สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 745

จี้อวิ๋นสวมสเวตเตอร์สีขาว ด้านล่างสวมกางเกงยีนสีอ่อน เดิมทีเขาผิวขาวเนียนอยู่แล้ว แต่งตัวแบบนี้ยิ่งเหมือนนักศึกษาเฟรชชี่ เต็มไปด้วยความกระตือรือร้นของวัยรุ่น ยิ้มกว้าง “พี่เฉิงมาทำงานที่ซีอาน แต่ฉันมาหาเธอโดยเฉพาะเลย”

“มาหาฉัน? ” หนานซ่งไม่เชื่อ “พี่หาโอกาสมาเที่ยวกับพี่เฉิงล่ะสิ? ”

“เฮอะๆ อย่าพูดตรงสิ เรายังเป็นพี่น้องกันนะ”

จี้อวิ๋นเคาะศีรษะหนานซ่งเบาๆ มองไปทางด้านหลังและด้านข้างเธอ “เอ๋? แล้วน้องเขยฉันล่ะ? ”

“เพื่อนของน้องเขยพี่เกิดเรื่องแล้ว เขาอยู่ช่วยเหลือที่เมืองหรง ฉันกลับมาก่อนคนเดียว”

“เพื่อน เมืองหรง งั้นก็ฟู่ยวี่สินะ”

จี้อวิ๋นเบิกตากว้างทันที “ฟู่ยวี่เกิดเรื่องอะไร? โดนทำร้ายหรืออุบัติเหตุทางรถยนต์? ใบหน้าได้รับบาดเจ็บไหม? ”

หนานซ่งตกใจเพราะพี่สี่ตกใจ เหลือบมองเฉิงเซี่ยน จากนั้นก็หันไปทางจี้อวิ๋น “ไม่ค่ะ ทะเลาะกันในครอบครัว ใบหน้าไม่ได้รับบาดเจ็บ”

“งั้นก็ดี”

จี้อวิ๋นเหมือนโล่งอก “เจ้าฟู่ยวี่นั่นไม่มีอะไรควรค่าแก่การยกย่อง แต่ใบหน้ายั่วยวนใจฉันมาก โดยเฉพาะสายตาเจ้าชู้นั้น ดวงตามีเสน่ห์ เป็นดวงตาที่ปล่อยไฟฟ้าออกมาทั้งๆ ที่มองแค่เสาไฟ มันดูดีมาก……”

เห็นสายตาเฉิงเซี่ยนจ้องมองมาทางจี้อวิ๋น หนานซ่งก็รีบปิดปากพี่สี่ที่พึมพำไม่หยุด

“พอได้แล้ว พี่มีสามีแล้วนะ ไม่ต้องไปโหยหาสายตาคนอื่น”

หนานซ่งคิดในใจ: และเจ้านั่นก็มีโอกาสสูงมากที่จะกลายเป็นหลานเขยของคุณ

เฮ้อ ตำแหน่งอาวุโสในครอบครัวยวี่จิ้นเหวินวุ่นวายไปหมดแล้ว

จี้อวิ๋นเหมือนตระหนักได้ว่าตัวเองพูดอะไรออกไป รีบหันไปยืนเรียงแถวกับเฉิงเซี่ยน แล้วพูดอธิบาย “พี่เฉิง พี่อย่าเข้าใจผิดนะ ฉันพูดไปงั้น”

“อืม ฉันรู้” สีหน้าเฉิงเซี่ยนนิ่งงันไม่ขยับ “ดวงตาคนอื่นดูดีมาก เธอชอบมันมาก ฉันได้ยินแล้ว”

ซวยแล้ว

จี้อวิ๋นยิ้มอายๆ “ไม่ใช่นะพี่เฉิง พี่ฟังฉันอธิบายก่อน……”

“ไม่ต้องอธิบาย ทุกคนชอบความดูดีกันหมด เธอชอบดวงตาคนอื่น ไม่ชอบดวงตาของฉัน ก็ไม่ใช่ว่าเป็นไปไม่ได้นี่”

เฉิงเซี่ยนมองไปที่หนานซ่ง แล้วพูดขึ้น “เสี่ยวซ่ง เราไปกันเถอะ”

“ค่ะพี่เฉิง”

หนานซ่งมองจี้อวิ๋นด้วยความสะใจเล็กน้อย ในใจพูดขึ้น: ใครให้พี่พูดซี้ซั้ว ตอนนี้ไม่รู้จะทำไงแล้วล่ะสิ

เฉิงเซี่ยนกับหนานซ่งเดินตรงไปที่รถ จี้อวิ๋นรีบตามหลังไปอธิบาย “โอ๊ย ฉันไม่ได้หมายความว่าแบบนี้! ฉันจะไม่ชอบดวงตาของพี่ได้ไง? ฉันชอบดวงตาพี่ที่สุด! ฟู่ยวี่อะไรนั่น ตาเป็นต้อ ฉันไม่ชอบสักนิด……ใครชอบเขาก็ตาบอดแล้วล่ะ ฉันจะตาถั่วขนาดนั้นได้ไง? ดวงตาพี่เฉิงของฉันน่ะไม่รู้ว่าสวยกว่า~~แค่ไหน!!!”

ได้ยินจี้อวิ๋นอวยเฉิงเซี่ยนจนโอเวอร์มาตลอดทาง หนานซ่งขนลุกไปทั้งตัว เรื่องความอ้อนความน่ารัก พี่น้องอย่างพวกเขารวมตัวกันก็ไม่เป็นคู่ต่อสู้ของพี่สี่หรอก เก่งเกินไปแล้ว เทียบกับพี่สี่ เธอคิดว่าตัวเองไม่เหมือนผู้หญิงเลย

หลัวกังขับรถ ก็โดนบังคับให้ได้ยิน เกือบจับพวงมาลัยไม่อยู่ตั้งหลายที มือก็กำลังสั่น

หนานซ่งขำเงียบๆ หลายที แล้วพูดกับเฉิงเซี่ยนที่ไม่แยแสเลยว่า “พี่เฉิง พี่ให้อภัยเขาเถอะ ไม่งั้นฉันจะอ้วกบนรถแล้ว”

เฉิงเซี่ยนมองจี้อวิ๋นกะพริบตาไร้เดียงสาเหมือนนกกระทา ซุกตัวในอ้อมแขนเขาเหมือนอยู่กันตามลำพัง แล้วพูดขึ้น “หยุดเถอะ”

จี้อวิ๋นดวงตาเป็นประกายทันที “พี่ไม่โกรธฉันแล้วเหรอ? ”

เฉิงเซี่ยนพูดเรียบๆ “กลับถึงโรงแรมก่อน ค่อยโกรธต่อ”

“……”

จี้อวิ๋นดันตัวขึ้นมาเล็กน้อย มองเขาอย่างขอร้อง “แต่ฉันหมดคำจะพูดแล้วทำไงดี? ”

“ไม่เป็นไรหรอก”

ดวงตาลุ่มลึกของเฉิงเซี่ยนจ้องมองเขา “เธอยังมีตัว”

“……” จี้อวิ๋นทำสีหน้าไม่ดี

พี่ผู้หญิงที่อยู่แผนกต้อนรับก้มศีรษะลง พยายามกลั้นยิ้ม และเสียดายอย่างอดไม่ได้

โอ๊ย น้องผู้ชายหน้าตาดีแบบนี้ เสียดายมีเจ้าของแล้ว และไม่รู้ว่าสาวคนไหนโชคดีขนาดนี้?

การประท้วงของหนานซ่งไม่ได้ผล จี้อวิ๋น ‘บังคับ’ ให้แผนกต้อนรับจองห้องแฝดข้างๆ หนานซ่งให้กับเขา หนานซ่งถอนหายใจจากก้นบึ้งจิตใจ จบเห่แล้ว แล้วต่อไปกลางคืนจะนอนหลับได้ยังไงล่ะ ถ้ายวี่จิ้นเหวินอยู่ด้วย พวกเขาอาจจะต่อสู้กัน แล้วเธอจะทำยังไงล่ะ?

ดันกระเป๋าเดินทางเข้ามาในลิฟต์ หนานซ่งไม่ลืมเตือนพี่สี่ “ตอนกลางคืนพวกพี่เบาๆ หน่อยนะ อย่ารบกวนการนอนของฉัน”

“ดูเธอพูดสิ เรามาเที่ยวกันนะ ไม่ได้มา ‘ทะเลาะ’ กัน”

จี้อวิ๋นล็อกคอหนานซ่งอีกครั้ง แล้วสั่งสอนเธอ “อีกอย่างนะ เธอหยุดพูดไร้สาระข้างนอกได้ไหม ฉันก็มีศักดิ์ศรีนะ? ”

หนานซ่งส่งเสียงเฮอะๆ “พี่พูดสิ่งที่พูดได้แล้วก็พูดไม่ได้ออกไปหมดแล้ว ยังมาโทษฉันอีก? ”

“ฉันพูดเรื่องของฉัน แต่เธอพูดไม่ได้นะ……”

สองพี่น้องเถียงกันตลอดทาง มาถึงชั้นห้อง จี้อวิ๋นก็เข็นกระเป๋าเดินทางตัวเองเข้าไปในห้อง แล้ววิ่งไปหาหนานซ่ง

“วันนี้เธอต้องถ่ายละครไหม? ”

“อืม” หนานซ่งเปลี่ยนรองเท้า เปิดฝาขวดน้ำแร่ดื่มสองสามอึก แล้วพูดขึ้น “วันนี้บ่ายมีเรื่องหนึ่ง”

“กี่โมง? ”

“ไปตอนสี่โมงได้”

“งั้นก็ทัน”

จี้อวิ๋นมองดูเวลา จากนั้นก็พูดอย่างตื่นเต้น “รีบหน่อย เอาชุดเธอออกมา แล้วช่วยฉันเลือกตัวหนึ่ง”

ใบหน้าหนานซ่งมีเครื่องหมายคำถาม “หมายความว่าไง? พี่จะใส่……ชุดของฉัน?"