สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 771

หนานซ่งลังเลเล็กน้อยกับชุดนอนสามชุด เป็นเพราะตอนเย็นกินเยอะไปหน่อย พุงป่องออกมาเล็กน้อย กลัวว่าจะคุมชุดตัวเล็กนั้นไว้ไม่อยู่ เธอเลือกชุดสายเดี่ยวสีแดงสวมใส่ ยวี่จิ้นเหวินเดินเช็ดผมออกมาจากห้องอาบน้ำ “ภรรยา ช่วยฉัน...”

หลังจากที่ได้เห็นหนานซ่ง เสียงก็หยุดกะทันหัน

เมื่อเห็นว่ายวี่จิ้นเหวินตกตะลึง ท่าทางมึนงง หนานซ่งรู้สึกขำนิดหน่อย

แต่เมื่อเห็นว่าจะทำลายบรรยากาศนี้ไม่ได้เด็ดขาด เธอตั้งสติในทันที เธอวางมือบนตู้เสื้อผ้าเบา ๆ แล้วทำรูปร่างเว้า “S”

“เป็นยังไงบ้าง สวยไหม?”

ก่อนหน้านี้ให้เขาดูเวอร์ชันรูปภาพ วันนี้ให้เขาดูเวอร์ชันแสดงสด

ยวี่จิ้นเหวินยิ้มมุมปาก ดวงตาสีเข้มเปล่งประกาย เหมือนกับ...ไม่สามารถใช้คำว่าสวยธรรมดา ๆ อธิบายออกมา

เขาเดินเข้าไป แสดงการกระทำให้เธอเห็น

***

ก่อนที่จะสวมใส่ชุดนอนนี้ หนานซ่งคิดไม่ถึงว่ามันจะนำพลังยิ่งใหญ่ขนาดนี้มาให้

เมื่อก่อนพี่สี่ชอบพูดว่าเอวของเขาชอบหนีออกจากบ้าน หนานซ่งรู้สึกว่า...เอวของเธอก็จะหนีออกจากบ้านแล้วเหมือนกัน

ในตอนที่เสร็จสิ้นไปไม่รู้กี่รอบ หนานซ่งหมดแรงจนขอความเมตตา เธอสะลึมสะลือหลับไปจนถึงตอนเช้า

ตอนที่ตื่นมาด้านข้างไม่มีใครอยู่แล้ว หนานซ่งลืมตา คิดไม่ถึงว่าจะไม่มี “บริการหลังการนอน?”

差评！

รีวิวแย่!

หนานซ่งจดบัญชีของยวี่จิ้นเหวินเงียบ ๆ จากนั้นก็ลูบเอวของตัวเอง อืม ยังถือว่าเชื่อฟังอยู่ หนีออกจากบ้านแล้วก็กลับมาเอง

ก็แค่...ปวดนิดหน่อย แล้วก็อ่อนแรง

หนานซ่งเกาหลัง เธอลุกจากเตียงด้วยขาที่อ่อนแรงเช่นกัน จากนั้นก็เดินไปเปิดผ้าม่าน แล้วขยี้ตา เธอพบว่าด้านนอกเต็มไปด้วยหิมะน้ำแข็งแล้ว เมื่อคืนที่เมืองเป่ยหิมะตกหนัก รอบ ๆ เต็มไปด้วยสีขาวโพลน หนานซ่งมองดูจนตาสว่าง

เธอรีบล้างหน้าแปรงฟัน สวมเสื้อไหมพรมยาวตัวหนึ่ง แล้วคว้าเสื้อแจ็กเกตขนเป็ดวิ่งออกไป

“คุณนายคะ ใส่รองเท้าค่ะ!” คนรับใช้ตะโกนอย่างร้อนใจอยู่ด้านหลัง

หนานซ่งไม่ทันได้เปลี่ยนรองเท้า เธอสวมรองเท้าแตะผ้าฝ้ายเหยียบหิมะ แต่จู่ ๆ กลับพบร่างสูงผอมเพรียวอยู่ในสวน

ยวี่จิ้นเหวินกำลังทำงานอยู่ ในมือถือจอบสีแดง เขากำลังพรวนหิมะ

และตรงหน้าเธอ คือตุ๊กตาหิมะตัวใหญ่เหมือนหมี

หนานซ่งตกตะลึง จู่ ๆ ก็นึกถึงเมื่อคืนที่เธอพูดว่าอยากปั้นตุ๊กตาหิมะ เขาพูดว่า “ไม่แน่พรุ่งนี้เช้าเธอตื่นมาก็อาจจะเห็นตุ๊กตาหิมะก็ได้”

เธอคิดว่าเขาพูดลอย ๆ ไม่ได้เก็บใส่ใจ แต่คิดไม่ถึงเขาปั้นตุ๊กตาหิมะให้เธอจริง ๆ

ยวี่จิ้นเหวินรู้สึกว่าพอประมาณแล้ว จึงโยนจอบไปด้านข้าง ยื่นมือออกไปกดหิมะบนตัวตุ๊กตาหิมะ เมื่อเอียงหน้า ก็เห็นเงาสีแดง

หนานซ่งสวมเสื้อแจ็กเกตสีแดงสั้น ในโลกที่เต็มไปด้วยสีขาวหิมะ ดูสะดุดตา สดใสเป็นพิเศษ

ดูละเอียดอ่อน น่ารัก

ยวี่จิ้นเหวินยิ้มมุมปาก “ทำไมตื่นเช้าขนาดนี้ ไม่นอนนานกว่านี้สักหน่อย ตุ๊กตาหิมะไม่ละลายหรอก”

เทียบกับตุ๊กตาหิมะที่ทำให้เธอใจสั่น นั่นก็คือรอยยิ้มที่หล่อเหลาและอ่อนโยนของเขา

หนานซ่งทนได้ซะที่ไหน เธอวิ่งไปทางเขา แล้วกระโดดขึ้นตัวเบา ยวี่จิ้นเหวินรีบยื่นมือออกไปกอดเธอไว้

“ไอหยา!” ยวี่จิ้นเหวินมือหนึ่งรองรับก้นของเธอไว้ อีกมือหนึ่งจับไปด้านล่าง ก็รู้สึกได้ถึงขาเรียวลื่นของเธอ

เมื่อครู่เธอยืนอยู่ตรงนั้นเขาไม่ได้สังเกตว่าเธอใส่แค่เพียงเสื้อไหมพรม แต่ด้านล่างไม่ได้ใส่กางเกง แม้แต่ถุงเท้าก็ไม่ได้ใส่

ยวี่จิ้นเหวินขมวดคิ้ว “ไม่หนาวเหรอ?”

“ไม่หนาว” หนานซ่งก้มหน้าลงบนบ่าของเขา หัวใจของเธออบอุ่นเพราะเขา จะรู้สึกหนาวได้ยังไง

คนรับใช้ยืนถือรองเท้าบู๊ตยืนอยู่ไม่ไกล กลัวว่าคุณนายเท้าจะแข็งเอา แต่เมื่อเห็นฉากรักสุดซึ้งของทั้งคู่ ก็ไม่กล้าเข้าไปรบกวน

ยวี่จิ้นเหวินยกของหวานที่เพิ่งนึ่งใหม่ออกมาจากห้องครัว แล้วส่ายหน้า “ไม่ใช่ฉัน ซูยินมั้ง”

หนานซ่งที่เป็นคนบ้าบิ่นในบ้าน ถามในกลุ่มโดยตรง 【ใครใช้ให้นายเข้ามา @โชคลาภ】

โชคลาภไม่พูด แล้วส่งรูปที่ถ่ายคู่กับตุ๊กตาหิมะมา แถมถ่ายติดซูยินที่ยืนหน้ามุ่ยอยู่ข้างหลังแล้วโอบแขนเธอ

น้องหก:【...】

คนหน้าด้าน! แผลเพิ่งหายก็เริ่มกระโตกกระตาก

เสี่ยวยินส่งข้อความมา: 【เขาเอาโทรศัพท์ฉันลากตัวเองเข้ากลุ่ม ฉันจะเตะเขาออกไปเดี๋ยวนี้】

จากนั้นโชคลาภ: 【ไม่เอานะ!】

โชคลาภ: 【ปล่อยฉันเถอะ!】

โชคลาภ: 【ทุกคนลาก่อน!】

หลังจากส่งอีโมจิมาสามรูป พี่โชคลาภก็หมดแรงดิ้นรนถูกเตะออกจากกลุ่มแบบนี้

วินาทีต่อมา เขาโทรวิดีโอมา

หนานหนิงซ่งขมวดคิ้ว เธอขี้เกียจจะรับ เขายื่นไปให้ยวี่จิ้นเหวิน เธอใช้ตะเกียบคีบซาลาเปาไวน์ขาวอวบอ้วนขึ้นกิน

ยวี่จิ้นเหวินรับสาย หน้าใหญ่ของฟู่ยวี่โผล่มา ร้องไห้สะอึกสะอื้น “เพื่อนรัก ภรรยาของนายรังแกฉัน!”

“ฉันเห็นแล้ว” ยวี่จิ้นเหวินยิ้ม “ดีจริง”

เมื่อคิดถึงตอนนั้นที่เขาต้องใช้ความพยายามมากแค่ไหนเพื่อที่จะเข้ากลุ่มตระกูลหนาน เสียชีวิตไปสองครั้ง แล้วฟู่ยวี่มีสิทธิอะไรพูดว่าเข้ากลุ่มก็เข้า? ไม่มีหลักการนี้

ฟู่ยวี่ชูนิ้วกลางให้เขา “นายพูดภาษามนุษย์อยู่ไหม?”

หนานซ่งเหลือบมองไป เขารีบเก็บมือลงอย่างหวาดกลัว ใบหน้าเศร้าสร้อย “เสี่ยวซ่ง เราไม่ทำแบบนี้กันนะ”

ขี้เกียจจะสนใจความน่าสงสารของเขา หนานซ่งมองฟู่ยวี่ แล้วพูดลอย ๆ ประโยคหนึ่ง “นายอ้วนขึ้นเหรอ?”