สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 818

ซูยิงพ้นขีดอันตราย แต่เป็นเพราะเหนื่อยล้าเกินไป หลังจากที่ดูลูกแวบหนึ่ง เธอก็สลบไปอีก

ทั้งสองตระกูลถูกซูยินทำให้ตกใจไม่น้อย แต่ละคนหน้าหน้าถอดสี มองไม่เห็นความปีติยินดีแม้แต่น้อย

โดยเฉพาะเฮ่อเซิน ที่ไม่มีความดีใจที่ได้เป็นพ่อคนเลยสักนิด ใบหน้าที่เหนื่อยล้า เฮ่อหรงเล่าให้ฟังภายหลังว่าวันที่เขากลายเป็นพ่อ เขาโศกเศร้าราวกับพ่อตายยังไงยังงั้น…เฮ่อเซินเฝ้าดูซูยิงอย่างใกล้ชิดอยู่ตลอด จนจิตใจล่องลอย

จนกระทั่งเด็กทารกร้องไห้ ทุกคนถึงค่อย ๆ มองไปทางเด็กทารก

หนานซ่งอยู่ใกล้ เธอเหลือบมอง ว่ากันว่าทารกแรกเกิดมีรอยย่น และลืมตาไม่ขึ้น แต่หลานชายคนนี้กลับไม่ใช่โดยสิ้นเชิง ผมสีดำขดตัวอยู่บนหน้าผากของเขา ผิวของเขาเปล่งประกาย ดวงตากลมโตเหมือนกับองุ่นดำกลอกตาไปมา

ฝ

ดูเหมือนเขาจะมองโลกใบนี้ด้วยความสงสัย แล้วก็ร้องไห้ เมื่อมองเห็นหนานซ่งก็ไม่ร้องแล้ว

“เฮ้ หลานคนโต”

หนานซ่งทักทายเด็กน้อย และอดไม่ได้ที่จะเอื้อมมือไปสะกิดใบหน้าเล็ก ๆ ของเขา เด็กน้อยเบะปาก แล้วเริ่มร้องลั่นอีกครั้ง

หนานซ่งตกใจจนดึงมือกลับ แล้วเงยหน้ามองทุกคน เธอมองไปทางยวี่จิ้นเหวินเพื่อขอความช่วยเหลือ

“ฉันดูหน่อยว่าฉี่แล้วหรือเปล่า?”

ยวี่จิ้นเหวินในฐานะพี่คนโตของครอบครัว เขาดูแลน้องชายน้องสาวมาตั้งแต่เด็ก โดยเฉพาะยวี่เจ๋ออวี่ ยวี่จิ้นเหวินเป็นคนเปลี่ยนผ้าอ้อมให้ ถือว่ามีประสบการณ์อยู่ เขาเดินเข้าไปเลิกผ้าห่มผืนเล็กบนตัวเด็กน้อย ปรากฏว่าด้านในร้อนระอุ และเปียกปอน

ฝ

ภายใต้เสียงร้องอุแว้ ซูยิงถูกปลุกให้ตื่นขึ้นโดยลูกชายของเธอ

เมื่อเธอตื่นขึ้นสิ่งแรกที่เธอเห็นคือเฮ่อเซิน และประโยคแรกที่เธอพูด กลับพูดกับลั่วอินและหนานซึ่ง

“คุณแม่ เสี่ยวซ่ง ขอบคุณที่ช่วยฉันไว้นะคะ”

ตอนที่เป็นลมไป เธอได้ยินอย่างชัดเจนว่าเฮ่อเซินเรียกเธอว่า “เหยาเหยา” เหมือนกับแม่ของเธอกำลังเรียกเธอ

และเธอก็ยังได้ยินเสียงของลั่วอิน ประโยคนั้นของเธอ “ไม่ต้องกลัว เสี่ยวซูมีชีวิตยืนยาว จะต้องไม่เป็นอะไรแน่นอน” เหมือนกับให้เธอกินยาลูกกลอน มีอยู่แวบหนึ่ง แม่ในความทรงจำ เหมือนรวมกับลั่วอินเป็นคนเดียวกัน

ถึงแม้แม่จะจากเธอไปแล้ว แต่ญาติที่เสียชีวิตไปแล้วก็ปกป้องเธอในอีกทางหนึ่ง ซูยิงคิดเสมอว่าความเจ็บปวดทั้งหมดที่เธอประสบในช่วงครึ่งแรกของชีวิต บางทีอาจจะเป็นการสะสมโชคเพื่อที่เธอจะได้พบกับเฮ่อเซิน ได้พบกับครอบครัวขนาดใหญ่ที่รักและปรองดองกันแบบนี้

คำพูดของซูยิง ทำให้ทุกคนในห้องผู้ป่วยรู้สึกซาบซึ้ง

ผู้หญิงให้กำเนิดลูกเหมือนกับเดินผ่านประตูนรก ประสบกับความเจ็บปวด คนด้านข้างมองดูแล้วยังรู้สึกอกสั่นขวัญหาย เทียบอะไรกับเจ้าตัว ตอนที่หนานซ่งช่วยชีวิตซูยิง ถึงได้เข้าใจความหมาย “คลอดลูกก็คือเอาชีวิตผู้ใหญ่แลกชีวิตเด็ก” ที่เธอเคยเห็นในหนังสือมาก่อน

ลั่วอินมองไปที่ซูยิงด้วยความรักแล้วพูดอย่างอ่อนโยนว่า: “ขอบคุณที่ยังมีชีวิตอยู่”

เพียงประโยคเดียว ทำให้ซูยิงและเฮ่อเซินน้ำตาไหลออกมาพร้อมกัน

ซูยิงมองดูเฮ่อเซิน เฮ่อเซินอดกลั้นไม่ได้อีกแล้ว เขาเข้าไปโอบกอดเธอ ความรู้สึกที่อดกลั้นไว้พรั่งพรูออกมา

เขาร้องห่มร้องไห้

ลูกร้อง คนเป็นพ่อก็ร้อง สองพ่อลูกเหมือนกำลังแข่งขันกันว่าใครเสียงสูงกว่า

สุดท้ายคนเป็นพ่อก็พ่ายแพ้

“ภรรยา ครั้งนี้คุณทำให้ผมตกใจจริง ๆ”

เสียงของเฮ่อเซินยังคงสั่นคลอน

ซูยิงยิ้ม “มีอยู่ช่วงขณะหนึ่ง ฉันรู้สึกเจ็บปวดและเหนื่อยมาก ๆ ราวกับว่าความคับข้องใจ ความโกรธ และความเจ็บปวดที่ฉันได้รับในช่วงสามสิบปีที่ผ่านมาได้ปะทุขึ้นมาอย่างกะทันหัน ทำให้ฉันรู้สึกรับไม่ไหว อยากจะตายไปเลย แต่ว่าฉันตัดใจจากพวกคุณไม่ได้ ลูกยังเล็กขนาดนั้น คุณคนเดียว จะเลี้ยงเขาจนโตได้ยังไง? ดังนั้นฉันจึงกลับมาอีกครั้ง”

เฮ่อเซินตาแดง เขารู้สึกว่าตัวเองอ่อนแอเกินไป จึงเข้าไปกอดเธอไว้ เขาจูบแก้มและปากของเธออย่างแรง

“ขอบคุณที่คุณกลับมา!”

เมื่อออกมาจากห้องพักผู้ป่วย หนานซ่งเหม่อลอยนิดหน่อย ตั้งแต่เช้าตรู่จนถึงตอนนี้ ผ่านไปเพียงไม่กี่ชั่วโมง แต่เธอกลับรู้สึกเหมือนผ่านไปนานมาก เหมือนพวกเขาที่เป็นหมอ เคยชินกับความเป็นตายตั้งนานแล้ว และเข้าใจความเป็นความตายมากกว่าคนปกติ แต่นี่ไม่ได้หมายความว่าพวกเขาไม่เสียใจ

กลับกันพวกเขาเคารพชีวิตมากกว่า รู้ว่าทุกคนในโลกนี้เต็มไปด้วยความยากลำบาก

ไม่ต้องพูดถึงญาติของตัวเอง

มือถูกจับแน่น พลังอย่างหนึ่งถูกส่งออกมา หนานซ่งเงยหน้าขึ้น เห็นสายตาของยวี่จิ้นเหวินที่เป็นห่วงและแน่วแน่

เวลานี้ เขาไม่ต้องพูดอะไร เธอก็เข้าใจทั้งหมด

—ฉันจะอยู่ข้างเธอตลอดกาล ไม่ว่าจะตอนไหน

จู่ ๆ ลั่วอินก็ส่งเสียงจิ๊จ๊ะ ทุกคนมองไปทางเธอ เธอพูดอย่างสับสน: “ฉันเพิ่งพบว่าฉันเป็นคุณย่าแล้ว”

ทุกคน: “...”

คุณเพิ่งทราบเหรอ?