สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 872

พ่อบ้านจ้าวขึ้นไปเปิดประตูให้หวังผิงและเฮ่อเสี่ยวเหวิน ทั้งสองคนจับมือกันเดินลงมาด้านล่าง

หนานซ่งกับลั่วอินเลิกคิ้วพร้อมกันแล้วหันไปมองหน้าอีกฝ่าย น่าจะคุยกันรู้เรื่องแล้วนะ จับมือพากันเดินลงมาเสียด้วย

เมื่อโดนสายตาของทุกคนจับจ้องหวังผิงและเฮ่อเสี่ยวเหวินก็ขยับมายืนข้างกันแล้วบอกว่า "อาทิตย์นี้ พวกเราจะไปจดทะเบียนที่สำนักงานกิจการพลเรือน"

เขาเอียงศีรษะไปมองคนข้างๆ เฮ่อเสี่ยวเหวินจ้องตาเขา ใบหน้างามเผยยิ้มปีติยินดีออกมาให้เห็น

"เย่!" หนานซ่งกับลั่วอินกระโดดโลดเต้น กำหมัดชนกัน แผนครั้งนี้สำเร็จ!

ทุกคนค่อยๆ ยิ้มออกมาแล้วแสดงความยินดี

ในที่สุดอากับอาสะใภ้ก็ได้เป็นฝั่งเป็นฝากันเสียที นับว่าเป็นเรื่องมงคลเรื่องใหญ่ และก็ช่วยล้างแผลใจของหนานซ่งไปได้นิดหน่อยด้วย

ตกเย็น ฝนซาลงกว่าเดิม เหยียนยวนปฏิเสธคำชวนให้ค้างที่บ้านของลั่วอิน แล้วกลับห้องลอยฟ้าพร้อมไป๋ลู่ยวี๋

พรุ่งนี้หวังผิงและเฮ่อเสี่ยวเหวินต้องทำงานทั้งคู่ ก็เลยไม่ค้างที่สวนกุหลาบ แล้วกลับไปพักที่บ้านของตัวเอง

ลั่วอินเอาไวน์ออกมาจากห้องเก็บไวน์ใต้ดินสองขวด เพราะตั้งใจว่าจะนั่งคุยกับลั่วจวินหังนานหน่อย

หนานซ่งกับยวี่จิ้นเหวินไม่ได้อยู่ร่วมบทสนทนา ก็เลยกลับห้องไป

หลังจากที่เข้าไปในห้อง ยวี่จิ้นเหวินก็กอดหนานซ่งเอาไว้ในอ้อมแขน แล้วถามเธอ "พี่ใหญ่ด่าเธอหรือเปล่า?"

"ก็บ่นๆ ฉันนิดหน่อย"

เหนื่อยมาทั้งวัน หนานซ่งเหนื่อยล้าไปทั้งตัว พอโดนขาหนักๆ ของยวี่จิ้นเหวินกักให้อยู่ในอ้อมกอดเธอก็เลยเซ จึงตัดสินใจหมุนตัวแล้วนั่งลงบนตักเขา แล้วเอาเรื่องที่พี่ใหญ่บ่นเธอทั้งหมดบ่นให้ยวี่จิ้นเหวินฟัง ยวี่จิ้นเหวินฟังจบก็ปลอบใจ "พี่ใหญ่เป็นห่วงเธอมากๆ ก็เลยกลัวว่าเธอจะเสียใจ"

"ฉันรู้ แต่ว่าเมื่อก่อน พี่ใหญ่เป็นคนแกล้งฉัน พี่สะใภ้เป็นคนปกป้องฉัน"

หนานซ่งพิงตัวไปกับอกของยวี่จิ้นเหวิน นึกถึงเวลาที่เหยียนซีพูดกับเธออย่างใจเย็นและอ่อนโยน "อย่าไปสนใจพี่ใหญ่เลย เขาน่ะนะ บางครั้งก็ชอบทำหน้าหงุดหงิดใส่ฉัน เหมือนกับฉันค้างเงินเขาอยู่อย่างนั้นแหละ แต่ฉันรู้ คนในครอบครัวก็คือจุดอ่อนของเขา ส่วนน้องสาวแบบเธอน่ะก็คือยอดดวงใจของเขาเลย เขารักเธอจะตาย"

มือของพี่สะใภ้ทั้งนุ่มทั้งเนียน พวกเธอพี่ๆ น้องๆ โดนพี่สะใภ้หยิกแก้มมาก่อนแล้วทั้งนั้น แล้วก็ชอบที่จะโดนหยิกแบบนั้น

"แต่ก่อนพี่ใหญ่เป็นคนใจร้อนมาก ดุกว่าตอนนี้เป็นสิบเท่า พูดกับพวกเราเหมือนกับกำลังฝึกทหารอยู่อย่างนั้นแหละ เสียงดังบ้าง ตะคอกบ้าง ที่เขาเปลี่ยนมาอ่อนโยนได้ขนาดนี้ก็เป็นเพราะพี่สะใภ้เป็นคนคอยปรับ ตีเหล็กให้พลิ้วไหว ก็คงประมาณนี้แหละมั้ง" หนานซ่งถู ศีรษะของตัวเองกับไหล่ของยวี่จิ้นเหวินเบาๆ "อาจิ้น ฉัน...คิดถึงพี่สะใภ้จริงๆ นะ"

ยวี่จิ้นเหวินกอดเธอเอาไว้แน่นกว่าเดิม ถึงแม้หนานซ่งจะเป็นน้องเล็กสุดเวลาที่อยู่ตระกูลหนาน แต่ที่บ้านตระกูลยวี่ เธอก็เป็นพี่สะใภ้ในดวงใจของน้องชายและน้องสาวที่โน่น

คิดๆ ไป ก็เหมือนจะได้รับอิทธิพลมาจากเหยียนซีส่วนหนึ่ง

"คุณว่า ฉันยังเป็นขนาดนี้ แล้วพี่ใหญ่ จะคิดถึงพี่สะใภ้ขนาดไหนนะ"

หนานซ่งสูดลมหายใจเบาๆ ตอนนี้เธอเห็นพี่ใหญ่ ก็อดที่จะเป็นห่วงพี่ใหญ่ไม่ได้

ที่ห้องรับแขกด้านนอก ลั่วอินยัดขวดวิสกี้ใส่มือลั่วจวินหัง แล้วพูดขึ้น "วันนี้ดื่มให้เต็มที่ไปเลย ไม่เมาไม่กลับ"

ลั่วจวินหังมองขวดเหล้าในมือ แล้วพูดออกมาเบาๆ "เหล้าแค่นี้ ผมไม่เมาหรอก"

ลั่วจวินหังมองเหล้าในแก้ว แล้วค่อยๆ คิดไปกับคำพูดของมารดา

"นั่นสิครับ ใครจะปฏิเสธเธอได้ลง"

ผู้หญิงที่ทั้งสงบแล้วก็อ่อนโยน มักจะมีพลังมหาศาลในตัว เรียกให้คนเข้าหา

เธอเป็นสวรรค์ของเขา เป็นสถานที่ในอุดมคติของเขา

เธอให้ความรักแก่เขา แล้วก็ทำให้เขาใจสลาย

"ลูกชาย แม่อยากจะบอกลูกมาตลอด การตายของเหยียนซี ไม่ใช่ความผิดของลูก ลูกรักเธอ ดังนั้นลูกก็เลยหมั้นกับเธอ ดังนั้นพวกลูกเลยแต่งงานกัน นี่เป็นเรื่องธรรมชาติ เป็นเรื่องที่ควรจะเกิดขึ้น พวกลูกแต่งงานกันโดยมีพระเจ้าเป็นพยานมีคำอวยพรของญาติๆ พวกลูกรักกันอย่างเปิดเผย แต่งงานกันอย่างถูกต้อง ทำไมถึงจะไม่มีสิทธิ์ได้รับความสุข?"

ลั่วอินมีสีหน้าจริงจัง "การตายของเหยียนซีเป็นอุบัติเหตุ เป็นสิ่งที่มีคนคอยควบคุมอยู่ด้านหลัง ใครเป็นคนทำ พวกเราก็ไปตามหาตัวมันมา ชีวิตแลกด้วยชีวิต ถ้าเหยียนซียังมีชีวิตอยู่ พวกเราก็จะไปพาตัวเธอกลับมา ถ้าเกิดตายไปแล้ว พวกเราก็จะแก้แค้นให้กับเธอ ไม่ว่าจะเป็นแบบไหน พวกเราจะต้องรู้ให้แน่ชัด อย่าปล่อยให้คนอื่นจูงจมูกเหมือนกับคนโง่"

ลั่วจวินหังลืมตา นัยน์ตาสีเข้มมองไปยังมารดา แพขนตาหนาขยับขึ้นลง

สิ่งสำคัญที่ลั่วอินมักจะสอนพวกเขาก็คือ ความกล้า

คนเราเกิดมาก็ต้องเจอกับความลำบาก ชีวิตของคนเราไม่มีเรื่องไหนได้ดั่งใจไปหมดทุกอย่าง ทุกคนมีเรื่องยากๆ ของตัวเองทั้งนั้น ถ้าเกิดว่าไม่กล้าหาญอีกสักหน่อย ชีวิตนี้จะผ่านพ้นไปได้อย่างไร?

"เรื่องยากๆ ยังไงก็ผ่านไปได้ ไม่มีเรื่องไหนที่เราผ่านไปไม่ได้"

ลั่วอินยื่นมือไปลูบใบหน้าของลั่วจวินหังเหมือนกับตอนเด็ก "ลูกชาย พวกเราอยู่ตรงนี้ ครอบครัวจะเป็นหลักประกันให้ลูกอยู่ทางด้านหลัง พวกเรารักลูก ไม่ว่าจะตอนไหนลูกก็ไม่ได้ต่อสู้อยู่อย่างโดดเดี่ยว เหยียนซีเป็นของลูก แล้วก็เป็นคนของพวกเรา ไม่มีวินาทีที่ไหนที่ลูกไม่คิดถึงเธอ พวกเราเองก็ไม่เคยลืมเธอเหมือนกัน เธอจะมีตัวตนในตระกูลของเราตลอดไป เป็นญาติของเรา มีเรา ก็มีเธอ ดังนั้นพวกเราจะต้องพาเหยียนซีกลับมาให้ได้"