สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 664

กลางดึกเงียบสงัด ไม่รู้ว่าฝนตกลงมาเมื่อไหร่ นอกหน้าต่างอากาศกำลังชื้น

ตอนแรกหนานซ่งกับยวี่จิ้นเหวินยังเถียงกันอยู่เลยว่าพวกเขานั้นควรจะขับรถกลับเมืองหนานเลยดีไหม แต่พอฝนตก หนานซ่งก็ขี้เกียจจะเถียงต่อ

"ช่างมันเถอะ ต่อให้แม่ฉันจะไปหาหวังผิง ก็คงจะไม่ไปคืนนี้หรอก พวกเรากลับไปพรุ่งนี้ก็ยังทัน"

หนานซ่งเพิ่งจะทะเลาะกับแม่มา กลับไปคืนนี้ ถ้าไม่โดนแม่ด่าอีกยก ก็คงจะโดนพี่ใหญ่บ่นอีกยาว แค่คิดก็ปวดหัว ไม่สู้อยู่ที่นี่แบบสงบ ๆ ดีกว่า ช่วงนี้มีแต่เรื่องยุ่งยากมากความเต็มไปหมด มีแต่เรื่องโผล่มาเรื่อย ๆ ไม่ได้อยู่แบบสงบ ๆ มาพักใหญ่แล้ว

เธอนั่งดูฝนตกอยู่ตรงที่นั่งริมหน้าต่าง ยวี่จิ้นเหวินออกไปข้างนอกมา เขากลับมาพร้อมกับถุงขนมแล้วก็ถุงผลไม้ในมือ

เห็นว่าเขากลับมา หนานซ่งก็ลงไปจากที่นั่ง แล้วเดินไปรับของจากเขา "ออกไปก็ไม่หยิบร่มไปด้วย ไม่ได้เปียกฝนใช่ไหมคะ?"

"ฉันขอจากล็อบบี้ข้างล่างไว้คันหนึ่ง เลยไม่เปียก"

ตัวของยวี่จิ้นเหวินเย็นชื้น หนานซ่งเอาถุงที่อยู่ในมือเขามาถือเอาไว้ เธอลองดูของด้านใน "ซื้อสตรอว์เบอร์รี่มาเหรอ"

เธออยากกินอะไรเย็น ๆ อยู่พอดี จะได้เอามาดับความโกรธในตัว

ไม่ใช่แค่สตรอว์เบอร์รี่ ยังมีแก้วมังกร ขนุน เป็นผลไม้ที่เธอชอบทั้งนั้น

หนานซ่งอารมณ์ดี เธอหยิบสตรอว์เบอร์รี่ออกมา อยากจะรีบใส่มันเข้าไปในปาก แต่กลับโดนยวี่จิ้นเหวินห้ามเอาไว้ในทันที "เฮ้ย ล้างก่อนสิ"

เธอส่งสตรอว์เบอร์รี่ให้เขาแต่โดยดี หนานซ่งแอบบ่นเบา ๆ "ของไม่สะอาด กินแล้วไม่เป็นโรค"

"ต่อให้ไม่ป่วย แต่ก็อาจจะท้องเสียได้"

ออกมาต่างเมือง ยวี่จิ้นเหวินไม่กล้าเสี่ยง เขาไม่สามารถปล่อยให้เธอมีอันตรายใดใดได้ เขาล้างสตรอว์เบอร์รี่ทุกลูกจนสะอาด

"เอาล่ะ เรียบร้อยแล้ว ตอนนี้กินได้แล้ว"

เขาส่งสตรอว์เบอร์รี่ที่ล้างจนสะอาดแล้วให้หนานซ่งทั้งกล่อง หนานซ่งรับมา แล้วก็ป้อนให้เขาก่อนลูกหนึ่ง "เป็นไงคะ หวานไหม?"

ยวี่จิ้นเหวินกินเข้าไป แล้วยิ้มออกมาเล็กน้อย "หวาน"

จากนั้นก็พูดต่อ: "ของที่ที่รัก จะไม่หวานได้ยังไง?"

เขามองใบหน้าที่ประดับไปด้วยรอยยิ้มสดใสของหนานซ่ง แล้วก็เกิดความรู้สึกบางอย่างขึ้นมา เขาโน้มตัวลงไปจูบหนานซ่ง แล้วค้างเอาไว้ครู่หนึ่ง

"อื้อ......ทำอะไรคะ ฉันจะกินสตรอว์เบอร์รี่!"

หนานซ่งผลักเขาออก ไม่ปล่อยให้เขามาขัดขวางเรื่องจริงจังของเธอ

ยวี่จิ้นเหวินหัวเราะออกมาอย่างหยอกล้อ "เมื่อกี้ก็ได้กินแล้วไม่ใช่เหรอ?"

"......"

หนานซ่งทำหน้างงไปแป๊บหนึ่ง เธอเม้มริมฝีปาก ที่จริงมันก็ยังมีรสหวานติดอยู่นิดหน่อย จากนั้นเธอก็นึกขึ้นได้ว่าเขากำลังพูดถึงเรื่องอะไร เธอก็เลยเตะเขาไปทีหนึ่ง

ยวี่จิ้นเหวินไม่ได้หลบ เขาปล่อยให้เธอเตะ อย่างไรเสียตอนนี้เธอก็ไม่ได้สวมรองเท้าส้นสูง เธอใช้เท้าเปล่าเตะเขายังไงก็ไม่เจ็บ

"ตอนนี้คุณเริ่มนิสัยไม่ดีใหญ่แล้วนะ!"

หนานซ่งแอบถลึงตามองเขา จากนั้นก็เลือกสตรอว์เบอร์รี่ลูกที่ใหญ่ที่สุดขึ้นมา แล้วกัดมันลงไปด้วยความโกรธ ราวกับว่าสตรอว์เบอร์รี่ลูกนั้นคือหัวของใครบางคน

รู้ว่าเธอไม่ได้โกรธกันจริง ๆ ยวี่จิ้นเหวินก็เลยหัวเราะออกมาเบา ๆ แล้วนั่งลงไปบนโซฟา แล้วเอาเท้าของเธอมาวางไว้บนหน้าตักของเขา จากนั้นก็เริ่มนวดเท้าให้กับเธอ หนานซ่งไม่ได้สวมรองเท้าส้นสูงมานานมากแล้ว วันนี้พอสวม ถึงจะไม่ได้เป็นตุ่มน้ำพอง แต่ก็แดงแล้วก็รู้สึกปวดอยู่ไม่น้อย

ทั้งสองกำลังเอนตัวอยู่บนโซฟา เขากำลังนวดเท้ากับเธอ ส่วนเธอก็กำลังป้อนผลไม้เขา

ดื่มด่ำความสุขของโลกที่มีเพียงพวกเขาแค่สองคน ในเวลาที่เงียบสงัด

สบายจริง ๆ ......

หนานซ่งคิดในใจ เธอเงยหน้าไปพิงกับเบาะตรงพนักโซฟา ราวกับเจ้าแมวตัวโตจอมขี้เกียจ แถมยังกินไม่หยุดปาก

"คุณน่ะสิโง่ แบบนั้นเขาเรียกว่าไร้เดียงสา"

หนานซ่งแก้คำให้เขา แล้วก็ยกมือขึ้นไปกอดคอของเขาเอาไว้ พอผ่านไปแป๊บหนึ่ง ก็นึกได้ว่ามันแปลก ๆ

เธอหน้าแดง และพยายามจะลงไปด้านล่าง แต่เอวของเธอกลับโดนมือใหญ่จับเอาไว้ ทำให้ขยับไปไหนไม่ได้

"คุณ......."

หนานซ่งเงยหน้าขึ้นไปสบตากับยวี่จิ้นเหวิน เธอสัมผัสได้ถึงสัญญาณอันตราย เธอก็เลยรีบหาข้ออ้าง "คุณเพิ่งจะโดนเท้าฉันมา ยังไม่ได้ล้างมือเลย"

ยวี่จิ้นเหวินเลิกคิ้ว "คุณรังเกียจผมเหรอ?"

เขายังไม่รังเกียจว่าเท้าเธอเหม็นเลย แต่เธอกลับรังเกียจว่ามือของเขาสกปรก ในโลกใบนี้ยังมีผู้หญิงที่คิดเรื่องที่ไม่สมเหตุสมผลยิ่งกว่าเรื่องนี้อีกเหรอ?

เขาถามเธอแบบนี้

หนานซ่งกลับกลับตอบเขาอย่างไม่ลังเล "มี แม่ฉัน"

"......"

ยวี่จิ้นเหวินชะงัก จากนั้นก็หัวเราะออกมา "ในเวลาแบบนี้ อย่าพูดถึงคุณแม่ยายสุดที่รักสิครับ"

เขาขยับเข้าไปหาเธอ แล้วจูบริมฝีปากของเธอ

หนานซ่งรู้ว่าหลบยังไงก็หลบไม่พ้น แล้วเธอก็ไม่ได้อยากจะหลบเขาจริง ๆ เสียหน่อย ก็แค่ค่ำคืนนี้เป็นเวลายาวนาน ค่อย ๆ เป็น ค่อย ๆ ไปก็ได้ ไม่ต้องรีบร้อน

ด้านนอกยังคงมีเสียงฝนตกกระทบพื้นเสียงดัง บนกำแพงมีเงาของคนสองคนกำลังโรมรันพันตูกันจนแยกไม่ออก

ตอนถึงวินาทีสำคัญ หนานซ่งก็ได้ยินเสียงสั่นเครือถามเธอ

"เสี่ยวซ่ง แต่งงานกับฉันได้ไหม?"