สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 851

ซ่งซีถูกทหารรับจ้างหลายคนทั้งแบกทั้งอุ้มเข้าวังใต้ดิน

ไหล่ของเธอถูกยิง ข้อมือก็ถูกยิง เธอรู้สึกได้ถึงเลือดที่ไหลออกมาจากร่างกาย

ตอนนี้เธอยังคงคิดว่าเลือดของเธอไร้ค่า ไม่อร่อยเท่ากับเลือดของพระแม่มารี...

นั่นใช่เจี่ยงฟานไหม?

ไม่ ไม่ใช่เจี่ยงฟานแน่

เจี่ยงฟานตายไปแล้ว เธอสั่งให้คนไปรัดคอเขาตาย ภาพถ่ายถูกส่งมาจากที่เกิดเหตุ ตอนนั้นเธอกำลังเดินทางออกนอกประเทศ

จนกระทั่งตอนนี้เธอยังจำรอยแดงบนคอและเท้าเปล่าสองข้างของเขาได้ เหมือนกับอยู่ตรงหน้า

เจี่ยงฟานก็แค่หมากตัวหนึ่งของเธอเพียงเท่านั้น แน่นอนว่าเธอเคยรักเขา แต่ความรักนั้นเป็นเพียงสิ่งที่ต้องมีในบทที่เธอสร้างขึ้น เธอแสดงได้อย่างสมบทบาทมาก สมบทบาทจนแม้แต่เธอเองก็ยังรู้สึกว่าเธอรักเขา เธอใช้ความจริงใจของเธอ แลกความจริงใจของเขา

แต่เมื่อคุณค่าของหมากเม็ดนี้ถูกเธอใช้จนหมดสิ้น เธอก็ทอดทิ้งเขาได้โดยไม่รู้สึกเสียได้ แม้กระทั่งทำลายเขา

เธอเป็นคนไม่มีหัวใจ จะเสียใจเพราะหมากเม็ดหนึ่งได้อย่างไร

แต่การตายของเจี่ยงฟาน ฝังลึกอยู่ในใจของเธอ เขามักจะออกมาทรมานเธออยู่บ่อย ๆ

เธอพยายามอยู่หลายวิธีที่จะล้างความทรงจำในอดีต ลบเขาออกไปจากสมอง แต่เธอยิ่งไม่คิดถึงเขา เขาก็ยิ่งปรากฏตัวขึ้นบ่อย ๆ แต่ละครั้งเขาออกมาทรมานเธออย่างไม่รู้จักเบื่อหน่าย ปล่อยให้เธอตกอยู่ในฝันร้าย พลิกตัวไปมา และนอนไม่หลับทั้งคืน

และทันใดนั้นเธอก็ค้นพบบางสิ่งที่น่ากลัว นั่นก็คือเธอสูญเสียเสน่ห์ที่มีต่อชายคนอื่นไปหมดแล้ว

การสะกดจิตของเธอใช้ไม่ได้แล้ว ไม่มีคนตกหลุมพรางนี้ของเธอ ดังนั้นเธอจึงต้องไปหาเหยาอวี้ ให้เขาทำยาให้เธอ

เดิมทีเพียงแค่ทาบนตัว ตอนนี้กลับต้องดื่มเข้าไป ถึงจะสามารถกระตุ้นการทำงานของร่างกายบางส่วนได้ เมื่อนั้นเธอถึงจะรู้สึกได้ว่าตัวตนเดิมของเธอที่มีชีวิตชีวากลับคืนมา เธอคิดว่าเธอปล่อยใจไปกับชายอื่น ก็จะสามารถลืมเจี่ยงฟานได้...

แต่เธอคิดผิด เธอลืมเขาไม่ได้

เจี่ยงฟานยังคงปรากฏตัวขึ้น แม้กระทั่งมีอยู่ครั้งหนึ่งตอนที่เธอกำลังรื่นเริงอยู่กับซ่งชิงซาน เธอนั่งอยู่บนตัวซ่งชิงซาน แต่กลับเห็นเป็นหน้าของเจี่ยงฟาน เธอตกใจจนเหงื่อไหล จากนั้นก็เอาหมอนอุดหน้าซ่งชิงซาน จนเกือบทำให้ซ่งชิงซานขาดอากาศหายใจตายไปแบบนั้น!

ซ่งซีรู้ว่ากรรมที่เธอต้องชดใช้มาถึงแล้ว

เจี่ยงฟานกลายเป็นมารในใจที่เธอไล่ออกไปไม่ได้

ดังนั้นเมื่อครู่นี้เธอเกิดภาพหลอนใช่ไหม...

นั่นไม่ใช่เจี่ยงฟาน

เจี่ยงฟานดีกับเธอขนาดนั้น ต่อให้ปรากฏตัวในฝันก็ไม่มีทางฆ่าเธอ ตีเธอได้ลง แบบนั้นแล้วเขาจะยิงเธอลงได้ยังไง?

เธอจะต้องดูผิดแน่ ๆ

ภายในอุโมงค์มืดอับชื้นมีเชื้อรา ผสมกับกลิ่นเลือด

ทหารรับจ้างเปิดไฟฉาย แบกซ่งซีเดินไปไม่หยุด ปากก็บ่นพึมพำเป็นภาษาประเทศ T

ซันนี่และคนอื่น ๆ ไล่ตามหลัง และช่วยเหลือพรรคพวกที่บาดเจ็บ

เกิดสะเก็ดไฟในอุโมงค์ และเสียงปืนดังไม่หยุด

ซันนี่เกือบถูกยิง กระสุนเจาะกำแพงข้างหู ฝุ่นกระเด็นโดนใบหน้าของเขา ซันนี่ยืนพิงกำแพง แล้วถุยออกมา

หนานซ่งกับยวี่จิ้นเหวินเพิ่งจะใส่หูฟัง ก็ได้ยินเสียงด่าทอของซันนี่ “แม่งเอ๊ย ทำไมฝ่ายตรงข้ามมีคนมาเยอะขนาดนี้?”

ยวี่จิ้นเหวินและหนานซ่งเงยหน้าขึ้นในทันที พวกเขาตกตะลึง

จ้าวซวี่สีหน้าเคร่งขรึม เขาเพิ่งมาถึง ก็พูดกับยวี่จิ้นเหวินกับหนานซ่ง: “เราต่อสู้กับคนของซ่งซีอยู่ข้างนอก คิดว่าพวกเขาถูกควบคุมแล้ว แต่คิดไม่ถึงว่าจู่ ๆ จะเพิ่มกำลัง และก็มีอีกกลุ่มเปิดทางเข้าใต้ดินของโถงใหญ่ ไม่ว่าจะรอบคอบขนาดไหนก็ต้องมีช่องโหว่สินะ! พวกเราแบ่งเป็นสองทาง พวกตำรวจพิเศษตามเข้าวังใต้ดิน พวกเราก็รีบวิ่งขึ้นมา แต่คิดไม่ถึงว่าวัดจยาเยี่ยจะมีอุโมงค์ด้วย!”

เขาลุกขึ้นเดินเข้าไปในห้องส่วนตัว แล้วค้นหาในกล่องไม้อยู่นาน จนค้นเจอแผนที่ หนานซ่งรีบรับเอามาแล้วเปิดออก

หนานซ่ง ยวี่จิ้นเหวินและจ้าวซวี่ยื่นหน้าเข้ามาดูในเวลาเดียวกัน จากนั้นก็กวาดมองแผนที่ ยืนยันทิศทางและรูปแบบของอุโมงค์

หนานซ่งยกข้อมือดูเวลา จากนั้นก็คาดเดา และวาดวงกลมรอบอุโมงค์ ยวี่จิ้นเหวินพูดกับไมโครโฟนชี้ทางให้ซันนี่และคนอื่น ๆ ตอนที่เขาพูด ฝ่ายปฏิบัติการของซุนชู่ก็ออกคำสั่งไม่หยุด เสียงรบกวนดังในหูไม่หยุด

ยวี่จิ้นเหวินขมวดคิ้วแน่น มองไปทางจ้าวซวี่ แล้วส่งสายตาให้เขา จ้าวซวี่เข้าใจในทันที แล้วพาคนออกไปด้านนอก

หนานซ่งดึงเขาไว้ แล้วยัดผงยาให้เขาซองหนึ่ง จากนั้นก็อธิบายวิธีการใช้คร่าว ๆ ให้จ้าวซวี่ฟัง

โชคดีตอนที่ออกมาเธอเอามาจากซูยินนิดหน่อย ได้ใช้งานพอดี

ซุนชู่ยืนอยู่บนที่สูงแล้วโบกไม้โบกมือออกคำสั่ง เขาไม่ได้กางร่ม ยืนตากฝนอยู่ น้ำลายผสมกับน้ำฝนกระเด็นออกมาจากปาก

จู่ ๆ ก็ถูกยัดขนมชิ้นหนึ่งเข้าปาก บนขนมมีผงแป้งติดอยู่ จนเขาเฝื่อนคอ

ซุนชู่หันหน้ามา ก็เห็นจ้าวซวี่ที่อมยิ้มอยู่ “พูดจนเหนื่อยแล้วไหม กินของรองท้อง แล้วพักสักหน่อย”

ซุนชู่ถลึงตาใส่เขา แล้วคายขนมในปากออกมา ในตอนที่อ้าปาก จู่ ๆ ก็ไม่มีเสียงพูด

เขาจับคอ นี่มันเกิดอะไรขึ้น?

ไม่มีคนเข้ามายุ่งสักที ยวี่จิ้นเหวินสงบสติแล้วพูดกับไมโครโฟนบอกถึงสถานที่และทิศทางในอุโงค์ ซันนี่กับคนอื่นตอบกลับเขา การสื่อสารระหว่างทั้งสองฝ่ายกะทัดรัด แต่จู่ ๆ ก็มีเสียงกรีดร้องดังออกมาจากหูฟัง สายขาดไป เสียงหายไป

หนานซ่งกับยวี่จิ้นเหวินแทบจะลุกขึ้นยืนในเวลาเดียวกัน แล้วมองหลัวกัง

หลัวกังมองพวกเขา แล้วหยิบปืนสีดำออกมาสองกระบอกโดยไม่พูดจา

หนานซ่งตะลึงจนเลิกคิ้วถาม “เอามาจากไหน?”

หลัวกังตอบอย่างเรียบเฉย “เก็บมาได้”