สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 877

เมื่อตอนที่ได้รับข่าวการเสียชีวิตของพ่อของฟู่ยวี่นั้นก็เป็นวันที่สองแล้ว

หนานซ่งและยวี่จิ้นเหวินทราบข่าว พวกเขาก็ออกไปทันทีโดยไม่ทานอาหารเช้า. พวกเขาตรงไปที่เมืองหรงเพื่อช่วย ฟู่ยวี่จัดการงานศพ

ว่ากันว่าเมื่อผู้ชายไปงานศพของพ่อ เป็นเวลาที่เขาเติบโตขึ้นอย่างแท้จริง

ตามธรรมเนียมของเมืองหรงฟู่ยวี่สวมชุดไว้ทุกข์ให้พ่อของเขา ในเวลาเพียงไม่กี่วันหลังจากกลับจากเมืองกั่งน้ำหนักเขาลดไปมาก เบ้าตาของเขาลึก โหนกแก้มของเขายื่นออกมาและใบหน้าดูตอบ

คนตัวใหญ่ที่ร่าเริงตลอดเวลากลายเป็นคนที่เงียบและดูหดหู่

ห้องไว้ทุกข์ตั้งอยู่ในคฤหาสน์ของตระกูลฟู่. หลายคนต่างมาแสดงความเสียใจ ซูยินที่คอยอยู่เคียงข้างฟู่ยวี่ตลอดงานในฐะนะว่าที่คู่หมั้นที่ค่อยช่วยตอนรับแขก

ลั่วอิน หนานหนิงซ่งซึ่งมากับ ซูรุ่ยและ ไป๋ลู่ยวี๋

พี่ชายและอาของ ฟู่ยวี่ไม่ได้อยู่ในเมืองหรง ครอบครัวและเพื่อน ๆ ก็มีพวกหนานซ่งยวี่จิ้นเหวินจ้าวซวี่

และคนอื่น ๆ ช่วยกันนำทางแขกและส่งพวกเขาไปที่ด้านข้าง ลั่วโยวและ เฉวียนเยี่ยเชียนก็ขึ้นเครื่องบินอย่างเร็ว หลังจากได้ยินข่าว ก็รีบบินจากเมืองจิงมาเมืองหรง เนื่องจากนายลั่วไม่ค่อยไม่สบาย ลั่วโยวและ เฉวียนเยี่ยเชียนจึงมาอยู่ที่เมืองจิงเพื่อดูแลพวกเขา

แม้แต่งานแต่งของเสิ่นเหยียนและ หลินลู่ก็ไม่ได้ไป

เมื่อพวกเขาโตขึ้นพ่อแม่ก็แก่ลง ไม่ช้าก็เร็วพวกเขาจะต้องเผชิญในวันนี้

เมื่อวันนี้มาถึง ผู้คนมักจะไม่ทันระวัง จนเกินความรู้สึกผิดและความเศร้าโศก อยากเลี้ยงดูพ่อแม่ เมื่อพ่อแม่เสียแล้ว

เมื่อพ่อแม่ยังมีชีวิตอยู่ เราต่างคิดว่าตราบใดที่พ่อแม่ยังมีชีวิตอยู่ เราก็ยังเป็นเด็กอยู่เสมอ และรู้สึกว่าตัวเองไม่โต แต่เมื่อพ่อแม่เสียชีวิตจริงๆ และทิ้งเราไป คนหนึ่งในโลกที่รักคุณมากที่สุด ในอนาคตคุณจะต้องเผชิญทุกอย่างด้วยตัวเอง ทั้งความเหงา ความทุกข์ยาก และความตาย

ตั้งแต่ตอนนี้ไป ฟู่ยวี่ก็เป็นเหมือนตัวคนเดียว

พี่น้องของตระกูลฟู่ ถูกส่งไปต่างประเทศเมื่อตอนที่ต่อสู้แบบประจัญบานของครอบครัว หลังจาก ฟู่ปั๋วซิ่งเสียชีวิต หัวหน้าตระกูลฟู่ใน เมืองหรงคือ ฟู่ยวี่

มีความโกลาหลเกิดขึ้นอย่างกะทันหันในลานบ้าน และทุกคนก็มองออกไป

ทีมชายชุดดำปรากฏตัวขึ้น พร้อมชายหลายคนที่นั่งรถเข็น

ชายสามคนในรถเข็นยังสวมชุดไว้ทุกข์ด้วยเสื้อแขนยาวและกางเกงปกปิดมือและเท้าตลอดจนข้อมือและข้อเท้าที่หัก

หลายคนในงานจำพวกเขาได้ว่าเป็นลูกชายของ ฟู่ปั๋วซิ่ง

พี่ของฟู่ยวี่

พ่อบ้านรีบไปรายงาน “นายน้อย นายรอง นายสาม และนายห้าอยู่ที่นี่!”

ฟู่ยวี่กวาดตาเข้าไปในลานและดวงตาดอกพีชคู่นั้นก็ส่องประกายเความเย็นชาออกมา

เมื่อซูยินเห็นคนนั่งรถเข็น สีหน้าของเธอก็เย็นชา โดยเฉพาะคนตรงกลาง เป็นคนที่เคยมัดเธอและข่มขู่ ฟู่ยวี่ในวันนั้นและวางมีดที่คอของเธอ!

หนานซ่ง และ ยวี่จิ้นเหวินมองหน้ากันและรู้ว่าแขกไม่ได้รับเชิญมาและตาม ฟู่ยวี่และ ซูยิน ออกไป

ฟู่เจ๋อและคนอื่นๆ ถูกล้อมรอบไปด้วยบอดี้การ์ดของตระกูลฟู่และไม่สามารถเดินหน้าต่อไปได้ ทั้งสองทีมก็ต่อสู้กันเอง เมื่อเห็นว่าพวกเขากำลังจะต่อสู้ แขกรับเชิญก็ถอยออกไปทีละคน ในการต่อสู้ถูกสาดไปด้วยเลือดเป็นเรื่องเล็กน้อย แต่การถูกโจมตีเป็นเรื่องใหญ่

“ฟู่ยวี่พ่อของเราตายแล้ว เราแค่อยากกลับมาร่วมงานศพของเขา ยังอยากจะห้ามหรือ?”

ฟู่เจ๋อที่นั่งอยู่บนรถเข็น จ้องมอง ฟู่ยวี่อย่างเย็นชาด้วยดวงตาที่เหมือนเหยี่ยว

ใบหน้าของฟู่ยวี่เย็นชาจนทนต่อไม่ไว้. หากไม่เพราะศึกแย่งชิงบัลลังก์ คุณพ่อคงไม่โกรธจนเป็นหลอดเลือดสมองแตก ตอนนี้พวกเขายังกล้ากลับมาเพื่อขอร่วมงานศพ .

เขามองไปที่หนานซ่ง "คุณจัดให้?"

หนานซ่ง ส่ายหัว พวกเขาพึ่งจะได้รับข่าว จะไปมีเวลาที่ไหนจัดทีมมอเตอร์ไซค์ได้อย่างไร?

สีของรถในลีดนั้นเด่นชัดมาก โดยมีจุดสีเขียวตรงกลางและวาดสุนัขจิ้งจอกตัวเล็ก ๆ ไว้ คนขี่มอเตอร์ไซค์สวมแจ็กเกตหนังสีดำและกางเกงหนังขาด เขาไม่ได้ถอดหมวกกันน็อค เขาดึงไม้เบสบอลออกมา เล็งไปที่หัวของ ฟู่เจ๋อและทั้งสามคน ชายชุดดำที่อยู่ข้างหลังพวกเขาก็ยังไม่ตอบสนอง ทั้งฟู่เจ๋อ, ฟู่กวงและ ฟู่ฉัง ถูกตีล้มลง

พวกเขาตกลงจากรถเข็นลงกับพื้น

ทันทีที่ชายชุดดำต้องการจะเคลื่อนไหว พวกเขาก็ถูกคนชุดดำอีกทีมยับยั้งไว้

ทั่วทั้งสถานที่เงียบสงัด และไม่ได้ยินเสียง

ทุกคนในห้องโถงไว้ทุกข์ดูฉากนี้และเงียบไป ไป๋ลู่ยวี๋กลืนคำอุทานในลำคอ ชายคนนี้เคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วราวกับลมกระโชกแรง และเขาก็ดูดุร้ายมาก

โดยถือไม้เบสบอลไว้บนบ่า 'ชาย' พูดอย่างเย็นชาว่า "เขาไม่มีคุณสมบัติ แล้วคุณมีหรือเปล่าล่ะ"

หูของ ไป๋ลู่ยวี๋เงยขึ้น เสียงนี้ค่อนข้างเป็นเสียงผู้หญิง

ฟู่เจ๋อถูกตบหัวด้วยไม้เท้า รู้สึกเวียนหัว และมองขึ้นไปคนที่พึ่งมา

“ใช่ คุณนั่นแหละ...”

มือที่สวมแหวนจิ้งจอกเงินถอดหมวกออก เผยให้เห็นใบหน้าที่ขรึมราวกับจิ้งจอก ผมยาวประบ่าปลิวไสวตามสายลม สาวคนที่ขับมอเตอร์ไซค์กล่าวว่า "ไม่เจอกันนานเลย พี่น้อง"

ฟู่ยวี่ยืนอยู่ในห้องโถงและกระซิบ "พี่"