สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 830

เห็นซูยินที่จู่ ๆ ตื่นขึ้นมา ซ่งซีตกตะลึง

“เธอ...”

ซ่งซีกำลังจะพูดขึ้น ฟู่ยวี่ที่อยู่ข้างหลังไม่รู้ว่าหลุดจากเชือกมัดได้ยังไง เขาบิดข้อมือ แล้วรัดคอของเธอไว้

ขณะเดียวกัน ซูยินก็บีบคางของซ่งซีแล้วโรยผงยาเข้าไปในปาก ซ่งซีร้องหวีด แต่พูดอะไรไม่ออกทั้งนั้น

ฟู่ยวี่ตะลึง มองดูซูยิน เขากดเสียงต่ำถามขึ้น “เธอเอาอะไรให้ซ่งซีกิน?”

“ผงใบ้ ให้คนที่พูดมากกิน”

เสียงของซูยินเย็นชาเป็นอย่างมาก เธอเงยหน้ามองฟู่ยวี่ “กลับไปให้นายลองชิมดู”

ฟู่ยวี่: “...”

เขาแอบกรีดร้องในใจ เขารู้ว่าหลังจากกลับไปไม่มีคืนวันดี ๆ แล้ว แต่ก่อนอื่นคือ...

พวกเขาสามารถออกไปจากที่นี่ได้อย่างราบรื่น

ซ่งซีถูกเชือกรัดคอไว้ เธอถูกบังคับยกคอขึ้น ในลำคอเหมือนกับถูกแป้งเปียกติดคอ พูดอะไรไม่ออก เธอถลึงตาใส่ฟู่ยวี่อย่างแรง

ฟู่ยวี่เปลี่ยนจากท่าทางยิ้มแย้มเมื่อครู่เป็นขุ่นเคือง สีหน้าของเขาตอนนี้เย็นชาเป็นอย่างมาก

“มองอะไร คิดจริง ๆ เหรอว่าตัวเองเป็นสาวสวยที่สุดในประเทศในเมือง ผู้ชายเห็นเธอก็ต้องคุกเข่าก้มหัวให้? อย่าหลงตัวเองไปเลย เธอก็แค่สุนัขจิ้งจอกเหม็นหืน ถ้าเธอหืนจริง ๆ ก็ช่างเหอะ แต่นี่หืนไม่ขึ้น ต้องใช้เครื่องหอมและแป้งหอมถึงจะยั่วยวนผู้ชายได้ เธอว่าเธอน่าสงสารไหม? น่าขำไหม?

คำพูดเหล่านี้ทิ่มแทงความเจ็บปวดของซ่งซี

เธอกัดฟันกรอด ใช้มือจับเชือกไว้ แล้วแทงศอกไปทางฟู่ยวี่

ฟู่ยวี่คว้าแขนของเธอไว้ แล้วกดไปด้านหลัง จากนั้นก็ยกเท้าถีบข้อเข่าของเธอ กดเธอให้คุกเข่ากับพื้น แล้วพูด: “ที่รัก อย่าใจร้อนขนาดนี้ ค่ำคืนยังอีกยาวนาน เราค่อย ๆ เป็นค่อย ๆ ไป...”

ครั้งแรกที่ถูกเธอปาดไหล่เพราะเขาไม่ได้เตรียมตัว จึงตกอุบายของเธอ เธอคิดว่าเขาสู้เธอไม่ได้จริง ๆ เหรอ?

ฟู่ยวี่กำลังยิ้มอย่างพึงพอใจ แล้วเหลือบเห็นสายตาเย็นชาของซูยิน ความเย่อหยิ่งของเขาหายไปในทันที เขาพูดเสียงเบากับซูยิน: “ที่รักครับ ฉันแค่แสดงให้คนข้างนอกเห็น เธอไม่ใช่ที่รักของฉัน เธอต่างหากที่เป็นที่รักของฉัน จุ๊บ ๆ~”

เขาทำปากจู๋ใส่เธอ ซูยินจิกตามองเขา ขี้เกียจจะสนใจเขาจริง ๆ

ฟู่ยวี่พูด “เธอรีบครางสองสามครั้ง ไม่งั้นคนข้างนอกจะบุกเข้ามาแล้ว...”

ขณะที่เขาพูด ซ่งซีก็กระโดดขึ้นจากพูด ถึงแม้เธอจะพูดไม่ได้ แต่เธอต่อสู้ได้

ทั้งสองฟัดเหวี่ยงกันอย่างรวดเร็ว

ฟู่ยวี่รับมือกับซ่งซีไปด้วย ปากก็ตะโกนไม่หยุด “ที่รัก ใจเย็น ๆ อย่ารุนแรงขนาดนี้...”

ซูยินถอนหายใจในใจ เธอไม่อยากให้เขาเสียสมาธิ จึงให้ความร่วมมือกับเขา ฝืนส่งเสียงครางออกมา

ผลปรากฏว่าฟู่ยวี่เสียสมาธิจริง ๆ เขาถูกซ่งซีชกเข้าที่ศีรษะ แล้วเซไปด้านข้างเล็กน้อย

ซูยินสีหน้าเปลี่ยน แต่กลับยืนอยู่กับที่ไม่ขยับเขยื้อน เธอรู้ว่าฝีมือการต่อสู้ของเธออ่อนแอเกินไป ถ้าหากเข้าไปไม่เพียงช่วยฟู่ยวี่ไม่ได้ แต่กลับจะเป็นตัวถ่วงเขา จึงทำได้เพียงยืนมองอย่างเป็นกังวลอยู่กับที่ และก็ไม่กล้าร้องครางมั่ว ๆ อีก ฝ่ามือของเธอเหงื่อซิบออกมา

ฟู่ยวี่กับซ่งซียิ่งสู้ยิ่งรุนแรง เมื่อเห็นว่ายิ่งอยู่เสียงยิ่งดังจนปิดบังบอดี้การ์ดข้างนอกไม่ได้ ด้านนอกก็เกิดการเสียงดังขึ้น

ประตูถูกกระแทกจนเปิดออก อาปิ่งรายงานอย่างรีบร้อน “แย่แล้วพี่ซี...”

เขานึกว่าซ่งซีกับฟู่ยวี่กำลังมีอะไรกัน แต่คิดไม่ถึงว่าพวกเขากำลังสู้กัน เขาตะลึงจนอ้าปากค้าง

ในตอนที่เหม่อลอย ซูยินรีบโรยผงยาให้เขา อาปิ่งสำลัก เมื่ออ้าปากอีกครั้งกลับพูดไม่ออกแล้ว เขาถลึงตาดุดันไปทางซูยิน แล้วยกมือตบหน้าของเธออย่างแรงจนซูยินล้มลงกับพื้น

เห็นซูยินถูกตบ ฟู่ยวี่หรี่ตาในทันที “แม่ง!...”

เขาไม่สนที่จะต่อสู้กับซ่งซีแล้ว เขากลิ้งไปบนเตียงอีกข้าง แล้วถีบอาปิ่งจนเขากระเด็นออกนอกประตูไป!

เรื่องวันนี้เกิดขึ้นกะทันหัน พวกเขาไม่ได้เตรียมการอย่างเต็มที่ ถ้าตามไปสะเพร่าเกรงว่าจะหลุมพรางของซ่งซีเอาได้

เมื่อส่งฟู่ยวี่และซูยินกลับไปที่ห้อง ซูยินมองไปที่หนานซ่งที่ยังสวมชุดนอดอยู่ด้วยใบหน้ารู้สึกผิด รู้ว่าหนานซ่งรีบร้อนออกไปหาเธอ แม้แต่ชุดนอนก็ยังไม่ทันได้เปลี่ยน เธอพูดเสียงต่ำยอมรับผิด “ขอโทษนะคะคุณอา หนูทำให้พวกคุณอาลำบาก หนูผิดเองที่มัวแต่เที่ยวเล่น ต้องการไปงานเลี้ยงอะไรนี่”

หนานซ่งมองไปที่หน้าบวมแดงของซูยิน หน้าบูดไม่พูดไม่จา

ยวี่จิ้นเหวินพูด: “ไม่โทษเธอ พวกเราสะเพร่าเกินไป คิดไม่ถึงว่าซ่งซีจะลงมือกับพวกเธอก่อน”

พวกเขารู้ว่าไม่ช้าก็เร็วซ่งซีต้องมา แต่คิดไม่ถึงว่าพวกเขาเพิ่งมาถึงเมืองกั่งวันแรกซ่งซีก็รอแทบไม่ไหวที่จะลงมือ เขาคุ้มกันหนานซ่งไม่ห่างกันแม้แต่น้อย พวกบอดี้การ์ดก็อยู่กับพวกเขา ไม่เคยคิดว่าซ่งซีวางเกม ลงมือฟู่ยวี่และซูยิน

ยวี่จิ้นเหวินมองดูหนานซ่ง แล้วพูดเสียงต่ำ “ซ่งซีต้องการใช้เทคนิคเก่า เหมือนกับที่ใช้กับเจี่ยงฟาน ปลุกระดมคนรอบข้างเธอก่อน”

หนานซ่งหน้าตาเย็นชา ราวกับถูกปกคลุมด้วยน้ำแข็ง

เธอโมโหมาก และก็กลัวมาก ถ้าหากซูยินเกิดอะไรขึ้นจริง ๆ เธอจะบอกพี่รุ่ยยังไง?

“ฉันไม่น่าพาเธอมา”

หนานซ่งมองดูซูยิน จู่ ๆ ก็พูดขึ้น “ไม่ควรพาเธอเข้ามามีส่วนร่วม เพื่อนเจ้าสาวไม่ต้องเป็นแล้ว เธอกลับไปวันพรุ่งนี้”

ซูยินร้อนใจ “คุณอา...”

หนานซ่งมองไปทางฟู่ยวี่ “นายก็กลับไป นายไปส่งเธอ”

ตอนแรกฟู่ยวี่คิดว่าหนานซ่งจะโกรธเขาเพราะเหตุการณ์วันนี้ แต่คิดไม่ถึงว่าเธอยังจะให้เขาพาซูยินกลับ แต่ว่า “ฉัน...”

เขามองไปทางยวี่จิ้นเหวิน ยวี่จิ้นเหวินรู้ถึงอารมณ์ของหนานซ่งในตอนนี้ เขาไม่กล้าที่จะเกลี้ยกล่อมเธอ

บรรยากาศชะงักงัน จู่ ๆ เซี่ยงจั่วก็ถือโทรศัพท์มือถือวิ่งเข้ามา แล้วพูดรายงาน “คุณหนูใหญ่ครับ ด้านคุณหลินลู่ เกิดเรื่องแล้วครับ!”