สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 732

ขณะถ่ายทำ หน่านซ่งยังคงเก็บกดและระงับอารมณ์ อย่างไรก็ตาม ทันทีที่เธอเห็นยวี่จิ้นเหวินอารมณ์ของเธอก็ถูกปลดปล่อยออกมา

เมื่อยวี่จิ้นเหวินอุ้มเธอขึ้นเหมือนเด็กและพาเธอไปต่อหน้าต่อตาทุกคน เธอยังคงฝังหัวของเธอไว้ที่คอของเขา ร้องไห้สะอึกสะอื้น ย่อตัวลงราวกับเด็กจริงๆ.......

พวกทีมงานไม่เคยเห็นประธานหนานเป็นแบบนี้มาก่อน และพวกเขาต่างก็ตกตะลึงอยู่พักหนึ่ง

เมื่อผู้เขียนบทเชียนซุ่ยดูฉากนี้ เขาก็อินกับบทนี้มาก เขาพูดกับหูจิ่งเฉินร้องไห้ทั้งน้ำตาและน้ำมูก "ฉันแค่......จะบอกว่า.......เลือกหนานซ่ง.......มาแสดง เลือกถูกคนแล้ว!"

หูจิ่งเฉินได้กำกับละครอารมณ์มากมาย ซึ่งบางเรื่องก็เข้มข้นและเจาะใจมากกว่านี้ แต่ตอนนี้เขาประทับใจกับละครเหล่านั้น

ละครได้แสดงไปแล้ว แต่อารมณ์ของนักแสดงมีจริง และอารมณ์ของหนานซ่งในตอนนี้ก็จริงมาก

เพราะมันเป็นเรื่องจริงเลยทำให้สัมผัสได้ถึงอารมณ์

เขาอดไม่ได้ที่จะมองขึ้นไปที่หลินเจวี๋ยที่อยู่ข้างๆเขา สบตาเขาเล็กน้อยแล้วเรียกออกมา "อาจารย์"

หลินเจวี๋ยยืนอยู่หลังจอมอนิเตอร์ ยิ้มเล็กน้อย "อันนั้นตอนนี้เป็นช็อตที่ดี"

เมื่อได้ยินคำชื่นชมที่หายากของอาจารย์ ดวงตาของหูจิ่งเฉินเป็นประกายและมีดอกไม้เล็กๆปรากฏขึ้นที่ปลายหัวใจของเขาและพยายามดิ้นรนที่จะเบ่งบานเมื่อเผชิญกับดวงอาทิตย์

หลินเจวี๋ยนำซุปที่ปรุงสุกแล้วพูดว่า "ไปพักผ่อนแล้วดื่มซุปด้วยนะ"

หูจิ่งเฉินพยักหน้าอย่างเชื่อฟังและตอบตกลง

หนานซ่งยังคงอยู่ในห้องล็อกเกอร์กับยวี่จิ้นเหวินและไม่ออกมา

เธอยังคงนั่งบนตักของเขาและถูกจับโดยเขาไม่ร้องไห้อีกต่อไป แต่ก็ยังมีความรู้สึกค้างอยู่ในคอและร่างกายของเธอก็สั่นเล็กน้อย

ยวี่จิ้นเหวินไม่เคยเห็นเธอร้องไห้แบบนี้มาก่อนเลย เขาลำบากใจมากจนไม่รู้ว่าต้องทำยังไง เขาเอามือลูบหัวเธอและปลอบเธอต่อไป

เขาพูดอยู่ในหูของเธอ และเขาก็จูบเธอที่ข้างหูหรือที่แก้มของเธอเป็นครั้งคราว

ในที่สุดเขาก็เกลี้ยกล่อมให้หนานซ่งหยุดร้องไห้ได้

หนานซ่งเงยหน้าขึ้นจากไหล่ ยกขนตาขึ้นและเหลือบมองเขา "คุณน่ารำคาญมาก จู้จี้อยู่ได้"

นี่เป็นจุดเริ่มต้นของการถีบหัวส่งเหรอ?

เมื่อเห็นเธอหยุดร้องไห้ ยวี่จิ้นเหวินก็โล่งใจเล็กน้อย ยกมือขึ้นลูบผมที่ยุ่งเหยิงของเธอ ปาดน้ำตาบนใบหน้าของเธอ หน้าเธอยังแดงเล็กน้อย ไม่รู้ว่าแกล้งหรือร้องไห้จริง

ไม่ต้องพูดถึงว่าน่ารักขนาดไหน

แต่ยวี่จิ้นเหวินมองดูบาดแผลบนริมฝีปากของเธอที่เธอกัดเองและยังคงรู้สึกกังวลอยู่ เขาเงยหน้าขึ้นและจูบริมฝีปากของเธอ ดูดเลือดเล็กน้อยจากเธอ หนานซ่งไม่รู้สึกเจ็บปวดใดๆเมื่อเธอกัด แต่เมื่อเขาดูดแบบนั้น มันทำให้ "โอ้ย" ด้วยความเจ็บปวด

"อ๊า เจ็บปากมาก" เธอขมวดคิ้วและเม้มปากเมื่อมองย้อนกลับไป

ดวงตาของยวี่จิ้นเหวินเย็นชาและเขามองที่เธอด้วยขมวดคิ้ว "คุณยังรู้ว่ามันเจ็บ แล้วทำไมคุณถึงกัดตัวเอง?"

"ฉันไม่ได้อยากกัด......." หนานซ่งมองไปที่ดวงตาที่ทุกข์ใจของยวี่จิ้นเหวินและน้ำเสียงของเธอก็อ่อนลง "ก็อารมณ์มันมาแล้ว ควบคุมไม่ได้นี่นา"

ด้วยเสียงของอารมณ์ ยวี่จิ้นเหวินไม่สามารถถอนหายใจและหัวใจของเขาเต็มไปด้วยความเจ็บปวด

"ไม่เป็นไร ถ่ายเถอะ สกปรกจากทะเลสาบกลับไปอาบน้ำก็สะอาดแล้ว"

หนานซ่งไม่มีอุปสรรคทางจิตใจมากนัก

เธอเติบโตขึ้นมาในชนบทเมื่อตอนที่เธอยังเป็นเด็ก และโดยพื้นฐานแล้วรอยเท้าของเธอถูกทิ้งไว้ในใกล้หมู่บ้าน ต่อมาเมื่อเธออยู่กับพี่น้องของเธอ เธอมักจะคลานและกลิ้งไปในโคลน จากนั้นนางลั่วอินก็เปลื้องผ้า เอาท่อน้ำมากลบที่ลานบ้าน เมื่อเธอถูกตี เธอก็หยิบท่อน้ำ แล้วหันกลับมาตีแม่ของเธอ ในท้ายที่สุด ครอบครัวก็ทะเลาะกันด้วยน้ำ ซึ่งจบลงด้วยการต่อสู้ระยะประชิด

ในตอนบ่าย หนานซ่งกระโดดลงไปที่ทะเลสาบสามครั้ง

น้ำในทะเลสาบในฤดูใบไม้ร่วงยังค่อนข้างเย็น เมื่อหนานซ่งออกมาจากทะเลสาบ ในที่สุดหนานซ่งก็เปียก ลมเย็นในตอนเย็นก็รู้สึกหนาวเท่านั้น ยวี่จิ้นเหวินอยู่เคียงข้างก่อนหน้านี้แล้วห่อตัวเธอในอ่างอาบน้ำด้วยผ้าขนหนู อุ้มเธอไว้หน้ามอนิเตอร์เหมือนตุ๊กตา

เมื่อมองไปที่ฉากที่ถ่ายทำ หนานซ่งก็จามเสียงดังในที่สุด

จากนั้นยวี่จิ้นเหวินบังคับให้เธอดื่มน้ำขิงสามชาม

หลังจากอาบน้ำ เปลี่ยนเสื้อผ้า และเป่าผม เมื่อพวกเขาออกมา หลินเจวี๋ย หูจิ่งเฉิน เชียนซุ่ย และเฮ่อเซิงกำลังคุยกันเรื่องบางอย่าง เมื่อพวกเขาเห็นหนานซ่งและยวี่จิ้นเหวินออกมา สายตาของพวกเขาก็จับจ้องไปที่พวกเขา และสายตามีความหมาย ทั้งหนานซ่งและยวี่จิ้นเหวินมีความรู้สึกเป็นลางไม่ดี

"เป็นแบบนี้นี่เอง" หลินเจวี๋ยพูด "ฉันเพิ่งดูบทเมื่อกี้และรู้สึกว่าละครอารมณ์มันยังไม่เพียงพอ"

หนานซ่งมองดูเขาอย่างสงสัยด้วยเครื่องหมายคำถามบนใบหน้า นี่คือจังหวะที่จะเติมดราม่าให้กับเธอเหรอ?

เธอทำสัญลักษณ์ในมือเพื่อแสดงการปฏิเสธ

หลินเจวี๋ยเพิกเฉยต่อเธอและกล่าวต่อ "หนังรักจะไม่มีฉากรักกันได้ยังไง? เพิ่มอีกสองฉาก คนดูชอบ"

การแสดงออกของหนานซ่งเหมือนถูกฟ้าผ่า "What? !"