สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 666

ยวี่จิ้นเหวินกะพริบตา

เธอจำได้ แต่สลับตำแหน่ง “นาย” กับ “ฉัน” “ฉันแต่งกับนาย” กลายเป็น “นายแต่งกับฉัน”

รู้ว่าเธอจงใจ ยวี่จิ้นเหวินก็โน้มตัวลงไปเขี่ยเบาๆ ที่ปลายจมูกสวยของเธอ

“เธออยากแต่งกับฉันไหม?”

“อาฮะ” จิตใจหนานซ่งกลับมาเป็นเหมือนเดิมอยู่บ้าง เสียงมีความเหนื่อยหน่าย “ไม่รู้จะแต่งได้ไหม?”

“แต่งได้สิ”

ยวี่จิ้นเหวินคล้อยตามเธออย่างจริงจัง “แต่งลูกเขยเข้าบ้าน คุณหนานให้เตียงฉันหนึ่งเตียงก็พอแล้ว”

“แต่งลูกเขยเข้าบ้าน?”

หนานซ่งได้ยินแล้วก็ขำ “งั้นฉันก็ต้องเลี้ยงนาย แต่นายแก่เกินไป ฉันเลี้ยงหนุ่มน้อยดีกว่า”

“……”

ยวี่จิ้นเหวินทำหน้าบึ้ง หันตัวไปทันที แล้วทำเสียงฮึดฮัด

ไม่ชอบที่เขาแก่เหรอ? งั้นเขาไปแล้วนะ?

เห็นเขาหันหลังไป โกรธเหมือนเห็ดดอกโต ทั้งๆ ที่โกรธแต่ก็ไม่ยอมเดินจากไป ช่างน่ารักและน่าสงสารจริงๆ

“พอแล้วๆ ไม่ยั่วโมโหนายแล้ว”

หนานซ่งทำให้เขาโกรธเอง จึงเดินไปกล่อมอีกครั้ง กอดเขาจากด้านหลัง แนบหน้าเขาแล้วถามเสียงเบา “ฉันแต่งกับนาย ดีไหม?”

ยวี่จิ้นเหวินเหลือบมองเธอเบาๆ อารมณ์บอกว่าไม่ แต่พยักหน้า “อืม!”

ก็พอได้อยู่

หนานซ่งเห็นเขาเบ้ปากทำหน้าน้อยใจ ก็กลั้นยิ้ม “งั้นต่อไปนายก็เลี้ยงฉัน โอเคไหม?”

ยวี่จิ้นเหวินรู้สึกว่านี่เป็นเรื่องที่แน่นอนอยู่แล้ว จึงพยักหน้าโดยไม่ลังเล “อืม!”

หนานซ่งเหมือนปลอบเด็กน้อย “อาจิ้นเราไม่แก่สักนิด ยังหนุ่มมาก ร่างกายแข็งแรง เนอะ?”

คราวนี้ยวี่จิ้นเหวินพยักหน้าสุดแรง “อืม!”

“ฮ่าๆๆ ……”

หนานซ่งสุขใจมาก เดินไปโอบใบหน้าเขา “อุ๊ยตาย ทำไมนายน่ารักขนาดนี้เนี่ย? ติดเชื้อฉันใช่ไหม?”

ยวี่จิ้นเหวินฟังออกว่าเธอแอบชมตัวเอง เห็นใบหน้ายิ้มของเธอ ความน้อยใจนิดๆ ของ “วัยชรา” ภายในใจก็หายไปนานแล้ว ประคองเธอไว้ในอ้อมแขน ฝ่ามือใหญ่วางบนหลังบั้นท้ายเธอ อีกมือหนึ่งวางบนหลังเธอ กอดเธอไว้แน่น

เขาจูบเธอราวกับไม่พอ จับหน้าเธอไว้ แนบชิดสนิทสนมอีกครั้ง เหมือนกำลังชิมเค้กแสนอร่อย

หนานซ่งเห็นจูบนี้จะลึกซึ้งขึ้นเรื่อยๆ รู้สึกถึงออร่าที่เป็นอันตราย กลัวว่าจะเกิดขึ้นอีกครั้ง แล้วเอวเธอจะหักจริงๆ

ผลักเขาออกได้ทันเวลา เธอเบิกตากว้าง ทั้งอ้อนวอนทั้งขอความเมตตา “หิวแล้ว”

ตอนหนานซ่งจงใจยั่วโมโหก็ทำท่าอีกอย่าง ตอนนี้ที่ออดอ้อนและอ้อนวอนก็ทำท่าอีกอย่าง แต่ทุกท่าทางในสายตายวี่จิ้นเหวิน มันน่ารักและน่าดูทั้งหมด ทำให้เขาชอบจากก้นบึ้งจิตใจ ชอบจนอยากกดเธอไว้ใต้ร่าง ไม่ก็ประคองเธอไว้ในอ้อมกอด แนบชิดกับเธอ

เขายกมือขึ้นลูบศีรษะเธอ “งั้นลุกขึ้นมาล้างหน้าแปรงฟัน แล้วลงไปกินข้าว?”

หนานซ่งพยักหน้า

*

เพิ่งฝนตก อากาศสดชื่นมาก ท้องฟ้าแจ่มใส

ตอนออกมาจากโรงแรมเวลาประมาณเที่ยง ไม่ได้ทานอาหารเช้า ทานอาหารกลางวันเลย

ถึงเมืองจิง ในฐานะจอมกินจุแน่นอนว่าต้องชิมอาหารท้องถิ่น

หนานซ่งเจอร้านอาหารปักกิ่งคะแนนไม่เลว สั่งเป็ดย่างครบชุด ผัดมะเขือยาวเบคอน หมูผัดเต้าเจี้ยวหวานปักกิ่ง ผัดผักปักกิ่งโบราณ ปมแป้งผัด ขนมอ้ายวอวอ…… “เอาประมาณนี้แหละ ไม่พอค่อยสั่งใหม่”

ยวี่จิ้นเหวินรินน้ำให้เธอแล้วยิ้ม “กินหมดเหรอ?”

“มีนายไม่ใช่เหรอ” หนานซ่งย้ายความกดดันเก่งเป็นพิเศษ

“!”

ทุกคนตกใจมาก มองหน้ากัน

เกิดอะไรขึ้น?

ซือเจ๋อมีพี่ชายคนเดียวไม่ใช่เหรอ มีพี่สาวเพิ่มอีกคนตอนไหน?

ซือเจ๋อคือน้องชายของซือตั๋วดาราดัง เพื่อนร่วมทีมรู้เรื่องนี้กันหมด นามสกุลซือเหมือนกัน พี่น้องสองคนหน้าตาเหมือนกันมาก ปิดอย่างไรก็ปิดไม่มิด ซือเจ๋อเล่นบอลได้ดีมาก หน้าตาก็หล่อด้วย เหมือนดารานักบาสดาวรุ่ง และกลายเป็นหน้าตาของทีมชาติด้วย

และพี่สาวเขาคนนี้ ก็สวยมากเหมือนกันนะ

ขณะที่ยวี่จิ้นเหวินได้ยินพี่สาว ก็หันศีรษะไปทันที ก็เห็นใบหน้ายิ้มสดใสของซือเจ๋อ “……”

ไอ้หมอนี่โผล่มาจากไหน?

ซือเจ๋อไม่ได้แปลกหน้าสำหรับยวี่จิ้นเหวิน แค่ไม่เจอเขาไม่กี่วัน ก็เกือบลืมไปแล้วว่ามีคนคนนี้

หนานซ่งเผยรอยยิ้มใจดีเป็นมิตรของผู้ใหญ่ “เสี่ยวเจ๋อ ไม่เจอกันนานเลย”

ใช่แล้ว ไม่เจอกันนานจริงๆ ……

แต่รู้สึกว่าใบหน้าเธอ รอยยิ้มเธอยังคุ้นเคยมาก บางทีอาจจะเป็นเพราะดูผ่านโทรศัพท์ทุกวันล่ะมั้ง

“พี่มาทำงานนอกสถานที่ที่เมืองจิงเหรอ?” ซือเจ๋อถามหนานซ่ง อยากเมินเฉยยวี่จิ้นเหวิน แต่ดวงตาคู่นั้นจ้องเขาราวกับหมาป่า เขาจึงพยักหน้าเล็กน้อยให้ยวี่จิ้นเหวินอย่างมีมารยาท ถือเป็นการทักทาย ไม่นานก็เบนสายตามาที่หนานซ่งอีกครั้ง

หนานซ่งพูด “เปล่า มาทำเรื่องส่วนตัวนิดหน่อย นายกับเพื่อนร่วมทีมนายมากินข้าวเหรอ?”

เธอถาม รู้สึกถึงสายตาสงสัยที่จ้องมาจากที่ไกลๆ เธอยกมือขึ้นโบกมือไปที่เจ้าเด็กหนุ่มกลุ่มนั้น สุดท้ายก็เรียกพวกเขามา

“สวัสดีครับพี่ พี่คือพี่แท้ๆ ของซือเจ๋อเหรอ?” มีคนถามอย่างน่าเอ็นดู

หนานซ่งพูดเรียบๆ “ไม่ใช่ ถ้าในแง่ความอาวุโส ฉันถือว่าเป็นปรมาจารย์เชฟของเขา”

ปรมาจารย์เชฟ???

ทุกคนสำลัก ยวี่จิ้นเหวินเลิกคิ้ว รู้สึกว่าความอาวุโสนี้เหมาะมาก