สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 815

ลั่วอินก็ไปมาส์กหน้าสงบจิตใจ

ตอนที่กลับมาหนานซ่งนั่งอยู่ตรงที่ที่เธอนั่งเมื่อครู่ เธอนั่งขัดสมาธิอุ้มโน้ตบุ๊กดูข้อมูลบนเว็บเพจต่อ เธอเห็นรูปรูปหนึ่ง เป็นฉากที่ประธานซ่ง ซ่งตงเซิงและกลุ่มนักธุรกิจผู้ร่ำรวยจากเมืองกั่ง เข้าตรวจสอบบริเวณสำนักชี เพราะว่าจะพัฒนาท้องที่จึงเคยออกข่าวด้วย

“เมื่อกี้ลูกโทรหาใคร?” ลั่วอินได้ยินเสียงคุยกันตอนที่อยู่ในห้องน้ำ

หนานซ่งพูด “หนูโทรหาหลินลู่ ถามเธอถึงเรื่องบางอย่าง”

เธอสีหน้าเคร่งขรึม หันโน้ตบุ๊กไปทางลั่วอิน หนูให้เธอดูรายงานข่าวในตอนนั้น

รายงานทางการว่ากันว่านักธุรกิจผู้ร่ำรวยนำโดยซ่งตงเซิงมีเมตตาจิตช่วยเหลือเพื่อนมนุษย์ และต้องการทำประโยชน์ให้ทุกคน

“โกหก!”

เมื่อลั่วอินเห็นรายงานก็ให้ความคิดเห็นคำเดียว แล้วพูดพึมพำเสียงเบา “พูดว่านักธุรกิจบอกหาได้กำไรจะดีกว่า ทำเป็นแสวงหาลาภยศอะไร”

“ประเด็นคือพวกเขาพูดโอ้อวดว่าจะพัฒนาที่ตรงนั้น ผ่านไปหลายปี ที่ตรงนั้นไม่มีการขยับขยายเลยสักนิด”

หนานซ่งกดแป้นพิมพ์สองสามครั้ง แล้วนำรูปเปรียบเทียบพื้นที่รอบสำนักแม่ชีเมื่อสิบปีก่อนและสิบปีหลังออกมา “แม่ดูสิ ตอนนี้กับเมื่อสิบปีก่อนไม่ต่างกันเลย เห็นได้ชัดว่าไม่มีการพัฒนา หลินลู่บอกว่าเธอรู้จักที่ตรงนั้น เธอเคบยได้รับรายงานคร่าว ๆ เพียงแต่สิบปีมานี้กำลังอยู่ในการตรวจสอบ ว่ากันว่าเนื่องจากปัญหาฮวงจุ้ยจึงไม่สามารถพัฒนาได้โดยไม่ได้รับอนุญาต สำนักแม่ชีก็เลยถูกตั้งไว้แบบนี้ แทบจะกลายเป็นสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าแล้ว”

ลั่วอินเงียบไม่พูดจา เธอมองดูรูปบนโน้ตบุ๊ก จากนั้นก็รีบหาข้อมูลพื้นที่ตรงนั้น สีหน้าของเธอเย็นชา น้ำเสียงก็เย็นชา “เกรงว่าจะไม่ง่ายขนาดนั้น ที่ดินผืนนี้มีภูเขาและแม่น้ำที่สวยงาม ทิวทัศน์ที่น่ารื่นรมย์ และเป็นที่พักผ่อนยามฤดูร้อนที่ดี เมืองกั่งคือพื้นที่ทองคำ คนในท้องถิ่นให้ความสนใจกับความเพลิดเพลิน

ถึงบนเขาจะยังไม่ได้รับการพัฒนา แต่พื้นที่แห่งนี้กลับได้รับการรักษาไว้อย่างดี เพียงเพราะฮวงจุ้ย?”

“ไม่มีทาง” หนานซ่งส่ายหน้า “นักธุรกิจให้ความสำคัญกับกำไร แค่เพียงเป็นสถานที่ที่สามารถทำกำไรได้ ต่อให้ฮวงจุ้ยไม่ดี ก็จะคิดหาวิธีทำให้มันดีขึ้น สุสานของเมืองกั่งเมื่อก่อนยังได้รับการพัฒนาแล้ว กับแค่สำนักแม่ชี? พวกนักธุรกิจไม่มีทางปล่อยไป”

“นี่เป็นที่ที่แปลกประหลาดจริง ๆ”

ลั่วอินเงียบอยู่ครู่หนึ่ง แล้วมองดูซูต๋าเหม่ยที่สวมใส่ชุดแม่ชี เธอไม่คิดว่าซูต๋าเหม่ยจะมีจิตใจแบบนั้นที่จะเปลี่ยนมานับถือศาสนาพุทธ

“ลูกถามหลินลู่แล้วไม่ใช่เหรอ หลินลู่ว่ายังไง?”

“หลินลู่ก็ไม่ค่อยแน่ใจ แต่ทุกครั้งที่ผู้ใหญ่ในตระกูลพูดถึงสำนักแม่ชี สีหน้าจะเปลี่ยนไปไม่เป็นธรรมชาติ และก็ไม่ให้คนรุ่นหลังไปที่นั่น พวกเขาขู่ว่าผีเฮี้ยน อาของหลินลู่เคยไปที่นั่นครั้งหนึ่ง เธอบอกว่าอาสะใภ้ของเธอโมโหมาก ทั้งสองคนเกือบจะหย่าร้างกัน” หนานซ่งพูด: “ฟังจากคำพูดของหลินลู่ คนท้องถิ่นเมืองกั่งพูดถึงสำนักแม่ชีสีหน้าจะเปลี่ยนไป โดยเฉพาะผู้หญิง เกลียดเข้ากระดูกดำ”

ลั่วอินยิ้มเยาะ “สถานที่ที่สามารถทำให้ผู้หญิงสามารถเกลียดเข้ากระดูกดำได้มีเพียงที่เดียว”

เธอเงยหน้ามองหนานซ่ง แล้วพูดอย่างมั่นใจ “ซ่องโสเภณี”

หนานซ่ง: “…”

มองดูสีหน้าของเธอ ลั่วอินพูด: “ทำไม ไม่เชื่อเหรอ? ถ้าอาจิ้นไปที่แบบนั้น เธอจะโมโหไหม?”

“เขาไม่มีทางไปหรอก” หนานซ่งถลึงตาโต “นอกจากเขาอยากจะตาย”

ลั่วอินหัวเราะคิกคัก “เห็นไหมล่ะ”

หนานซ่งถลึงตาโต “แม่ แม่หมายความว่าสำนักแม่ชีที่ซูต๋าเหม่ยอยู่ ไม่ใช่สำนักแม่ชีจริง ๆ?”

แต่เป็น…

ศีลธรรม ความละอาย มนุษยสัมพันธ์อะไร ไม่เคยอยู่ในสายตาของเธอ

เพราะว่าตั้งแต่เล็กจนโต เธอโตมาในที่สกปรกโสมมแบบนี้

“มีพ่อแม่แบบนี้ ซ่งซีก็ดวงซวยไปสิบชาติ”

หนานซ่งอดคิดไม่ได้ถึงความสำคัญของสภาพแวดล้อมในการเติบโต เธอพูดกับยวี่จิ้นเหวินด้วยสีหน้าเคร่งขรึม “ถ้าเรามีลูก จะต้องสั่งสอนเขาให้ดี อย่าปล่อยให้เขาโตเป็นต้นไม้ที่คดงอ ออกไปทำเรื่องเดือดร้อนให้ผู้อื่น ลูกคือความรับผิดชอบของพ่อแม่ นายว่าพวกเราจะสอนเขาให้ดีได้ไหม?”

“ได้สิ”

ยวี่จิ้นเหวินมองใบหน้าที่เป็นกังวลของเธอ แล้วยิ้มอย่างมีเลศนัย จากนั้นก็ดึงเธอเข้ามาในอ้อมกอด พูดอย่างอ่อนโยน “เด็กทุกคนมีความเป็นธรรมชาติของตัวเอง เรื่องนี้เปลี่ยนแปลงได้ยาก ขอแค่พวกเราให้ความรักกับเธอมากพอ แค่ปล่อยให้เธอเติบโตอย่างเป็นอิสระในสภาพแวดล้อมที่ดี เธอไม่จำเป็นต้องเชื่อฟังขนาดนั้น และก็ไม่จำเป็นต้องรู้ความเกินไป เพียงแค่สุขภาพร่างกายแข็งแรง เติบโตมาอย่างมีความสุขก็พอแล้ว เหมือนกับแม่ของเธอมีชีวิตที่สวยงามตลอดไป

หนานซ่งรู้สึกอุ่นใจกับสิ่งที่เขาพูด แล้วก้มหน้ามองท้องของตัวเอง “นายว่าทำไมเธอถึงยังไม่มีลาดเลา?”

เธอมองไปทางยวี่จิ้นเหวิน “หรือว่านายทำงานไม่หนักพอ?”

“...”

ยวี่จิ้นเหวินเลิกคิ้ว มือที่โอบเอวเธอรัดแน่นกว่าเดิม “คุณนายยวี่ ฉันสงสัยว่าเธอกำลังยั่วยุฉันอยู่”

ไม่ต้องสงสัย

หนานซ่งพูดในใจ: ฉันกำลังยั่วยุอยู่ แน่จริงก็เข้ามาสิ!