สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 744

ฟู่ยวี่แอบกัดฟันกรอด

เขาเป็นนายท่านผู้มีเกียรติ จะขอร้องสาวน้อยได้อย่างไร เขาไม่มีเกียรติหรือไง?

ฟู่ยวี่กำหมัดแน่นอย่างอดทน

ซูยินก็ไม่รีบ ไปเปิดลิ้นชัก หยิบถุงชาออกมา ค่อยๆ ต้มน้ำ ชงชาให้ตัวเองหนึ่งหม้อ แล้วดื่มอย่างใจเย็น

พอเธอดื่มน้ำ ฟู่ยวี่ก็ยิ่งทนไม่ไหว

เขากัดฟันจนเจ็บไปหมด ขอบตาก็แดงก่ำแล้ว เหลือบมองซูยินด้วยความเศร้าและความคับข้องใจ “นี่เธอเรียนรู้นิสัยไม่ดีมาจากใครเนี่ย? ”

ซูยินเลิกคิ้ว ในใจคิด: นิสัยไม่ดีของฉัน นายไม่รู้อะไรเลย

ฉันร้ายมากแค่ไหน ฉันก็นิสัยดีมากเท่านั้น

แต่ข้อดีของฉัน นายไม่อยากรู้มันเลย

ถ้างั้นก็ไม่สำคัญหรอกว่าจะนิสัยไม่ดีหรือไม่

เธอยกแก้วขึ้นมาแกว่งตรงหน้าฟู่ยวี่ เหมือนแกล้งลูกหมา “คุณอาฟู่ อยากดื่มไหม? ”

ฟู่ยวี่จ้องแก้วในมือเธอ แล้วกลืนน้ำลายอย่างหนัก

เดิมทีแล้วคอเขาเจ็บจนปวดแสบปวดร้อน ตอนนี้ร่างกายคันเกินทนอีก อยากกำจัดความเจ็บปวดที่เกิดจากผงคันเร็วๆ

ช่างเถอะ ผู้ชายตัวจริงยืดได้หดได้!

“ฉันขอร้อง……” ฟู่ยวี่เม้มปาก “ให้ฉันดื่มหน่อยนะ”

“ฉันไม่ได้ยิน เสียงดังหน่อย” ซูยินได้คืบเอาศอก

ฟู่ยวี่เงยหน้าขึ้น ตะเบ็งเสียงดัง “คุณซูครับ ผมขอร้อง ขอดื่มน้ำสักจิบเถอะ!”

มุมปากซูยินยกขึ้นเล็กน้อย “น่าจะทำแบบนี้ตั้งนานแล้ว”

ชาในมือเธอกำลังอุ่นพอดี ใส่หลอดเข้าไปอีกครั้ง ส่งไปที่ปากฟู่ยวี่ คราวนี้ฟู่ยวี่ไม่สงวนท่าที งับหลอดดื่มอึกใหญ่ ซูยินอดไม่ได้ที่จะพูดขึ้น “ดื่มช้าหน่อย เดี๋ยวสำลัก”

ฟู่ยวี่ดื่มชาไปหนึ่งแก้วใหญ่เต็มๆ แถมสำลักจนไอสองที ซูยินอยากลูบหลังเขา ก็ผลุบตาเห็นผ้าก๊อซบนหลังเขา บาดแผลอันสะดุดตา ผ้าก๊อซสีขาวชุ่มไปด้วยเลือด แค่มองอย่างเดียวก็ทำให้เธอรู้สึกเจ็บปวดแล้ว

และแผลเหล่านี้ ก็ได้รับบาดเจ็บเพราะเธอ แต่เธอยังรังแกเขาอยู่……

ซูยินแค่รู้สึกแสบจมูก น้ำตาไหลออกมาโดยไม่กลั้นไว้ สะอึกสะอื้น หยดลงบนหลังฟู่ยวี่

“ฉันว่าเธอ……”

ฟู่ยวี่ดื่มน้ำแก้วใหญ่เสร็จ รู้สึกร่างกายไม่คันแล้วจริงๆ ก็ถอนหายใจ กำลังจะสั่งสอนซูยินสักสองประโยค หันกลับไปเห็นเธอน้ำตานองเต็มหน้า เขาก็ตกใจ อยากจะยันตัวขึ้นมานั่งทันที แต่มันโดนแผล เจ็บจนร้อง “ซี้ด”

“นายไม่ต้องขยับ ทำตัวดีๆ หน่อย!” ซูยินตบก้นฟู่ยวี่หนึ่งทีด้วยความกระวนกระวายใจ เหมือนสั่งสอนเด็กน้อย

ผลสุดท้ายตบลงไปดัง “เพี้ยะ” ทั้งสองก็ตกตะลึง ฟู่ยวี่นอนอยู่ตรงนั้น ไม่ขยับไปไหนแล้ว

“……” ซูยินตระหนักได้ว่าตัวเองทำอะไรลงไป ก็มองก้นฟู่ยวี่ที่โดดเด่น หน้าก็แดงก่ำ มือก็ชักกลับมาเหมือนโดนแมวกัด

ฟู่ยวี่รู้สึกตัวทีหลังตอบสนองได้ว่าเขาโดนสาวน้อยตีก้น เลือดลมพุ่งขึ้นหน้าผาก

เกียรติยศนี้ ในอนาคต ยัง ต้อง มี มัน อีก ไหม!

เฮ้อ……เกียรติยศแตกสลายหมดแล้ว

“ฉ-ฉันไม่ได้ตั้งใจ” ความยิ่งใหญ่ของซูยินหายไปหมดแล้ว กลายเป็นอ่อนหวานน่ารักเหมือนในอดีต

ฟู่ยวี่แอบถอนหายใจ หันหน้าไปสีหน้า พูดให้คำแนะนำเธอ “นี่หนู เธออย่าทะเลาะกับฉันที่นี่เลย ตอนนี้ฉันยุ่งจนหัวหมุนแล้ว ไม่มีอารมณ์มาเล่นกับเธอจริงๆ เธอกลับโรงเรียนไปเถอะ ฉันไม่ต้องการเธอ พ่อฉันก็ไม่ต้องการเธอ เธอแค่อยู่ห่างๆ ฉัน ก็เป็นการช่วยเหลือฉันแล้ว เราสองคนไม่ได้เป็นอะไรกัน ฉันก็ไม่ต้องรับผิดชอบอะไรเธอใช่ไหม? ”

เขาโบกมือไล่ซูยินออกไป

“ใช่ ฉันว่าง ฉันไม่รู้จักชั่วดี” เขาก้มศีรษะลง กลับไปนอนบนเตียงอย่างอ่อนแอ เหมือนสุนัขตัวใหญ่ที่โดนจัดการอย่างหนัก

หนานซ่งและยวี่จิ้นเหวินเห็นเขาดูทึ่มๆ ก็รู้ว่าซูยินจัดการเขาเรียบร้อยแล้ว

ก็ไม่ต้องให้พวกเขาพูดอะไรมากอีก

สิ่งหนึ่งย่อมมีสิ่งหนึ่งปราบได้จริงๆ ด้วย

ฟู่ยวี่ปลอดภัยแล้ว ทางด้านนายท่านฟู่ซูรุ่ยก็เตรียมคนไปดูแลแล้ว หนานซ่งต้องกลับซีอาบไปถ่ายละคร หลังจากปรึกษากับยวี่จิ้นเหวินแล้ว ตัดสินใจว่าเธอกลับซีอานไปก่อน ยวี่จิ้นเหวินจะอยู่ช่วยฟู่ยวี่จัดการเรื่องราวที่ตามมา เขาบาดเจ็บสาหัสมาก ต้องพักฟื้นสักระยะหนึ่ง

“มียินยินคอยดูแล ก็ไม่ต้องกังวลแล้ว”

หนานซ่งหัวเราะเบาๆ “ตอนนี้สาวน้อยนี่จัดการฟู่ยวี่จนเชื่อฟังได้แล้ว ฉันว่าฟู่ยวี่เหมือนลูกสะใภ้ที่โดนรังแก น้อยอกน้อยใจทุกวัน และต้องทำตัวเชื่อฟังเลย”

“ไม่หรอก” ยวี่จิ้นเหวินช่วยหนานซ่งจัดกระเป๋าเดินทาง นึกถึงท่าทางโชคร้ายของฟู่ยวี่ ก็อดยิ้มไม่ได้ “ก็ยังไม่ขนาดนั้น เหมือนภรรยาคุมเข้มมากกว่า แต่มีคนควบคุมเขาได้ก็ดีเหมือนกัน จะได้ไม่ทำตัวไปวันๆ หรือเอ้อระเหยลอยชาย”

ไปส่งเธอที่สนามบิน ยวี่จิ้นเหวินกำชับหนานซ่งอย่างไม่วางใจ “ถ่ายละครก็อย่าลืมกินข้าว พักผ่อนให้เต็มที่นะ อย่าเหนื่อยล่ะ”

“รู้แล้ว ไม่ต้องห่วงนะ” หนานซ่งตอบเสียงอ่อนโยน

ยวี่จิ้นเหวินจูบเบาๆ ที่หน้าผากหนานซ่ง แล้วพูดอย่างไม่เต็มใจ “รอฉันจัดการเรื่องที่นี่เสร็จก่อน จะรีบกลับไปซีอาน”

“โอเค”

หนานซ่งโบกมือให้เขา พาบอดี้การ์ดกลุ่มหนึ่งขึ้นเครื่องบินกลับซีอาน

เธอหลับตลอดทาง ออกมาจากสถานียวี่จิ้นเหวินก็ส่งข้อความมา กำลังก้มหน้ามองโทรศัพท์ ไหล่ก็ถูกใครบางคนตบเบาๆ

“ใคร?” เธอขมวดคิ้วหันหน้าไป ก็เห็นใบหน้าหล่อสดชื่นของจี้อวิ๋น

แล้วข้างกาย ก็มีเฉิงเซี่ยนสวมชุดสูทรองเท้าหนัง หน้าตาหล่อดุดัน

“พี่สี่ พี่เฉิง พวกพี่มาที่นี่ได้ไง?”