สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 829

เจี่ยงฟานเป็นหนึ่งในแฟนหนุ่มของซ่งซี

เธอมีแฟนมาเยอะมาก จนจำไม่ได้แล้วว่าเจี่ยงฟานคือแฟนคนที่เท่าไหร่ของเธอ แน่นอนว่ามันไม่สำคัญ

เจี่ยงฟานถูกเธอสั่งคนไปจัดการ เขาไม่ใช่ผู้ชายคนแรกที่เธอฆ่า และแน่นอนว่าเขาไม่ใช่คนสุดท้าย

เหตุผลที่เธอเข้าหาเขาในตอนแรก ก็เพื่อจะหลอกใช้เขา การตายของเขาเป็นส่วนหนึ่งของแผนการของเธอ ดังนั้นตอนที่ส่งคนไปฆ่าเขา เธอไม่รู้สึกลังเลใจใด ๆ เธอใช้ชีวิตอยู่บนคมมีด เห็นเลือดมาเยอะ เธอไร้ความรู้สึกตั้งนานแล้ว ก็แค่เสียหมากไปหมากหนึ่งแค่นั้น

ไม่มีอะไรน่าเสียดาย

แต่ไม่รู้ว่าทำไม หลังจากที่เจี่ยงฟานตาย กลับกลายเป็นฝันร้ายของเธอ เธอมักจะฝันเห็นเขา

หลังตื่นจากความฝัน ในใจรู้สึกเจ็บแปลบ

เธอนึกถึงช่วงเวลาแห่งความสุขตอนที่เธออยู่กับเจี่ยงฟานบ่อย ๆ เขาดีกับเธอ รายละเอียดทุกอย่างเธอจำได้อย่างชัดเจน

เป็นแค่การแสดง แค่รักจอมปลอม แต่ทำไมจำมันได้ชัดเจนขนาดนั้น ทำไมเขาถึงได้อ่อนโยนกับเธอขนาดนั้น รอยยิ้มของเธอทำไมถึงได้อ่อนหวานขนาดนั้น…ทุกอย่างดูปลอมเกินไป ปลอมจนเหมือนว่าแค่ฝันไป แต่เมื่อตื่นขึ้นกลับรู้สึกซาบซึ้ง

แม้กระทั่งบางครั้งมีอะไรกับผู้ชายอื่น ใบหน้าของเจี่ยงฟานก็ปรากฏตรงหน้าเธอ

นี่มันน่าเหลวไหลเกินไป

บางทีอาจเป็นเพราะ คนอื่นดีกับเธอก็เพื่อหลอกใช้เธอหรือปรารถนาในตัวเธอ แต่ที่เจี่ยงฟานดีกับเธอ คือดีจริง ๆ

เขาอยากจะแต่งงานกับเธอด้วยซ้ำ

ผู้ชายโง่คนนั้น อยากจะแต่งงานกับเธอ!

ซ่งซีแอบจับมือฝ่ามือ ฝ่ามือเย็นเฉียบ เธอกินยาไปเยอะขนาดนั้น ตอนนี้น่าจะรู้สึกร้อนมากถึงจะถูก

เธอเงยหน้าขึ้นมองฟู่ยวี่ ต้องโทษเขา อยู่ดี ๆ พูดถึงเจี่ยงฟานทำไม!

ซ่งซียิ้มเย็นเยือก “รีบร้อนอะไร หนานซ่งหนีเงื้อมมือของฉันไม่พ้น จับพวกคุณได้ หนานซ่งยังจะไกลแค่เอื้อมเหรอ?”

ฟู่ยวี่เห็นสีหน้าที่เปลี่ยนไปของซ่งซีอย่างเห็นได้ชัด ในตอนที่พูดถึงเจี่ยงฟาน เธอไม่ปกติอย่างเห็นได้ชัด และก็ไม่ยอมพูดถึงเจี่ยงฟาน แสดงว่า การตายของเจี่ยงฟานไม่ใช่ว่าไม่ทิ้งรอยแผลเป็นไว้ในใจเธอ คนเราเมื่อมีความอ่อนแอ ก็แสดงว่ามีจุดอ่อน

“อ้อ เธออยากจะใช้พวกเราล่อหนานซ่งออกมา?”

ฟู่ยวี่พูดคุยกับซ่งซีต่อ “เฮ้ เธอบอกกันตั้งแต่แรกก็ได้

นี่เป็นเรื่องระหว่างเธอกับหนานซ่ง ไม่เกี่ยวกับพวกเรา พวกเราให้ความร่วมมืออย่างดีแน่ เธอไม่จำเป็นต้องทำศึกใหญ่ขนาดนี้ ทำให้ฉันตกใจแทบแย่… เอาอย่างนี้ เธอแกะเชือกให้ฉันก่อน พวกเราค่อยๆ คุยกัน”

ซ่งซีเห็นรอยยิ้มไร้เดียงสาของฟู่ยวี่ รู้สึกว่าผู้ชายคนนี้สามารถปรับตัวเข้าได้กับทุกสถานการณ์ เหมือนกับเหวยเสี่ยวเป่าในเรื่อง “The Legend of the Deer”

พ่อพวงมาลัยเสเพลไปเรื่อย ไม่เป็นการเป็นงาน แต่กลับเป็นที่ชื่นชอบของเด็กผู้หญิง

เธอนั่งไหล่ตกอยู่ที่ขอบเตียง เดรสส่ายเดี่ยว “หลุดลง” พอดี “คุณชายฟู่ อยากจะคุยอะไรกับฉัน?”

นี่เป็นการบอกใบ้ที่ชัดเจนเป็นอย่างมาก

ฟู่ยวี่รู้สึกว่าผู้หญิงคนนี้ไม่ได้ร่านธรรมดา ๆ กลิ่นหอมบนตัวของเธอก็ทำให้แทบจะทนไม่ไหว เขาพยายามอย่างมากที่ใช้การพูดคุยเบี่ยงเบนความสนใจของตัวเอง พยายามรักษาตัวเองให้พ้นจากการรบกวนของกลิ่นนี้ บอดี้การ์ดที่อยู่ด้านข้างพวกนั้นมองดูจนเหงื่อไหลออกมาแล้ว น่าจะเป็นเพราะบีบบังคับตัวเองไว้ คุณชายฟู่เคยไปสถานบริการ รู้ว่าผู้หญิงพวกนี้ใช้กลิ่นหอมแบบนี้ทาตัว

แต่กลิ่นหอมที่รุนแรงขนาดนี้บนตัวซ่งซี หาเจอได้ยาก เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเธอทาอะไรกันแน่

เขาพูดอย่างจริงจัง ซ่งซีชะงักอยู่ครู่หนึ่ง แล้วมองไปตรงนั้นของเขา

เธอครุ่นคิดแล้วโบกมือ “พวกนายออกไปเถอะ”

บอดี้การ์ดอาปิ่งตะลึง เขาเงยหน้ามองไปทางซ่งซี “พี่ซี พวกเราออกไปไม่ได้! ถ้าเขาทำอะไรพี่จะทำยังไง?”

“เขาทำร้ายฉันไม่ได้หรอก”

บางทีอาจจะเป็นเพราะครั้งแรกที่ฟู่ยวี่ต่อสู้กับเธอเขาอ่อนข้อมาก ซ่งซีไม่ได้เห็นเขาอยู่ในสายตาด้วยซ้ำ เธอก็เชื่อมั่นในกลิ่นบนตัวของตัวเองอย่างมาก ไม่มีผู้ชายคนไหนที่สามารถยืนหยัดได้ นับประสาอะไรกับฟู่ยวี่ เห็นได้ชัดว่าเขามีปฏิกิริยาตอบสนอง เขาก็ควบคุมตัวเองไม่ได้แล้ว

เธอไม่ได้คิดจะลงมือกับฟู่ยวี่ แต่ยวี่จิ้นเหวินกับหนานซ่งแยกกันไม่ออก รอบด้านเต็มไปด้วยบอดี้การ์ด เธอไม่มีโอกาสลงมือเลยแม้แต่น้อย ไม่มีวิธีอื่น เธอจึงลงมือจากคนรอบกายของพวกเขาก่อน สามารถพาฟู่ยวี่มาที่ค่ายของเธอได้ ก็ยังพอจัดการหนานซ่งได้

ซ่งซีเห็นบอดี้การ์ดไม่ขยับเขยื้อนตัว เธอหน้าตาเย็นชา “ฉันบอกให้พวกนายออกไป ไม่ได้ยินเหรอ?”

พวกบอดี้การ์ดไม่มีทางเลือก จึงออกไปจากห้อง อาปิ่งถลึงตาใส่ฟู่ยวี่ ฟู่ยวี่สายตายิ้มเยาะมองไปทางเขา

เมื่อประตูปิดลง ในห้องก็เหลือพวกเขาสามคน ซูยินยังคงนอนอยู่บนเตียงไม่ขยับเขยื้อน

“แฟนสาวของคุณอยู่ตรงนี้ ไม่เป็นไรหรอกนะ?” ซ่งซีถามฟู่ยวี่

ฟู่ยวี่พูด “ไม่เป็นไร เธออยู่ตรงนี้น่าสนุกดีปลุกเธอให้ตื่นดีไหม เล่นกันสามคนน่าสนุกกว่า”

เขาเลิกคิ้วใส่ซ่งซีแล้วยิ้ม

ซ่งซีมองดูฟู่ยวี่ “ไม่เสียแรงที่เป็นคุณชายฟู่ เล่นเก่ง งั้นก็…”

เธอหันตัวไปเล็กน้อย ก็เห็นซูยินที่นอนอยู่ไม่รู้ว่านั่งขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่ เธอหน้าเคร่งขรึมมองซ่งซี “ไม่ต้องเรียก ฉันตื่นแล้ว”