สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 852

ไม่ใช่ว่าหนานซ่งกับยวี่จิ้นเหวินไม่อยากพกอาวุธมา แต่พวกเขาถูกหน่วยงานบางหน่วยงานย้ำแล้วย้ำอีกว่าไม่ให้พกพาอาวุธ แถมยังพูดว่าจะปกป้องพวกเขาตลอดทาง

ความจริงพิสูจน์แล้วว่าตนย่อมเป็นที่พึ่งแห่งตน

หนานซ่งและยวี่จิ้นเหวินพาพรรคพวกไปดักรอพวกซ่งซีที่อีกด้านของอุโมงค์

แต่เมื่อออกไป ก็เกิดการต่อสู้กับคนของอีกฝ่าย

หนานซ่งสู้ไปด้วยคิดไปด้วย ซ่งซีหาผู้ช่วยมาจากไหนเยอะแยะ?

แต่ละคนแข็งแกร่งบึกบึน ได้รับการฝึกฝนมาอย่างดี

“เสี่ยวซ่ง ระวัง!”

ยวี่จิ้นเหวินพลิกตัวถีบขา ยืนอยู่หน้าหนานซ่ง รองเท้าบู๊ตเตะลูกดอกสีเงินพุ่งมาที่เธอ

หนานซ่งหรี่ตามองลูกดอกสีเงินที่ถูกเตะไปบนพื้น ปลายมีดคมกริบเปล่งประกายราวน้ำแข็งภายใต้เม็ดฝน สายตาของเธอดุดัน จากนั้นก็หัวเราะพูดขึ้น “เล่นลูกดอกกับฉัน ได้สิ งั้นก็มาเล่นกัน!”

เมื่อพูดจบ เธอเอื้อมมือไปดึงแส้ยาวสีขาวที่พันรอบเอวของเธอออกมา นี่ถึงจะเป็นอาวุธที่แท้จริงของเธอในวันนี้

“สามี หลบหน่อย”

หนานซ่งดันยวี่จิ้นเหวินออกเบา ๆ เธอยกมือขึ้นสะบัดแส้ยาวในมือ “เพี๊ยะ!” แส้ฟาดไปที่พื้น ทำให้เกิดหยดน้ำสาย

ขณะที่ฝ่ายตรงข้ามมึนงงอยู่ ก็เห็นแส้ยาวที่อยู่ท่ามกลางสายฝนราวกับมังกร พุ่งมาทางพวกเขาราวกับสายลม “เพี๊ยะ” “เพี๊ยะ” “เพี๊ยะ” ฟาดลงบนหน้าของพวกเขา มีเลือดซึมออกมา ใบหน้าราวกับถูกไฟเลีย ปวดแสบปวดร้อน

หนานซ่งกระโดดขึ้นกลางอากาศ แล้วกางแขนขา แส้ยาวในมือของเธอสะบัดไปมากลางอากาศ พวกคนต่างชาติถึงกับงง

หนือว่านี่คือวิชาตัวเบาในตำนาน? นางฟ้า? ปรมาจารย์ศิลปะการต่อสู้?

อย่าว่าแต่พวกเขา ยวี่จิ้นเหวินก็มองอย่างตกตะลึงเช่นกัน

นี่เป็นครั้งแรกที่เขาเห็นหนานซ่งใช้แส้ยาว บอกถึงความสง่าผ่าเผยไม่ถูก เขารู้ว่าหนานซ่งเคยเรียนกังฟูแบบจีนดั้งเดิม เรียนมวยหย่งชุน การเหยียบเสาดอกเหมย ไม่รู้ว่าแส้ยาวนี้ได้รับการถ่ายทอดมาจากใคร ตอนที่พบมันในห้อง เขาถามเธอว่านี่คืออะไร เธอยังยิ้มแล้วพูด “กฎในบ้าน” ถ้าเขาไม่เชื่อฟัง เธอจะลงโทษเขา วันนี้เห็นเธอรัดมันไว้ที่เอวแล้วออกมา เขาก็รู้แล้วว่าเธอจะต้องใช้มัน

ประโยชน์ของการฝึกซ้อมเมื่อหนึ่งเดือนที่ผ่านมา หนานซ่งตัวเบากว่าเดิม แส้ยาวนี้เธอไม่ได้ใช้นานแล้วจริง ๆ ตอนที่อาจารย์จากไปได้กำชับกับเธอว่าหากไม่ถึงตอนที่จำเป็นจริง ๆ อย่าใช้แส้นี้ เพราะว่าแส้ยาวนี้รุนแรงมาก เมื่อฟาดออกไป ก็ต้องเห็นเลือด

ดูเหมือนเป็นแส้สีขาวธรรมดา มันเต็มไปด้วยเข็มเล็กๆ ถูกพันอยู่ด้านใน ฟาดไปที่ตัวคนก็เจ็บจนหนังถลอกเนื้อแตก

หนานซ่งไม่มีทางใช้มันกับผู้ชายของตัวเองแน่นอน แต่ฟาดศัตรู เธอไม่มีทางออมมือ

เธอฟาดแส้ขึ้นลง ในลานเต็มไปด้วยเสียงฟาดของแส้

ในตอนที่จ้าวซวี่ตามมาถึง เห็นหนานซ่งโบกสะบัดแส้ยาว เขาตะลึงจนตาค้าง นี่มันการแสดงในภาพยนตร์ศิลปะการต่อสู้เหรอ?

ในตอนจับกุมคน จ้าวซวี่คุกเข่ากดหลังของทหารรับจ้างแล้วใส่กุญแจมือให้เขา มองดูเสื้อผ้าที่ถูกฟาดจนฉีกขาด และเนื้อที่แขวะออกมา เขากัดฟันแน่น ถูกแส้นี้ฟาดดูจะเจ็บกว่าถูกกระสุนยิงซะอีก น่ากลัวจริง ๆ

จ้าวซวี่เหลือบมองหนานซ่ง หนานซ่งยืนอยู่กลางฝน เสื้อผ้าบางเปียกฝนตั้งนานแล้ว เธอดูเย็นชาอย่างบอกไม่ถูก

และแส้ยาวสีขาวในมือของเธอ ดื่มเลือดเข้าไปเพียงพอ และถูกย้อมจนกลายเป็นสีแดง

“ต่อไปนายระวังหน่อยเหอะ”

จ้าวซวี่เหงื่อออกแทนเพื่อนของตัวเอง เขาพูดกับยวี่จิ้นเหวิน: “อย่าทำให้ราชินีของนายโมโหเด็ดขาด”

ยวี่จิ้นเหวิน: “?”

จ้าวซวี่กระซิบเสียงเบา “ไม่อย่างงั้นฉันว่านายตายก็ยังไม่รู้เลยว่าตายยังไง”

ยวี่จิ้นเหวิน: “...”

ซันนี่ยังคงไล่ตามซ่งซีและคนอื่น ๆ อยู่ในอุโมงค์ ภายในอุโมงค์มืดมาก เขาคาดเดาไม่ได้เลยว่าทางฝ่ายของซ่งซีเหลืออยู่กี่คน บวกกับขาดการติดต่อกับยวี่จิ้นเหวิน จึงไม่สามารถระบุตำแหน่งได้อย่างแม่นยำ เขาทำได้เพียงเดินไปข้างหน้าด้วยสัญชาตญาณ หากบีบบังคับให้พวกซ่งซีออกไปได้ก็ดี!

ซ่งซีรู้ว่าข้าวกายตัวเองเหลืออยู่ไม่กี่คน ถ้าอยากมีชีวิตออกไป เธอจะต้องไม่เป็นตัวถ่วงของพวกเขา

“วาง...วางฉันลง” เธอใช้ภาษา T คุยกับพวกเขา

ทหารรับจ้างตอบเธอ “เธอไหวเหรอ?”

ซ่งซีหัวเราะเยาะตัวเองในความมืด “แค่ถูกยิงสองนัด ไม่มีทางฆ่าฉันได้”

ชายคนนั้นปล่อยซ่งซีลง มือขวาของซ่งซีบาดเจ็บ เธอพันแผลให้ตัวเองอย่างเรียบง่าย แขนซ้ายของเธอก็บาดเจ็บ ตอนนี้แขนสองข้างแทบจะใช้งานไม่ได้ เธอจับปืนไม่แน่น เธอขอมีดจากลูกน้อง แล้วกัดปืนไว้ในปาก จากนั้นแทงเข้าที่ไหล่

เธอสะกิดกระสุนที่ติดชิ้นเนื้อออกมา

พวกทหารรับจ้างเห็นภาพนี้ ก็กัดฟันแน่น แล้วคิดในใจผู้หญิงคนนี้โหดร้ายกับตัวเองจริง ๆ!

“ไปกันเถอะ”

ซ่งซีหน้าซีดขาว ร่างกายล่องลอย

เธอไม่รู้ว่าวันนี้ตัวเองจะสามารถออกไปจากวัดจยาเยี่ยได้หรือไม่ แต่ถึงแม้เธอจะต้องตายที่นี่ ก็ไม่มีทางปล่อยหนานซ่งไปแน่นอน

ขณะที่หนานซ่งและยวี่จิ้นเหวินวิ่งไปทางเข้าวังใต้ดินอีกทางหนึ่ง ก็มีคนคอยขัดขวางอยู่ตลอด ทั้งสองฝ่ายต่อสู้กันอย่างดุเดือด

ซ่งซีต้องมีตัวช่วย! ในมือของเธอไม่มีทางที่จะมีคนเยอะแยะขนาดนี้!

หนานซ่งมองดูเธอ ก็รู้แล้วว่าซ่งซีถือมีดไม่ไหวแล้ว

“เธอไม่มีทางถอยแล้ว”

หนานซ่งบีบบังคับซ่งซีไปที่ราวกั้น หลังราวกั้นนี้ก็คือภูเขา หากตกลงไป ก็ตายโดยไม่มีที่ฝัง

“ซ่งซีมอบตัวเถอะ”

ซ่งซียิ้มเยือกเย็น “อย่าพูดมาก ฉันยอมแพ้ เธอจะปล่อยฉันไปเหรอ?”

“ไม่มีทาง” หนานซ่งไม่อยากจะพูดแม้แต่คำโกหก “ฉันต้องการให้เธอตาย”

“งั้นฉันก็พาเธอตายไปด้วยกัน!”

ซ่งซีพูดจบ ก็พุ่งไปทางหนานซ่ง ทั้งสองเหมือนสัตว์ร้ายกระหายเลือด กัดกันไม่ยอมปล่อย ไม่มีใครยอมปล่อยใคร มีดกระเด็นไปทางอื่นตอนที่ต่อสู้ ซ่งซียกมือต่อหนานซ่ง หนานซ่งหลบได้ และต่อยกลับ

มีหมอหนาระหว่างภูเขา จู่ ๆ ก็มีกระเช้าไฟฟ้าเคลื่อนมาตามสายเคเบิล ราวกับตกลงมาจากท้องฟ้า

ยวี่จิ้นเหวินกำลังต่อสู้กับกลุ่มทหารรับจ้างที่ขั้นบันได เขายึดประตูไว้แน่นแทนหนานซ่ง

เมื่อเห็นกระเช้าไฟฟ้าพุ่งไปทางราวกั้น เขาขมวดคิ้ว แล้วคิดในใจ: แย่แล้ว!

“เสี่ยวซ่ง วิ่ง!”

หนานซ่งกำลังบีบบังคับซ่งซีไปทางราวกั้น เพียงแค่เธอออกแรงนิดหน่อย ก็สามารถผลักซ่งซีลงไปได้

เมื่อได้ยินเสียงตะโกนของยวี่จิ้นเหวิน ก็เห็นกระเช้าลอยฟ้าเร่งความเร็ว แล้วเห็นปากกระบอกสีดำพุ่งมาทางเธอ

“ระวัง!”

หลบไมาทันแล้ว หนานซ่งรู้สึกว่าท้ายทอยถูกกระชากอย่างแรง ร่างของเธอลอยตามไปด้วย

กระสุนกวาดไปทางราวกั้น ระเบิดควันทำให้การมองเห็นไม่ชัดเจน

มีร่างหนึ่งพุ่งมาขวางหนานซ่งไว้ เขาคือหลัวกัง

ซ่งซีตกลงจากราวกับนี้

กระเช้าไฟฟ้าลอยออกไป

แต่หนานซ่งเห็นร่างของผู้หญิงในหมอกอย่างชัดเจน เธอคุ้นเคยเป็นอย่างยิ่ง นั่นคือ—เหยียนซีพี่สะใภ้ใหญ่!