สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 816

ช่วงนี้หนานซ่งโทรหาลั่วจวินหังแทบทุกวัน และก็ไม่พูดว่าตัวเองอยากไปเมืองกั่ง

แต่ความคิดของเธอ ลั่วจวินหังจะไม่รู้เหรอ?

ลั่วจวินหังถูกหนานซ่งกวนใจจนแทบอยากจะกลับมาเมืองหนานจัดการเธอสักยก “เธออยากไปก็ไป ไม่จำเป็นต้องขอความเห็นจากฉัน”

“พี่ใหญ่ ดูพี่พูดสิ”

รอยยิ้มใสซื่อปรากฏบนใบหน้าของหนานซ่ง “พี่เป็นพี่ใหญ่ของฉัน ไม่ได้รับการยินยอมจากพี่ ฉันจะกล้าไปไหนมั่ว ๆ ได้ยังไง?”

ไม่มีการอนุญาตจากพี่ใหญ่ เธอไม่กล้าขยับเขยื้อนตัวไปไหนง่าย ๆ เมื่อก่อนไม่ใช่ว่าไม่เคยทำเรื่องแบบนี้มาก่อน ที่ตัดสินใจเองโดยไม่สนใจคำสั่งของพี่ใหญ่ ผลปรากฏว่าทำให้ลั่วจวินหังโมโหจริง ๆ อารมณ์เย่อหยิ่งของพี่ใหญ่ เมื่อโกรธขึ้นมาจริง ๆ ไม่สนใจใครหน้าไหนทั้งสิ้น เขาจะไม่ระเบิดความโมโห แต่เขาจะเย็นชาใส่

หลังจากครั้งนั้นเวลาครึ่งปีเต็ม ๆ พี่ใหญ่ไม่สนใจเธอ ไม่ว่าเธอจะออดอ้อนทำตัวน่ารักยังไง หรือจะร้องไห้ครวญครางน้ำตาไหลน้ำมูกไหล คุกเข่าขอร้อง เขาก็ไม่สนใจ คำพูดของพี่สะใภ้ใหญ่ก็ไร้ประโยชน์ ตอนนั้นหนานซ่งถึงรู้สึกกลัวจริง ๆ สุดท้ายจึงบินไปประเทศ Y ด้วยตัวเอง ไปรับการลงโทษจากพี่ใหญ่ จากการช่วยเหลือของทุกคน ในที่สุดก็ง้อพี่ใหญ่ได้ ครั้งนั้นทำให้เธอจำไปตลอดชีวิต

ไม่ว่ายังไงตั้งแต่เล็กจนโตเธอสู้กับพี่ใหญ่ ไม่มีครั้งไหนที่สามารถสู้ชนะเขาได้

ภายหลังจึงยอมแพ้ เพราะคนที่รู้ทันคนอื่นคือคนเก่ง

ลั่วจวินหังเงียบอยู่นาน “เธอแน่ใจว่าจะสู้ชนะซ่งซี?”

หนานซ่งก็เริ่มเคร่งขรึมขึ้น “พี่ใหญ่ ฉันรู้ว่าถึงความกังวลของพี่ เทียบความเหี้ยมโหดฉันสู้เธอไม่ได้ แต่ก็เป็นเพราะความเหี้ยมโหดของเธอ ถึงขนาดฆ่าคนของตัวเองได้ ดังนั้นเธอจึงเก็บใครไว้ไม่ได้ เธอเหมือนกับเซียวเอิน หัวเดียวกระเทียมลีบ”

ได้ฟังความหนักแน่นแน่วแน่ในน้ำเสียงของเธอ ลั่วจวินหังรู้ว่าต่อให้ไม่ว่ายังไงเขาเห็นด้วยหรือปฏิเสธ เธอจะต้องไปเมืองกึ่งแน่

เด็กคนนี้มักทำให้คนอื่นเป็นกังวลเสมอ ตั้งแต่เล็กจนโตนิสัยแบบนี้มาตลอด ทั้งที่รู้ว่าบนเขามีเสือก็จะเดินเข้าถ้ำเสือให้ได้ เรื่องที่เธอตัดสินใจแล้ว ช้างสิบเชือกก็รั้งเธอไว้ไม่ได้ เหตุผลที่เธอรบเร้าเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่าก็เพราะว่าเคารพพี่ชาย

ลั่วจวินหังถอนหายใจ “ช่างเถอะ เธออยากไปก็ไปเถอะ”

หนานซ่งตาเป็นประกายขึ้นมาทันที “พี่ใหญ่ ในที่สุดพี่อนุญาตแล้ว?!”

ลั่วจวินหังพึมพำ “ในเมื่อจะไป งั้นก็ตั้งใจเสริมความแข็งแกร่งดี ๆ อย่าถูกคนอื่นตีล้มจนเสียหน้า”

“ฉันไม่ได้อ่อนแอขนาดนั้นไหม”

หนานซ่งพูด: “ตอนนี้ความแข็งแกร่งของฉัน 8.5 คะแนนแล้ว 8.7 คะแนนอยู่ใกล้แค่เอื้อม”

ลั่วจวินหังพูดเสียงเรียบ “ความแข็งแกร่งของร่างกายก็อีกเรื่องหนึ่ง เธอต้องระแวงให้มาก ๆ”

“หือ?” หนานซ่งไม่ค่อยเข้าใจ

เสียงของลั่วจวินหังมั่นคง ราวกับเสียงกระดิ่ง ทำให้รู้สึกสงบ “กำลังของซ่งซีอาจจะไม่ได้มากขนาดนั้น แต่เธอเก่งมากในการใช้ร่างกายของเธอเป็นอาวุธ เธอสามารถใช้ร่างกายของเธอสะกดจิตได้ ทำให้ศัตรูสับสนมึนงง เรื่องนี้เธอต้องระวังหน่อย”

หนานซ่งฟังพี่ใหญ่บอกกับเธอคร่าว ๆ ว่าซ่งซีใช้ร่างกายของตัวเองในการสะกดจิตยังไง เธอรู้สึกปวดหัวตุบๆ

หลังจากวางสาย เธอยังมึนงงอยู่ ไม่อยากจะเชื่อว่าตัวเองได้ฟังอะไรมา

ยวี่จิ้นเหวินเห็นเธอสีหน้าไม่ดี จึงเดินมาหาเธอ “ทำไมเหรอ? พี่ใหญ่ยังไม่ยินยอมเหรอ?”

หนานซ่งส่ายหน้าพูด: “ไม่ พี่ใหญ่อนุญาตแล้ว”

“งั้นเธอเป็นอะไร…”

ยวี่จิ้นเหวินกำลังจะถาม จู่ ๆ หนานซ่งก็บีบมือของเขา ดวงตาดำเข้มจ้องมองเขา

เอาไปตรวจสอบ ผลลัพธ์ที่ได้คือ เกิดความมึนงงจากการได้รับพิษหญ้างูหอม

ซ่งซีใช้หญ้างูหอมทำเป็นยาแล้วกินเข้าไป ผ่านการเร่งปฏิกิริยาของร่างกาย บวกกับตัวเธอใช้กลิ่นรมควัน เมื่อเหงื่อออกจะทำให้คนที่อยู่ใกล้ชิดเธอสัมผัสเธอเกิดความสับสนมึนงง พวกเขาจะหลงเสน่ห์เธออย่างง่ายดาย และตกหลุมตาข่ายรักที่เธอทอขึ้นเพื่อพวกเขา ส่วนเธอใช้ยาชนิดนี้เวลานาน ทำให้ร่างกายของเธอเสียหายอย่างไม่อาจเปลี่ยนแปลงได้ ไม่มีทางตั้งครรภ์ได้อีก

ผู้หญิงคนหนึ่งทำกับตัวเองได้ถึงขึ้นนี้ ยังจะหวังว่าเธอจะสามารถออมมือกับคนอื่นได้เหรอ?

ฝนตกหนัก ฟ้าผ่าฟ้าร้อง

เมืองกั่งฝนตกติดต่อกันหลายครั้ง ในห้องจุดเครื่องหอม ซ่งซีนั่งบนเก้าอี้บาร์ รินเครื่องดื่มให้ตัวเอง

ด้านหลังมีหนุ่มร่างกำยำเดินเข้ามา มือของซ่งชิงซานลูบไล้บนตัวเธอไปทั่ว “เธอดื่มอะไรอยู่ กลิ่นหอมมาก”

เขาซุกหน้าไปที่ไหปลาร้าของเธอ แล้วสูดหายใจเข้าอย่างแรง “เหมือนกับกลิ่นบนตัวเธอ…”

“ฉันดื่มเครื่องดื่มอยู่ นี่ฉันทำเอง เป็นเครื่องดื่มที่อร่อยที่สุดในโลก”

ซ่งซีจับคางของเขาขึ้น แล้วขยิบตามองเขา “พี่อยากจะดื่มเป็นเพื่อนฉันหน่อยไหม?”

ซ่งชิงซานสายตาเต็มไปด้วยความกระหาย “เธอป้อนฉัน ฉันก็ดื่ม”

ซ่งซียิ้มมุมปาก เงยหน้าซดเครื่องดื่มที่เหลือครึ่งแก้ว แล้วโอบคอจองซ่งชิงซาน ให้เขาก้มหน้าลง แล้วเธอก็ประกบริมฝีปากของเขา

ของเหลวหอมไหลเข้าปากของทั้งสอง ซ่งชิงซานรู้สึกว่าดวงตามีสีสันขึ้นทีละน้อย รู้สึกเหมือนตัวเองอยู่ในสวนขนาดใหญ่ที่สวยงาม เขารู้สึกตัวเบาไปหมด จากนั้นก็ถามขึ้นเบา ๆ “ซีเอ่อร์ ที่นี่ที่ไหน?”

“ที่บ้านของฉันไง” ริมฝีปากแดงของซ่งซียิ้มอย่างชั่วร้าย “ยินดีต้อนรับสู่บ้านที่แท้จริงของฉัน”