สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 785

การ์ดอวยพรสองใบที่มาอย่างกะทันหัน ทำให้บรรยากาศที่มีชีวิตชีวาในตอนแรกเงียบลงในทันที

ภายในห้องรับแขก มีเพียงเสียงของพิธีกรที่ฮึกเหิมดังขึ้นจากโทรทัศน์ชั่วขณะหนึ่ง ทุกคนเงียบไป

การ์ดของซ่งซีคำพูดสั้นกะทัดรัดแต่กินความครอบคลุม มีเพียงแค่คำอวยพรปีใหม่ แต่กลับทำให้คนรู้สึกถึงความเจตนาร้าย

ส่วนภาพวาดของเซียวเอิน ทุกคนล้อมรอบเข้ามาดู ดูอยู่นานมาก

พวกเขาสามารถจำผู้หญิงในภาพวาดได้อย่างรวดเร็ว นั่นคือลั่วอินอย่างไม่ต้องสงสัย และนั่นก็คือเธอในตอนวัยรุ่น

อันที่จริงลั่วอินในตอนนี้กับตอนวัยรุ่นไม่ต่างกันมาก กาลเวลาอ่อนโยนต่อเธอมาก แทบไม่ทิ้งร่องรอยไว้บนใบหน้าของเธอ แต่ผู้หญิงในภาพวาดยังคงแตกต่างจากลั่วอินในปัจจุบันเล็กน้อย ผู้หญิงในภาพวาดแม้จะเป็นเพียงภาพเหมือน แต่สามารถเห็นคิ้วและดวงตาที่แหลมคมของเธอได้

“แม่ครับ” ไป๋ลู่ยวี๋อดพูดขึ้นไม่ได้ “แม่ตอนวัยรุ่น สวยหยาดเยิ้มมากเลยนะ”

ทุกคนมองไปทางลั่วอิน แอบพยักหน้าในใจ

ลั่วอินกลับเม้มปาก ปิดปากเงียบ

เธอสวมเสื้อผ้าสีแดง ผมดำยาวไปถึงเอว ขาตรงเรียวยาว สายตาที่เฉียบคม ทำให้เธอดูเหมือนใบมีดที่สวยงามมาก

เทียบกับรูปลักษณ์ที่มีเสน่ห์ยั่วยวนในตอนวัยรุ่น ลั่วอินในตอนนี้เรียกได้ว่าเป็นผู้หญิงมีคุณธรรมอ่อนโยนกว่ามาก

นี่คือหนานหนิงซงและลูก ๆ ‘เปลี่ยนแปลง’ เธอวันแล้ววันเล่า ให้เธอลบล้างความเป็นศัตรูความโหดร้ายในวัยเด็กของเธอ กลายเป็นคนที่แท้จริง

ลั่วอินมองดูตัวเองในตอนวัยรุ่น เธอตะลึงเล็กน้อย เกือบจะจำตัวเองไม่ได้

ควีนโพแดง พระแม่มารี ชื่อเหล่านี้ คืออุบายที่เซียวเอินใช้ปกครองเมืองตงเจิ้น และเธอก็เป็นเพียงเครื่องมือในเส้นทางแห่งความทะเยอทะยานของเขา

แต่น่าเสียดายที่เธอในตอนนั้น ผ่านโลกมาไม่เยอะ ยังไม่รู้วิธีแยกแยะระหว่างจริงและเท็จ

ตอนนี้เธอถอนตัวออกมา กลับตัวกลับใจ ลั่วอินกับคุณนายหนานคือสถานะของเธอในตอนนี้

“พี่อวี้ นั่นคือ...พี่เหรอ?”

เฮ่อเสี่ยวเหวินเห็นชายหนุ่มรูปหล่อในชุดสีฟ้าได้อย่างรวดเร็ว เธอจ้องมองและก็ไม่อยากเคลื่อนย้านสายตาไปไหนอีกเลย

หวังผิงตอบรับเบา ๆ “อืม”

หนานซ่งกับไป๋ลู่ยวี๋พากันถลึงตาโต “คุณน้า นี่คือคุณน้าเหรอ?”

ลั่วอินถูกเด็กดื้อเอะอะเสียงดังจนปวดหู ดูพวกเขาเหมือนไม่เคยเจอโลกภายนอกมาก่อน เธอขมวดคิ้วพูด “เอะอะอะไรกัน ฉันเคยให้พวกเธอดูรูปน้าของพวกเธอตอนเด็กไม่ใช่เหรอ?”

พวกเขาดูตอนเด็ก ในตอนนั้นหลานอวี้ยังเป็นเด็กน้อยอยู่ แต่คนบนรูปนี้ คือชายหน้าสวยชัด ๆ

ผมของหลานอวี้หยักศกเล็กน้อย และผมที่ยาวลงมากระจัดกระจายปล่อยตามสบาย ยากที่จะแยกแยะระหว่างชายหรือหญิง ดวงตาที่เรียวคม มีความโรแมนติกแต่ก็เย็นชา ดวงตาใสดุจน้ำพุ ผิวของเขาขาวผ่อง ริมฝีปากกลับแดงราวกับกลีบดอกพีช มุมปากเหมือนกับจะยิ้มแต่ก็ไม่ยิ้ม

ที่หูข้างซ้ายมีต่างหูไม้กางเขนสีเงินห้อยอยู่

ถ้าหากพูดว่าลั่วอินสวยหยาดเยิ้ม งั้นหลานอวี๋ก็คือคนสวยยั่วยวน เป็นนางฟ้าที่ตกไปอยู่ในโลกมนุษย์ มีความงามที่ไม่มีใครเทียบได้

เฮ่อเสี่ยวเหวินที่รู้สึกว่าตัวเองหน้าตาสวยมาเสมอ เมื่อได้เห็นหวังผิงเมื่อก่อน เธอรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจ

อยากพูดเพียงแค่: ท้ายที่สุดฉันไม่คู่ควร

ทุกคนจมอยู่ในความงามของหลานอวี้ไม่สามารถดึงตัวเองออกมาได้ชั่วขณะ จนกระทั่งยวี่จิ้นเหวินชี้ไปที่ชายหนุ่มที่สวมชุดคลุมสีขาวแล้วพูดขึ้น

“นี่ก็คือ...เซียวเอิน?”

ทุกคนเคลื่อนสายตาจากหลานอวี้ไปที่ชายชุดขาวที่ด้านขวาสุดของภาพ

กลับมาถึงห้อง ทั้ง ๆ ที่ดึกมากแล้ว แต่กลับไม่ง่วงสักนิด

พวกเขานอนอยู่บนเตียง ยวี่จิ้นเหวินเขย่าร่างเล็กในอ้อมแขนของเขา แล้วถามขึ้น “ซ่ง ไม่ง่วงเหรอ?”

หนานซ่งลืมตาขึ้น ส่ายหน้า “อยากนอน แต่นอนไม่หลับ”

“ฉันก็ด้วย”

ภายในห้องไม่ได้เปิดไฟ ภายใต้ความมืด เสียงของยวี่จิ้นเหวินยืดยาดแต่ชัดเจน “ฉันไปเปิดผ้าม่าน เราดูวิวกัน?”

หนานซ่งขยี้ตา แล้วตอบรับเสียงเบา “ตกลง”

ยวี่จิ้นเหวินพลิกตัวลงจากเตียง เปิดผ้าม่านออก นอกหน้าต่างเป็นคืนที่มืดสนิท ท้องฟ้าเต็มไปด้วยดวงดาว เวลานี้ยังมีดอกไม้ไฟที่เลือนราง

เขายืนอยู่ข้างหน้าต่าง ยวี่จิ้นเหวินยื่นมือไปทางหนานซ่ง “เสี่ยวซ่ง มานี่ ด้านนอกมีดวงดาวและก็ดอกไม้ไฟ”

หนานซ่งรู้สึกว่าน้ำเสียงของเขาตอนนี้เหมือนกับกำลังเกลี้ยกล่อมเด็กน้อย แต่ก็เหมือนถูกอาคมของเขา เธอเดินเข้าไปหาเขา ถูกเขาจับมือไว้ แล้วกอดเธอไว้ข้างหน้าตัว

ยวี่จิ้นเหวินกอดเธอไว้แน่น เขาวางคางลงบนไหปลาร้าของเธอ แล้วถามเสียงเบา “หนาวไหม?”

“นายกอดฉันอยู่ แน่นอนว่าไม่หนาว”

ยวี่จิ้นเหวินยิ้มอ่อน “งั้นฉันกอดแน่นกว่านี้หน่อย”

เขากอดหนานซ่งไว้แน่น ร่างกายของเธอบอบบาง อ่อนนุ่มขนาดนั้น เขาแทบจะรอไม่ไหวที่จะหลอมละลายรวมร่างกับเธอ

“ที่รัก” ยวี่จิ้นเหวินแนบข้างหูเธอ แล้วพูดเสียงเบา “ให้ผมนวดไหม?”