สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 870

ครั้งนี้ที่กลับมา หนานซ่งรู้สึกว่าเรื่องที่ต้องแก้ปัญหาเยอะแยะมาก

เดิมทีคิดว่าคุณอากับเฮ่อเสี่ยวเหวินน่าจะตัดสินใจกันได้แล้ว แต่ใครจะไปคิดว่าสองคนนี้ต่างคนต่างชักช้า ความรักของคนอื่นพุ่งทะยานราวกับนั่งจรวด แต่ความรักของพวกเขาสองคนกลับเปิดความเร็วเพียง 0.5

ความคืบหน้าช้าผิดปกติ

ลูกคงทนดูไม่ได้ จึงออกมาช่วยพวกเขาก่อนเวลา แต่คิดไม่ถึงว่าเฮ่อเสี่ยวเหวินจะ “ทิ้งพ่อเก็บลูก” และก็ไม่คิดที่จะเจรจากับหวังผิง

หนานซ่งแทบจะถูกสองคนนี้ทำให้ร้อนใจตาย!

ที่สำคัญคือสองคนนี้เข้าได้อย่างดีในตอนปกติ เหมือนกับสามีภรรยาที่อยู่กินกันนานแล้ว ไม่มีใครพูดถึงเรื่องนี้ ไม่รู้ว่าพวกเขากำลังลังเลอะไร

หนานซ่งแอบฟ้องลั่วอิน บอกความคิดของเสี่ยวเหวินกับเธอ

ถึงแม้ว่าทำแบบนี้จะผิดศีลธรรมไปหน่อย แต่เธอก็ไม่สนใจแล้ว แถมเธอดูออกว่าในใจของเสี่ยวเหวินมีคุณอาอยู่!

เพียงแต่ตอนนี้เธอไม่มั่นใจตัวเอง หวังผิงไม่เป็นฝ่ายรุก เธอก็ไม่เป็นฝ่ายรุก

ทั้งสองยืดยาดกันอยู่แบบนี้ ดูว่าใครจะยื้อได้นานกว่ากัน

ลั่วอินเมื่อได้ยินว่าเฮ่อเสี่ยวเหวินเตรียมจะหาพ่อใหม่ให้เด็กในท้อง เธอถลึงตาโต “ไม่ใช่ว่าเธอ... ได้แรงบันดาลใจจากฉันหรอกนะ? ฉันไม่มีหนทาง ส่วนเธอ?”

หนานซ่งอยากจะกลอกตามองบนใส่แม่ของเธอ แต่เธออดกลั้นไว้ “เป็นเพราะว่าคุณอาไม่อยากเก็บลูกคนนี้ไว้ และก็ไม่อยากแต่งงานกับเธอ”

“เพ้อเจ้อ”

ลั่วอินบอกความคิดของหวังผิงกับหนานซ่ง

หนานซ่งได้ฟัง ก็ตื่นเต้นจนปรบมือ “งั้นคุณอาก็อยากจะแต่งงานนี่! ยังจะกังวลนู่นกังวลนี่...แสดงว่าเขาแคร์เสี่ยวเหวินมาก งั้นเสี่ยวเหวินยังจะลังเลกับผีสิ!”

สองคนนี้ คนหนึ่งอยากขอแต่ง อีกคนอยากแต่ง คนหนึ่งอ้วกขนาดนั้นก็ไม่ยอมเอ่ยปาก อีกคนยากจนขนาดนั้นก็ทิ้งศักดิ์ศรีไม่ลง

ยอมแพ้จริง ๆ

สองแม่ลูกระบายออกมา พวกเธอคิดว่าจะปล่อยให้พวกเขายืดยาดแบบนี้ต่อไปไม่ได้แล้ว

ลั่วอินพูด: “ฉันประกาศไว้ก่อน ฉันเป็นคนไม่ชอบยุ่งเรื่องของคนอื่น แต่เรื่องของน้องชายถือว่าไม่ได้แส่หาเรื่องหรอกนะ?”

“แน่นอนว่าไม่ใช่!” หนานซ่งก็พูด: “ถึงแม้จะพูดว่าเรื่องของความรักคนที่ดื่มน้ำถึงจะรู้ว่าน้ำเย็นน้ำอุ่น แต่หนูทนดูสองคนนี้ชักช้าไม่ไหว จะต้องให้พวกเขาเผชิญหน้ากันโดยตรง!”

สองแม่ลูกส่งสายตาหากัน แล้วแตะมือกัน ตบมือกัน

จากนั้นก็เริ่มปฏิบัติการโดยเร็ว

ลั่วอินพูดกับหวังผิง: “นายรีบไปดูเสี่ยวเหวินหน่อย เธอคลื่นไส้ อ้วกอยู่ในห้องของพวกเธอน่ะ”

หวังผิงได้ฟัง ก็วิ่งไปทางห้องของเขากับเสี่ยวเหวินทันที

หนานซ่งพูดกับเฮ่อเสี่ยวเหวิน “คุณอาเริ่มอ้วกอีกแล้ว ครั้งนี้อ้วกหนักผิดปกติ อ้วกน้ำย่อยออกมาแล้ว”

“อะไรนะ?” เฮ่อเสี่ยวเหวินได้ยินสีหน้าก็เปลี่ยนไป แล้วรีบพุ่งไปที่ห้องของพวกเขา

เขาเพิ่งเข้าไป หนานซ่งก็ปิดประตู ลั่วอินยื่นกุญแจมาให้ หนานซ่งรีบล็อกประตูโดยเร็ว

สองแม่ลูกร่วมมือกันอย่างดี

เฮ่อเสี่ยวเหวินได้ยินเสียงปิดประตู ก็ตกตะลึง ยังไม่เข้าใจว่าเรื่องราวเป็นยังไง ก็สบตากับหวังผิงที่สีหน้าเป็นกังวล เขาจับไหล่ของเธอ “เธออ้วกเหรอ? ไม่สบายไหม? ไปโรงพยาบาลไหม?”

“...” เฮ่อเสี่ยวเหวินงุนงง แล้วเงยหน้ามองเขา “ฉันไม่ได้อ้วก คุณอ้วกไม่ใช่เหรอ? อ้วกจนน้ำย่อยออกมาแล้ว?”

ทั้งสองมองตากัน จากนั้นเพิ่งรู้สึกตัว รู้ว่าตัวเองติดกับแผนร้ายของสองแม่ลูกแล้ว

หวังผิงเดินไปเปิดประตู แต่เปิดไม่ได้ ประตูถูกล็อกจากด้านนอก

เสียงของลั่วอินดังมาจากด้านนอก “ไม่ต้องเปิดแล้ว พวกเธออยู่ข้างในค่อย ๆ อ้วกไปเถอะ อ้วกเสร็จคุยกันดี ๆ คุยเกี่ยวกับชีวิต คุยเกี่ยวกับอนาคต คุยกันรู้เรื่องเมื่อไหร่ค่อยออกมาเมื่อนั้น”

เห็นท่าทางหวาดกลัวของเธอ เหยียนยวนที่ยืนมองอยู่ด้านข้าง ทั้งอยากหัวเราะทั้งสงสาร หาได้ยากที่จะเห็นหนานซ่งผู้ไม่กลัวฟ้าและดินแสดงออกท่าทีแบบนี้

ลั่วจวินหังไม่สนใจคำพูดของยวี่จิ้นเหวิน เขาพูดกับหนานซ่งเรียบเฉย “ทานข้าวก่อน ทานเสร็จเธอไปหาฉันที่ห้องหนังสือ พวกเราคุยกันหน่อย”

คุยอะไร! ไม่อยากคุย! หนูขอปฏิเสธ!

ในใจคำรามเป็นเห่าฟ้าสุนัขสวรรค์ แต่ปากกลับพูดออกมาอย่างเชื่อฟัง “ค่ะ”

ลั่วอินเมื่อเห็นว่าลูกชายคนโตค้ำหลัง เธออกผายไหล่ผึ่งขึ้นมาทันที

หนานซ่งกลับถอนหายใจในใจ จากนั้นก็คิดถึงพี่สะใภ้ใหญ่ขึ้นมา เมื่อก่อนพี่สะใภ้ใหญ่เกลี้ยกล่อมอยู่ด้านข้าง เป่าหูพี่ใหญ่ พี่ใหญ่ “มัวเมาในความรัก” จึงยกโทษพวกเขาหลายครั้ง

พี่สะใภ้ใหญ่ก็คือเครื่องรางป้องกันตัว จิตใจดีงามกว่าคุณนายลั่วอินเยอะ

ดังนั้นเป็นเพราะอะไรกันแน่ ถึงได้ทำให้เหยียนซีที่กับเธอมาตลอด ถึงได้เล็งปืนมาที่เธอ แล้วลงมือกับเธออย่างโหดร้ายนะ?

หนานซ่งไม่เข้าใจจริง ๆ

ตอนที่ทานข้าว พ่อบ้านจ้าวถามลั่วอินว่าให้ส่งอาหารไปให้หวังผิงกับเฮ่อเสี่ยวเหวินไหม ลั่วอินพูด “ไม่ต้อง เก็บไว้ให้พวกเขาก็พอ ให้พวกเขาคุยกันก่อน คุยกันไม่รู้เรื่องก็ไม่ต้องกินข้าว”

ยวี่จิ้นเหวินกับหนานซ่งเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นที่เมืองกั่งให้เหยียนยวนฟัง เมื่อพูดถึงทหารรับจ้างที่มาช่วยซ่งซีที่วัดจยาเยี่ยพูดภาษาประเทศ T เหยียนยวนเงียบอยู่นาน”

ทหารรับจ้างของประเทศ T มีอยู่ไม่น้อย และมีอยู่หลายคนที่เกษียณจากหน่วยรบพิเศษ แต่คนที่สามารถเชิญพวกเขาได้มีอยู่ไม่เยอะ

“อ่อใช่แล้ว ยังมีสิ่งนี้”

หนานซ่งหยิบลูกดอกเงินออกมาให้เหยียนยวนและพี่ใหญ่ดู “ตอนที่ต่อสู้กัน ทหารรับจ้างพวกนั้นทิ้งไว้ ฉันก็เลยเอากลับมา เป็นรูปทรงพิเศษ ไม่รู้ว่าเป็นพืชอะไร?”

ยวี่จิ้นเหวินพูดเสริมอยู่ด้านข้าง “รู้สึกเหมือนใบของต้นมะพร้าว”

เหยียนยวนหรี่ตา หยิบลูกดอกเงินมาจากมือหนานซ่ง เมื่อมองอย่างละเอียด ก็นึกอะไรออก สีหน้าของเขากับลั่วจวินหังเปลี่ยนไปในทันที

นี่มัน...พืชที่เหยียนซีชอบมากที่สุด