว่าเห็นอกเห็นใจเธอ

สื่อเปิดเผยเรื่องราวความสัมพันธ์ระหว่างเจี่ยงฟานและหนานซ่ง ในสายตาหลายๆ คน เจี่ยงฟานไม่ต่างอะไรกับลูกบุญธรรมตระกูลหนาน คือ “คนสนิท” ในตระกูลหนาน แต่การทำตัวเป็นหมาป่าเดียวดาย เพื่อหาประโยชน์ส่วนตน ทรยศหนานซ่ง พฤติกรรมนี้เป็นรูปแบบของพฤติกรรมหมาป่าขี้ขลาดตาขาว เนรคุณ สิ่งที่ทำผิดสมควรตาย

สำหรับการเห็นใจและการสบประมาทของทุกคน หนานซ่งรู้สึกไม่แยแสแล้ว

ชาวเน็ตคนพวกนั้น เดี๋ยวก็เป็นเพื่อนเธอ เดี๋ยวก็เป็นศัตรูเธอ เดี๋ยวก็รักเธอจนร่างแหลกเหลวเพื่อเธอ เดี๋ยวก็เกลียดเธอจนอยากลอกหนังเลาะกระดูกเธอ ท่าทางเปลี่ยนไปไวมาก บางครั้งเธอก็ไม่แน่ใจ คนแปลกหน้าที่ไม่เคยพบเคยเจอ ทำไมถึงได้รักและเกลียดชังมากมายขนาดนี้?

คำพูดที่รุนแรงทิ่มแทงเหมือนหิมะ คำพูดทำร้ายคนมากกว่าคมมีด แต่เธอไม่ใช่ตุ๊กตาอ่อนแอเปราะบางเพราะการลังเลของคนอื่นตั้งนานแล้ว

หลายๆ คนอยากบดขยี้เธอ แต่เธอก็รอดชีวิตมาได้ครั้งแล้วครั้งเล่า

แค่มีชีวิตอยู่ จะไปกลัวอะไร?

ตั้งแต่งานศพมู่โจว หนานซ่งก็ไม่ได้กลับส่วนกุหลาบไปกับพวกลั่วอิน แต่กลับห้องลอยฟ้าไปกับยวี่จิ้นเหวิน

มู่โจวคือเพื่อนของลั่วอินและหนานหนิงซง สำหรับการจากไปของเขา ในใจพวกเขาเจ็บปวดอย่างชัดเจน แค่วัยกลางคนผ่านชีวิตลำบาก วัยนี้เรียนรู้ที่จะซ่อนอารมณ์นานแล้ว พวกเขาแค่มองรูปภาพเพื่อนเก่าบนหลุมฝังศพเงียบๆ อยู่เป็นเพื่อนกันคนที่เหลืออย่างเงียบๆ ——นั่นก็คือกู้ฟาง

สองวันนี้หนานซ่งกับยวี่จิ้นเหวินแทบไม่ได้นอน เห็นได้ชัดว่าเหนื่อยล้าสุดขีด รู้สึกอยากนอนลงไปแล้วสามารถหลับได้ แต่หลังจากอาบน้ำเสร็จแล้ว นอนอยู่บนเตียง ทั้งคู่ก็นอนไม่หลับ ลืมตามองเพดานอย่างเหม่อลอย นานมากโดยที่ไม่พูดอะไร

ผ่านไปนานมาก หนานซ่งก็เอ่ยปาก “ทำไมฉันรู้สึกว่าทั้งหมดมันเหมือนความฝัน? ”

ยวี่จิ้นเหวินเสียงแหบพร่า “ฉันก็รู้สึกแบบนี้เหมือนกัน”

ใครจะไปคิด แค่เวลาสั้นๆ ไม่กี่วัน อาจารย์มู่ก็ไม่อยู่แล้ว เสียชีวิตไปแล้ว

อันความจริง ปีนี้เขาอายุแค่ห้าสิบสามเอง เพิ่งผ่านวัยรู้ชะตากรรมไป ยังไม่ทันได้ใช้ชีวิตวัยชราให้เต็มที่ ก็จากไปเสียแล้ว

“ฉันสงสารน้าฟางจริงๆ ”

หนานซ่งพูด “กว่าจะเจอคนที่รู้ใจในวัยนี้ อยู่กันไม่เท่าไรเอง ก็เหลือเธอคนเดียวแล้ว”

ยวี่จิ้นเหวินกอดหนานซ่งในอ้อมกอด เส้นผมเธอเขี่ยบนใบหน้าด้านข้างของเขา มันจั๊กจี้ ได้กลิ่นหอมอันคุ้นเคยจากร่างเธอ มันทำให้เขาสบายใจ

“ฉันอิจฉาอาจารย์มาก ตอนจากไป ได้จับมือคนรัก ได้เรียกชื่อเธอด้วย ดีกว่าจากไปคนเดียวเหงาๆ ”

หนานซ่งได้ยินดังนั้น ก็เงยหน้ามองเขาอย่างอดไม่ได้

ยวี่จิ้นเหวิน “ทำไม ฉันพูดอะไรผิดเหรอ? ”

หนานซ่งพูด “ฉันไม่รู้ว่าควรบอกว่านายมองโง่ในแง่ดี หรือมองโลกในแง่ร้าย”

ยวี่จิ้นเหวินยิ้มเรียบๆ “ตอนนี้มีคำว่า ‘มองโลกทั้งแง่ดีและร้าย’ นั่นก็คือฉันแหละ”

“เธอหลับไปเถอะไม่ต้องห่วง ถึงอาจารย์มู่จะคิดบัญชี ก็คงมาหาฉัน”

ได้ยินประโยคนี้ หนานซ่งก็วางใจ หลับลึกไป

*

ซ่งซีหายตัวไปกับอากาศแบบนี้ สะบัดแขนเสื้อไปง่ายๆ แบบนั้น

และเจี่ยงฟาน เพราะความผิดจงใจฆ่าคน เป็นไปได้อย่างมากว่าจะถูกตัดสินประหารชีวิต

หนานซ่งช่วยเขาเป็นครั้งสุดท้าย อยากให้เฉิงเซี่ยนช่วยปกป้องเขา ตราบใดที่เขายอมสารภาพความจริง สารภาพความผิดของซ่งซี

แต่เจี่ยงฟานปฏิเสธ พูดขึ้นว่า “ไม่จำเป็น”

ภายในห้องเยี่ยม หนานซ่งมองเจี่ยงฟานที่นั่งฝั่งตรงข้าม สวมเสื้อกั๊กสีส้ม โกนหัวใจไม่เหลือเค้าเดิม แค่รู้สึกโกรธและเกลียด

“เพื่อผู้หญิงแบบนั้น มันคุ้มเหรอ? ”

เจี่ยงฟานที่ก้มศีรษะตลอดเวลา ได้ยินประโยคนี้ก็ค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมองหนานซ่ง ดวงตากลายเป็นแดงทันที

“เสี่ยวซ่ง ฉันสาบานตั้งแต่เด็ก ว่าจะปกป้องให้เธอปลอดภัยตลอดชีวิต ขอโทษที่ฉันทำไม่ได้ เธออย่าโทษฉันเลย”

หนานซ่งจ้องเขม็งเขา “ปกป้องฉัน? ช่วยผู้หญิงที่รู้จักระหว่างทางมาจัดการฉัน หักหลังฉัน ฆ่าเฉียนเจิ่งเหวยกับเมียวเจียงไม่ลังเลแล้วยังโยนความผิดมาให้ฉัน เกือบทำลายชื่อเสียงฉัน เจี่ยงฟาน นายปกป้องฉันแบบนี้เหรอ? ”

ฉันถามอย่างไร้ความปรานี ทำให้เจี่ยงฟานพังทลายการป้องกันทันที ทันใดนั้นก็โน้มตัวลง เอามือที่ใส่กุญแจมือกุมใบหน้า ร้องไห้อย่างเจ็บปวดขึ้นมา

ได้ยินเสียงร้องไห้ที่เศร้าโศกและอัดอั้นของเขา หนานซ่งก็ขมวดคิ้ว รู้สึกแสบจมูกขึ้นมา แต่ฝืนกลั้นมันลงไป

“อย่าบอกฉันนะว่านายรักเธอจนตายเพื่อเธอได้”

หนานซ่งจี้ถูกใจดำอย่างเย็นชา “ซ่งซีมีจุดอ่อนอะไรของนายกันแน่?”