สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 873

หนานซ่งหลับไปอย่างงงๆ เธอจำได้ว่าเธอกำลังนั่งบ่นให้ยวี่จิ้นเหวินอยู่ พูดไปๆ ก็หลับไปโดยไม่รู้ตัว

ตอนที่ตื่นขึ้นมา เธอยังอยู่ในอ้อมแขนของเขา

ผ้าม่านแบบหนาถูกรูดปิด ภายในห้องมืดสนิท เลยไม่รู้ว่าตอนนี้กลางวันหรือกลางคืน

"อาจิ้น"

เสียงของหนานซ่งแหบแห้ง จู่ๆ เธอก็ซุกตัวเข้าหาอ้อมกอดของยวี่จิ้นเหวินราวกับสัมผัสได้ถึงความเย็นภายในอากาศ นี่คือรังแห่งความสุขสบายของเธอ พอได้เข้าไปอยู่นานๆ ก็ไม่อยากจะขยับตัวออกไป

"อืม" ยวี่จิ้นเหวินตอบรับเธอคำหนึ่ง น้ำเสียงของเขาก็แหบแห้งเหมือนกัน เขากอดเธอเอาไว้แน่น มือใหญ่ก็คอยลูบหลังเธอไปด้วย เขาหรี่ตามองนาฬิกาดิจิตอลในห้องแล้วบอกเธอ "ยังเช้าอยู่เลย นอนต่ออีกหน่อยเถอะ"

จากนั้นก็หลับไปอีกครั้ง

ตอนที่หนานซ่งตื่นขึ้นมา เธอก็รู้สึกว่าแขนข้างหนึ่งของเธอชา เธอลองขยับแขนข้างนั้น มือกลับตกลงไปอย่างงงๆ ยวี่จิ้นเหวินส่งเสียงหัวเราะหึๆ ออกมา แล้วค่อยๆ ลืมตาขึ้น

"ซนอะไรแต่เช้า?" เสียงแหบเจือน้ำเสียงสงสัย

หนานซ่งรีบหดมือกลับเหมือนลูกแมว แล้วรีบอธิบาย "ฉันเปล่า มือมันชาน่ะ"

"อย่างนั้นฉันนวดให้"

ยวี่จิ้นเหวินกุมมือเธอเอาไว้ แล้วเริ่มบีบนวดมือให้กับเธอ

มือของทั้งสองคนด้านมาก ตอนที่จับมือกันก็เหมือนกับเอาหินสองก้อนมาถูกัน สัมผัสได้ถึงความด้าน แต่กลับให้ความรู้สึกมั่นคง หนานซ่งปล่อยให้เขานวดไปเรื่อยๆ อยู่ๆ ก็โดนเขาพลิกตัวให้นอนอยู่ด้านล่าง

หนานซ่งเปิดตาข้างหนึ่ง "จะทำอะไรคะ?"

เพราะอยู่ใกล้กัน แม้น้ำเสียงของยวี่จิ้นเหวินจะเบา แต่มันกลับฟังดูอันตราย

เขาขยับเข้ามาใกล้ ราวกับหมาป่าหิวโหยที่เพิ่งจะตื่น เข้ามากัดริมฝีปากของเธอแล้วพูดขึ้น "เมื่อกี้ทำอะไร ตอนนี้ก็ทำแบบนั้น......หิวจังเลยเมียจ๋า เธอช่วยใจดีป้อนอาหารผัวหน่อยสิ"

"......"

หนานซ่งถูกเขาจูบจนหายใจติดขัด ตอนแรกที่ยังไม่ตื่น ตอนนี้ยิ่งมึนกว่าเดิมอีก

ตอนที่โดนอุ้ม หนานซ่งก็ส่งกำปั้นไปที่ไหล่ของยวี่จิ้นเหวิน เธอซุกตัวเข้าหาเขาด้วยความขี้เกียจ แล้วตั้งใจฟังเสียงลม เสียงฝนที่ดังอยู่ด้านนอกด้วยท่าทางเหม่อลอย ฝนตกมาทั้งคืนเลยเหรอ?

ด้านนอกมีทั้งลมทั้งฝน ด้านในมีคนขี้แกล้ง

หลังจากที่อาบน้ำเสร็จแล้วออกมา ขาของหนานซ่งยังสั่นๆ ในที่สุดเธอก็ตื่นเต็มตา

นั่งลงตรงหน้าโต๊ะเครื่องแป้ง หนานซ่งจ้องตัวเองอยู่นาน แล้วรู้สึกว่าตัวเองนั้นดูโทรมไปไม่น้อย

เธอตบหน้าตัวเองเบาๆ เพื่อเรียกความสดใสของตัวเองออกมา และตัดสินใจจะแต่งหน้าให้สวย

ยวี่จิ้นเหวินจัดการล้างห้องน้ำเอง ตอนที่ออกมา ก็เห็นหนานซ่งกำลังถือดินสอเขียนคิ้ววาดคิ้วตัวเองอยู่ แต่ไม่ว่าจะวาดยังไงก็ยังไม่สวยเสียที ยวี่จิ้นเหวินหัวเราะแล้วก็เดินมาหา "ให้ฉันช่วยไหม?"

หนานซ่งหงุดหงิดเล็กน้อย เธอเขม็งตาใส่เขาผ่านกระจก

"โทษคุณเลย ตอนนี้แค่คิ้วฉันยังทำไม่เป็น"

ยวี่จิ้นเหวินถูกใส่ร้ายได้อย่างน่าสงสาร

ทั้งๆ ที่มีแมวน้อยจอมขี้เกียจตัวหนึ่งขี้เกียจจะแต่งหน้าเองเลยอ้อนขอให้ช่วยแต่งหน้าให้ พอตัวเองแต่งไม่เก่งเหมือนเดิม ก็เริ่มโทษเขาอีก......

"คนสวย ไม่มีเหตุผลเลยนะครับ"

ยวี่จิ้นเหวินกัดแก้มเธอ เสียง "จิ๊" ดังขึ้น "ลงรองพื้นหนาเหรอ?"

"อืม" หนานซ่งบอก "วันนี้ฉันลงร้องพื้นตั้งสามชั้น"

ยวี่จิ้นเหวินรับดินสอเขียนคิ้วมาจากมือเธอ แล้วหมุนให้ตัวเธอหันหน้าเข้าหาเขา นิ้วเรียวยาวจับคางของเธอเอาไว้ แล้วเริ่มพิจารณาการแต่งหน้าของเธอ "แต่งหน้าหนาๆ ไม่เหมาะกับเธอ ภรรยาของฉันสวยธรรมชาติอยู่แล้ว ไม่มีความจำเป็นต้องใช้แป้งเยอะ แต่ว่า อยากจะแต่งแบบไหนก็ตามใจ เธอชอบก็โอเค"

เขามองสีหน้าของหนานซ่ง จากนั้นก็รีบพูดประโยคหลังเพราะยังอยากรักษาชีวิตเอาไว้

ฟู่ยวี่ ซูยินแล้วก็ซูรุ่ยไม่ได้กลับเมืองหนานมากับพวกเขา ตอนที่กำลังกลับมาก็ได้รับข่าวว่าฟู่ปั๋วซิ่งฟื้นแล้ว ทั้งสามคนก็เลยนำลูกศิษย์ของเหมยซูหลี่เดินทางกลับเมืองหรง

ยวี่จิ้นเหวินบอก "เมื่อวานลองโทรไปหา คุณลุงฟู่ฟื้นแล้วครับ สติก็เริ่มกลับมาแล้วด้วย แต่ว่ายังพูดไม่รู้เรื่อง แล้วก็ยังลุกขึ้นมาไม่ได้ โชคดีที่มีซูยินกับลูกศิษย์ของเหมยซูหลี่คอยดูแลอย่างใกล้ชิด คอยนวดให้ทุกวัน ร่างกายก็เลยไม่มีแผลกดทับ วันนี้ก็เริ่มกินข้าวได้แล้วด้วย"

หนานหนิงซงพยักหน้า จากนั้นก็หันไปพูดกับลั่วอิน "พวกเราคงต้องไปเยี่ยมเขาที่เมืองหรงหน่อยดีกว่า"

ซูยินตอบรับเบาๆ ตั้งใจว่าจะไปตอนบ่ายนี้เลย

ซูรุ่ยจับชีพจรให้ฟู่ปั๋วซิ่ง ลูกศิษย์ก็นั่งรออยู่ด้านข้างเงียบๆ

ฟู่ยวี่ส่งซูยินไปโรงเรียน

ตอนแรกเธอก็ยังไม่วางใจ อยากจะอยู่ดูแลฟู่ปั๋วซิ่งต่อ แต่โดนซูรุ่ยกับฟู่ยวี่ไล่กลับโรงเรียน ซูรุ่ยใช้หางตามองลูกสาว "พ่ออยู่นี่ทั้งคน ลูกจะอยู่ทำไม?"

ก็ใช่ พ่ออยู่นี่ เธอก็ไม่จำเป็นต้องกังวล

"อย่างนั้นก็ ขอบคุณนะคะพ่อ"

ซูยินก็แค่อยากจะเอาใจพ่อของเธอ ไม่นึกเลยว่าแค่คำขอบคุณจะทำให้ซูรุ่ยรู้สึกปวดใจขึ้นมา ยังไม่ทันจะแต่งเข้าบ้านเขาเลยนะ ก็เริ่มขอบคุณพ่อของตัวเองแล้วอย่างนั้นเหรอ?

แม่เด็กดื้อคนนี้รู้จักรักษามารยาทตั้งแต่เมื่อไหร่?

ตอนที่ซูรุ่ยกำลังจับชีพจร เขาก็ทำด้วยสีหน้าเคร่งเครียด บรรยากาศรอบๆ กดดันจนลูกศิษย์ยังไม่กล้าหายใจเสียงดัง แล้วก็พยายามทำอะไรให้เบาที่สุด กลัวว่าจะไปรบกวนอาจารย์เข้า

ฟู่ปั๋วซิ่งมองใบหน้าเคร่งขรึมของซูรุ่ย ก็เลยคิดว่าตัวเองนั้นคงใกล้จะตายแล้วจริงๆ เขาเอียงศีรษะที่มีผมดกดำแล้วพูดขึ้น ซูรุ่ยหันหน้าไปมองเขา แล้วพูดขึ้น "คุณอย่างพูดอะไรหรือครับ?"

"ฟู่......ยวี่......กลับ กลับมา สั่ง......สั่งว่า"

ฟู่ปั๋วซิ่งพูดออกมาอย่างติดๆ ขัดๆ แค่ไม่กี่คำแต่ใช้เวลาพูดอยู่นาน

"คำสั่งเสีย?" ไม่ต้องรีบร้อนหรอกครับ รอลูกชายคุณกลับมาค่อยบอกก็ได้" ซูรุ่ยบอกนิ่งๆ

ฟู่ปั๋วซิ่งจับมือเขาเอาไว้ แล้วพูดขึ้นอีกครั้ง "ซู ซูยิน......ก็ ก็ด้วย......"