สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 665

“เสี่ยวซ่งแต่งงานกับผมได้ไหม”

คำพูดทั้งแปดคำนั้นผ่านเข้าหูของหนานซ่ง ทำให้รู้สึกเหมือนวิญญาณกำลังสั่นคลอน

นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาขอเธอ แต่การได้ยินครั้งนี้ต่างจากที่เขารู้สึกเมื่อก่อน

เธอคิดว่าเธอคงต่อต้านและไม่สะทกสะท้านกับมัน แต่จริงๆ แล้วเธอกลับมีความสุขอย่างไม่คาดคิด

เป็นเรื่องที่น่ายินดีที่ผู้หญิงทุกคนหวังที่จะได้รับการขอแต่งงานจากชายที่เธอรัก

หนานซ่ง ผู้ที่มีใจแข็งกระด้างก็ไม่ยกเว้น

เธอยังคงนั่งอยู่บนตักยวี่จิ้นเหวิน และขยับมาจับใบหน้าของเขา

ยวี่จิ้นเหวินรู้สึกตื่นเต้นทุกครั้งที่ขอ จนมีเหงื่อบนใบหน้า

เสียงฝนที่ตกนอกหน้าต่างหยุดแล้ว ทิวทัศน์ที่เหมือนน้ำไหลผ่านม่านตามืดมิดของเขาช่างดูมีเสน่ห์

ยวี่จิ้นเหวินจ้องมองมาที่หนานซ่ง ราวกับกำลังรอการพิจารณาคดี ยิ่งเธอไม่พูด เขายิ่งประหม่ามากขึ้น

จู่ๆ เขาก็รู้สึกเสียใจที่ไม่ควรขอเธอแต่งงานในเวลานี้ เหมือนเป็นการทำลายบรรยากาศ

“เสี่ยวซ่ง คือผม...”

เขากำลังจะเปิดปาก แต่ถูกหนานซ่งโน้มตัวเข้ามาปิดปากด้วยการจูบที่ริมฝีปากของเขา

จูบที่แนบชิดร้อนแรงขณะที่จิตใจกำลังกระวนกระวาย กลับได้ยินเสียงเบา ๆ ว่า “ตกลง”

ยวี่จิ้นเหวินตกใจจนรู้สึกว่าเขาได้สูญเสียความสามารถในการคิดสมองดูว่างเปล่า

เขามองไปที่หนานซ่งด้วยความงุนงง ดวงตาเต็มไปด้วยความสับสน "คุณพูดว่าอะไรนะ?"

หนานซ่งมองตรงมาที่เขาด้วยนัยน์ตาคู่ใสคู่นั้นที่แสดงความจริงจังไม่ปั่นป่วน

“ฉันบอกว่า ฉันตกลงจะแต่งงานกับคุณ”

จากคำตอบที่แน่วแน่นั้น ทำให้หัวใจลอยอยู่ในอากาศ ขึ้นๆ ลงๆ และกลับมาที่เดิม

น้ำตาไหลลงมาอย่างเงียบ ๆ จากดวงตาของยวี่จิ้นเหวิน เขากอดหนานซ่งทันทีและกอดเธอแน่นขึ้น

ร่างของคนทั้งสองแทรกกายเข้ากันอย่างแน่นหนาอีกครั้ง เหมือนดังดอกไม้ที่ผลิบาน

รักคืออะไร?

ความรักเป็นเหมือนดังอารมณ์ที่ซับซ้อน คือส่วนผสมต่างๆ ของทุกรสชาติที่มีในโลก

ความรักเป็นเพียงสิ่งที่ง่ายที่สุดในโลก ต้องการแค่ฉันรักคุณ ฉันจึงอยากอยู่กับคุณ มันเป็นเรื่องที่ช่างง่ายดาย

คืนนี้ คนสองคนเหมือนโหยหากันและกัน ต่างฝ่ายต่างปลดปล่อยบทรักกันและกันทั้งค่ำคืน อย่างไม่รู้จักอิ่ม

**

พอตื่นมาอีกทีก็เที่ยงวัน ด้วยท้องฟ้าที่สดใส

ร่างกายของหนานซ่งยังคงซุกอยู่บนไหล่ยวี่จิ้นเหวินที่มีท่าทางง่วงเกียจคร้านจนไม่อยากขยับนิ้ว

เพียงแค่พลิกตัวเล็กน้อยยังรู้สึกเจ็บกว่าตอนฝึกภาคสนามทหาร ยังไม่เหนื่อยขนาดนี้

ความแข็งแกร่งทางร่างกายของยวี่จิ้นเหวินมีมากกว่าเธอ เขาตื่นนานแล้วได้แต่จูบหน้าผากของเธอซ้ำๆ ราวกับว่าจูบนั้นไม่เคยเพียงพอ

“หืม...” หนานซ่งสูดหายใจแรงแล้วหลบเข้าในอ้อมแขนอย่างไม่พอใจ พยายามอยู่ห่างจากเขา

ก่อนที่เธอจะหันหลังกลับ กลับถูกเขาจับไว้อีกครั้ง แล้วกอดเธอแน่นในอ้อมแขนของเขา

ยวี่จิ้นเหวินดูอารมณ์ดีเป็นอย่างมาก แม้ว่าเขาแทบจะไม่ได้นอนทั้งคืน แต่จิตใจของเขาแจ่มใสผิดปกติ จ้องมองที่ หนานซ่ง เหมือนดังสุนัขหมาป่าที่จ้องจะกินเธอตลอดเวลา

ไม่กล้านอนเพราะกลัวว่าเรื่องเมื่อคืนจะเป็นเพียงความฝัน

หลับแล้วรีบตื่นขึ้น

เมื่อคืนเขาคงหัวร้อน เลยรีบขอแต่งงานไป?

แล้วหนานซ่งตกลงแล้วใช่ไหม

ได้แต่ถามตัวเองว่าจำไม่ผิดใช่ไหม.

ยวี่จิ้นเหวินหวนคิดถึงทุกสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนี้อย่างหมดหวัง ถามตัวเองซ้ำแล้วซ้ำเล่าในใจ และให้คำตอบกับตัวเองในเชิงบวกครั้งแล้วครั้งเล่า

ใช่ เขาได้ขอแต่งงานไปแล้ว

หนานซ่ง หัวเราะไม่หยุด และจับข้อมือของเขาไว้ “พอแล้วๆ ฮ่าๆ คุณไม่แก่”

แน่นอนว่าอายุไม่ใช่ทางตันสำหรับผู้หญิงเท่านั้นแต่สำหรับผู้ชายด้วย

ยวี่จิ้นเหวินยิ้มและลูบเอวของ หนานซ่ง อีกครั้งและถามเธอว่า "คุณจำได้ไหมว่าเกิดอะไรขึ้นเมื่อคืนนี้"

หนานซ่งมองเขาด้วยท่าทางสับสน “เมื่อคืนนี้เกิดอะไรขึ้นหรือ?”

"..."

รอยยิ้มบนใบหน้าของ ยวี่จิ้นเหวิน ทรุดลง "คุณจำไม่ได้เหรอ?"

ดวงตาของ หนานซ่ง กะพริบและทำหน้าเหมือนสับสน "จำอะไรได้"

"..."

หัวใจของ ยวี่จิ้นเหวินเต้นแรงและตัวสั่น เธอลืมไปแล้ว? เธอลืมไปจริงๆ เหรอ?!

เขากำลังจะช่วยให้เธอระลึกถึงความทรงจำของเธอ เมื่อเขาสัมผัสความคับแคบในดวงตาของหนานซ่ง และตกตะลึง

ทันทีหลังจากนั้น มือของเขาวางบนเอวของหนานซ่งอีกครั้ง พร้อมที่จะจั๊กจี้ต่อ ดวงตาของเขาหรี่ลง “จำไม่ได้จริงๆ เหรอ?”

“จำไม่ได้...”

ก่อนที่ หนานซ่ง จะพูดจบประโยค ก็ถูกโจมตี เธออุทานและเริ่มหัวเราะคิกคักอีกครั้ง

แต่คราวนี้ ยวี่จิ้นเหวินไม่ยอมปล่อยเธอไปง่ายๆ เขายกส่วนบนของเธอขึ้นและจั๊กจี้ไปทั่วร่างกายของเธอ "จำไม่ได้จริงๆ เหรอ หือ?"

หนานซ่ง เกือบตายจากการจั๊กจี้ เขากลิ้งไปมาบนเตียง แต่หนีไม่พ้นฝ่ามือ

“จำได้ ฉันจำได้แล้ว!”

ยวี่จิ้นเหวินกล่าวว่า: "ไหนช่วยบอกผมหน่อยซิ ว่าคุณจำอะไรได้บ้าง"

ลมหายใจของ หนานซ่ง ยังคงหอบเธอยิ้มเล็กน้อยเมื่อพบดวงตาที่จริงจังและอันตรายของเขา

“คุณขอฉันแต่งงาน แล้วฉันก็ตอบตกลง”