สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 763

ที่กองถ่ายมีคนเพิ่มขึ้นมาก บอดี้การ์ดจำนวนมากดูเหมือนกำลังถ่ายภาพยนตร์ดัง ทุกคนล้วนมีใบผ่านทาง ลายนิ้วมือก็ถูกบันทึก บรรยากาศตึงเครียดทำให้พวกเขารู้สึกเกิดเรื่องใหญ่ หรือไม่ก็คนใหญ่คนโตกำลังจะมา ไม่นานนัก ด้วยความคาดหวังของทุกคน ผู้กำกับหูจิ่งเฉิน ผู้อำนวยการผลิตหลินเจวี๋ย นักแสดงนำหนานซ่ง และกลุ่มที่ปรึกษายวี่จิ้นเหวินก็มาที่นี่ ด้านข้างมีเพิ่มสามคน แค่มองจากไกลๆ ก็รู้สึกออร่าไม่ธรรมดา

“นั่นใครน่ะ? เพื่อนผู้กำกับหลินหรือว่าเพื่อนประธานหนาน ดูท่าทางสนิทสนม……”

“หน้าตาดีมาก หรือเป็นนักแสดงด้วยเหมือนกัน?”

“น่าจะไม่ใช่……ออร่านี้ ยิ่งเหมือนพวกเจ้าพ่อ”

รองผู้กำกับและการถ่ายภาพ ศิลปะการต่อสู้และโค้ช จำหนานหนิงซงและลั่วอินได้ ดวงตาตกใจกำลังจะถลนออกมา รีบเข้ามาทักทาย

พวกเขาคือคนเก่าแก่ในกองถ่าย จะไปทั่วทุกที่กับหลินเจวี๋ยตลอดทั้งปี และเป็นพนักงานอาวุโสในบริษัทหนานซิงเอ็นเตอร์เทนเม้นท์ จะไม่รู้จักเจ้านายคนก่อนได้ยังไงล่ะ?

หลินเจวี๋ยและหนานซ่งไม่ได้แนะนำตัวอย่างพิถีพิถัน เมื่อทุกคนเห็นท่าทางนี้ ก็รู้ว่าคนที่มานั้นไม่ธรรมดา

เหล่านักแสดงก็ต่างลุกขึ้นมาทักทาย ลั่วอินและหนานหนิงซงยิ้มเป็นมิตรให้พวกเขา

หนานซ่งอดถอนหายใจไม่ได้ “ฉันบอกแล้วว่าพวกคุณไม่ต้องมา ทำให้บรรยากาศกองถ่ายแปลกๆ เลย เดี๋ยวจะถ่ายยังไง?”

“จะถ่ายยังไงก็ถ่ายไป เธอเองแสดงไม่ดี จะมาโทษเรางั้นเหรอ?” ลั่วอินพูด

หนานซ่งไม่พอใจ “ใครแสดงไม่ดี คุณทำได้คุณก็มาทำ!!”

“ได้ยินไหมเสี่ยวจิ่ง?”

ลั่วอินพูดกับหูจิ่งเฉิน “เดี๋ยวถ้าหล่อนแสดงไม่ดี ฉันแสดงเอง! แล้วเดี๋ยวพวกนายค่อยไปเพิ่มอายุตัวละครอีกสิบปีก็ได้”

หูจิ่งเฉินยิ้มสดใสบนใบหน้า แล้วพูดตอบ “ได้สิ”

ล้อเล่นกันได้ แต่เมื่อถ่ายทำจริงขึ้นมาก็เคร่งขรึมและจริงจังมาก

เพื่อไม่เป็นการกดดันวัยรุ่น ‘ผู้อาวุโส’ แต่ละคนก็ออกไปไกลหน่อย นอนบนเก้าอี้อาบแดด ขณะที่คุยเล่นกัน

ลั่วอินไม่อยากให้แดดส่องหน้า จึงยืมหมวกฝรั่งเศสอันแสนโอ้อวดมากันแดดจากฝ่ายอุปกรณ์ มองหูจิ่งเฉินที่เทียวไปเทียวมาในกองถ่าย อธิบายบทละครให้นักแสดงฟังอย่างจริงจังและกำหนดการอย่างเชี่ยวชาญ ก็พูดกับหลินเจวี๋ยว่า “เสี่ยวจิ่งเหมือนนายตอนเด็กๆ เลย กำกับได้ดีมาก และทำให้ฉากเป็นธรรมชาติด้วย”

หลินเจวี๋ยไม่ถ่อมตัวสักนิด “แน่นอน ไม่ต้องดูก็รู้ว่าลูกศิษย์ใคร”

ดูเหมือนจะชมลูกศิษย์ แล้วก็เหมือนกำลังชมตัวเองด้วย

ลั่วอินทำเสียง “ชิ” เหลือบมองเขา “อย่ามา ตอนแรกที่นายจะรับเขา ฉันรู้สึกว่านายไม่สบายใจเท่าไร”

หลินเจวี๋ยเอียงศีรษะ “หมายความว่าไง? ฉันไม่สบายใจยังไง?”

ลั่วอินดื่มชาผลไม้ ขี้เกียจพูดกับเขา “นายไปถามอาซงสิ”

หลินเจวี๋ยเอียงศีรษะไปทางหนานหนิงซงอีกครั้ง

หนานหนิงซงยิ้มแล้วพูดขึ้น “ลูกศิษย์นายเมื่อก่อน ไม่ได้หล่อแบบนี้”

หลินเจวี๋ยเลิกคิ้ว “เพราะอันนี้เหรอ?”

“นี่ยังไม่พอเหรอ?”

ลั่วอินเหลือบมองเขา “อย่าเสแสร้งเลย ตอนแรกทำไมเราถึงเป็นเพื่อนกัน ก็เพราะชอบคนหน้าตาดีกันหมดไม่ใช่หรือไง”

หลินเจวี๋ยได้ยินดังนั้น ก็ยิ้มร้ายกาจ “งั้นเหรอ? แสดงว่าฉันก็หน้าตาดีมากในสายตาคุณ? แล้วทำไมตอนนั้นคุณไม่เตะพี่ซง แล้วคบกับฉันล่ะ?”

“ไร้สาระ ก็เพราะตอนนั้นนายไม่หล่อเท่าสามีฉันยังไงล่ะ ใช่ไหมสามี?”

หนานหนิงซงพยักหน้า “อืม”

“……”

หนานซ่งยิ้มยิงฟัน

“ดีอะไรกัน คุณดูแล้วเหรอถึงบอกว่าดี” ลั่วอินแฉสามี “พ่อเธอน่ะดูได้ไม่นานก็หลับแล้ว กรนด้วย”

“ฉันไม่ได้กรน” หนานหนิงซงชี้ไปที่หลินเจวี๋ย “เจ้าหลินต่างหากที่กรน”

หลินเจวี๋ยพูดขึ้น “ฉันนอนหลับไม่เคยกรนนะ เสี่ยวจิ่งเป็นพยานได้”

หูจิ่งเฉินหน้าแดงเล็กน้อย ก้มหน้าทานอาหารไม่พูดอะไร เตะหลินเจวี๋ยเบาๆ ใต้โต๊ะ หลินเจวี๋ยยิ้ม แล้วตักซุปเนื้อแกะมาวางตรงหน้าเขา

ยวี่จิ้นเหวินก็ตักให้หนานซ่งหนึ่งชาม

หนานซ่งมองลั่วอิน “แล้วคุณได้ดูไหม?”

“ตั้งแต่เธอเกิดมา ฉันก็ดูเธอทุกวันดูจนพอแล้ว จะดูทำไมอีก”

ลั่วอินพูด “ฉันดูเสี่ยวจิ่ง ดูเฮ่อเซิงดีกว่า คนหล่อเยอะแบบนี้เจริญหูเจริญตาฉันมาก”

หูจิ่งเฉินและเฮ่อเซิงยกชามขึ้นคำนับลั่วอิน

หนานซ่งหงุดหงิดใจ

เธอรู้ แม่เธอเป็นเพศตรงข้ามมาตลอด ไม่ใช่เป็นแม่!

ในสายตามีแต่คนหล่อ มีลูกสาวอย่างเธอที่ไหนกัน?

“ฉันดูแล้ว ฉันดูอยู่ตลอดล่ะ” ยวี่จิ้นเหวินชมภรรยาตัวเองโดยไม่ต้องพยายาม “เสี่ยวซ่งของฉันแสดงได้เยี่ยมมาก สุดยอด……”

ยังพูดไม่จบ ก็โดนหนานซ่งปิดปากไว้ ปิดปากเขาด้วยมือ

เธอยังกระอักกระอ่วนไม่พอหรือไง……