สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 667

“ปรมาจารย์เชฟ? !”

ทุกคนตกตะลึง มองซือเจ๋อด้วยใบหน้าตกใจ “นี่นายบูชาลัทธิอะไร อายุยังน้อยมาก”

ทำให้พวกเขารู้สึกไม่สบายใจทันที

ซือเจ๋อไม่รู้สึกอะไร ปรมาจารย์เชฟก็ดี พี่สาวก็ดี แค่เป็นชื่อเรียกเท่านั้น

ในสายตาเขา หนานซ่งคือปรมาจารย์เชฟที่เขาเรียกอย่างเคารพ และเป็นพี่สาวที่เขาชอบด้วย

และหลายๆ คนอยากเข้าตระกูลติงก็เข้าไม่ได้ เขาเป็นเกียรติอย่างมาก

หนานซ่งพูด “ก็เสี่ยวเจ๋ออายุน้อย และฉันอายุมาก พวกนายก็เรียกฉันว่า ‘พี่’ ตามเขาได้”

ทุกคนมองไปทางหนานซ่ง ถึงแม้เธอจะดูอายุไม่เยอะ แต่มีความไม่ธรรมดา แพร่กระจายความสูงส่งรอบกาย ทำให้ไม่กล้าดูถูก เช่นเดียวกับผู้ชายที่นั่งฝั่งตรงข้ามเธอ ใบหน้าหล่อสุขุม ไม่พูดอะไร แต่ทำให้ไม่สามารถเพิกเฉย และไม่กล้าเข้าใกล้เช่นกัน

“พี่!” ทุกคนเรียกอีกครั้งอย่างเชื่อฟัง แล้วพยักหน้าเล็กน้อยให้กับยวี่จิ้นเหวิน

ยวี่จิ้นเหวินยกมุมปาก ถือเป็นการตอบกลับอย่างมีมารยาท

ทักทายเสร็จแล้ว พวกเขาก็อยากแยกย้าย แต่เห็นซือเจ๋อยังยืนที่เดิม มองหนานซ่งอยู่ ไม่ขยับไปไหน

เขาไม่เจอหนานซ่งมาเกินครึ่งปีแล้ว

คราวก่อนที่เจอกัน เขาอดไม่ได้ที่จะเจาะกระดาษหน้าต่างชั้นนั้น ซ่อนความรู้สึกบางส่วนไว้ในใจ ถ้าเจาะเข้าไปก็เหมือนน้ำที่เททิ้งยากที่จะกลับคืน สิ่งที่พูดออกไป น้ำที่สาดออกไป หลังจากนั้นเขาก็อายที่จะตามหาหนานซ่งอีก และหนานซ่งก็ไม่ติดต่อเขาอีก

บุปผาร่วงหล่นมีใจ สายธารหลั่งไหลกลับไร้รัก เขาไม่โทษหนานซ่งหรอก โทษแค่ตัวเอง ที่มาช้าเกินไป

เขาพยายามเติบโต โตให้เหมือนผู้ใหญ่ แต่ก็ยังจีบเธอไม่ได้

เพราะในใจเธอ มีคนหนึ่งเข้าไปตั้งนานแล้ว

ซือเจ๋อมองหนานซ่ง เธอไม่เหมือนปีก่อน เปลี่ยนไปเยอะเลย

ถ้าเป็นปีก่อน ร่างเธอจะมีความเย็นเยือกหนาแน่น ถึงแม้ใบหน้าจะยิ้มแต่ก็ยังเย็นชา แต่เธอในตอนนี้ ทั้งร่างกลายเป็นอ่อนโยนและเงียบสงบขึ้นมาก สีหน้าดูเปล่งปลั่ง เหมือนผู้หญิงที่จมอยู่ในความรัก เหมือนดอกกุหลาบที่แข็งแกร่ง

ครั้งหนึ่งที่ดื่มเหล้าเมา เขาถามพี่ชายอย่างอดไม่ได้ “ทำไมกัน ผู้ชายคนนั้นแย่กับเธอไม่ใช่เหรอ ทำไมเธอยังรักเขา?”

พี่ชายพูดว่า “ความรักเป็นเรื่องของทั้งสอง คนนอกไม่มีทางตัดสินความดีความชั่วได้ ยังไงแล้วไม่ว่าจะดีหรือชั่ว มีแค่สองคนเท่านั้นที่รู้ดีที่สุด ประธานหนาน เป็นคนแน่วแน่ เรื่องที่ตัดสินใจไปแล้วน้อยครั้งมากที่จะเปลี่ยนแปลง เรื่องความรักก็คงประมาณนี้ รักแล้วก็คงไม่เปลี่ยนแปลง”

ตอนนี้ พวกเขาคืนดีกันแล้ว

เขาควรดีใจกับเธอสิ แต่เขาไม่ยินยอม

“พี่” เขาเอ่ยปากทันที “อีกสักพักมีแข่งบอลโลก พี่มาดูได้ไหม? ฉันจะเอาตั๋วให้พี่”

หนานซ่งสบตาจริงจังของซือเจ๋อ เดิมทีอยากบอกว่าไม่แน่ว่าจะไปได้ แต่จู่ๆ ก็นึกถึงสิ่งที่เคยสัญญาไว้กับเขา ว่าต้องมาดูเขาแข่ง

“ประมาณเมื่อไร?”

ซือเจ๋อเห็นมีโอกาส ดวงตากวางก็เกิดประกาย “ต้นเดือนหน้า วันที่4!”

หนานซ่งมองไปทางยวี่จิ้นเหวิน ขอความเห็นจากเขา “ต้นเดือนหน้านายมีเวลาไหม?”

ยวี่จิ้นเหวินขนตาสั่นเล็กน้อย อยากบอกว่าไม่มีเวลา ใครอยากไปดูเจ้าหมาน้อยเล่นบอลกันล่ะ?

แต่เห็นท่าทางหนานซ่ง ถ้าเขาไม่ไป เธอก็คงจะไปเอง แน่นอนว่าเขาไม่ให้โอกาสพวกเขาเจอกันตามลำพัง!

“วางแผนสักหน่อย คงหาเวลาออกมาได้ ฉันจะไปกับเธอ” ยวี่จิ้นเหวินไม่ได้ตัดจบ แต่แสดงสถานะว่าเป็นแฟนหนุ่มอย่างเห็นได้ชัด

“สามีภรรยาที่โต๊ะ11 คุณผู้หญิงคนสวยจ่ายให้ครับ”

พนักงานพูดขึ้น “อ้อ แล้วก็มีบัตรสมาชิกอีกใบ เธอใส่ไปให้หนึ่งหมื่นหยวน ให้ผมเอาให้คุณซือเจ๋อ ท่านไหนครับ?”

“เขา!” เหล่าเพื่อนร่วมทีมต่างชี้ไปที่ซือเจ๋อ ดันเขาออกไป

ซือเจ๋อรับบัตรสมาชิกมา อย่างตกตะลึง

เหล่าเพื่อนร่วมทีมมองซือเจ๋อ เรียกได้ว่าอิจฉา “พี่สาวไฮโซอ่า ฉันอยากให้เขาเป็นพี่ฉันบ้าง ประทับใจเกินไปแล้ว!”

ทุกคนหยอกเย้าซือเจ๋อ บอกว่าเดือนหน้าจะตัวติดกับเขาเนียนกินฟรี!

ซือเจ๋อดีใจไม่ลง เขานึกถึงพี่ชายเคยยิ้มขมขื่นพูดกับเขาว่า——

“ประธานหนานเป็นคนสดใส ใจกว้าง เป็นเจ้านายที่ดีที่สุดที่ฉันเคยเจอ คราวก่อนมาเยี่ยมที่กองถ่าย เธอเห็นสภาพแวดล้อมหอฉันไม่ดี ก็เตรียมรถบ้านให้ฉันหนึ่งคัน พอรู้ว่าสไตลิสต์ในกองมีอคติกับฉัน เอาเข็มไว้ในเสื้อผ้าฉัน ก็เปลี่ยนสไตลิสต์ให้ฉันทันที แล้วก็แบนด้วย……เรื่องพวกนี้ ผู้จัดการเป็นคนบอกฉัน เสี่ยวเจ๋อ ประธานหนานเป็นผู้มีพระคุณกับเราอย่างไม่ต้องสงสัยเลย ต้องตอบแทนแน่ๆ แต่ก็ต้องมีขอบเขต มีองค์ประกอบ ถึงจะทำอะไรให้เธอไม่ได้ ก็พยายามไม่ก่อปัญหาเพิ่มให้เธอ รู้ไหม?”

เขารู้ หนานซ่งเห็นเขาเป็นรุ่นน้อง ที่ทำดีกับเขาคือทำดีในฐานะน้องชาย

เธอยิ้มต่อหน้าเขาตลอด แต่ด้านความน้อยใจ ความรู้สึกแย่ ความอ่อนแอ จะเปิดเผยต่อหน้ายวี่จิ้นเหวินเท่านั้น

ไม่ใช่เขาไม่ดี แค่……คนที่เธอรัก ไม่ใช่เขาก็เท่านั้น

ระหว่างทางกลับ ยวี่จิ้นเหวินเงียบตลอดทาง มองหนานซ่ง ลังเลที่จะพูดอะไรบางอย่างอยู่หลายครั้ง

หนานซ่งเหลือบมองเขา “อยากพูดอะไรก็พูด กลั้นไว้ไม่รู้สึกแย่เหรอ?”

“งั้นฉันพูดนะ”

ยวี่จิ้นเหวินกระแอมไอเบาๆ “เธอไม่ชอบที่ฉันแก่ บอกว่าอยากเลี้ยงหนุ่มน้อย หนุ่มน้อยที่ว่า……คือซือเจ๋อเหรอ?”