สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 770

พ่อครัวใหญ่ของคฤหาสน์ยวี่ทำอาหารเสฉวนได้เยี่ยมมาก หนานซ่งเรียกน้ำย่อย ตอนค่ำทานไปเยอะมาก

เดิมทีจะไปเดินเล่นในสวนเพื่อย่อยอาหาร แต่ยวี่จิ้นเหวินพูดว่าวันนี้อากาศไม่ดีไม่ให้เธอออกไป

ผลปรากฏว่าด้านนอกมีหิมะตกลงมาอย่างรวดเร็ว หนานซ่งอยู่ไม่ติดแล้ว เธออยากจะะออกไปดูหิมะ

ยวี่จิ้นเหวินเอาชนะเธอไม่ได้ เขาจึงจับเธอห่อไว้แน่น แล้วพาเธอออกไปเดินเล่น ดีใจได้ครู่หนึ่ง น่าเสียดายที่หิมะตกไม่หนัก อยู่ในอากาศครู่หนึ่งก็ละลาย หนานซ่งจับเกล็ดหิมะด้วยฝ่ามือ แล้วพูดอย่างรู้สึกเสียดาย “ถ้าตกหนักกว่านี้สักหน่อยก็คงดี ฉันอยากปั้นตุ๊กตาหิมะแล้ว”

เขามองดูใบหน้าแดงเย็นของเธอ ยวี่จิ้นเหวินสวมหมวกให้เธอแล้วปิดหน้าไว้ “ไม่แน่พรุ่งนี้เธอตื่นขึ้นมา อาจจะมีตุ๊กตาหิมะรอเธออยู่แล้ว”

ไม่รอให้หนานซ่งพูด ยวี่จิ้นเหวินจับมือเย็นเฉียบของเธอ สีหน้าเคร่งขรึมในทันที

“ด้านนอกหนาวเกิน เดี๋ยวจะเป็นหวัดเอา ต้องกลับกันแล้ว”

เขาอดไม่ได้ที่จะพูด แล้วอุ้มเธอกลับบ้าน

เมื่อเดินเข้าห้องรับแขกก็สัมผัสได้ถึงความร้อน หนานซ่งคันจมูก แล้วจามออกมาเสียงดัง

ยวี่จิ้นเหวินสีหน้าเปลี่ยน คนรับใช้ยิ่งประหม่ามากกว่า ไม่ต้องให้คุณชายสั่ง พวกเธอรีบไปต้มน้ำขิงให้หนานซ่งดื่ม

หนานซ่งไม่ได้อยู่ที่สวนกุหลาบก็ยังหลบการโดนกรอกน้ำขิงไม่ได้ เธอดื่มไปเต็ม ๆ หนึ่งถ้วย หน้าท้องที่เพิ่งหายไปกลับยื่นออกมาอีก

คืนนี้ถ้าไม่ออกกำลังกาย พรุ่งนี้เช้าตื่นมาจะต้องอ้วนอย่างน้อยหนึ่งกิโลแน่

เธอแอบครุ่นคิด

เดิมทีวางแผนจะไปฟิตเน็ตเพื่อเรียกเหงื่อ ยวี่จิ้นเหวินกลับเป็นกังวลว่าเธอเหงื่อออกแล้วจะโดนลมโกรกเอาง่าย ๆ จึงไม่ให้เธอไป เขาอุ้มเธอขึ้นชั้นบนแล้ววางเธอลงในบ่อน้ำพุร้อน

ห้องน้ำหลักมีอ่างอาบน้ำที่ใหญ่เป็นพิเศษ ใหญ่กว่าขนาดในโรงแรมสองเท่า แถมยังสามารถเปลี่ยนเป็นโหมดน้ำพุร้อนได้

ฤดูหนาวแช่น้ำพุร้อนสบายที่สุดแล้ว เพียงครู่หนึ่งร่างกายของหนานซ่งก็ฟื้นฟูขึ้น

ยวี่จิ้นเหวินวางเธอลงด้านใน ก็ออกมา ในตอนที่เขากลับพาไม่เพียงแต่เอาไวน์แดงและแก้วสูงมา ยังเอาโทรศัพท์มือถือของเธอเข้ามาด้วย

“โทรศัพท์” ยวี่จิ้นเหวินยื่นโทรศัพท์ให้เธอ

หนานซ่งถาม “ใครน่ะ?”

ยวี่จิ้นเหวิน “น้าสะใภ้”

เฮ่อเสี่ยวเหวินได้ยิน “น้าสะใภ้” จากอีกฝ่ายของโทรศัพท์ย่างชัดเจน เธอรู้สึกตกใจก่อน จากนั้นก็หน้าร้อนผ่าว

แม้แต่ประธานยวี่ที่เย็นชาสงบเสงี่ยมก็ยังเรียกเธอแบบนี้ หรือว่าในสายตาของพวกเขา เธอถูกหวังเผิงกำไว้อยู่หมัดแล้ว?

ความคิดนี้แวบผ่านในหัว เสียงของหนานซ่งดังขึ้นต่อ “น้าสะใภ้ มีเรื่องอะไรคะ?”

ครั้งนี้เฮ่อเสี่ยวเหวินหน้าแดงจริงๆ จากนั้นก็ตะโกนบอกเธอ “อย่าเรียกมั่ว ๆ”

“เรียกมั่วอะไร เธอย้ายเข้าบ้านคุณน้าแล้วไม่ใช่เหรอ คืนดีกับเขาแล้วยัง?

หนานซ่งเห็นยวี่จิ้นเหวินเปิดขวดไวน์ ก็อดไม่ได้ที่อยากจะดื่ม เธอยื่นมือออกไปหาเขา ยวี่จิ้นเหวินกลับบอกว่าต้องหมุนไวน์ก่อนแล้วค่อยว่ากัน

เฮ่อเสี่ยวเหวินกลับเงียบไป “ใครบอก? น้าของเธอบอกเธอเหรอ?”

“เขาไม่ได้พูดอะไร ครั้งที่แล้วฉันโทรหาเขาแล้วถามถึงเธอ เขาบอกว่าเธออยู่บ้าน”

หนานซ่งฟังความหมายที่แฝงอยู่ออก จึงถามลองเชิง “ทำไม นานขนาดนี้แล้ว พวกเธอยังไม่ดีกันเหรอ?”

หนานซ่งคิดถึงความสวยและรูปร่างของเฮ่อเสี่ยวเหวิน ถ้าทำบล็อกเกอร์ขายของหรือด้านความงามอะไร รับรองว่าจะต้องได้เงินเยอะกว่าตอนนี้

แต่ครอบครัวของเธอคงไม่อนุญาตให้เธอไปทำเรื่องแบบนี้ คุณน้าหวังผิงก็อาจจะไม่อยากให้เธอ “ขายหน้าตา”

“ไม่คุยกับเธอแล้ว ด้านนู้นเรียกฉันแล้ว รอให้เธอกลับเมืองหนานเรียกจิงจิงกับเสี่ยวโยว พวกเราหาเวลารวมตัวกัน”

เฮ่อเสี่ยวเหวินวางสายโทรศัพท์

หนานซ่งกำโทรศัพท์มือถือแล้วถอนหายใจ

ยวี่จิ้นเหวินยื่นแก้วไวน์ให้เธอ “ทำไมเหรอ? คุณน้ากับน้าสะใภ้ความสัมพันธ์คืบหน้าได้ไม่ดี?”

“อย่าพูดถึงเลย คนหนึ่งนิ่งเงียบ อีกคนอัดอั้นไว้ ใครก็ไม่เป็นฝ่ายรุก มันน่าทุกข์ใจจริง ๆ”

“ไม่ต้องทุกข์ใจ

ยวี่จิ้นเหวินปลอบใจเธอ “ถึงแม้คนหนึ่งนิ่งเงียบอีกคนอัดอั้นไว้ แค่เพียงในใจมีอีกฝ่าย ไม่ช้าก็เร็วสิ่งกีดขวางนั้นจะถูกทำลาย”

หนานซ่งจิบไวน์แดง “หวังว่าจะเป็นแบบนั้น”

แช่น้ำเสร็จ เธออาบน้ำ หนานซ่งเดินออกมาจากห้องอาบน้ำ ไปที่ห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าเพื่อเปลี่ยนชุดนอน ถึงนึกขึ้นได้ว่ากระเป๋าเดินทางที่เธอพากลับมายังไม่เปิดออก

เมื่อเปิดกระเป๋าเดินทาง กำลังจะเอาของข้างในออกมา ก็เห็นชุดนอนสองสามชุดที่ใส่อยู่ในถุง

พี่สี่เลือกให้เธอ

หนานซ่งความคิดหนึ่งผุดขึ้น คืนนี้ไม่ใช้ แล้วจะใช้ตอนไหน?